მიშა ბაღათურია: "ცოლის მოყვანას 40 წლამდე არ ვაპირებ"

წყალბურთელი მიშა ბაღათურია საინტერესო გარემოში გაიზარდა. მისი ოჯახის წევრებს შორის სამი სრულიად განსხვავებული სფერო – თეატრი, სპორტი და მედიცინა – თანაბრად იყო განაწილებული. ასე რომ, მიშა მდიდარი პროფესიული არჩევანის წინაშე იდგა. თეატრი ძალიან უყვარს, ერთი პერიოდი ექიმობაც სურდა, მაგრამ საბოლოოდ მამის, წყალბურთელ შოთა ბაღათურიას გზამ ყველაფერი გადაწონა და მიშამ სპორტი ამჯობინა. არჩევანი წარმატებული გამოდგა, თუმცა სცენამ რაღაც დოზით მაინც დაიკავა მის ცხოვრებაში ადგილი – გოგონებში სუპერპოპულარული 26 წლის წყალბურთელი მუსიკალურ ტელეპროექტ "ორ ვარსკვლავში" გამოჩნდა და ერთ–ერთ ფავორიტადაც იქცა.
– მიშა, თქვენი ბაბუებიდან ერთი ცნობილი მსახიობია, მეორე – ცნობილი ექიმი. თქვენ კი მესამე გზა აირჩიეთ, მამის პროფესიას გაჰყევით. რამ გადაწონა არჩევანის გაკეთებისას?
– 5 წლიდან სულ აუზზე ვარ. მამაჩემი, შოთა ბაღათურია, ძველი წყალბურთელია. მისგან დღემდე ბევრს ვსწავლობ. ის ბედნიერია ჩემი მიღწევებით. მამა რომ თამაშობდა, გვერდით აუზზე მე ცურვას ვსწავლობდი. ერთი პერიოდი ფეხბურთზეც დავდიოდი, მაგრამ საბოლოოდ წყალბურთი ვამჯობინე. 12 წლამდე წყალბურთს ორგანიზმის გაკაჟების მიზნით ვთამაშობდი. მერე სპორტის ეს სახეობა ისე შემიყვარდა, მშობლებს გამოვუცხადე, სწავლა აღარ მინდა, მხოლოდ წყალბურთელობა მსურს–მეთქი.
– როგორი იყო თქვენი სპორტული გზა, რა საფეხურები გაიარეთ?
– 13 წლის ასაკში საქართველოს ნაკრებში ამიყვანეს, ერთი წლის შემდეგ ახალგაზდულ ნაკრებთან ერთად იტალიაში, ქალაქ ბარიში გავემგზავრე. მაშინ დავიწყე ჩემს სპორტულ კარიერაში სერიოზული ნაბიჯების გადადგმა. მერე რუსეთის ჩემპიონატი მოვიგეთ, უკრაინის ჩემპიონატზე კი მეორე ადგილი ავიღეთ. ახალგაზრდული ნაკრები სამჯერ ზედიზედ გავედით ევროპის ჩემპიონატებზე. 17 წლის ასაკში მიმიწვიეს მოსკოვის "დინამოს" დუბლებში. მთელ ოჯახს მოუწია ჩემთან ერთად მოსკოვში გადაბარგება. ერთი წელი ჩემთან ერთად გაატარეს, მერე კი ბინა მომცეს მოსკოვში და თანაგუნდელთან ერთად გავაგრძელე ცხოვრება. პარალელურად ჩავაბარე მოსკოვის იურიდიულ აკადემიაში, მაგრამ ამ პროფესიით არასოდეს მიმუშავია. დღეს ყველაზე კარგად მახსენდება მოსკოვში გატარებული 5 წელი.
– 17 წლის ასაკში უცხო ქვეყანაში დამოუკიდებლად ცხოვრება არ გაგიჭირდათ?
– თავიდან ძალიან გამიჭირდა. მათი ცხოვრების რიტმს ვერ ვეჩვეოდი, დილის 7 საათზე უკვე მეტროს სადგურში ვიდექი და ვარჯიშზე მივდიოდი. მეგობრებიც არ მყავდა. მერე კი ყველაფერი საათივით ავაწყვე და საქართველოში დაბრუნების შემდეგ უკვე ჩვენი ქვეყნის ცხოვრების რიტმზე გადმორთვა გამიჭირდა.
– რუსეთიდან რატომ წამოხვედით?
– რუსეთსა და საქართველოს შორის ურთიერთობა დაიძაბა, ვიზების აღება პრობლემა გახდა, ამიტომ გერმანიაში წავედი სათამაშოდ, სადაც ჩემი მეგობარი პაპუნა ჯაფარიძე მელოდებოდა. მინდა, თქვენი ჟურნალის საშუალებით მას მადლობა გადავუხადო ყველაფრისთვის. საინტერესო იყო ევროპაში გატარებული წლები, დამოუკიდებელმა ცხოვრებამ დიდი გამოცდილება შემძინა.
– თქვენს სპორტულ კარიერაში ყველაზე დიდ წარმატებად რას მიიჩნევთ?
– საქართველოში ჩემი თაობის წყალბურთელები ძალიან წარმატებულები არიან. 2014 წელი ჩემთვის კარგად დაიწყო. რაზეც ჩვენი მამების თაობა ოცნებობდა, ჩვენმა თაობამ შეძლო – ჩვენი ქვეყნის ისტორიაში პირველად წყალბურთში ევროპის 12 საუკეთესო გუნდში მოვხვდით. გვქონდა 20 წაუგებელი მატჩის სერია. საქართველოს ეროვნულ ნაკრებში სათამაშოდ რომ ჩამოვედი, ჩემმა რუსმა მწვრთნელმა, დიმიტრი აფანასენკომ, უნგრეთში სათამაშოდ გამიშვა. უნგრეთში თამაში წყალბურთელისთვის იგივეა, როგორც კალათბურთელისთვის ნბა–ში თამაში. მერე, სამწუხაროდ, კლუბის პოლიტიკა შეიცვალა და უნგრეთიდან წამოსვლა მომიწია.
– ადრე თუ გვიან აქტიური სპორტული კარიერა დასრულდება. იმ დროისთვის რა გეგმები გაქვთ?
– 26 წლის ვარ და კარიერის დამთავრებაზე ლაპარაკი ჯერ ძალიან ნაადრევია, რადგან წყალბურთელებს 24 წლიდან მოსდით ძალა და მაშინ იწყება გზა დიდი წყალბურთისკენ. რეზო ჩომახიძე 2005 წელს აღიარეს ევროპის საუკეთესო წყალბურთელად. 41 წლისაა და ახლახან დაანება თამაშს თავი.
– თქვენს ოჯახზე გვიამბეთ. რა ტრადიციებზე იზრდებოდით?
– დიდი, ტრადიციული ქართული ოჯახი მაქვს. დედა პროფესიით ექიმია. მყავს უფროსი ძმა და პატარა და. ბაბუა, ოთარ ბაღათურია, წარმატებული რეჟისორია. ბებია, ცისანა თორდია, თოჯინების თეატრის მსახიობი იყო. ბიძაჩემი ირაკლი ბაღათურიაც მსახიობია, მან სპექტაკლ "კავკასიურ ცარცის წრეში" მიშიკოს როლი ითამაშა. თეატრი მიყვარს, ბაბუაჩემის სპექტაკლებზე ხშირად დავდივარ, მაგრამ მსახიობის პროფესია არასდროს მხიბლავდა და ჩემგან მსახიობი არც დადგებოდა. დადგმული სცენების თამაში არ მიყვარს. პროექტ "ორი ვარსკვლავის" პრომოს გადაღების დროს რომ მეუბნებოდნენ, იპოზიორეო, არ გამომდიოდა.

– არადა გარეგნობა ხელს გიწყობთ მსახიობობისთვის. ოჯახის წევრებს არასოდეს უთქვამთ, რომ თეატრში ან კინოში წასულიყავით?
– არა, მათ არასდროს უთქვამთ, რომ მსახიობი გამოვსულიყავი, მგულშემატკივრობდნენ სპორტში. დედის მხრიდან ყველა ექიმია. ბაბუაჩემი, პროფესორ–აკადემიკოსი რომან პირტახია, პროქტოლოგიის ცენტრის დამაარსებელი გახლდათ. სულ დავყვებოდი ოპერაციებზე, მე და ჩემს ძმას ძალიან გვაინტერესებდა ქირურგია, მაგრამ არც ექიმობაზე მიფიქრია. ბედნიერი ვარ, რომ ასეთი კარგი ოჯახიდან ვარ.
– აღმოჩნდა, რომ მუსიკალური სმენაც გაქვთ. როდიდან მღერით?
– მოსკოვიდან რომ დავბრუნდი, გიტარაზე სულ რამდენიმე აკორდი ვისწავლე და როცა მეგობრებთან ერთად ვარ, თავს უფლებას ვაძლევ, დავუკრა და ვიმღერო, ძირითადად ნიაზ დიასამიძისა და ჯგუფ "33 ა"–ს სიმღერებს ვმღერი. მომღერლობა არასოდეს მდომებია.
– ეს სურვილი არც სცენაზე სიმღერამ გაგიჩინათ?
– არა. პროექტში რომ გამოვჩნდი, იმას არ ნიშნავს, რომ ოდესმე სცენაზე ვიმღერებ. ამ პროექტით ჩემი საჯაროდ სიმღერაც დასრულდება.
მეგობრები ხშირად მსაყვედურობდნენ, სცენაზე ცოტა ლაღად გამოდიო, მაგრამ ასე იოლი არ არის. მარტივ შედარებას გავაკეთებ, მომღერალი, რომელმაც ცურვა არ იცის, წყალში რომ ჩააგდო და უთხრა, აბა, ახლა ლაღად იცურავეო, გაცურავს? ასეთი რამის თქმა ხომ უაზრობა იქნება?
– წყალბურთის მიღმა როგორია თქვენი ცხოვრება, რა გატაცებები გაქვთ?
– ბევრი მეგობარი მყავს, მიყვარს მათთან ერთად ყოფნა. ყველაზე მეტად კი მოგზაურობა მსიამოვნებს. საზღვარგარეთ ხშირად დავდივარ, მაგრამ უცხო ქვეყანაში სულ სათამაშოდ მიწევს წასვლა და ნაკლებად მრჩება დრო ქალაქის დათვალიერებისთვის. განსაკუთრებით მხიბლავს მუსიკა, შეიძლება ითქვას, რომ მელომანი ვარ. ვუსმენ ყველაფერს, კლასიკის გარდა.
– სპორტულ რეჟიმს მკაცრად იცავთ?
– ცხოვრებაში ყველაფერი საჭიროა ზომიერების ფარგლებში. სპორტსმენისთვის ცოტა ალკოჰლის მიღება არ არის კატასტროფა, არც გართობა გვეკრძალება, მაგრამ ზომიერების ფარგლებში. მომწონს ღამის ცხოვრება, მაგრამ საქართველოში კლუბური ცხოვრება არ ჩქეფს. სიგარეტი არასდროს მომიწევია, თუმცა დღეს არც ის არის კატასტროფა, თუ სპორტსმენი ეწევა. ისე ვცხოვრობ, როგორც ყველა წესიერი ქალაქელი კაცი, განსაკუთრებულს არაფერს ვაკეთებ.
– ცოტა ხნის წინ "სარკესთან" თქვით, რომ რუს გოგონაზე იყავით შეყვარებული, მაგრამ დაშორდით. ახლა თუ არის თქვენს ცხოვრებაში სიყვარულის ან მოწონების ობიექტი?
– კარგია, როცა შეყვარებული ხარ, მაგრამ ამჯერად ეს გრძნობა ჩემთან არ არის. მხოლოდ ერთხელ მიყვარდა და ისიც ამ ახლო წარსულში დასრულდა. მიყვარს ფლირტი. ეს არის და ეს. არ მგონია, დროული იყოს ოჯახის შექმნაზე ფიქრი, ჯერ მხოლოდ 26 წლის ვარ.

– საერთოდ როგორი გოგონები მოგწონთ, გაქვთ რაიმე ზოგადი კრიტერიუმი?
– ყურადღებას ვაქცევ ხასიათს, ამ მხრივ, აუცილებლად უნდა ვეწყობოდეთ ერთმანეთს. მნიშვნელოვანია მისი გარეგნობა და შინაგანი კულტურა. ჩემი ცხოვრების გზაზე ჯერ ასეთი გოგონა არ შემხვედრია. ცოლის მოყვანას არ ვჩქარობ, 40 წლამდე დრო მაქვს.
– ვიცი, თაყვანისმცემლები არც აქამდე გაკლდნენ, მაგრამ ეკრანზე გამოჩენის შემდეგ მათი რიცხვი ალბათ გაიზარდა.
– სხვათა შორის, კი, თაყვანისმცემელთა რიცხვმა მართლაც იმატა.
– წყალბურთელ მიშაზე მეტად ამღერებული მიშა მოსწონთ გოგოებს?
– როგორც ჩანს. სამწუხაროდ, ჩვენს ქვეყანაში წყალბურთი პოპულარული არ არის, რაზეც გული ძალიან მტკივა. სცენაზე დგომამ და შოუმ გაცილებით დიდი პოპულარობა მომიტანა, ვიდრე სპორტმა.
– მოგწონთ პოპულარობა, ყურადღების ცენტრში ყოფნა?
– დიახ, სასიამოვნოა. მიხარია, რომ ჩემი და სოფო გელოვანის დუეტმა საზოგადოებას პოზიტიური განწყობა შეუქმნა. ქუჩაში ხშირად მეუბნებიან კომპლიმენტებს და, სხვათა შორის, არამარტო პატარა გოგონები, არამედ ქალებიც, მადლობა მათ თბილი სიტყვებისთვის.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე