"თბილისელო მარტოხელა ქალებო, პროვინციელ მამაკაცებს თავს ნუ გამოაყენებინებთ!"
1 870 ნახვა
ამ წერილის "სარკისთვის" მოწერა ერთმა ამბავმა გადამაწყვეტინა. ამას წინათ ბაზარში ვიყავი. ორი გამყიდველი მამაკაცი "სარკეს" ათვალიერებდა და იმ გვერდს კითხულობდა, სადაც ადამიანები გაცნობის მიზნით ერთმანეთს ესემეს–ებს სწერენ და ტელეფონის ნომრებს ცვლიან. ერთმა მეორეს უთხრა, აი, ბიჭო, ეს არის საჩვენო, ნახე, სახლიც ჰქონიაო. რომ შეხედავდი, ნორმალურ ადამიანებს ჰგავდნენ... სწორედ მათმა დიალოგმა გადამაწყვეტინა ჩემი ამბის მოყოლა.
მე ერთხელ ვიყავი გათხოვილი. ქმარი ბევრად უფროსი იყო ჩემზე. მიყვარდა და თავის დროზე ამისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია. ყველაფერი ვარდისფრად წარმომედგინა, მაგრამ რეალობა სულ სხვანაირი აღმოჩნდა. მძიმე ხასიათი ჰქონდა, უბრალო რამეც რომ არ მოეწონებოდა, მლანძღავდა, ხელითაც მეხებოდა. ტირილში ვათენებდი და ვაღამებდი, მაგრამ მისგან წამოსვლა არც მიფიქრია. თავის დროზე მშობლების ნების წინააღმდეგ წავედი და არ მინდოდა, მათ ნიშნისმოგებით ეთქვათ, აი, ხომ გეუბნებოდითო. ერთ დღეს მული მყავდა სტუმრად. ის რომ წავიდა, ქმარმა შარი მომდო, ჩემს დას უკმეხად ელაპარაკებოდიო. შეზარხოშებულიც იყო და ძალიან გადააჭარბა. ნერვებმა მიმტყუნა, ყვირილი დავიწყე. ამაზე სულ გაცოფდა, დანა ჩამარტყა მკლავში და დამჭრა. მეზობლებმა საავადმყოფოში წამიყვანეს. ამ ამბავს ბევრი უსიამოვნება მოჰყვა, პოლიციაში, სასამართლოში სირბილი, ათასი ცილისწამება, რომ ვითომ მე წყობიდან გამომყავდა, ვითომ ვღალატობდი... ერთი სიტყვით, ქმართან გაშორება უდიდესი სულიერი ტრავმის ფასად დამიჯდა.
მას შემდეგ მამაკაცის ხსენებაც კი არ მინდოდა. ვამბობდი, რომ ჩემ გვერდით არასოდეს არავინ იქნებოდა. გათხოვებაზე არც მიფიქრია, ერთოთახიანი ბინა ვიყიდე, ჩემი კუთხე მოვიწყვე, სამსახური მქონდა და მშვიდად ვცხოვრობდი, არავის არაფერს ვთხოვდი.
ერთ დღესაც სადარბაზოში მამაკაცი შემხვდა, მომესალმა და გამეცნო, თქვენი ახალი მეზობელი ვარ, ბინა აქ ვიქირავეო. მეც ზრდილობიანად მივესალმე, სიკეთე ვუსურვე და წამოვედი. რამდენიმე დღის შემდეგ ეზოში კანალიზაციის მილი გაიჭედა. იმ ახალმა მეზობელმა ძალიან იაქტიურა. იმდენად კომუნიკაბელური აღმოჩნდა, რომ მთელი სამეზობლო უცებ გაიცნო.
ხომ გაგიგიათ, რაც გიწერია, არ აგცდებაო და მეც ასე დამემართა. ერთ საღამოს დენის სადენი გამიფუჭდა, ქარმა დააზიანა. სანამ ხელოსანს ვიპოვიდი, მეზობელი კაცი მოვიდა და შემიკეთა. ისე დავუახლოვდი, რომ ვერც გავაცნობიერე, ჩემს თავს რა ხდებოდა. ეტყობა, რომ მიხვდა, თავბრუ მქონდა დახვეული, აღარ მომასვენა. სულ ჩემ გარშემო ტრიალებდა. ძალიან შემიყვარდა და ასე დავიწყეთ ერთად ცხოვრება.
ის რაიონიდან იყო თბილისში ჩამოსული. მეუბნებოდა, რომ ცოლს გაეყარა, რადგან არ უყვარდა, სიმამრი ემუქრებოდა და ამიტომ იძულუბული გახდა, იქიდან წამოსულიყო. რაიონშიც იშვიათად ჩადიოდა, ამის მიზეზად ისევ და ისევ ცოლის ოჯახთან უთანხმოებას ასახელებდა. მპირდებოდა, როცა სიტუაციას მოაგვარებდა, თავისიანების გასაცნობად ჩამიყვანდა. მიყვარდა და ამიტომ მისი ყველა სიტყვის მჯეროდა. რას არ ვუკეთებდი, სამსახურშიც მოვაწყვე. ოჯახში ერთ თეთრს არ ვახარჯვინებდი, რადგან სულ წუწუნებდა, შვილებზე ვნერვიულობ, არ მინდა, ჩემმა სიმამრმა მათ ლუკმა დაამადლოსო. ამიტომ ფულს როგორ დავახარჯინებდი, რასაც შოულობდა, რაიონში აგზავნიდა. სიგარეტსაც კი ვყიდულობდი, რომ მისთვის შეღავათი გამეწია. მაღაზიებში ფასდაკლებები რომ დაიწყებოდა, გიჟივით გავრბოდი და მისი გოგონებისთვის უამრავ ტანსაცმელს ვყიდულობდი.
ერთხელაც დედამისი ჩამოიყვანა და გამაცნო. წარმოვიდგინე, რომ ჩემი დედამთილი იყო და თან გადავყევი. ჯანმრთელობის პრობლემა ჰქონდა და საავადმყოფოდან საავადმყოფოში გამოკვლევებზე დავატარებდი. მას არც მადლობა უთქვამს და არც ორი წინადადება გადაუბამს ზედიზედ. ჩემმა "ქმარმა" კი მისი საქციელი ასე ახსნა, დედაჩემი "ბუნჩულა" ქალია, ლაპარაკი არ უყვარსო. მეც დავიჯერე და ეს დადებით მხარედ ჩავთვალე, ჭკვიანი დედამთილი მყავს–მეთქი.
დედაჩემს ეს ყველაფერი არ მოსწონდა და სულ მეუბნებოდა, შენი ქმარი მლიქვნელი ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებს, არ მინდა, მოტყუებული დარჩეო. იმაზეც ბრაზდებოდა, ამდენ ხანს თავის სახლში რომ არ მიგვიპატიჟა და ოჯახი არ გაგვაცნო.
ერთხელ რაიონში გაემგზავრა, ვითომ დროებით, რომ შვილები ენახა. იქიდან კი არ ჩამოვიდა. პირველ ორ დღეს მირეკავდა, მერე ტელეფონი გათიშა. ამან გადამრია, ვიფიქრე, ყოფილმა სიმამრმა რამე ხომ არ დაუშავა–მეთქი. ბოლოს მესიჯი გამომიგზავნა, ცოლ–შვილს დავუბრუნდიო. ვერ წარმოიდგენთ, რა დამემართა! წესიერად ვერ ვაზროვნებდი, ამიტომ რაიონში ჩავაკითხე და სახლში მივადექი. სიმართლე იქ გავიგე. მისმა ცოლმა მითხრა, ჩვენ გაყრილები არასოდეს ვყოფილვართ, შენი არსებობის შესახებაც ვიცოდი, მაგრამ არაფერს ვამბობდი, რადგან ვალებში ვიხრჩობოდით და სხვა გამოსავალი არ გვქონდაო. წარმოიდგინეთ, ქალმა იცოდა, მის ქმარს საყვარელი ჰყავდა და ამას იმის გამო იტანდა, რომ ვალები გადაეხადათ, შვილებს საჭმელი ჰქონოდათ. ბინის ქირაში რომ არ დაეხარჯა ფული, მე შემომეხიზნა და ისეთი ილუზია შემიქმნა, ვითომ ცოლი ვიყავი. ის ვაჟბატონი ხომ უსირცხვილოა, მაგრამ ის ქალიც როგორი უნამუსო გამოდგა!
"დედამთილსაც" მივდექი, ჩემთან რომ იყავი, სიმართლე როგორ არ მითხარი–მეთქი. "ბუნჩულა" ქალს იმხელა ენა აღმოაჩნდა!.. ჩემკენ საცემრად გამოიწია, ჩემს შვილს რამდენი საყვარელიც ეყოლება, ყველას მე როგორ ვასწავლი ჭკუას, აბა, რა გინდოდა, ოჯახი უნდა დაგენგრიაო. ჩემი "ქმარი" თავიდან ხმას არ იღებდა, ბოლოს კი მითხრა, ასე მჭირდებოდა და ასე მოვიქეცი, თუ გინდა, წადი და სასამართლოში მიჩივლე, რაზე შემედავები, გაგქურდე თუ გცემე, თუ ფულს მაძლევდი, ლოგინში კარგი მამაკაციც ვიყავიო. აი, ამ სიტყვების გაგონებაზე ენა ჩამივარდა. ვიფიქრე, რომ დავეცემოდი, თუ იქაურობას არ გავეცლებოდი.
არ მახსოვს, როგორ წამოვედი. ვერც ხალხის სიტყვებს ვარჩევდი, ვერც თვალებიდან ვიხედებოდი წესიერად, ადამიანებს ნეგატივებად ვხედავდი... ძალიან დიდი დრო დამჭირდა იმისთვის, რომ ამ მდგომარეობიდან გამოვსულიყავი. ისევ ჩემმა დედიკომ მიშველა, გვერდიდან არ მომშორდა, მანუგეშა, მითხრა, რომ ამ ყველაფერს უნდა შევგუებოდი.
ქალებს მივმართავ, კაცებს თავს ნუ გამოაყენებინებთ! განსაკუთრებით დედაქალაქში მცხოვრებ მარტოხელა ქალებს ვეტყვი, პროვინციელ მამაკაცებს უფრთხილდით, ისინი თბილისში საშოვარზე ჩამოდიან, მგლებივით დაძრწიან და მსხვერპლს ეძებენ. ჭკუა გამოიჩინეთ და მათ მსხვერპლად არ იქცეთ.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
მე ერთხელ ვიყავი გათხოვილი. ქმარი ბევრად უფროსი იყო ჩემზე. მიყვარდა და თავის დროზე ამისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია. ყველაფერი ვარდისფრად წარმომედგინა, მაგრამ რეალობა სულ სხვანაირი აღმოჩნდა. მძიმე ხასიათი ჰქონდა, უბრალო რამეც რომ არ მოეწონებოდა, მლანძღავდა, ხელითაც მეხებოდა. ტირილში ვათენებდი და ვაღამებდი, მაგრამ მისგან წამოსვლა არც მიფიქრია. თავის დროზე მშობლების ნების წინააღმდეგ წავედი და არ მინდოდა, მათ ნიშნისმოგებით ეთქვათ, აი, ხომ გეუბნებოდითო. ერთ დღეს მული მყავდა სტუმრად. ის რომ წავიდა, ქმარმა შარი მომდო, ჩემს დას უკმეხად ელაპარაკებოდიო. შეზარხოშებულიც იყო და ძალიან გადააჭარბა. ნერვებმა მიმტყუნა, ყვირილი დავიწყე. ამაზე სულ გაცოფდა, დანა ჩამარტყა მკლავში და დამჭრა. მეზობლებმა საავადმყოფოში წამიყვანეს. ამ ამბავს ბევრი უსიამოვნება მოჰყვა, პოლიციაში, სასამართლოში სირბილი, ათასი ცილისწამება, რომ ვითომ მე წყობიდან გამომყავდა, ვითომ ვღალატობდი... ერთი სიტყვით, ქმართან გაშორება უდიდესი სულიერი ტრავმის ფასად დამიჯდა.
მას შემდეგ მამაკაცის ხსენებაც კი არ მინდოდა. ვამბობდი, რომ ჩემ გვერდით არასოდეს არავინ იქნებოდა. გათხოვებაზე არც მიფიქრია, ერთოთახიანი ბინა ვიყიდე, ჩემი კუთხე მოვიწყვე, სამსახური მქონდა და მშვიდად ვცხოვრობდი, არავის არაფერს ვთხოვდი.
ერთ დღესაც სადარბაზოში მამაკაცი შემხვდა, მომესალმა და გამეცნო, თქვენი ახალი მეზობელი ვარ, ბინა აქ ვიქირავეო. მეც ზრდილობიანად მივესალმე, სიკეთე ვუსურვე და წამოვედი. რამდენიმე დღის შემდეგ ეზოში კანალიზაციის მილი გაიჭედა. იმ ახალმა მეზობელმა ძალიან იაქტიურა. იმდენად კომუნიკაბელური აღმოჩნდა, რომ მთელი სამეზობლო უცებ გაიცნო.
ხომ გაგიგიათ, რაც გიწერია, არ აგცდებაო და მეც ასე დამემართა. ერთ საღამოს დენის სადენი გამიფუჭდა, ქარმა დააზიანა. სანამ ხელოსანს ვიპოვიდი, მეზობელი კაცი მოვიდა და შემიკეთა. ისე დავუახლოვდი, რომ ვერც გავაცნობიერე, ჩემს თავს რა ხდებოდა. ეტყობა, რომ მიხვდა, თავბრუ მქონდა დახვეული, აღარ მომასვენა. სულ ჩემ გარშემო ტრიალებდა. ძალიან შემიყვარდა და ასე დავიწყეთ ერთად ცხოვრება.
ის რაიონიდან იყო თბილისში ჩამოსული. მეუბნებოდა, რომ ცოლს გაეყარა, რადგან არ უყვარდა, სიმამრი ემუქრებოდა და ამიტომ იძულუბული გახდა, იქიდან წამოსულიყო. რაიონშიც იშვიათად ჩადიოდა, ამის მიზეზად ისევ და ისევ ცოლის ოჯახთან უთანხმოებას ასახელებდა. მპირდებოდა, როცა სიტუაციას მოაგვარებდა, თავისიანების გასაცნობად ჩამიყვანდა. მიყვარდა და ამიტომ მისი ყველა სიტყვის მჯეროდა. რას არ ვუკეთებდი, სამსახურშიც მოვაწყვე. ოჯახში ერთ თეთრს არ ვახარჯვინებდი, რადგან სულ წუწუნებდა, შვილებზე ვნერვიულობ, არ მინდა, ჩემმა სიმამრმა მათ ლუკმა დაამადლოსო. ამიტომ ფულს როგორ დავახარჯინებდი, რასაც შოულობდა, რაიონში აგზავნიდა. სიგარეტსაც კი ვყიდულობდი, რომ მისთვის შეღავათი გამეწია. მაღაზიებში ფასდაკლებები რომ დაიწყებოდა, გიჟივით გავრბოდი და მისი გოგონებისთვის უამრავ ტანსაცმელს ვყიდულობდი.
ერთხელაც დედამისი ჩამოიყვანა და გამაცნო. წარმოვიდგინე, რომ ჩემი დედამთილი იყო და თან გადავყევი. ჯანმრთელობის პრობლემა ჰქონდა და საავადმყოფოდან საავადმყოფოში გამოკვლევებზე დავატარებდი. მას არც მადლობა უთქვამს და არც ორი წინადადება გადაუბამს ზედიზედ. ჩემმა "ქმარმა" კი მისი საქციელი ასე ახსნა, დედაჩემი "ბუნჩულა" ქალია, ლაპარაკი არ უყვარსო. მეც დავიჯერე და ეს დადებით მხარედ ჩავთვალე, ჭკვიანი დედამთილი მყავს–მეთქი.
დედაჩემს ეს ყველაფერი არ მოსწონდა და სულ მეუბნებოდა, შენი ქმარი მლიქვნელი ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებს, არ მინდა, მოტყუებული დარჩეო. იმაზეც ბრაზდებოდა, ამდენ ხანს თავის სახლში რომ არ მიგვიპატიჟა და ოჯახი არ გაგვაცნო.
ერთხელ რაიონში გაემგზავრა, ვითომ დროებით, რომ შვილები ენახა. იქიდან კი არ ჩამოვიდა. პირველ ორ დღეს მირეკავდა, მერე ტელეფონი გათიშა. ამან გადამრია, ვიფიქრე, ყოფილმა სიმამრმა რამე ხომ არ დაუშავა–მეთქი. ბოლოს მესიჯი გამომიგზავნა, ცოლ–შვილს დავუბრუნდიო. ვერ წარმოიდგენთ, რა დამემართა! წესიერად ვერ ვაზროვნებდი, ამიტომ რაიონში ჩავაკითხე და სახლში მივადექი. სიმართლე იქ გავიგე. მისმა ცოლმა მითხრა, ჩვენ გაყრილები არასოდეს ვყოფილვართ, შენი არსებობის შესახებაც ვიცოდი, მაგრამ არაფერს ვამბობდი, რადგან ვალებში ვიხრჩობოდით და სხვა გამოსავალი არ გვქონდაო. წარმოიდგინეთ, ქალმა იცოდა, მის ქმარს საყვარელი ჰყავდა და ამას იმის გამო იტანდა, რომ ვალები გადაეხადათ, შვილებს საჭმელი ჰქონოდათ. ბინის ქირაში რომ არ დაეხარჯა ფული, მე შემომეხიზნა და ისეთი ილუზია შემიქმნა, ვითომ ცოლი ვიყავი. ის ვაჟბატონი ხომ უსირცხვილოა, მაგრამ ის ქალიც როგორი უნამუსო გამოდგა!
"დედამთილსაც" მივდექი, ჩემთან რომ იყავი, სიმართლე როგორ არ მითხარი–მეთქი. "ბუნჩულა" ქალს იმხელა ენა აღმოაჩნდა!.. ჩემკენ საცემრად გამოიწია, ჩემს შვილს რამდენი საყვარელიც ეყოლება, ყველას მე როგორ ვასწავლი ჭკუას, აბა, რა გინდოდა, ოჯახი უნდა დაგენგრიაო. ჩემი "ქმარი" თავიდან ხმას არ იღებდა, ბოლოს კი მითხრა, ასე მჭირდებოდა და ასე მოვიქეცი, თუ გინდა, წადი და სასამართლოში მიჩივლე, რაზე შემედავები, გაგქურდე თუ გცემე, თუ ფულს მაძლევდი, ლოგინში კარგი მამაკაციც ვიყავიო. აი, ამ სიტყვების გაგონებაზე ენა ჩამივარდა. ვიფიქრე, რომ დავეცემოდი, თუ იქაურობას არ გავეცლებოდი.
არ მახსოვს, როგორ წამოვედი. ვერც ხალხის სიტყვებს ვარჩევდი, ვერც თვალებიდან ვიხედებოდი წესიერად, ადამიანებს ნეგატივებად ვხედავდი... ძალიან დიდი დრო დამჭირდა იმისთვის, რომ ამ მდგომარეობიდან გამოვსულიყავი. ისევ ჩემმა დედიკომ მიშველა, გვერდიდან არ მომშორდა, მანუგეშა, მითხრა, რომ ამ ყველაფერს უნდა შევგუებოდი.
ქალებს მივმართავ, კაცებს თავს ნუ გამოაყენებინებთ! განსაკუთრებით დედაქალაქში მცხოვრებ მარტოხელა ქალებს ვეტყვი, პროვინციელ მამაკაცებს უფრთხილდით, ისინი თბილისში საშოვარზე ჩამოდიან, მგლებივით დაძრწიან და მსხვერპლს ეძებენ. ჭკუა გამოიჩინეთ და მათ მსხვერპლად არ იქცეთ.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
