ელისო ჯარიაშვილს მეუღლე ქათინაურებით არ ანებივრებს

ჟურნალისტობა რთულია, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ომის პერიოდში ფრონტის ხაზიდან ამზადებ რეპორტაჟებს. ელისო ჯარიაშვილი 2006 წლის ომის დროს ''მოამბის'' ჟურნალისტი გახლდათ და ბევრჯერ სახიფათო იყო მუშაობა, მაგრამ პროფესიის არჩევა არასდროს უნანია.
მეუღლე, გიორგი კეპულაძე, ყოფილი ჟურნალისტია. წყვილს ერთი შვილი, ევგენია ჰყავს. პატარას არ მოსწონს, რომ დედა მთელი დღის განმავლობაში დაკავებულია და სახლში გვიან ბრუნდება.

როდის გაუჩნდა დედის მიმართ განსაკუთრებული პასუხისმგებლობის გრძნობა

- ელისო, მშობლები რა პროფესიის არიან?
- დედა, მარინა ჭყოიძე, პედაგოგია. მამა - იური ჯარიაშვილი, სპორტსმენი, ხუთჭიდელი იყო. წელიწადზე მეტია, გარდამეცვალა. ძალიან კარგი და შეუცვლელი ადამიანი, თანამოაზრე დავკარგე მისი სახით. მამას ავადმყოფობის მერე დავრწმუნდი, რომ საბოლოოდ გავიზარდე და დედის მიმართაც განსაკუთრებული პასუხისმგებლობის გრძნობა გამიჩნდა. დედაჩემის მსგავს კეთილ ადამიანს არ ვიცნობ. სულ მინდა, იმის ნახევარი მაინც ვუყვარდე ევგენიას, როგორც მე დედაჩემი მიყვარს.


- როგორ შექმნეს მშობლებმა ოჯახი?
- მამა დედაზე ცხრა წლით უფროსი იყო. ერთმანეთი წერეთელზე გაიცნეს, იმ უბანში, სადაც დედა ახლაც ცხოვრობს. მათ ერთი სამეგობრო წრე ჰყავდათ. მამაჩემი ძალიან რომანტიკული და მხიარული კაცი იყო და მათ სასიყვარულო ამბავს ხშირად იხსენებენ. ერთხელ დედას ეზოში ცხენით მიაკითხა. ასეთ ''შემოტევებს'' ბევრი ქალი ვერ გაუძლებდა, ჰოდა, დედაც მალევე მოიხიბლა. ფოტოზე მთელი ოჯახი ვართ.
- რამდენი დედმამიშვილი გყავს?
- ერთადერთი და მყავს, თამარ ჯარიაშვილი. ის პროფესიით ფსიქოლოგია, ამჟამად ორ შვილს ზრდის. ჩემი დისშვილები საკუთარი შვილებივით მიყვარს. დედმამიშვილი საუკეთესო მეგობარია და ყოველთვის მაქვს თამოს იმედი. ფოტოზე ჩემს დასთან ერთად ვარ. ბავშვობიდან ერთად კარგ დროს ვატარებდით.

- მომდევნო ფოტოზე ძალიან პატარა ხართ. გვიამბეთ, როგორი ბავშვი იყავით.
- ძალიან მორცხვი ვიყავი. ზედმეტად მორიდებული. ბაღში არ მივლია. პირველად რომ მიმიყვანეს, არ მომწონებია და პროტესტი გამომიცხადებია. სამაგიეროდ, ხუთი წლიდან დავდიოდი სკოლაში. ჯერ ჩემს დას დავყვებოდი, ჩემზე წლინახევრით უფროსია.


- ალბათ, კარგად სწავლობდით.
- მგონი, განსაკუთრებული ნიჭით არ გამოვირჩეოდი, თუმცა სწავლა მიყვარდა. მეცადინეობის პროცესიც მომწონდა. ერთი ჩვეულებრივი ''ხუთოსანა'' ვიყავი, რომელიც შექებაზე წითლდებოდა. მომდევნო ფოტო დასა და მამიდაშვილებთან ერთად მაქვს გადაღებული. თუ სწორად მახსოვს, ეს ის პერიოდია, სკოლაში რომ დავყვებოდი ჩემს დას.



- ჟურნალისტიკის გარდა კიდევ რა პროფესია მოგწონთ?
- ჟურნალისტიკა ჩემი პროფესიაა თეორიითაც და პრაქტიკულადაც. ბაკალავრიატიც და მაგისტრატურაც ამ სპეციალობით დავამთავრე. ძალიან ბევრჯერ მიფიქრია, რა შეიძლებოდა გამეკეთებინა სხვა ამის გარდა და ჯერჯერობით პასუხს ვერ ვპოულობ. ერთადერთი, რაც ძალიან მინდა, ისევ სწავლაა. მინდა, თუ ამას ოდესმე თავს მოვაბამ, გენდერთან დაკავშირებული საკითხები შევისწავლო. ცოდნის მიღების შემდეგ შეიძლება ძალების ამ მიმართულებით მოსინჯვა. არ მომწონს, ახალ სფეროში რომ იწყებენ მუშაობას და მერე იქვე იწყებენ სწავლას. მე ალბათ ცოტა ძველმოდურიც ვარ და ვფიქრობ, თეორიული ცოდნის უგულებელყოფა არაა კარგი საქმე. მაინტერესებს პოლიტიკურ მეცნიერებათა შესწავლაც, თუმცა ყველაფერს თავიდან რომ ვიწყებდე, ისევ ჟურნალისტიკას ავირჩევდი.

რისთვის სჭირდებოდათ ფიქტიური ქორწინებები სტუდენტობისას

- სტუდენტობა როგორ გახსენდებათ?
- ძალიან ბევრი მეგობარი სწორედ მაშინ შევიძინე. ისინი დღემდე ჩემი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი არიან. მათთან შეხვედრა ყოველდღიური რუტინისა და დაძაბული სამუშაო დღეების შემდეგ ყოველთვის ხალისისა და ნოსტალგიური განცდების მომტანია. ჩვენი, ჟურნალისტების კორპუსი თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ცალკე იყო, ამიტომ პირველი და მეორე კორპუსის სტუდენტებისგან გამორჩეული ცხოვრება გვქონდა. იყო ქალაქგარეთ გასვლები, კარნავალები. ფიქტიური ქორწინებებიც კი, შატალოებისთვის კერძო სახლი რომ გვექირავებინა. ბევრს ვმხიარულობდით, მაგრამ თან საქმე არ ფუჭდებოდა. ბევრს ვმეცადინეობდით. მომდევნო ფოტო განსაკუთრებულად მიყვარს. ჩემს ჯგუფელებთან ერთად ვარ და კარგ დროს მახსენებს. ძალიან კარგი ლექტორები გვყავდა და მათთან დღემდე ვცდილობთ კავშირის შენარჩუნებას.

- მეუღლე როდის გაიცანით? მაშინვე მიხვდით, რომ ის ''ის'' იყო?
- დაახლოებით შვიდი წლის წინ. ხუთი წელია, ცოლ-ქმარი ვართ. არ ვიცი, მონაგონია თუ არა პირველი ნახვისთანავე ფეიერვერკები. მე მსგავსი არაფერი მქონია და მგონი, არც მას. სიმართლე გითხრათ, არც ერთს არ გვახსოვს პირველი შეხვედრა როდის ან სად იყო. თავიდან კოლეგიალური, მერე კი მეგობრული ურთიერთობა გვქონდა.
- მომდევნო ფოტო თქვენს ქორწილშია გადაღებული. რთულია სახლში ორი ჟურნალისტის ყოფნა?
- გიორგი სპეციალობით ჟურნალისტი არაა. ჩვენი ქორწინებიდან მალევე წამოვიდა ტელევიზიიდან, ამიტომ ორი ჟურნალისტი ოჯახში დიდი ხნით არ ვყოფილვართ.
- აპირებს ჟურნალისტიკაში დაბრუნებას?
- ახლა ძალიან საინტერესო საქმითაა დაკავებული. მჯერა, მის არასამთავრობო ორგანიზაციას წარმატებული მომავალი აქვს, ამდენად ჟურნალისტიკაში დაბრუნებაზე არ ფიქრობს. ძალიან მოტივირებულია ახალი საქმით და ეს ძალიან მახარებს.
- კრიტიკულია მეუღლე?
- გიორგი კრიტიკულია-მეთქი, ვერ ვიტყვი. თუმცა ქათინაურების ხშირად თქმა არ უყვარს. ყველას ჰგონია, რომ კომპლიმენტებით ვყავარ განებივრებული, მაგრამ ასე არაა. თან ვიცი, რომ ობიექტურია, ამიტომ მის შენიშვნას ძალიან სერიოზულად აღვიქვამ. ერთი სიტყვით, ხშირად არც მაქებს და არც მაკრიტიკებს.


- მომდევნო ფოტო მუშაობის დროს გაქვთ გადაღებული. თქვენი მომზადებული სიუჟეტებიდან რომელს გამოარჩევდით? რომელი იყო ყველაზე რთული მოსამზადებელი?
- ერთ კონკრეტულ რეპორტაჟს ვერ ვიხსენებ, თუმცა მახსოვს პირველი განცდა, როცა ჩემი პერსონალური სენტიმენტების საქმისგან ჩამოშორება შევძელი. გაზის გაჟონვისგან ხუთსულიანი ოჯახის ყველა წევრი გარდაიცვალა. ამ თემაზე მქონდა სიუჟეტი და მთელი დღე უსაფრთხოების ნორმებზე, გამოძიებაზე, გამათბობლის დამონტაჟების ტექნიკასა თუ სტატისტიკაზე ვარკვევდი დეტალებს. დღის ბოლოს მონტაჟს რომ მოვრჩი, მაშინღა მოვიცალე, ოჯახი შემბრალებოდა. ამხელა ტრაგედია მოხდა და მე მთელ დღეს ამ ადამიანურ ტკივილს სულ გარშემო ვუვლიდი.


მთელი ღამე არ მეძინა, როცა გავაცნობიერე, რომ ასეთი გავხდი. საქმე სხვაა, სენტიმენტები - სხვა. მძიმე იყო 2008 წლის მარტო ომი კი არა, მთელი ივლისი და აგვისტო. ხშირად მიწევდა თამარაშენისკენ ყოფნა. რეპორტაჟებს ვამზადებდი, როგორ ისროდნენ ინტენსიურად ქართული სოფლების მიმართულებით და რა შიშის ქვეშ უწევდა მოსახლეობას ცხოვრება.

რომელ თემაზე არ ისურვებდა მუშაობას

- გიფიქრიათ საავტორო გადაცემის გაკეთებაზე?
- საავტორო გადაცემაზე არ მიფიქრია, არა მგონია, სათანადო ცოდნა და გამოცდილება მქონდეს, მაყურებელს ახალი და განსხვავებული და ამავე დროს უაღრესად კომპეტენტური რამ მარტომ შევთავაზო. მიყვარს, როცა ვიცი, რას ვაკეთებ. შვიდი წელი ''მოამბეში'' ვმუშაობდი. გასული წლის ივნისიდან ''კურიერში'' ვარ. ''კურიერში'' მუშაობისას თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ. ეს ნამდვილი ჟურნალისტიკაა. ვამაყობ, პროფესიონალთა გუნდის წევრი რომ ვარ.


- რა თემაზე არ იმუშავებდით არასდროს?
- ერთადერთი, რა თემაზეც არ ვისურვებდი მუშაობას, კრიმინალია. ბევრი არ დამეთანხმა, მაგრამ რამდენიმე დღის წინ ვიკითხე კიდეც, ნეტავ, პროკურორობას რატომ ირჩევენ პროფესიად-მეთქი.
- მომდევნო ფოტო შვილთან ერთად გაქვთ გადაღებული. ევგენიას ჟურნალისტობა უნდა?
- ევგენია ჯერ ორწლინახევრისაა. მე მის მომავალ პროფესიად ვისურვებდი ბალერინობას ან დიპლომატიურ სამსახურში ყოფნას. მინდა, ენები იცოდეს. მთავარია, შეიყვაროს წიგნი და არ დაეზაროს სწავლა. ცოდნაზე დიდი ძალა არ არსებობს და მინდა, ჩემი გოგო ძლიერი იყოს. არ ვიცი, ექნება თუ არა ინტერესი ჟურნალისტიკის მიმართ.

თუმცა პირობას ვდებთ მეც და გიორგიც, რომ მის არჩევანში არ ჩავერევით. ფოტოზე სამივე ვართ და ეს სურათი ძალიან გვიყვარს. მე და გიორგი დაკავებულები ვართ და სამივე ერთად დროის გატარებას ხშირად ვერ ვახერხებთ.

მერი კობიაშვილი
ჟურნალი ''რეიტინგი''