როგორ ჩააგდეს შოკში ლევან წულაძე საკუთარ დაბადების დღეზე და სად გაიტაცა ის მეუღლემ

16 მარტს რეჟისორი ლევან წულაძე 49 წლის გახდა. მიმდინარე წელი მისთვის საკმაოდ დატვირთული იყო, წლების განმავლობაში მარჯანიშვილის თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელმა მშობლიურ თეატრში მუშაობის გარდა, მოზარდ მაყურებელთა თეატრის აუდიტორიას სპექტაკლი ''რომეო და ჯულიეტა'' შესთავაზა. ''ლევანის კარიერა მოზარდ მაყურებელთა თეატრში დაიწყო, თავისი სადიპლომო სპექტაკლი იქ დადგა'', - გვითხრა მისმა მეუღლემ, მარჯანიშვილის თეატრის მსახიობმა მანანა კაზაკოვამ მიმდინარე სიახლეებზე საუბრისას.
თეატრის გარდა, ქალბატონი მანანა ''ტვ 11''-ზე ოთხ სკეტჩში მონაწილეობს, სადაც ქა-რთველი დედამთილების დიდი ნაწილისათვის დამახასიათებელი ტექსტებით საუბრობს. ჭოლას დაბადების დღის ამსახველი ფოტომასალა კი Amo Jazzme-ს ეკუთვნის, რომელსაც დიდ მადლობას ვუხდით მათი მოწოდებისთვის...

- ''ღამის შოუს სტუდიასთან'' თანამშრომლობა ''იმედიდან'' დავიწყე, ჯერ კიდევ მაშინ, როცა სერიალს ''შუა ქალაქში'' რეჟისორი გოჩა კორხელაური, იგივე კოხი იღებდა. ძალიან მომწონს ამ გუნდის მუშაობის სტილი. ჩვენს ენაზე რომ გითხრათ, მათგან გამორიცხულია ''ხალტურა''. ტექსტს რომ წერენ, ჯერ ერთმანეთს უკითხავენ, ასწორებენ წინადადებათა წყობას, სტილს. სანამ ფართო მაყურებელთან გაიტანენ, რამდენიმე ადამიანთან ცდიან. პროფესიონალები არიან, მათთან მუშაობა კომფორტული და სასიამოვნოა.
რაც შეეხება დედამთილის პერსონაჟს, გოჩამ სწორი ამოცანები მომცა. საერთოდ, მცირე შენიშვნას გამოვთქვამ იმ სატელევიზიო რეჟისორების მიმართ, რომლებსაც ძალიან უყვართ თქმა: ''არა, იცით რა, თეატრი არ გვინდა!'' ასეთი დამოკიდებულება ძალიან გამაღიზიანებელი და საწყენია. ეს რეჟისორის უცოდინარობაა. გამოდის, მან არ იცის მსახიობის პროფესია, იმავდროულად შეურაცხყოფას აყენებს თეატრს, იქ მომუშავეებს და ამას ვერც ხვდება. რეჟისურას ცოდნა სჭირდება, თუ არ გინდა, მსახიობი იყოს ''თეატრალური'', როგორც ამას ზოგიერთი ეძახის, უნდა მიაწოდო სწორი ამოცანა და მიუთითო, რაზე გინდა აქცენტის გაკეთება. გოჩასთან ეს დისკომფორტი არ მქონია. პერსონაჟის დამუშავებას დიდი ხანი მოვუნდით. სურდა, ჩანაფიქრის მიხედვით ტექსტი ზუსტად წამეკითხა. თან, თუ დააკვირდით, უწყვეტი კადრია.
- თქვენი წვლილი თუ შეიტანეთ ამ სკეტჩში? ჩაამატეთ რამე ფრაზები?
- არა, მხოლოდ იმ ქალბატონის ხასიათის მონახვის თანამონაწილე ვიყავი. თან, საქართველოსთვის დედამთილის თემა ტრადიციული და ახლოა (იღიმის). მე სულ ვამბობ, საქართველოში ორი პრივილეგიაა, ან უნდა გაჩნდე მამაკაცად, ან დედამთილად. მე არც ერთში არ ვეწერები, - გოგონას დედა ვარ. ჩვენში მამაკაცები სიდედრზე კი ხუმრობენ, მაგრამ ეს უფრო მეტად რუსეთის თემაა. ვფიქრობ, ქართველი მამაკაცები ცდებიან ასეთ დროს, ჩვენთან სიდედრი ნაკლებად აქტიურია, ვიდრე დედამთილი.
- თქვენი პერსონაჟი რძლის გარეგნობასა და უმაქნისობაზე მუდმივად ქილიკობს, მაგრამ რძალ-დედამთილს შორის არსებული შეუთავსებლობის ფონზე, მაინც აცხადებთ, ''სანამ მე ცოცხალი ვარ, ჩემს ოჯახში პრობლემა არ იქნება''. თქვენ გარშემო ბევრია ასეთი ოჯახი?
- ბევრია. მე უკვე იმდენი წლის ვარ, რომ ასეთი ოჯახების მრავალ სახეობას ვიცნობ (იცინის). ზოგ ქალს ჰგონია, რომ მისი 40 წლის შვილი ისევ ბავშვია. ასევე ზოგი დედა ფიქრობს, რომ მათ უკეთ იციან, რა უნდა და რა სჭირდება მამაკაცს. ხშირად ეს განხეთქილების და ზოგჯერ ოჯახის დანგრევის მიზეზიც კი ხდება.
- რაც შეეხება თეატრს, რამე ახალი პიესა იდგმება?
- ჩვენთან თეატრში აქტიური ცხოვრებაა. მცირე ხნის წინ ლევანმა ახალი სპექტაკლი დადგა - ''მთვრალი ალუბალი'', რომელიც ძალიან დიდი პოპულარობით სარგებლობს. მხიარული, სევ-დიანი ამბავია, ბევრ თემას მოიცავს, მათ შორის მეგობრობაზეცაა. ახალ პიესაზე ვმუშაობთ. რეჟისორი ნინო ახვლედიანი ''შთაგონების რეცეპტს'' დგამს. 2 აპრილს, ჩემი შვილის დაბადების დღეზე, პრემიერა გვექნება. მივიჩნევ, რომ მე მას ვუძღვნი ამ სპექტაკლს. ის საქართველოში არ იმყოფება და ძალიან მომენატრა.
- სად არის? სწავლობს სადმე?
- დიახ, პრაღაშია. თინათინი ცეკვავს. საერთოდ, მას ქორეოგრაფია ძალიან აინტერესებს და ამ პროცესშია ჩართული.
- ''ტვ 11''-ზე ბატონი ლევან წულაძეც იხილა მაყურებელმა...
- დიახ, ეს არის პროექტი, რომელიც ასევე ძალიან მომწონს, სადაც სხვადასხვა პროფესიის ადამიანები თავიანთ საქმიანობასა და ცხოვრების კრედოზე საუბრობენ. საზოგადოება მხოლოდ მსახიობებისა და მომღერლებისგან არ შედგება, მარტო ''ვიღაც ცნობადებს'' არ უნდა ვუსმენდეთ. ეს იმას ხომ არ ნიშნავს, რომ არ არის საინ
ტერესო, როგორ ცხოვრობენ სხვა პროფესიის ადამიანები?! სწორედ აქედან გამომდინარე, ლევანი სიხარულით დაეთანხმა შეთავაზებას. ჩანაწერში ის ჰყვება თავის ოცნებაზე, თავის დამოკიდებულებაზე პროფესიისა და ცხოვრების მიმართ. რაღაც დოზით იუმორიცაა, მაგრამ მე პირადად ბევრი საინტერესო აზრი მოვისმინე. მიუხედავად იმისა, რომ ლევანს უკვე მრავალი წელია ვიცნობ.
- ასევე ''მრავალი წელია'', ერთად ხვდებით მის დაბადების დღეს...
- ჰო, ახლა ისეთი კარგი დაბადების დღე გამოვიდა (იღიმის). ბევრს ვფიქრობდით, მისთვის რა საჩუქარი გაგვეკეთებინა. ''მთვრალი ალუბლის'' მორიგი წარმოდგენის შემდეგ კულისებში ვისხედით და ამ თემაზე ვლაპარაკობდით. ზურიკო ბერიკაშვილს მოუვიდა იდეა, რომ ლევანი რესტორანში მიმეყვანა და იქ სიურპრიზად დახვდებოდნენ. ონისე ონიანმა განავრცო და ასეთ ადგილად კახეთი შეარჩია.
გიორგი პირადაშვილი ჩვენი მეგობარია, მას სასტუმრო აქვს და როცა ჩანაფიქრი გავაცანით, ისიც სიხარულით აგვყვა. ამ ყველაფერს ორგანიზება ჩვენი თეატრის პიარმენეჯერმა თამუნა ლალიაშვილმა გაუწია. წინასწარ შეიძინეს ბუშტები, ''ხლაპუშკები'', ქაღალდის ქუდები...
ამ წელს ლევანი ძალიან გადაიღალა, ახალი სპექტაკლები წარმოადგინა, ასევე მცირე ხნის წინ მოზარდ მაყურებელთა თეატრშიც პრემიერა ჰქონდა. ერთხელ ლევანმა მითხრა კიდეც, პრემიერის შემდეგ იქნებ ორი დღით სადმე ქალაქგარეთ გავიდეთ, მინდა, ცოტა გონს მოვიდეო. დაბადების დღისთვის ლევანს ვუთხარი, ერთი დაბადების დღე მაჩუქე, დილით მოგიტაცებ და მარტო მე და შენ აღვნიშნოთ-მეთქი. როგორც წესი, ლევანის დაბადების დღეზე ყოველთვის ბე-ვრი ხალხია და განსხვავებულ დაბადების დღეს ვთავაზობდი. ერთი კი დაიწუწუნა, ჩემს დაბადების დღეზე მე და შენ პენსიონერებივით მარტო უნდა ვიყოთ, ისედაც ოცდაორი წელია ერთად ვართო, მაგრამ მე თხოვნა გავუმეორე. ბოლოს მორჩილად დამთანხმდა და კახეთში წამომყვა.
სასტუმროში გიორგი დაგვხვდა. მან კარგად ითამაშა, ლევანს უთხრა, როგორ, შენი დაბადების დღეა? წინასწარ რატომ არ გამაფრთხილეთო. ამ დროს 55 ადამიანი, ანუ მთელი დასი სამზარეულოში იმალებოდა. მათ შორის ბატონი გიზო ჟორდანია, გივი ჩუგუაშვილი და სხვები. ნომერში ასვლაზე ვსაუბრობდით, როცა ჩაირთო მუსიკა ''ჰეფი ბერსდეი'', ესეც თამუნას ჩანაფიქრით, და სტუმრები სამზარეულოდან გამოცვივდნენ. არ თავდებოდა ხალხი, გამოდიოდნენ და გამოდიოდნენ. ლევანი მართლა გაოგნებული იდგა, როგორც ახლა უყვართ თქმა, შოკში იყო, რადგან ასეთი რამ ვერ წარმოედგინა.


- საერთოდ, უყვარს თავისი დაბადების დღე?
- დიახ, უყვარს. ბავშვობიდან მოსდევს ეს ტრადიცია. მისი დაბადების დღე ყველას ახსოვს, პატარაობაშიც სულ უხდიდნენ და ყოველთვის ხალხმრავალი იყო. თან მშვენიერ დროსაც ატარებს. წელსაც ასე მოხდა.
- ცნობილი ამბავია, რომ თქვენს მეუღლეს არ უყვარს მობილური ტელეფონი. დაბადების დღეზე ხომ არ აჩუქეს, ან ხომ არ გადაწყვიტა ატაროს?
- არა, აზრი არ აქვს. არ უყვარს ტელეფონი. რომც ჰქონდეს, მაინც არ უპასუხებს. ერთხელ სადღაც უნდა წავსულიყავით, ზუსტი დრო არ ვიცოდით, ლევანს ტელეფონი გავატანეთ, რომ დაგვერეკა და შეხვედრაზე შევთანხმებულიყავით. 45 წუთის განმავლობაში ამაოდ ვცდილობდით დაკავშირებას. ბოლოს, როგორც იქნა გვიპასუხა, ტელეფონს რატომ არ იღებდი-მეთქი, რომ ვკითხე, მიპასუხა, ყველას ტელეფონი რეკავდა და რა ვიცოდი, თუ მათ შორის ჩემიც იყოო.
- თქვით, რომ ქალიშვილი პრაღაშია. მამა შვილის მონატრებას გამოხატავს?
- გამოხატავს, მაგრამ მან თავის გრძნობებზე ლაპარაკი დიდად არ იცის. ლევანს არ უყვარს ტელეფონი და არც შვილს ელაპარაკება. მე მეკითხება ხოლმე, როგორ არის, რა თქვა, რას შვრებაო. თინათინმა ლევანს დაბადების დღეზე რომ დაურეკა და მიულოცა, ჰკითხა, მამა, არ მოგენატრეო? როგორ არა, მამა, - უპასუხა ლევანმა აქედან. მერე თინათინმა ჰკითხა, აბა, რამდენ ხანში ჩამოვდივარო. ის მაისში ჩამოდის და ლევანმა ზუსტად უთხრა, რამდენი დღე იყო ჩვენი შვილის ჩამოსვლამდე დარჩენილი. ე.ი. ითვლიდა. მე რომ ველაპარაკე, თინათინმა მითხრა, ამეტირა, მამამ სულ რომ არ დამირეკოს, ამის მერე ჩემთვის ყველაფერი გასაგებიაო (იღიმის).

ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''