"ორივე ქალი მიყვარს – ცოლიც და ისიც"

რას უნდა გრძნობდეს ადამიანი შუაზე გახლეჩილი გულით? როგორც ჩვენი რესპონდენტი, ახალგაზრდა მამაკაცი ლევანი ამბობს – სიგიჟის ზღვარზეა. თავის დროზე ერთი ქალი უყვარდა თავდავიწყებით, რომელმაც უღალატა, სხვა მამაკაცში გაცვალა. ახლა კი მის ცხოვრებაში ისევ გამოჩნდა და ლევანის გულში მივიწყებულმა გრძნობამ იფეთქა. მისი ოჯახი სასწორზე აღმოჩნდა. არც ცოლ–შვილი ეთმობა და თავიდან გაღვივებულ სიყვარულსაც ვერ აღწევს თავს. ვერასოდეს წარმოიდგენდა, რომ ქალი, რომელმაც ერთხელ დიდი ტკივილი მიაყენა, წლების შემდეგ ისევ გამოჩნდებოდა და თავგზას აუბნევდა.
ლევანი:
– ლელა ახალგაზრდობაში მიყვარდა, თანაც სიგიჟემდე, თავდავიწყებით. მას შემდეგ კიდევ რამდენიმე ქალი მომწონდა, მაგრამ ასეთი სიყვარული არ გამომიცდია. მიუხედავად ამისა, მაინც არ ვეთანხმები გამოთქმას – "ნამდვილი სიყვარული". ჩემი აზრით, ყველა სიყვარული ნამდვილია, მხოლოდ განცდის და დამოკიდებულების დონეზე განსხვავდება იმის მიხედვით, თუ ვინ არის ობიექტი ან თავად რა ასაკში ხარ. თითოეულ შემთხვევაში თავისებური გრძნობა ყალიბდება.
– რა თვისებების მქონე გოგო იყო ლელა, ასე ძალიან რით მოგხიბლათ?
– ლამაზი, ეშხიანი, თავმომწონე გოგო იყო, ხელოვნება იზიდავდა, კარგად ცეკვავდა, გემოვნებით იცვამდა. თავიდან ყურადღების ღირსად არ მთვლიდა, არაფრად მივაჩნდი. სხვა ბიჭებს უმშვენებდა გვერდს, უფრო წარმოსადეგებს და შესამჩნევებს. ჩემი სიყვარულის შესახებ არც იცოდა. მორიდებული არ გახლდით, მაგრამ ლელას წინაშე ხელ–ფეხი მერთმეოდა, ვერაფერს ვბედავდი, ლაპარაკსაც ვერ ვახერხებდი.
– ქალი ინტუიციით ყოველთვის გრძნობს მამაკაცის დამოკიდებულებას. ნუთუ ლელა ვერაფერს ხვდებოდა?
– მის ირგვლივ იმდენი თაყვანისმცემელი ტრიალებდა, ყველაზე რომ გაემახვილებინა ყურადღება, სხვა რამისთვის დრო აღარც დარჩებოდა. ერთი სიტყვით, მისთვის არავინ ვიყავი, პაიკიც კი... ამ სიყვარულმა გამიხსნა შემოქმედებითი ლტოლვა – დავიწყე ლექსებისა და მუსიკის წერა, ხატვა. ეს ისე, ჩემთვის. განცდას ისიც მიცხოველებდა, შეუმჩნეველი რომ ვიყავი.
მამამისი, დიმიტრი, მათემატიკოსი იყო, რეპეტიტორობდა. უკვე სტუდენტი გახლდით და მათემატიკაში მომზადება ნაკლებად მჭირდებოდა, მაგრამ დავიჟინე, უმაღლეს მათემატიკას კარგად უნდა დავეუფლო–მეთქი. ასე შევედი მათ ოჯახში. ბატონი დიმიტრი ჩინებული პიროვნება იყო, ძალიან თბილი, თავმდაბალი და გულისხმიერი. გულთან ახლოს მიმიღო, დამიახლოვდა. ჩვენი საუბრის თემა მათემატიკას სცდებოდა, მასთან ურთიერთობა საინტერესო და სასიამოვნო იყო, მით უფრო, რომ ამით ჩემს გულისსწორთან სიახლოვის საშუალებაც მეძლეოდა.
ბატონი დიმიტრი ბევრ ყავას სვამდა. არ მახსოვს შემთხვევა, ჩვენი მეცადინეობისას ყავა რომ არ დაელია, თანაც სამუშაო ოთახში უნდა მოერთმიათ და მეც მეპატიჟებოდა. ყავასთან მაინცდამაინც ვერ ვმეგობრობდი, მაგრამ უარს როგორ ვეტყოდი – მით უმეტეს, მეტწილად ლელას შემოჰქონდა, იშვიათად – დედამისს. ლელას დედა, ცოტა არ იყოს, კუდაბზიკა ქალი იყო, საკუთარ თავზე დიდი წარმოდგენით – ქმრებს თავს რომ ამეტებენ, ისეთი. თავად ლელას, რაც კარგი ჰქონდა, მამისგან ერგო, ხოლო ნაკლებად კარგი – დედისგან.
– იმ ოჯახში ლელასთან უშუალო კონტაქტის საშუალებაც მოგეცემოდათ. სიტუაციას იყენებდით?
– მხოლოდ ვესალმებოდით ერთმანეთს და ყავისთვის მადლობას ვუხდიდი. ეს იყო და ეს, მაგრამ ამ წამებს ჩემთვის უდიდესი ბედნიერება მოჰქონდა. ერთხელ, ბატონ დიმიტრისთან სამეცადინოდ რომ მივედი, ლელას დაბადების დღე იყო (არ ვიცოდი). ძალიან შევრცხვი, კინაღამ უკან გავბრუნდი, მაგრამ მამამისი არ მომეშვა, სანამ სუფრასთან არ დამსვა. მისი ხათრით დავრჩი.
ლელას მეგობრები ჰყავდა მიწვეული. მათ შორის ერთი ბიჭი, ზუკა, სიმპათიური და ამპარტავანი. ყურადღების ცენტრში იყო, ყველა თავს ევლებოდა. ჩემდა საუბედუროდ, ლელაც განსაკუთრებულ დამოკიდებულებას ამჟღავნებდა. დიდხანს ვეღარ გავძელი და გუნებამოშხამულმა სუფრა დავტოვე. კარგახანს დაბოღმილი დავდიოდი, ბრაზი მომდიოდა ჩემს უნიათობაზე და არა იმ ბიჭზე, თუმცა, თავის მხრივ, ისიც საკმაოდ გამაღიზიანებელი იყო – თავპირის გაერთიანება რომ მოგინდებოდა, ისეთი...
მათემატიკაში ორი მეცადინეობა გავაცდინე. ერთ საღამოს დედამ მითხრა, რომ ტელეფონთან მიხმობდნენ. ყურმილს ვწვდი და მოულოდნელობისგან გავშეშდი – ლელას მამამისი არეკვინებდა, რომ მოვეკითხე და გაცდენის მიზეზი გაერკვია. საყვარელი ხმა რომ გავიგონე, ენა დამება, რაღაც წავილუღლუღე, შევპირდი, შემდეგ მეცადინეობაზე აუცილებლად მოვალ–მეთქი.
– ალბათ ამის შემდეგ დაძაბულობა მოგეხსნათ.
– ბოღმა და წყენა დამავიწყდა, ვითომ არც ყოფილა. თითქოს ფრთები შემესხა, შთაგონებამ ამიტანა და ლელას ლექსი დავუწერე, მერე ნახატითაც გავუფორმე, საგულდაგულოდ შევფუთე და მორიგ მეცადინეობაზე წავუღე. ლელა შინ არ დამხვდა, საჩუქარი მამამისთან დავტოვე, დაბადების დღის მისალოცია–მეთქი. ლექსი უფრო ფილოსოფიური ხასიათის იყო, ვიდრე სატრფიალო და ამიტომ არ მომერიდა, უფროსებს რომ ენახათ. ამ ორიგინალურმა საჩუქარმა ლელაზე ჯადოსნური გავლენა იქონია, ჩემ მიმართ დამოკიდებულება მთლიანად შეეცვალა, პატივისცემით და სიმპათიით განეწყო. ალბათ ისიც იგრძნო, მის მიმართ გულგრილი რომ არ ვიყავი. თავს უფლება მისცა, უფრო ახლოს გავეცანი. თითქოს დავმეგობრდით კიდეც, მაგრამ სიყვარულზე არ ვლაპარაკობდით. ყველაფერი ისედაც აშკარა იყო.
მამამისი ჩვენს ურთიერთობას იწონებდა, დედამისს კი დიდად არ ვეპიტნავებოდი. ან საერთოდ არ მიყურებდა, ვითომ არ ვარსებობდი, ან თუ შემომხედავდა, ისეთი მზერით, თითქოს უნდა ავეწონე.
– ლელას გაუჩნდა საპასუხო გრძნობა თქვენ მიმართ?
– რა თქმა უნდა, ეს სიყვარული იყო, მაგრამ არა – პლატონური. ერთმანეთთან ფიზიკური სიახლოვეც გვქონდა, მაგრამ არა – სექსი (ეს წესიერ ახალგაზრდებში მაშინ მიუღებელი იყო). ლელას ვაღმერთებდი, ცაში ამყავდა... მან კი მწარედ მიღალატა და პირში ჩალაგამოვლებული დამტოვა.
– ასე რატომ მოხდა?
– არ ვიცი, ვერ გავუგე. შეიძლება დედამისმა მოახდინა გავლენა ან თავად ეთაკილებოდა რაღაც ჩემთან ურთიერთობაში. ჩემთვის არაფერი აუხსნია. გამოცდაზე დაბალი შეფასება მიიღო და განიცდიდა. მთხოვა, უხასიათოდ ვარ, საკუთარ თავთან მარტო დარჩენა მინდაო. მეც ვადროვე, აღარ შევაწუხე და სამ დღეში გათხოვდა, იმ ზუკას გაჰყვა. ეს ჩემთვის შოკი იყო, რამაც უმძიმესი კვალი დააჩნია მთელ ცხოვრებას. აზრზე მოსასვლელად წლები დამჭირდა.
– ლელას საქციელის შემდეგ ქალების მიმართ ნდობა დაკარგეთ?
– ყველას ეჭვით ვუყურებდი, ვერავის ვენდობოდი. გოგო თუ მომეწონებოდა და მასაც გაუჩნდებოდა სიმპათია, იმის ნაცვლად, რომ სიახლოვეზე მეფიქრა, ნერვებს ვუშლიდი, ვამწარებდი. რაღაც უცნაური, საზიზღარი ტიპი გავხდი. ლელას გამო ქალთა მოდგმის მიმართ შურისძიება მწყუროდა. ასე მანამდე გრძელდებოდა, სანამ ანა არ გავიცანი. სხვანაირი იყო, ყველასგან განსხვავებული, სიკეთეს და სათნოებას ასხივებდა. შეუძლებელი იყო, არ შეგყვარებოდა. დაკარგულ მეორე ნახევარს რომ იპოვის ადამიანი, ისეთი განცდა დამეუფლა და ჩვენი ურთიერთობაც მალევე დაიწყო. ერთმანეთს ძალიან ვუგებდით, ნაფიქრსაც კი ვხვდებოდით. გაუგებრობა და უსიამოვნებები, რაც, ჩვეულებრივ, სიყვარულის თანმდევია, ერთმანეთთან არც კი გვქონია. მასთან უბედნიერესი ვიყავი და, რაც მთავარია, საკუთარი თავი ვიპოვე. ერთ წელიწადში დავქორწინდით.
– ბედნიერი ოჯახი შექმენით?
– ღვთის მადლით, ყველაფერი კარგად აეწყო, ძალიან ბედნიერები ვიყავით. ჯერ ლუკა შეგვეძინა, მერე – მაკა. თითქოს ყველა ხელს გვიწყობდა – სამყაროც, ადამიანებიც... კრიზისული ეტაპები ურთიერთობაში არ გვქონია. 9 წლის განმავლობაში ერთმანეთთან არ გვიჩხუბია, ზედმეტი სიტყვაც არ გვითქვამს. ჩვენი შვილები ჰარმონიასა და სიყვარულში გაიზარდნენ.
– 9 წლის შემდეგ რამე შეიცვალა?
– რაღაცნაირად თავგზა ამებნა, უცნაურ ეტაპზე აღმოვჩნდი, ძნელად აღსაზრდელი ბიჭის გარდატეხის ასაკივით...
– თქვენ შორის სხვა ქალი ჩადგა?
– ჩემს ცხოვრებაში ხელახლა გამოჩნდა ლელა, მხოლოდ ახლა უკვე სხვა სახით. ქმართან ცხოვრება ვერ ააწყო, გაეყარა, სამსახურში მომძებნა და ჩემთან სინანულით მოვიდა, არ შემიძლია, პატიება რომ არ გთხოვო, თავის დროზე ვერ დაგაფასეო.
– მხოლოდ ამისთვის მოვიდა?
– მხოლოდ ამისთვის, სხვა არაფერი შემოუთავაზებია, მაგრამ მე ავფორიაქდი, პრობლემა ჩემშია.
– მისი ღალატი უკვე დაგავიწყდათ?
– ცოლთან თანაცხოვრების განმავლობაში ძველი წყენა დამავიწყდა. საერთოდ, ბედნიერ ადამიანს უკან ყურება არ სჩვევია და ყველა საგანსა თუ მოვლენაში პოზიტიურს ეძებს.
– და ამ ბედნიერებას თქვენივე ნებით შეურყიეთ ძირი?
– ეს ძალაუნებურად მოხდა, ჩემი ნების გარეშე. ლელას ცრემლებმა მოსვენება დამიკარგა, მისი ნუგეშისცემა მინდოდა, სხვა არაფერი და რამდენჯერმე შევხვდი.
– ამ "საქველმოქმედო" შეხვედრებმა კი ძველი გრძნობა აგიშალათ?
– ძალიან მკაცრად ნუ განმსჯით. თავადაც არ მეგონა, ასეთი სუსტი თუ აღმოვჩნდებოდი. მხოლოდ სიკეთე მინდოდა, სხვა არაფერი... თან ლელა ძალიან შეიცვალა, ცხოვრების მარცხმა მწარე გაკვეთილი ჩაუტარა – გაკეთილშობილდა, ძველი ამპარტავნებისა არაფერი სცხია.
– არც ის მიაჩნია არაფრად, სხვის ოჯახურ მყუდროებას და ბედნიერებას რომ არღვევს.
– მერწმუნეთ, ლელას ეს არც უფიქრია, მე გავგიჟდი და გადავირიე. მისი გვერდში დგომა მოვინდომე და... ვეღარ შევეშვი.
– ის ხომ კარგად ახსოვდა, თავის დროზე მასზე რომ გიჟდებოდით და ჭკუას კარგავდით. ცოლიანი კაცი მაინც მოგძებნათ.
– ნეტა, არ მოსულიყო, ალბათ ასე ჯობდა, მაგრამ ასე მოხდა და ახლა უკვე ამას აღარაფერი ეშველება. ორად გავიხლიჩე – ვერც ლელას ვთმობ და არც ოჯახი მემეტება. ამ მდგომარეობას არც ერთ მამაკაცს ვუსურვებ. ორივე ქალი მიყვარს – ჩემი ცოლიც და ლელაც, თანაც ორივე უსაზღვროდ.
– ადრე თუ გვიან არჩევანის გაკეთება მოგიწევთ.
– ალბათ ეგ დროც დადგება და ვაი, მაშინ...
– თქვენმა ცოლმა იცის ამის შესახებ? თუმცა ქალს, რომელიც ქმართან ჰარმონიულ ურთიერთობაში იყო, მსგავსი რამ არ გამოეპარება.
– ანა მიხვდა ჩემს ფერიცვალებას, მაგრამ პასუხი არ მოუთხოვია. ასე მგონია, ჩემში კითხულობს ყველაფერს, ჩემი ყოველი ნაბიჯი იცის, მაგრამ არაფერს ამბობს. ერთხელ შევესწარი, მეზობლის გოგოს ტუქსავდა, ლევანზე მასე ნუ ამბობ, მისი ამბები ჩემზე უკეთ არავინ იცის, ეს ჩვენი ცხოვრებაა და ჩვენვე მივხედავთო... ალბათ იმ გოგომ რაღაც გაიგო და ენა მიუტანა, ცნობილი ჭორიკანაა.
ანა სულ თვალებში მიყურებს, თითქოს თვალებში ეძებს პასუხს... ძველებურად მივლის, მზრუნველობას არ მაკლებს. თითქოს ჩემს გადაწყვეტილებას ელოდება. მე კი გადაჭრით ვერაფერს ვამბობ. იმედი მაქვს, დრო მაინც გადაწყვეტს.
– ალბათ გირჩევნიათ, ცოლი უხეშად მოგექცეთ, რომ მასთან მიმართებაში სანანებელი არაფერი დაგრჩეთ.
– ზოგჯერ მინდა, მეჩხუბოს, გამლანძღოს, რაღაც მესროლოს, რომ მეც კუდი მოვიქნიო და სახლიდან გავვარდე, მაგრამ ამას არ აკეთებს.
– თავს უფლებას მივცემ, შეგახსენოთ, რომ ქალმა, რომლის გულისთვისაც ოჯახი სასწორზე დადეთ, ერთხელ უკვე გიღალატათ. თქვენი მეუღლე კი დღემდე თვალებში გიყურებთ და, როგორც ჩანს, ერთგული და თან ბრძენი ქალია.
– დიახ, ვიცი და ეს უფრო მთრგუნავს. ანას და ბავშვებს ვერ ვუღალატებ, ჩემი სიცოცხლეები არიან, მაგრამ ვერც ლელას გარეშე ვიცხოვრებ. ამჟამად ამ მდგომარეობაში ვარ, ალბათ ჭკუიდან შევიშალე.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე