"მასწავლებლის შვილს კლასელები აბუჩად მიგდებენ"
1 677 ნახვა
თქვენს ჟურნალში ხშირად ვკითხულობ ჩემი თანატოლი მოსწავლეების წუხილს. "სარკეში" წამიკითხავს, რომ მასწავლებლების შვილებს განსაკუთრებულად ექცევიან, პრივილეგიებით სარგებლობენ, მე კი, როგორც ჩანს, გამონაკლისი ვარ. დედაჩემი მასწავლებელია, ჩემს კლასს ასწავლის, მაგრამ იქ ყველა მე მიგდებს აბუჩად, ამიტომაც გადავწყვიტე, ჩემს გასაჭირზე მომეწერა.
ჯერ ის უნდა გითხრათ, რომ დედა ძალიან მიყვარს. ის საკმაოდ მკაცრი პედაგოგია და ამის გამო ხშირად ვგრძნობ, ჩემი კლასელები მეც და დედასაც ალმაცერად რომ გვიყურებენ. მათ იმაში კი ვეთანხმები, რომ დედა მართლაც ზედმეტად მკაცრია ხოლმე, მაგრამ ამის გამო თანაკლასელი არ უნდა აითვალწუნო, მე ხომ მათთვის არაფერი დამიშავებია?!
დედაჩემი მე რომ გამორჩეულად მექცეოდეს და მარტო ჩემი კლასელებისთვის იყოს მომთხოვნი, მაშინ მეგობრების საქციელს გავიგებდი, მაგრამ სხვებისგან არც მე მარჩევს. მეც ისეთივე სიმკაცრით მექცევა, როგორც დანარჩენებს. გაკვეთილზე როგორც შვილს, ისე კი არ მიყურებს, არამედ როგორც მოსწავლეს. ზოგჯერ მასწავლებლის შვილებმა საკონტროლოს კითხვები წინასწარ იციან, მე კი არც ამის უფლებას ვაძლევ საკუთარ თავს და კიდეც რომ მოვინდომო, მაინც არ გამომივა, დედა ამის საშუალებას არ მაძლევს. მიუხედავად ამ ყველაფრისა, საშინელ სიტუაციაში ვარ.
დედაჩემი დავალების არქონას ორიანით აფასებს. ითხოვს, ბავშვს კარგი თხრობის უნარი ჰქონდეს და გადაჩურჩულების უფლებასაც არავის აძლევს. უდისციპლინობის გამო ხშირად მეც შევუფასებივარ დაბალი ნიშნით. მე კი ვერ ვუბედავ შენიშვნის მიცემას, რადგან სკოლის გარეთ ძალიან თბილი, მზრუნველი დედიკოა და არ მინდა, გული ვატკინო. თანაც, რომ გაიგოს, კლასში ცუდად მექცევიან, ალბათ გაგიჟდება და შეიძლება სიტუაცია უფრო გავამწვავო.
მეგობრების გულის მოგება ხშირად მიცდია. ერთ დღეს "ფეისბუქზე" პოსტი დავწერე, ვრცელი ტექსტი იყო. კლასელებს მივმართე, ჩემგან რამე თუ გწყენიათ, მაპატიეთ–მეთქი, მაგრამ პასუხის მაგივრად ყველამ წამშალა მეგობრებიდან. ვერ წარმოიდგენთ, გული ისე დამწყდა, ამის გამო "ფეისბუქის" საკუთარი გვერდი გავაუქმე.
ერთხელ კლასელების გამო კომპრომისზე წავედი, დედას იმ საკონტროლოს ფურცლები მოვპარე, რომელიც უნდა გვეწერა. ამ ქაღალდებს ფოტო გადავუღე და გაკვეთილების ბოლოს ჩემს კლასელებს ბლუთუზით გადავუგზავნე. მათ ყველაფერი ავუხსენი და წარმატებები ვუსურვე, მერე კი კლასიდან გავედი, რადგან მათგან არც მადლობის თქმას ველოდი და არც სხვა კეთილგანწყობას. მე თვითონ კი საკონტროლოს დღეს მუცლის ტკივილი მოვიმიზეზე და სახლში დავრჩი, რომ მერე არ ეთქვათ, ჩვენ კი დაგვეხმარა, მაგრამ "შპარგალკა" არც თვითონ დაიკლოო. ასე რომ, მე საკონტროლო წერის გრაფაში ნიშანი არ მქონდა, ჩემი კლასელების უმრავლესობამ კი უმაღლესი ქულები მიიღო. მათგან დადებით ემოციებს ველოდი, მეგონა, ჩემს ამ საქციელს დააფასებდნენ, მაგრამ ამაოდ.
ალბათ ჩემი მონაყოლი უცნაურად გეჩვენებათ და ფიქრობთ, რომ ვაჭარბებ და ჩემი კლასელები უგულო ბავშვებად გამომყავს, მაგრამ რა ვქნა, მეც მიკვირს, რას მერჩიან. ჩემი სკოლიდან გადასვლა კი მინდა, მაგრამ დედა იქ მუშაობს და არ მინდა, პრობლემა შევუქმნა. "სარკეს" ვთხოვ, ეს წერილი გამომიქვეყნოთ, ჩემი 30 კლასელიდან რომელიმე ხომ მაინც წაიკითხავს და იქნებ ვინმემ რჩევაც მომცეს.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
ჯერ ის უნდა გითხრათ, რომ დედა ძალიან მიყვარს. ის საკმაოდ მკაცრი პედაგოგია და ამის გამო ხშირად ვგრძნობ, ჩემი კლასელები მეც და დედასაც ალმაცერად რომ გვიყურებენ. მათ იმაში კი ვეთანხმები, რომ დედა მართლაც ზედმეტად მკაცრია ხოლმე, მაგრამ ამის გამო თანაკლასელი არ უნდა აითვალწუნო, მე ხომ მათთვის არაფერი დამიშავებია?!
დედაჩემი მე რომ გამორჩეულად მექცეოდეს და მარტო ჩემი კლასელებისთვის იყოს მომთხოვნი, მაშინ მეგობრების საქციელს გავიგებდი, მაგრამ სხვებისგან არც მე მარჩევს. მეც ისეთივე სიმკაცრით მექცევა, როგორც დანარჩენებს. გაკვეთილზე როგორც შვილს, ისე კი არ მიყურებს, არამედ როგორც მოსწავლეს. ზოგჯერ მასწავლებლის შვილებმა საკონტროლოს კითხვები წინასწარ იციან, მე კი არც ამის უფლებას ვაძლევ საკუთარ თავს და კიდეც რომ მოვინდომო, მაინც არ გამომივა, დედა ამის საშუალებას არ მაძლევს. მიუხედავად ამ ყველაფრისა, საშინელ სიტუაციაში ვარ.
დედაჩემი დავალების არქონას ორიანით აფასებს. ითხოვს, ბავშვს კარგი თხრობის უნარი ჰქონდეს და გადაჩურჩულების უფლებასაც არავის აძლევს. უდისციპლინობის გამო ხშირად მეც შევუფასებივარ დაბალი ნიშნით. მე კი ვერ ვუბედავ შენიშვნის მიცემას, რადგან სკოლის გარეთ ძალიან თბილი, მზრუნველი დედიკოა და არ მინდა, გული ვატკინო. თანაც, რომ გაიგოს, კლასში ცუდად მექცევიან, ალბათ გაგიჟდება და შეიძლება სიტუაცია უფრო გავამწვავო.
მეგობრების გულის მოგება ხშირად მიცდია. ერთ დღეს "ფეისბუქზე" პოსტი დავწერე, ვრცელი ტექსტი იყო. კლასელებს მივმართე, ჩემგან რამე თუ გწყენიათ, მაპატიეთ–მეთქი, მაგრამ პასუხის მაგივრად ყველამ წამშალა მეგობრებიდან. ვერ წარმოიდგენთ, გული ისე დამწყდა, ამის გამო "ფეისბუქის" საკუთარი გვერდი გავაუქმე.
ერთხელ კლასელების გამო კომპრომისზე წავედი, დედას იმ საკონტროლოს ფურცლები მოვპარე, რომელიც უნდა გვეწერა. ამ ქაღალდებს ფოტო გადავუღე და გაკვეთილების ბოლოს ჩემს კლასელებს ბლუთუზით გადავუგზავნე. მათ ყველაფერი ავუხსენი და წარმატებები ვუსურვე, მერე კი კლასიდან გავედი, რადგან მათგან არც მადლობის თქმას ველოდი და არც სხვა კეთილგანწყობას. მე თვითონ კი საკონტროლოს დღეს მუცლის ტკივილი მოვიმიზეზე და სახლში დავრჩი, რომ მერე არ ეთქვათ, ჩვენ კი დაგვეხმარა, მაგრამ "შპარგალკა" არც თვითონ დაიკლოო. ასე რომ, მე საკონტროლო წერის გრაფაში ნიშანი არ მქონდა, ჩემი კლასელების უმრავლესობამ კი უმაღლესი ქულები მიიღო. მათგან დადებით ემოციებს ველოდი, მეგონა, ჩემს ამ საქციელს დააფასებდნენ, მაგრამ ამაოდ.
ალბათ ჩემი მონაყოლი უცნაურად გეჩვენებათ და ფიქრობთ, რომ ვაჭარბებ და ჩემი კლასელები უგულო ბავშვებად გამომყავს, მაგრამ რა ვქნა, მეც მიკვირს, რას მერჩიან. ჩემი სკოლიდან გადასვლა კი მინდა, მაგრამ დედა იქ მუშაობს და არ მინდა, პრობლემა შევუქმნა. "სარკეს" ვთხოვ, ეს წერილი გამომიქვეყნოთ, ჩემი 30 კლასელიდან რომელიმე ხომ მაინც წაიკითხავს და იქნებ ვინმემ რჩევაც მომცეს.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
