"მეგობარს რომ ჩამოვშორდე, სკოლაში აღარ დავდივარ"

15 წლის გოგო ვარ და ასეთი დამცირება, გულგრილობა არასდროს მიგრძვნია. ჩემი მეგობარი თავხედია, ზრდილობაზე ალბათ არც არაფერი სმენია. დედაჩემს გული უსკდებოდა, თავხედობაში არ აჰყვეო. მას არ ვუჯერებდი და მეგონა, დედა აზვიადებდა, მაგრამ ის მართალი აღმოჩნდა.
ერთხელ კაფეში შევედით, ჩვენ გვერდით ერთი უბრალო ბიჭი იჯდა. ჩემმა მეგობარმა დაიწყო ლაპარაკი, სოფლელი გოიმიაო და მასზე საზიზღრობები თქვა. იმ ბიჭმა შეურაცხმყოფელი სიტყვები გაიგონა და საშინელი რეაქციაც ჰქონდა, მაგრამ მე ბოდიში მოვუხადე და წავიდა. მეგობარს შენიშვნა მივეცი, შენ გამო ბოდიშები რატომ უნდა ვიხადო–მეთქი. მან კი თავხედურად მიპასუხა, შენთან საქმის გარჩევა არ მინდაო. ისე გავცეცხლდი, რომ კაფეში მივატოვე და ჩვენს მეგობრობას წერტილი დავუსვი.
ცოტა ხანში სკოლაშიც დაიწყო თავხედობა, ამხანაგებს ლანძღავდა და ამცირებდა, შემდეგ ჩემზეც იყარა ჯავრი.
მასწავლებელს ნებართვა ვთხოვე და ამის შემდეგ ერთი თვეა სკოლაში არ წავსულვარ. დედამ მითხრა, ოღონდ იმ ბავშვს არ შეხვდე და სექტემბრამდე სკოლაში არ გატარებო. მეც სექტემბრამდე სახლში უნდა ვიჯდე.
"სარკის" ერთგული მკითხველი