თინა მახარაძე: "გოგოების და ქალებისთვის მიუღებელი ტიპი ვარ"

სერიალ "ჩემი ცოლის დაქალების" ინტრიგის მთავარი ხაზი დაშორებულ ცოლ–ქმარზე, ანკასა და მიშკაზე გადის, რომლებსაც მსახიობები თინა მახარაძე და ვახო ჩაჩანიძე თამაშობენ. ვახო ტიპური არშემდგარი ახალგაზრდა ქართველი კაცია, რომელსაც ფული უნდა, მაგრამ მუშაობას თაკილობს. მსახიობი ამ პერსონაჟში თავის თაობას ხედავს, რომელმაც ბევრი რამ "იგემა" – ომი, გაჭირვება, ნარკოტიკი... და განათლების მიღების საშუალებაც არ მიეცა. თინა მახარაძის ანკა კი თავქარიანი, პასუხისმგებლობებისგან თავისუფალი ახალგაზრდა ქალია. ასეთებიც მრავლად არიან საქართველოში.
როგორ ესახებათ საკუთარი პერსონაჟები, თავად როგორ ცხოვრობენ ქართულ რეალობაში და როგორ ხედავენ თავიანთი ეკრანული წყვილის მომავალს, ამის შესახებ თინა მახარაძე და ვახო ჩაჩანიძე "სარკეში" საუბრობენ.
თინა: ჩემი გმირი ღრმად მოაზროვნე გოგო არ არის, მაგრამ ქარიზმა ნამდვილად აქვს. რაღაც "პონტში" სექსუალური, მსუბუქი და ზედაპირულია. კაცებს ასეთი გოგონები მოსწონთ, მაგრამ ჩემთვის აბსოლუტურად მიუღებელია. ვცდილობ, ანკას ისეთი თვისებები შევძინო, რომ საზოგადოებამ დაინახოს, როგორი სულელია ასეთი თბილისელი სტანდარტული გოგო, რომელიც საღეჭ რეზინს ხმამაღლა აღლაჭუნებს, სპეციფიკური დიქცია აქვს და დარბილებული თანხმოვნებით ლაპარაკობს.
რაც შეეხება მის ყოფილ ქმარს, ანკას ის გულის სიღრმეში უყვარს, უბრალოდ ძალიან დაღალა მისმა ვითომ კაიტიპობამ, უმუშევრობამ.
ვახო: ალბათ უფრო – არაპერსპექტიულობამ.
თინა: მართალია. ანკას მშვიდი ცხოვრება უნდა, საქმეების გარჩევის და ვალების გარეშე, მაგრამ სენტიმენტები მაინც შერჩა, ზოგჯერ გრძნობას ვერ უმკლავდება.
ვახო: ჩემი პერსონაჟი არ თვლის, რომ ანკა მისი ცოლი აღარაა, ამიტომ, როგორც ყველა მამაკაცი, ვერც ის იტანს ანკას ურთიერთობას ვიღაც კაცთან. იცით, მიშკა როგორი ტიპია? ორშაბათიდან რომ ყველაფერს დედას უტირებს, მაგრამ ეს ორშაბათი არასოდეს დგება. თითქოს უნდა რაღაცეების გამოსწორება, მაგრამ... უარყოფითი გმირი არ არის, მაგრამ "ნეუდაჩნიკია" და თან რაღაცეები მაგრად "უტყდება". მაგალითად, ტაქსის მძღოლად არ იმუშავებს, მაგრამ ის არ "უტყდება", რომ ამის გამო ოჯახი დაკარგა და ერთი თეთრი არ აქვს.
რეალურად არიან ასეთი ბიჭები, რომლებიც ქუჩაში დგანან, სიგარეტს ითხოვენ და ამ დროს ტაქსის მძღოლობას არ კადრულობენ. მე მძღოლობა მირჩევნია მათხოვრობას, ასეთი უკადრისობა არ შეიძლება.
– ვახო, თქვენ რას იუკადრისებდით?
ვახო: მაგალითად, ნამდვილად არ მოვიქცეოდი ისე, როგორც მიშკა მოიქცა, როცა ანკასთან ფულის სათხოვნელად მივიდა. სულ რომ "სროკზე" წავსულიყავი, ყოფილ ცოლთან ფულის სათხოვნელად ვერ მივიდოდი.
თინა: მიშკასნაირი ბიჭები უნდა გაქრნენ და მიწისაგან პირისა აღიგავონ!
ვახო: მთლად ასეც არ ვიტყოდი. არაფრით დავძრახავ მისნაირებს, ბევრს უნდა რაღაცის კეთება, მაგრამ ქვეყანაში შექმნილი მდგომარეობა არ აძლევს ამის საშუალებას. ჩემი თაობა ომის პერიოდში ვსწავლობდით, ამიტომ განათლებაზე საუბარს დიდად ვერ დავიწყებთ. ეს ის წლები იყო, დეკანისთვის 20 ლიტრი ბენზინი რომ უნდა მიგვეტანა ქულების სანაცვლოდ. ჩვენი თაობა გარემოების მსხვერპლია.
– სერიალის სიუჟეტი ცოლიანი კაცების მიერ "გვერდით" გაჩაღებული რომანების გარშემო ტრიალებს. თქვენ რას ფიქრობთ ასეთ კავშირებზე?
ვახო: ჩემი აზრით, თინას გმირი სწორად არ იქცევა. ცოლიან კაცთან სიარული ქალს არ ეკადრება. მიშკამ რომ ამის შესახებ გაიგოს, შეიძლება ცუდი რაღაც მოხდეს. ქალზე ყოველთვის ბევრია დამოკიდებული, ანკა კი დაძაბულ სიტუაციას კიდევ უფრო ამძაფრებს. თან ანკა იმ ტიპზე არც გიჟდება, უბრალოდ ერთობა, მოსწონს, რესტორნებში რომ ეპატიჟება, ამას კი ერთი ადგილის თამაში ჰქვია.
თინა: გართობასა და ფლირტში ცუდი არაფერია, მაშინაც კი, თუ სხვა გიყვარს. ოღონდ მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ საყვარელ ადამიანთან დაშორებული ხარ. როცა გიყვარს ერთი, მაგრამ მისგან ვერ იღებ იმას, რაც გინდა, ცდილობ, სხვაზე გადაერთო და იქნებ შეგიყვარდეს კიდეც, ან უბრალოდ თავი კომფორტულად იგრძნო. ამ შემთხვევაში ჩემს გმირს ერთადერთი რაღაცის გამო არ აქვს გამართლება – კაცი, რომელსაც ის ხვდება, ცოლიანია! არ შეიძლება სხვისი პირადი სივრცის დარღვევა, ამ შემთხვევაში კი ცოლის პირადი სივრცე უხეშად ირღვევა. ასეთ ურთიერთობებში ინიციატორი კაცია და პირველი დამნაშავეც სწორედ ისაა.
– თინა, რეალურ ცხოვრებაში რას ითხოვთ იმ ადამიანისგან, ვისზეც შეყვარებული ხართ?
თინა: მე არ ვარ ის ადამიანი, რომელიც რაღაცეებს ითხოვს. ვის მიმართაც გრძნობა მაქვს, მიყვარს იმიტომ, რომ არის ზუსტად ისეთი, როგორიც არის. ჩვენ ერთმანეთს არასოდეს მოვთხოვთ, რაღაცეები შევცვალოთ, უბრალოდ მშვიდად დავიშლებით. ჯერჯერობით ამისი საფრთხე არ არის, პირიქით, ერთმანეთის თავისუფლებას ვაფასებთ, ისეთს ვიღებ და ისეთს მიღებს, როგორებიც ვართ.
– არასტაბილური ქორწინება საქართველოში დიდი პრობლემაა. თქვენი აზრით, რატომ გახშირდა ოჯახების ნგრევა?
თინა: არ შეიძლება, ბავშვმა მშობლების ჩხუბს უყუროს და ფსიქიკა დაუმახინჯდეს. ეს რომ არ მოხდეს, ჯობია, წყვილები ჩვენი პერსონაჟების მსგავსად ადრეულ ასაკში არ დაქორწინდნენ. მგონი, ანკა 16 წლის გათხოვდა, ამიტომ მისი ოჯახი თავიდანვე განწირული იყო. ამას სჯობია, ჯერ სამსახური იშოვო, სტაბილური ცხოვრება დაიწყო და მერე იფიქრო დაოჯახებაზე.
ვახო: საქართველოში ჩემს თაობაში, მგონი, 80 პროცენტს დანგრეული აქვს ოჯახი. როცა ცოლ–ქმარი შორდებიან ან მათ სახლში სულ ჩხუბია, ამ დროს ყველაზე ცოდო ბავშვია.
– თინა, სერიალში ხმაურით შეხვედით, ტაბუდადებულ თემებზე თქვენმა თამამმა განცხადებებმა ბევრი აგრესიულად განაწყო.
თინა: როცა გაიგეს, რომ ახალი დაქალი თინა მახარაძე უნდა ყოფილიყო, ყველას გაუხარდა, ერთ კვირაში კი, როცა სტუმრად ვიყავი ერთ–ერთი გადაცემაში, ძალიან დიდი აგრესია წამოვიდა, ფუ, ეს საძაგელი გომბიოო. მერე იმას ამბობდნენ, ამ გოგოს ვერ ვიტან, მაგრამ ეს "ცუდი გოგო" თურმე კარგად თამაშობსო. მერე ესეც არ აწყობდათ და ბოლოს უკვე დაიწყეს, რას იტყლარჭება, რანაირად დადის, რა ცუდი ტუჩები აქვს, ვაიმე, რას ჰგავსო. ვიღაცეები ამბობდნენ, რას ერჩით ამ გოგოს, ძალიან მაგრად თამაშობს, ყოჩაღ, თინაო... როგორც წესი, გოგოებს და ქალებს უფრო მეტად არ "ვევასები", მათთვის მიუღებელი ტიპი ვარ. საზოგადოების ძალიან დიდი ნაწილი კი მეუბნება, სუპერ, ძალიან მაგარიაო. ეს ყველაფერი მაბედნიერებს, რადგან გამოდის, მიზანს მივაღწიე. ვფიქრობ, ეს როლი კარგად მოვირგე.
– ვახო, თქვენ რას ფიქრობთ თინას ამგვარ გამონათქვამებზე ან ხალხის განწყობაზე?
ვახო: თუ მას რამეში არ ვეთანხმები, მირჩევნია, ეს პირადად ვუთხრა, ვიდრე შენიშვნა საჯაროდ მივცე. რაც შეეხება ხალხის ასეთ მძაფრ რეაქციას და შეურაცხმყოფელ კომენტარებს, რომლებსაც სოციალურ ქსელებში წერენ, ვფიქრობ, არ არის გამართლებული. რა თქმა უნდა, პროტესტის გამოხატვის უფლება ყველას აქვს, მაგრამ გარკვეული ზღვარის დაცვა აუცილებელია.
– თინა, ოჯახის წევრებს რა რეაქციები აქვთ თქვენს სკანდალურ საჯარო აღიარებებზე?
თინა: ჩემი ოჯახის წევრები აბსოლუტურად არ ერევიან ჩემს პირადში. პირველი, იმიტომ, რომ შეგნებული ადამიანები არიან და მეორე, რომც სცადონ ჩარევა, ამის უფლებას არ მივცემ. რჩევებს მაძლევენ არამხოლოდ პირად თემებზე, არამედ იმაზეც, რომელი კაბის ჩაცმა ჯობს ან რომელი ფერი უფრო მიხდება. მათ რჩევებს ყოველთვის ვისმენ, ზოგჯერ ვითვალისწინებ, ზოგჯერ – არა. თითოეული რჩევისთვის დიდ მადლობას გადავუხდი, მაგრამ ჩემს ცხოვრებაში ჩარევის უფლებას არავის მივცემ, მირჩევნია, საკუთარ შეცდომებზე ცხვირი წავიტეხო და თავად ვისწავლო, რა არის კარგი და რა ცუდი, ვიდრე სხვისი გამოცდილების მიხედვით ვიცხოვრო.
– ოდესმე თავადაც გახდებით დედა. შვილს ყველაფრის უფლებას მისცემთ, არ ჩაერევით მის ცხოვრებაში?
თინა: მამაჩემი შვილებს გვეუბნებოდა, სანამ სრულწლოვან ასაკს მიაღწევთ, მე გაგზრდით, მიგითითებთ, რა არის კარგი და რა ცუდი, როცა ჩავთვლით, რომ ყველაფერი მოგეცით, მერე თავად გააგრძელეთ ცხოვრება, რაც გინდათ, ის გააკეთეთო. გარკვეულ ასაკამდე ჩემს შვილს მაქსიმალურად ბევრ რჩევას მივცემ, მაგრამ არ დავარღვევ მის პირად სივრცეს. მივუთითებ კარგისკენ, ვასწავლი, რომ სხვებს პატივი უნდა სცეს, არ უნდა იყოს ეგოისტი, მერე კი ჩემი მითითებების გარეშე უნდა გააგრძელოს ცხოვრება. თუ მისი ცხოვრების სტილი ჩემთვის მიუღებელი იქნება, ჩვენი გზები მაინც გაიყოფა და მის ცხოვრებაში არავითარ შემთხვევაში ჩავერევი.
– მაგალითად, რამ შეიძლება კატეგორიულად არ მიიღოთ მისგან?
თინა: ალბათ ჰომოფობი უნდა იყოს. თუ მღვდელი გახდება და ქუჩაში ვიღაცას დაარტყამს, ამ შემთხვევაში ჩემს შვილს არ მივიღებ. ღმერთმა დამიფაროს და, თუ ჩემი შვილი ოდესმე სხვებს დაამცირებს, აგრესორი და მოძალადე იქნება, მაშინ მას არავითარ შემთხვევაში არ მივიღებ! მთელი ჩემი არსებით და მისწრაფებებით თავისუფალი ადამიანი ვარ და ყველაზე მეტად თავისუფლებას ვაღმერთებ, ამიტომ ვცდილობ, ისე ვიცხოვრო, სხვების თავისუფლება არ დავარღვიო.
– ქუჩაშიც გრძნობთ უცნობებისგან თქვენდამი დამოკიდებულებებს?
თინა: საზოგადოებრივი ტრანსპორტი ძალიან მიყვარს, თუმცა დისკომფორტიც მაქვს, რადგან აბსოლუტურად ყველა მიყურებს, რატომღაც უკვირთ, არადა სულ მეტროთი ვმგზავრობ. არიან ისეთებიც, რომლებიც მოდიან და მეუბნებან, გიყურებთ და ვგიჟდებით შენზეო. ქუჩაშიც მაჩერებენ, მომყვებიან.
ცოტა ხნის წინ მეტროში მოვიდა ერთი ბიჭი, მითხრა, დიდი ხანია გიყურებ და შენთან მოსვლა მინდოდა, შენი საყვარელი წიგნი "სამოსელი პირველი", სულ ჩანთით დამაქვსო. ამოიღო და მითხრა, თუ შეგიძლია წარწერა გამიკეთეო. ყველა გაოგნებული უყურებდა. მითხრა გადაცემაში გიყურე და, იქ რაც თქვი, ყველაფერი მომეწონა, მართალი ხარო. დიდი მადლობა იმ ბიჭს ამისთვის. იმედი მაქვს, ამ ინტერვიუს წაიკითხავს.
– ვახო, თქვენი სამი შვილისთვის როგორი მამა ხართ?
ვახო: ოჯახში ფაქტობრივად არასოდეს ვარ. როცა პრემიერისთვის ვემზადებით, ღამეებს თეატრში ვათენებთ. პლუს გადაღებები, სხვა საქმეებიც მაქვს და გამოდის, რომ ცოლ–შვილისთვის დროს ვეღარ ვნახულობ. მიხარია, რომ დაკავებული ვარ, უსაქმურობა ყველაფერი ცუდის დასაწყისია. დამღლელი სამუშაო დღის შემდეგ არაფერი სჯობია ცოლ–შვილთან ერთად ყოფნას, შვილებთან ურთიერთობა ყველაზე დიდი რელაქსაციაა. ნატალია უკვე 9 წლის არის, ნიკოლოზი 6–ის ხდება, ილია კი 4 წლის არის. განიცდიან, რომ სახლში არ ვარ, მაგრამ სამაგიეროდ ძალიან უხარიათ, როცა ტელევიზორში ან თეატრის სცენაზე მხედავენ. ნატალიკოს მთელი კლასი მოჰყავს ხოლმე სპექტაკლის სანახავად.
– ვახო, რთულ პერიოდებს, სიძნელეებს თქვენ და თქვენი ცოლი ბავშვებისთვის შეუმჩნევლად აგვარებთ?
ვახო: მე და ჩემი მეუღლე მაქსიმალურად ვცდილობთ, ჩვენი პრობლემები შვილებამდე არ მივიდეს, რომ არ განიცადონ. ყველა ოჯახშია ცუდი ეტაპები, პრობლემები და, როცა ბავშვებმა ეს იციან, მათ ფსიქიკაზე ცუდად მოქმედებს. საკუთარ შვილს თუ არ გაუფრთხილდები, აბა, ვიღას უნდა გაუფრთხილდე?!
გერმანიაში ცხოვრებისას კარგი რაღაც ვისწავლე. როცა ფეხით მოსიარულეებისთვის შუქნიშანზე წითელი ანთია, მაგრამ ამ დროს ქუჩაში მანქანები არ მოძრაობენ, ხალხი მაინც არ გადადის, რათა ბავშვებს ცუდი მაგალითი არ მისცენ. კარგი იქნება, თუ ჩვენც ასე მოვიქცევით და ვიფიქრებთ, რა მაგალითს ვაძლევთ ჩვენს შვილებს.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე