ნოდიკო ტატიშვილი დის გაუთხოვრობას განიცდის

მომღერალ ნოდიკო ტატიშვილს ერთი ახალგაზრდა ქალი განსაკუთრებით ანებივრებს. ის მომღერლის დაიკო ხატიაა, რომელიც ძმაზე 6 წლით უფროსია და კარგად ახსოვს ის დღე, როცა პატარა ძამიკო პირველად ნახა. იქიდან დაიწყო ნოდიკოზე ზრუნვა და დღემდე ასე გრძელდება. თუმცა, როგორც "სარკესთან" იხსენებენ, ის ასაკიც გამოიარეს, როცა ისე ჩხუბობდნენ, დედა ვერ აშველებდა.
და–ძმა ერთმანეთის მესაიდუმლენი არიან, ერთიმეორის გარეშე ცხოვრება ვერ წარმოუდგენიათ. მათ სახლში ვესტუმრეთ. მისაღები ოთახი ნოდიკოს ჯილდოებითაა სავსე, ხატია თითოეულ მათგანს განსაკუთრებულად უფრთხილდება, მისთვის ძმის ყველა გამარჯვება ძალიან ძვირფასია.
– ხატია, როგორ გახსენდებათ ის დღე, როცა უმცროსი ძმა გაგაცნეს მშობლებმა?
ხატია: 6 წლის ვიყავი, როცა ნოდიკო ამქვეყანას მოევლინა. 8 თვიანი დაიბადა – 2 კილო და 400 გრამი, ალბათ 20 ძუძუმტე მაინც ჰყავდა, თუმცა ყოველგვარი გართულებების გარეშე დაიწყო მატება. 9 თვისა 14 კილოგრამი გახდა, მჭამელი და ჯან–ღონიანი ბავშვი იყო. ხელში მისი აყვანა მიჭირდა. სკოლის ასაკში ძალიან მავნე იყო, თუმცა სახლში იყო ცელქი, თორემ გარეთ სამაგალითოდ იქცეოდა, საუკეთესოდ, ფრიადზე სწავლობდა. არავის სჯეროდა, რომ სახლში ყველაფერს ლეწავდა. ჩაქუჩით თხრიდა კედლებს, ავეჯს. როცა ჩემი დაქალები მოდიოდნენ სტუმრად, ოთახში არ ვუშვებდი, ეს კართან იწვა და ისმენდა, რას ვლაპარაკობდი, მერე კი დედას ყველაფერს დაწვრილებით უყვებოდა.
ნოდიკო: ვმწარდებოდი, ოთახში რომ არ მიშვებდნენ და კარის ქვემოდან სალანძღავ წერილებს ვაცურებდი ოთახში. გოგოები რომ კითხულობდნენ, იცინოდნენ, მე კი ამაზე ვბრაზდებოდი. მე და ხატია ერთმანეთს ვხოცავდით! დედა გვეუბნებოდა, ბარემ დანა–ჩანგალი აიღეთ და შეჭამეთ ერთმანეთიო. ახლა კი ერთი საკითხიც არ არის ისეთი, რაზეც ვიჩხუბებთ. ხატია ჩემზე დედასავით ზრუნავს და მეფერება. ის ერთადერთი ადამიანია, რომლის იმედიც მაქვს და ყველაზე მეტად ვენდობი.
ხატია: დღემდე ნებიერაა, მის მიმართ ყურადღებას ვერ მოადუნებ. მოფერება უყვარს. ყველა გავლა–გამოვლაზე უნდა ვაკოცო, მოვეფერო, მთელი დღე შინ არ არის და თითქმის სულ მენატრება. თუ დღის განმავლობაში რამდენჯერმე არ დავურეკე, მსაყვედურობს. ხშირად ენის მოჩლექით ველაპარაკები.
ნოდიკო: როცა მშობლები მირეკავენ და მეკითხებიან – "სად ხარ, მალე მოხვალ?" – ძალიან ვბრაზდები. ხატია რომ მირეკავს და მეკითხება, როდის მოხვალო, არ მაღიზიანებს, პირიქით, მსიამოვნებს.
– ხატია, ძმის სასიყვარულო ისტორიებს ალბათ ყურადღებით ადევნებთ თვალს.
ხატია: ნოდიკოს სასიყვარულო თავგადასავალი საბავშვო ბაღში დაიწყო. ჩვენი სახლიდან მისი ბაღი ჩანდა. ერთხელ გადავიხედე და დავინახე, რომ ნოდიკო თავის თანაბაღელ გოგოსთან ერთად ხელიხელჩაკიდებული დადიოდა. თურმე იმ გოგოს საპირფარეშოშიც კი აცილებდა. შემდეგ სიყვარული სკოლის ასაკში ეწვია. ნოდიკო ახლაც შეყვარებულია და მისი რჩეული ძალიან მომწონს.
– ნოდიკო თუ იცნობს თქვენს თაყვანისმცემლებს?
ნოდიკო: ხატია სკოლაში პოპულარული გოგო იყო. როცა ის მეათე კლასში იყო, მე კი – მეოთხე კლასში, მის თაყვანისმცემლებს იმის მიხედვით ვაფასებდი, ვის რამდენი საღეჭი რეზინი მოჰქონდა ჩემთვის. ერთ–ერთი თაყვანისმცემელი არაფერს მჩუქნიდა, ამიტომ ეზოში ძაღლი მივუქსიე და საერთოდ ვეღარ მოდიოდა ჩვენს კორპუსთან.
– ხატია, ოჯახის შექმნას არც თქვენ ჩქარობთ?
ხატია: ნოდიკოსთვის ჩემი გათხოვების საკითხი ძალიან რთულია. მეუბნება, როცა გათხოვდები, შენ და შენმა შვილმა ჩემთან იცხოვრეთო. ხშირად მეუბნება, ისეთი ასაკი გაქვს, გასათხოვარისა და გაუთხოვარის შუაში ხარ, მოასწარი და გათხოვდიო. ახლახან მითხრა, ერთ წელსაც გაძლევ და, თუ არ გათხოვდები, მერე გაუთხოვარი დარჩებიო. ამ თემაზე ხშირად ვხუმრობთ, მაგრამ ვიცი, საქმე საქმეზე რომ მიდგება, ადვილად ვერ გადაიტანს.
ნოდიკო: ჰო, მის გათხოვებას ნამდვილად ვერ შევეგუები ადვილად.
– ხატია, ნოდიკომ მშობლებსაც გააცნო თავისი რჩეული, თუ ეს პატივი მარტო თქვენ გხვდათ წილად?
ხატია: პირად თემებზე საუბარი არ გვიყვარს. ნოდიკო საჯაროდ არ ამხელს მის ვინაობას, ამიტომ მოკლედ გეტყვით, მე გავიცანი და ძალიან მომწონს.
– ნოდიკო, რატომ ასაიდუმლოებთ თქვენს სიყვარულს?
ნოდიკო: იმიტომ, რომ ჩემს რჩეულს არ სურს ამაზე საჯაროდ ლაპარაკი. ჯერ საცოლე–საქმროს სტატუსი არ გვაქვს, მაგრამ ასეც კარგად ვგრძნობთ თავს.
ხატია: ჩემთვის მთავარია, რძალი გემრიელ თურქულ ყავას მიდუღებდეს და ერთმანეთთან კომუნიკაცია დავამყაროთ. თუ ვერ გააკეთებს თურქულ ყავას, მე უნდა მომცეს თავის სამზარეულოში ყავის მოდუღების უფლება. ჩემთვის არ აქვს მნიშვნელობა ასაკობრივ ზღვარს ან იმას, განათხოვარი და შვილიანი იქნება თუ არა. მთავარია, კარგი პიროვნება იყოს და ნოდიკოს გაუგოს, რადგან მას ძალიან რთული პროფესია აქვს. მინდა, ჩემი ძმის ცხოვრების ტემპს მოერგოს და ისე არ მოხდეს, რომ როცა ნოდიკო გასტროლზე იქნება, ჩემთან დარეკოს ატირებულმა, ვაიმე, შენი ძმა მენატრებაო.
ნოდიკო: მეც გეტყვით, როგორი სიძე მინდა, რომ მყავდეს...
ხატია: ნუ დამტოვებ გასათხოვარს!
ნოდიკო: მინდა, ღირსეული პიროვნება იყოს და ხატიას ისეთი ქმარი შეხვდეს, როგორიც სურს. მე მაშინ ვიქნები ბედნიერი. მათ ურთიერთობაში არასდროს ჩავერევი, მთავარია, ერთმანეთი უყვარდეთ.
ხატია: წლების წინ გადავწყვიტეთ, რომ ჩემს შვილს ნოდიკო უნდა დავარქვა და ამაში ვერც ქმარი შემეწინააღმდეგება და ვერც – სხვა!
– ხატია, რა პროფესიის ხართ?
ხატია: ფილოლოგი ვარ. ივანე ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტი დავამთავრე.
ნოდიკო: ხატია უფასოზე მოეწყო, თანაც იმ დროს, როცა ფულის გარეშე ვერავინ ხვდებოდა უმაღლესში. მამაჩემს სიხარულისგან სამი დღე ტემპერატურა ჰქონდა.
ხატია: ნოდიკომ ისე ჩააბარა, რეპეტიტორებთან არ ემზადებოდა. იღბლიანია, გამოცდაზე ის საკითხები შეხვდა, რომლებიც ძალიან კარგად იცოდა. გაზეთებში მუშაობდა და ძალიან უნდოდა ჟურნალისტიკაზე ჩაბარება, მაგრამ ჩვენი რჩევა გაითვალისწინა და სახელმწიფო მართვის ფაკულტეტზე ჩააბარა. უფასოზე მოხვდა და უნივერსიტეტიც წარჩინებით დაამთავრა.
– ხატია, ნოდიკოს დღეს წარმატებული კარიერა აქვს, პოპულარული მომღერალია. მაგრამ, როცა ამ ყველაფერს იწყებდა "ჯეოსტარში", მაშინ ალბათ ძალიან ნერვიულობდით.
ნოდიკო: როცა "ჯეოსტარში" გავედი, ხატია სასწავლებლად ლონდონში იყო და ყველაზე მეტად მაშინ დამაკლდა მისი გვერდში დგომა. როცა გაიგო, რომ მონაწილეობას ვიღებდი, შემეწინააღმდეგა, მეუბნებოდა, რომელი მდიდარი შენ ხარ, ესემესები არ გექნება და გაღიმებული დარჩებიო.
ხატია: იმ პერიოდში ჩვენს ოჯახში მხოლოდ დედაჩემი მუშაობდა და ყოველ ორშაბათს ნოდიკოს ამხნევებდა, დედიკო, ნუ გეშინია, ანგარიშზე 5 ლარი ჩავრიცხე და დაგიმესიჯებო. ამას წინათ ეს ამბავი გავიხსენეთ და ბევრი ვიცინეთ. დედას სჯეროდა, რომ ის 5 ლარი ნოდიკოს ცხოვრებაში წინ წასწევდა.
ნოდიკო: ფინალის დღეს დედამ მითხრა, 10 ლარი ჩავრიცხე და დაგიმესიჯებო.
ხატია: ნოდიკო მაქსიმალისტია, 14 წლის იყო, როცა პირველად გავიდა საერთაშორისო კონკურსზე. ჩვენი სახლის კედლები სავსეა ჯილდოებით, მართლაც საამაყო ძმა მყავს.
ნოდიკო: კონკურსებზე ჩემი წასვლა ფინანსურად რთული საკითხი იყო. მეგობრები ყოველთვის გვერდში მედგნენ, ხან ერთ გამგეობას ვთხოვდი დაფინანსებას, ხან – მეორეს.
– ხატია, თქვენც მღერით?
ნოდიკო: პასუხს დაგასწრებთ. ხატიას არაჩვეულებრივი სმენა აქვს, ანსამბლ "ნერგებში" გიტარაზე უკრავდა. მელომანია, კარგი მუსიკალური გემოვნება აქვს, ამიტომ მისი აზრი ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. როცა ოჯახში ვქეიფობთ, ერთად ხშირად ვმღერით.
– ხატია, რატომ არ გაჰყევით სიმღერას?
ხატია: იმიტომ არ გავყევი, რომ სათანადო ვოკალური მონაცემები არ მაქვს. დღეს კი ვხედავ, რომ ჩემი ტემბრით ბევრი მომღერალი გავიდა ფონს, მაგრამ მაინც არ ვნანობ, რომ ეს გზა არ ავირჩიე. ზუსტად ვიცი, რომ ნოდიკოს ამ საქმეში ვერასდროს ვაჯობებდი.
– ხატია, წარმომიდგენია, როგორი მძაფრი რეაქციები გაქვთ, როცა ძმაზე ჭორებს იგებთ.
ხატია: ჭორი ის საკითხია, რომელზეც რეაგირება არ უნდა მოახდინო. ისეთი აბსურდული ჭორები მესმის ხოლმე, რომ თვითონაც მიკვირს. მაგალითად, ერთხელ მიმტკიცებდნენ, რომ დედისერთა იყო, რომ 200 კვადრატულ მეტრ ბინას იშენებდა საბურთალოზე. იმასაც ამბობდნენ, სამი მანქანა ჰყავსო და ასეთები. რაც უნდათ, ის ილაპარაკონ, არ არის პრობლემა.
ნოდიკო: თავიდან ვბრაზდებოდი და სულ მაინტერესებდა, ჭორებს ვინ იგონებდა, მაგრამ ახლა მივეჩვიე. რეალურად, ბევრი კი არა, ერთი მანქანაც არ მყავს და, თუ ვინმე მიყიდის, სიამოვნებით მივიღებ ამ საჩუქარს.
– ვის უგზავნით ამ მესიჯს?
ნოდიკო: მას, ვისაც სურვილი და საშუალება აქვს, ავტომობილი მიყიდოს!
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე