”ჩემს ბედს წვიმაში შევხვდი”

ადამიანთა ცხოვრებაში ზოგჯერ უცნაური ამბები ხდება, თავიდან თითქოს ჩვეულებრივი, მაგრამ მოვლენათა ჯაჭვი ბედს ჩვენგან უკითხავად ალაგებს. ზოგი ამას იღბალს მიაწერს, ზოგი – ღვთის ნებას...
ჩვენს რესპონდენტს, ახალგაზრდა ქალ იას, უცნაური რამ შეემთხვა – ცხოვრების სხვადასხვა მონაკვეთში სამჯერ შეხვდა ერთსა და იმავე პიროვნებას, სამჯერვე თავსხმა წვიმაში და, როგორც მისი მონაყოლიდან ჩანს, ეს ნამდვილად არ იყო შემთხვევითი. იმ მამაკაცმა ქალის ცხოვრებას მიმართულება სრულიად შეუცვალა, ბედნიერება აპოვნინა.
ია:
– პაატა უცნაურ ვითარებაში გავიცანი. ეს იყო 9 წლის წინ. მაშინ ბაჩოზე ვიყავი უგონოდ შეყვარებული. ერთმანეთს ვხვდებოდით, მაგრამ განსხვავებული ხასიათების გამო უსიამოვნებაც ხშირად მოგვდიოდა. ბაჩო ხისტი იყო, მე – რბილი და დამთმობი, მაგრამ ჩემს გაბრაზებას მაინც ახერხებდა. ჩვევად ჰქონდა, გამახელებდა, მერე კი წყნარდებოდა და ბოდიშებს იხდიდა. ასე ვრიგდებოდით.
იმ დღესაც მის აგარაკზე შევხვდით ერთმანეთს. ახალი ვიდეოფილმი ჰქონდა და ვუყურებდით. სიუჟეტი ასეთი იყო: ქმრის ყურადღებას მოკლებული ქალი სხვა კაცს ხვდება და მერე ნანობს. ფილმს ემოციით ვუყურებდით, რეპლიკებს ვისროდით... როცა კადრში ქალი სხვის მკლავებში აღმოჩნდა, ბაჩო დაიძაბა, გუნება წაუხდა და კბილებში გასცრა: "ასეთები ხართ ქალები!". რა თქმა უნდა, მეწყინა. თუ მაინცდამაინც ასე უნდა ეფიქრა, შეეძლო ეთქვა: "შენ გამონაკლისი ხარ, ძვირფასო". იმის ნაცვლად, მიმხვდარიყო, რა შეურაცხყოფა მომაყენა, აქეთ დამიწყო ბღვერა, თითქოს ჩემგან დარჩა შეურაცხყოფილი.
ერთი სიტყვით, ერთმანეთს შევყევით და ფილმის დამთავრებამდე გვარიანად ვიჩხუბეთ. ბოლოს დააგვირგვინა, ქალები ჯერ აკეთებთ და მერეღა უფიქრდებით, უტვინოები ხართო... და ცხელ გულზე გამოვიქეცი.
ორღობეს რომ გავცდი, მოსახვევში სიჩქარე შევანელე, იქნებ ბაჩო ბოდიშის მოსახდელად მომდევს–მეთქი, შანსი მივეცი (უკან შეგნებულად არ ვიხედებოდი). შევჩერდი კიდეც, მაგრამ ამაოდ, ბაჩოს ჩქამიც არ ისმოდა... თავი უბედურად ვიგრძენი და ცრემლები წამსკდა. ტრასამდე დიდი გზა იყო გასავლელი, არც მანქანა შემხვდა და არც ქვეითი მგზავრი. მთელი გზა ვაღვარღვარებდი ცრემლებს და თან ვფიქრობდი, ვინმემ რომ დამინახოს ამ მდგომარეობაში, რაღაც საშინელება ეგონება–მეთქი... საშინელება იყო, აბა, რა – საყვარელი მამაკაცი შებინდებისას უდაბურ ადგილას მარტოს გიშვებს. მერე რა, რომ გამოექეცი?!
ამასობაში წვიმამ დასცხო და ჩემს ცრემლებს შეერია... თავშესაფარი არსად იყო, მთლად გავილუმპე. მერე ისეთი ჭექა–ქუხილი ატყდა, შევშინდი, მეხი არ დამეცეს–მეთქი. სულ უფრო და უფრო ვბრაზობდი ბაჩოს უნამუსობაზე. უცებ მანქანა წამომეწია და გამიჩერა. რძისფერი იყო, ბაჩო მეგონა და გამიხარდა (თეთრი მანქანა ჰყავს). ქალის ბუნებას რა ვუთხარი, იმის ნაცვლად, რომ მანქანაში ჩავმხტარიყავი, ჯიუტად გავაგრძელე გზა, მიყუროს, როგორ ვეწირები–მეთქი. მანქანა მომყვებოდა, მე კი, იხტიბარგაუტეხელი, ამაყად მივიწევდი წინ. მერე დაიგრუხუნა, სადღაც სიახლოვეს მეხი ჩამოვარდა. ძალიან შემეშინდა, მანქანის კარი გამოვაღე და ჩავსკუპდი. ერთიანად ვკანკალებდი. მძღოლისკენ არც გამიხედავს, მან პირსახოცი გამომიწოდა და მითხრა: "მგონი, გამოგადგება". უცხო ხმა იყო. შიშით შევხედე, რაღაცნაირი ტიპი იყო, არც ლამაზი და არც ულამაზო.
მშვიდი მუსიკა ჩართო, წვიმას უხდებოდა. ცოტათი გულზე მომეშვა და მოვდუნდი. "აი, ბაჩო, ესეც შენ! – ვფიქრობდი გზაში, – რას იფიქრებს, ახლა რომ მიყურებდეს? ვიღაცის მანქანაში მინაბული, სხვისი პირსახოცით ვიმშრალებ სახეს. გაგიჟდება, ნამდვილად გაგიჟდება და მეტყვის: "ესეც თქვენ, ქალები!"...
ამ ფიქრებში ვერ ვიგრძენი, როგორ გავედით შარაგზაზე. "ახლა საით?" – მკითხა მძღოლმა. "სახლში", – მივუგე მექანიკურად. რაღაც გზებზე იარა და მანქანა კერძო სახლის ავტოფარეხთან მიაყენა. "აქ რა მინდა?" – ვკითხე გაოცებით. "სახლში მოვედით", – მიპასუხა ღიმილით. "ეს ჩემი სახლი არ არის", – სახეზე უკმაყოფილება დამეტყო, თითქოს ვალდებული იყო, დავებინავებინე. "სამაგიეროდ ჩემია, არ ვიცი, სად ცხოვრობ, არც კი გითქვამს", – ისევ გამიღიმა, უკვე თბილად. "სამაგიეროდ, მე ვიცი, სადაც ვცხოვრობ, წავალ, დიდი მადლობა", – ჭირვეული ბავშვივით მივუგე და მანქანიდან გადმოვხტი. გადმომყვა: "სველი ხარ, ცოტა შეშრები, ცხელ ჩაისაც დავლევთ...". უნდობლად ავხედე და თავი გავიქნიე. მიხვდა, რაც გავიფიქრე. "დედაჩემი სახლშია, ჩემი დაც, თავის ტანსაცმელს მაინც გათხოვებს...", – ცოტა დაბნევით მიპასუხა, ალბათ ეხამუშა, რომ არ ვენდე. ფანჯრიდან ასაკოვანმა ქალმა გამოიხედა, ნამდვილად დედა იყო. საოცრად ჰგავდა.
– მაინც არ გაჩერდით?
– მადლობა გადავუხადე და უკანმოუხედავად წამოვედი. შემრცხვა, რომ არ ვენდე. "მე პაატა მქვია, შენ?" – მომაძახა. ხელი ავუქნიე, სხვა დროს–მეთქი, გულში კი ვფიქრობდი, რომ ეს დრო აღარ დადგებოდა, რაში მჭირდებოდა ახალი ნაცნობობა?!
შინ ტაქსით დავბრუნდი. ღამით სიცხემ ამიწია. ფილტვების ანთების საწყისი სტადია აღმომაჩნდა. მაშინ გავაცნობიერე, რომ იმ წვიმიან საღამოს პაატამ გადამარჩინა და მე კი, უმადურმა, სახელიც არ გავიმეტე მისთვის.
– იმ დღის შემდეგ რამე შეიცვალა თქვენში?
– ჩემ სანახავად დაქალები მოვიდნენ. ერთ–ერთი, ლია, ძალიან რელიგიურია. დაიწყო მაგალითების მოყვანა, განსაცდელის ჟამს უფალი როგორ მოუვლენს ხოლმე გაჭირვებულს ხსნას სხვა ადამიანის სახით. გამოდის, რომ პაატა ღვთის მოვლენილად უნდა ჩამეთვალა, არადა ასეთად ნამდვილად ვერ აღვიქვამდი და საერთოდაც ასეთი დამოკიდებულება ღიმილს მგვრიდა. ერთი ჩვეულებრივი ბიჭი იყო, მხსნელს და გადამრჩენს სულაც არ ჰგავდა...
მერე თანდათან მისი სახეც მოგონებებში მინავლდა. მართალი გითხრათ, თავიდანვე არცთუ მკაფიოდ დამამახსოვრდა... ალბათ ნერვიულობისგან მეხსიერებაზე ბურუსი გადამეკრა.
– ბაჩოს შეურიგდით?
– ბაჩომ რომ გაიგო, ანთების ნიშნები მქონდა, ჩემთან მოქანდა და ბოდიში მომიხადა. ამით დაესვა წერტილი გაუგებრობას. ისე მიყვარდა, ერთი ბოდიშით ჩემთან ყველაფრის მოგვარება შეეძლო.
– უთხარით, რომ თავსხმაში უცხო ბიჭმა დაგიმგზავრათ?
– ეს რომ ვუთხარი, სახე მოეღრიცა. მეტი რომ მომეყოლა, ალბათ იმ ჩემი გადამრჩენის მისამართით გინებას ვერ ავცდებოდი, რაც მორიგი ჩხუბის საბაბი გახდებოდა... ამიტომ ვუთხარი, მამისტოლა იყო, საწყალი, უშნო, ელამი–მეთქი (ღმერთმა მაპატიოს!).
– თქვენი ურთიერთობა ძველებურად გაგრძელდა?
– მალე დავქორწინდით. გვქონდა ბედნიერი დღეებიც და ნაკლებად ბედნიერიც, მერე თანდათან ყველაფერი ჩვეულებრივად, ყოველდღიურობად იქცა: განსაკუთრებული არაფერი – არც აღმაფრენა, არც შთაგონება, არც ერთად ყოფნის სიხარული. სიყვარული ჩემში ინერციად შემორჩა, ბაჩოში – არ ვიცი. იმდენად მიეჩვია ჩემს დამცირებას, თანაც მესამე პირში, თითქოს იქ არც ვარსებობდი. ერთი მხრივ, გულს მიკლავდა მისი შეურაცხმყოფელი სიტყვები, მეორე მხრივ კი, ის არაფრისმთქმელი ადგილი მაგიჟებდა, უაზროდ რომ მეკავა მის გვერდით. ასეა, როცა ორი ურთიერთსაწინააღმდეგო ბუნება ერთმანეთს გადაეყრება.
– ურთიერთობაში პოზიტივის შეტანას არ ეცადეთ?
– ასეთ დროს ყოველგვარი მცდელობა უშედეგოა. შვილიც არ გვყავდა. არ ვიცი, რა მოხდა, სერიოზული მიზეზი არც გვქონდა საამისოდ. ბაჩო მიკრძალავდა მკურნალობას, ორგანიზმი უნდა დაიჯიჯგნოო. თვითონ ცოცხალი თავით არ იტარებდა გამოკვლევას. თან, ჩემ გასაგონად, მამრობითი სქესის ექიმებს აგინებდა, ეჭვიანობდა ალბათ, რა ვიცი... ამის მოსმენა ჩემთვის ძნელი იყო. ექიმებს საშველად მივმართავდი, შვილი მინდოდა, ქმარი კი მაბრკოლებდა.
– ძნელი სათქმელია, მაგრამ იქნებ თქვენს ქმარს შვილი არ უნდოდა?
– შეიძლება ასეც იყო. ეგოისტობდა. არ უნდოდა, ჩემი მზრუნველობა მესამისთვის გაეყო, სხვისთვის დაეთმო პირველი ადგილი, თუნდაც ის შვილი ყოფილიყო.
ქორწინებიდან სამი წლის მერე სერიოზული უსიამოვნება მოგვივიდა. შემდეგ ვეღარ დავალაგეთ ურთიერთობა, სულ ვჩხუბობდით. მერე უკვე გაბუტვა დაიწყო, რომ ველაპარაკებოდი, იგნორირებას მიკეთებდა, თითქოს არ ესმოდა. ასეთი ქცევა თავისი მშობლებისგან გადმოიღო – უსიამოვნების შემთხვევაში კვირაობით ხმას არ სცემდნენ ერთმანეთს.
– როცა ურთიერთობა დაძაბულობის პიკზეა, აუცილებლად რაღაც ხდება.
– საბოლოოდ ერთმანეთი დავკარგეთ. ერთ ღამით ისე გამაბრაზა, ლოგინიდან წამოვხტი და გარეთ გავვარდი. ქმარი, როგორც წესი, არ გამომყოლია, უფრო მეტიც, გვერდი იცვალა და დაიძინა. ვიფიქრე, ქუჩაში ფეხით გავივლი და გადამივლის–მეთქი. განათებულ ქუჩებში სიარულმა ცოტა დაძაბულობა მომიხსნა და ვერც კი ვიგრძენი, როგორ დავშორდი სახლს. ის იყო, უკან მიბრუნება გადავწყვიტე, რომ თავსხმა წამოვიდა. არც ქოლგა მქონდა და არც ტაქსის ფული. თავი დაკეტილი ჯიხურის სახურავს შევაფარე, მაგრამ ქარი ამოვარდა, წვიმა დაატრიალა და იქაც მომწვდა.
ამ დროს ჩემ წინ ნაცრისფერი მანქანა გაჩერდა. მძღოლმა კარი გამიღო: "დაბრძანდით, სახლში მიგიყვანთ!". შევყოვნდი. ჯერ ერთი, უცხო კაცი იყო, მეორეც, ფული არ მქონდა. მიხვდა, რაც ვიფიქრე და მიპასუხა: "უცხო არ ვარ, გიცნობთ, მგონი, მეზობელი ხართ, რაზეა ლაპარაკი, უფასოდ მიგიყვანთ!". მისი ხმა მეცნო, ვიფიქრე, ნაცნობი იქნება–მეთქი, მაგრამ მაინც თავი შევიკავე. "სახლში არა, მეგობართან მივდივარ", – ვუთხარი. რა პრობლემაა, წაგიყვანო, უკან არ დაიხია.
უკანა სავარძელში მოვთავსდი და ლიას მისამართი ვუთხარი (იმ წუთას სხვა არავინ მომაფიქრდა, თან ლია იმ ადგილიდან უფრო ახლოს ცხოვრობდა). გზაში ლაპარაკი წამოიწყო, მაგრამ დიდად არ ავყევი. ცოტა დავიძაბე, რადგან შევნიშნე, სარკიდან მითვალთვალებდა. მანქანა ლიას სახლთან გავაჩერებინე. მოულოდნელად მკითხა: "არც ახლა მეტყვი სახელს?" და გამიღიმა. ახლაღა ვიცანი პაატა... ცოტა შეცვლილიყო, დავაჟკაცებულიყო, მეტი თავდაჯერება ჰქონდა. გვარიანად დავიბენი, არ ველოდი, კიდევ თუ მომევლინებოდა, თან რა უცნაურად, ისევ წვიმაში!

– სახელი უთხარით?
– სახელის მაგივრად ეს ვუთხარი: "მე ქმარი მყავს".
– საინტერესოა, რა გიპასუხათ.
– რაღაც არ გეტყობაო და გამიცინა. ახლა უკვე საკუთარ თავზეც გავბრაზდი და ქმარზეც, უცხო კაცის დასაცინი რომ გავხდი... ლიასთან რომ შევედი, ვუთხარი, აქეთ მოვხვდი და შემოგირბინე–მეთქი. პაატას ამბავი არ მომიყოლია, დაიწყებდა ისევ, შემთხვევით არაფერი ხდებაო, მაგის თავი კი ნამდვილად არ მქონდა. ლიას ფული ვესესხე და შინ დავბრუნდი. ბაჩოს ეძინა, არც გაუგია.
– როგორ გაგრძელდა თქვენი ცხოვრება?
– ცხოვრება ჩვეული რიტმით გაგრძელდა. ქმარი იყო და არც იყო ჩემთან, უბრალოდ თავს ვიტყუებდი, უცხო კაცმა კი სიმართლე მითხრა. მომდევნო სამი წელიწადიც ასე ვიჯახირეთ. ეტყობა, ოპტიმისტური ბუნების გამო იმედებს ვებღაუჭებოდი. ერთ მშვენიერ დღეს კი ბაჩომ სრულიად მოულოდნელად გამომიცხადა, სხვა ქალი მიყვარს და უნდა დავშორდეთო.
მსგავს სიტუაციაში ადამიანები არაადეკვატურები ხდებიან. მეც დავიწყე მოთქმა–გოდება, ასეთი ძვირფასი ურთიერთობა მესამის გამო რატომ უნდა დაგვენგრეს–მეთქი, მაგრამ ბაჩომ საყვარლის მიტოვება და ჩემთან ოჯახური ურთიერთობის გაგრძელება არ მოინდომა. რომ განვქორწინდით, მერეღა შევხედე ყველაფერს რეალურად, ვფიქრობდი, თურმე ამ კაცთან უსიყვარულოდ მიცხოვრია და წლები რისთვის დავკარგე–მეთქი. სიყვარულს ვინღა დაეძებს, ელემენტარულად პატივს არ მცემდა!
ჩემს მშობლებთან დავბრუნდი. თავიდან ძალიან გამიჭირდა. ძმას ახალი მოყვანილი ჰყავდა ცოლი და მათთან დაძაბული ვიყავი, ამიტომ სულ სახლიდან გაჭრას და გულის გადაყოლებას ვცდილობდი. ამაში დაქალები მეხმარებოდნენ – ხან ერთი, ხან მეორე... ერთ საღამოს სახლიდან გავედი იმ იმედით, რომ რომელიმე მათგანს შევხვდებოდი, მაგრამ ყველა მოუცლელი აღმოჩნდა. უკან მაინც არ დავბრუნდი და ქუჩებში მარტო შევუდექი ბორიალს. მერე გაწვიმდა, წვიმამ თუ მარტოობის სევდამ რატომღაც პაატა გამახსენა. ვიფიქრე, ახლა რომ სასწაული მოხდეს და აქ გაჩნდეს–მეთქი... ამის გაფიქრება იყო და ჩემ წინ მანქანამ დაამუხრუჭა – გავხედე, პაატაა! კარი გამიღო და გამიღიმა. არ ვიცი, ეს რა იყო, ბედისწერა, ღვთის ნება, ფიქრის მატერიალიზაცია თუ კიდევ სხვა რამ. ფაქტია, რომ წვიმაში ისევ შემხვდა პაატა, ისევ მანქანით და წაყვანა შემომთავაზა – უკვე მესამედ. გოგოებთან ერთად რომ ვყოფილიყავი, იქნებ არც შემხვედროდა. უცნაურია, რომ როცა ყველაზე მეტად მიჭირდა სულიერად, ჩემი მხსნელი მაშინ ჩნდებოდა.
– იმ დღეს როგორ მოიქეცით?
– სიამოვნებით დავუსკუპდი გვერდით და ვუთხარი: "გამარჯობა, მე ია მქვია!". გამიღიმა, თვალები უბრწყინავდა. ალბათ ამ შემთხვევითობისგან თვითონაც გაოცებული იყო. მერე კითხვა დავუსვი: "შენ, რა, წვიმის დროს ნადირობ ქალებზე?". მხოლოდ შენ გხვდებიო, თავი იმართლა. მერე ბევრი ვიცინეთ დიდი ხნის მეგობრებივით. ისეთი განცდა დამეუფლა, თითქოს მთელი ცხოვრება ვიცნობდი და მთელი ცხოვრება მას ველოდებოდი.
– ახლა რა ურთიერთობა გაქვთ?
– მანაც იგივე გზა განვლო, რაც მე: გაშორდა ცოლს, მასაც არ ჰყავს შვილი... როგორც ლია მაფრთხილებს, ამ ურთიერთობაზე ბევრი არ უნდა ვილაპარაკო, რომ არ გავთვალო. მხოლოდ ერთს ვიტყვი, კარგია, რომ მიყვარდა ბაჩო, კარგია, რომ უგულო იყო, კარგია, რომ იმ საბედისწერო დღეს შევკამათდით, აგარაკიდან გამოვექეცი და შხაპუნა წვიმაში შევხვდი პაატას – ჩემს წვიმის კაცს, უსაყვარლესსა და უთბილესს! დანარჩენს დრო გვიჩვენებს.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე