სალომე ტეტიაშვილი: "მინდა, მამაჩემი მიხვდეს, რომ შეცდომა დაუშვა, როცა მიმატოვა"
1 705 ნახვა
მეგობრების წრეში შესრულებულმა სიმღერამ, რომელიც შემდეგ სოციალურ ქსელშიც განთავსდა, 19 წლის სალომე ტეტიაშვილი უცებ გახადა პოპულარული. მის ნამღერს ინტერნეტსივრცეში მილიონობით ნახვა აქვს. იქიდან კი გოგონამ სცენაზე გადაინაცვლა და "იქს ფაქტორში" ფრედი მერკურის სიმღერა შეასრულა. მისმა ვოკალურმა მონაცემებმა ჟიურიც აღაფრთოვანა, დარბაზიც და სალომე შემდეგ ტურში გადავიდა.
მაყურებლისთვის სალომეს დედაც, თამარ ტეტიაშვილი, ნაცნობი სახეა, "კომედი შოუს" სკეტჩებში თამაშობს, თუმცა მსახიობობასთან პროფესიული შეხება არასოდეს ჰქონია. ის ტელეკომპანია "რუსთავი 2"–ში დამლაგებლად მუშაობს. დედა–შვილს საკმაოდ რთული ცხოვრებისეული გზა აქვთ გამოვლილი. მიუხედავად რთული ბიოგრაფიისა, სალომეს არ სურს, ხალხმა სიბრალულის გამო დაუჭიროს მხარი.
– სალომე, თქვენზე ხშირად ამბობენ, რომ თანამედროვე კონკია ხართ. ეთანხმებით ამ აზრს?
სალომე: კონკიას იმიჯი საერთოდ არ მომწონს. პირველი ვიდეო, რომელიც სოციალურ ქსელში დაიდო, იმისთვის არ იყო გამიზნული, რომ პოპულარული გავმხდარიყავი, თუმცა ამ ვიდეომ ჩემი ცხოვრება აბსოლუტურად ამოატრიალა. კონკიას იმიჯი შეიძლება რაღაც მხრივ ლამაზია და საინტერესოც, მაგრამ მედალს ორი მხარე აქვს, ეს იმიჯი ჩემზე ცუდად აისახა. ხალხმა დაიწყო საუბარი, რა ცოდოა, რა საწყალიო. ეს ყველაფერი იმისთვის არ ყოფილა გამიზნული, რომ ვიღაცას თავი შევაცოდო. ხშირად წერენ კომენტარებს, ამით ხალხს თავს აცოდებს და პოპულარული ასე ხდებაო. ჩემს ცხოვრებაზე და პირადზე არავინ არაფერი იცოდა, როცა ჩემს ვიდეოს მილიონზე მეტი ნახვა ჰქონდა.
– თუ სიბრალულის გამოწვევა რა გინდოდათ, რატომ მოყევით თქვენი ოჯახის ისტორია საჯაროდ?
სალომე: ჩემი ოჯახის ისტორიის მოყოლა იყო გულახდილი საუბარი, მინდოდა, ჩემი ცხოვრება, ტკივილი, სიხარული გულწრფელად გამეზიარებინა ხალხისთვის. როცა ჩემზე კომენტარებს ვკითხულობ, კონკიას იმიჯი ცოტა გულს მტკენს.
– ქალბატონო თამარ, თქვენც ასეთი რეაქცია გაქვთ ხალხის აზრზე?
თამარი: ეს მე ნაკლებად მტკენს გულს. ასაკი თავისას შვრება, ყურადღებას აღარაფერს ვაქცევ, მთავარია, ჩემი შვილი წარმატებული გახდეს. ხალხი ყურადღებას სიკეთითაც გამოხატავს და ცოტა სხვანაირადაც, მაგრამ ამას ყურადღებას არ ვაქცევ, სალომე კი ნამდვილად განიცდის. სალომე საწყალი ნამდვილად არ არის, ის მიზანდასახული და ჩემზე ძლიერიც კია. 19 წლის ასაკში დამოუკიდებლად, ნელ–ნელა რაღაცას აღწევს. იმასაც ამბობენ, დედამისი "რუსთავი2"–ში მუშაობს და ალბათ იქიდან ეხმარებიანო, მაგრამ ასე არ არის. მისი პოპულარობა სოციალური ქსელიდან, ოჯახში ჩაწერილი პატარა ვიდეოთი დაიწყო.
სალომე: ამ ვიდეოს ინტერნეტში განთავსების იდეა ჩემს მეგობარს, ბესო როსტიაშვილს მოუვიდა. ჩემთვის არაფერი უთქვამს, რადგან ამის წინააღმდეგი ვიქნებოდი. სუფრასთან ყველა მღერის, ერთობა, ხალისობს. არასდროს გამჩენია სურვილი, რომ ჩემი თავი ასე "გამომექვეყნებინა". არ დაგიმალავთ და, ქართველი ხალხის რეაქციის მეშინოდა კიდეც. ყოველთვის ცდილობენ, ნაკლი მოგიძებნონ. ჰგონიათ, შენს ადგილას რომ იყვნენ, უკეთესად იმღერებენ, უკეთესად იცეკვებენ... ბესოს ჩემთვის არაფერი უთქვამს, ისე ატვირთა ვიდეო და წარმოუდგენელი რაღაც მოხდა. ვერც წარმოვიდგენდი, რომ პოპულარული გავხდებოდი.
უკვე რამდენიმე წელია, რაც კონკურსებზე გავდივარ. დაახლოებით 4–ჯერ მივიღე მონაწილეობა, მაგრამ ერთხელაც არ გამიმართლა "საქართველოს ვარსკვლავში", "ჯეოსტარში", "ახალ ხმაში". დედაჩემი 11 წელია, რაც "რუსთავი 2"–ში მუშაობს და თუ ამის გაკეთება შეეძლო, აქამდეც გამოვჩნდებოდი.
– აქამდე რატომ არ გიმართლებდათ, რას გეუბნებოდნენ კონკურსებზე?
სალომე: ნერვიულობა იმდენად მიშლიდა ხელს, საკუთარ შესაძლებლობებს ვერ ვავლენდი. არც "იქს ფაქტორში" ვაპირებდი მონაწილეობას. მეგობრებმა, დედამ მითხრეს, ერთხელაც სცადე, იქნებ გაგიმართლოსო და ეს ნაბიჯი გადავგდი. მინდა, ჩემს თავს დავუმტკიცო, რომ ამდენი წლის შრომა და მონდომება წყალში არ იყრება.
– ვოკალის პედაგოგთან იარეთ?
სალომე: ვოკალის პედაგოგთან სიარული ძვირი სიამოვნებაა, ამიტომ არ მივლია. ფსიქოლოგიურად მოვემზადე, შეიძლება გავიზარდე კიდეც, თუნდაც ასაკით, აზროვნებით.
– ქალბატონო თამარ, როცა ჟიურიმ სალომე შემდეგ ტურში გადაიყვანა, ძალიან ემოციური იყო დედა–შვილის შეხვედრა. ბევრი ინერვიულეთ?
თამარი: არ ველოდი, რომ სალომე შემდეგ ტურში გადავიდოდა, რადგან ძლიერი კონკურენციაა, კარგად მომზადებული ბავშვები არიან. სალომეს კი პედაგოგი არ ჰყოლია, 24 საათი კომპიუტერი ჰქონდა ჩართული და მღეროდა. ამიტომ ოთხი "კი" ჩემთვის გასაოცარი იყო! ნერვიულობისგან ლამის მოვკვდი. შემდეგ, კადრებს რომ ვუყურე, ვიტირე.
– სალომე, რა ასაკიდან გამოგაჩნდათ სიმღერის ნიჭი?
სალომე: ბავშვობიდან, 3–4 წლიდან ვმღერი. სიმღერა საბავშვო ბაღში დავიწყე, მასწავლებლები რომ ხედავდნენ, სმენა მქონდა, კონცერტებში მრთავდნენ. სკოლაში რელიგიის მასწავლებელს მგალობელთა გუნდი ჰყავდა და იქ ვმღეროდი, ბანი ვიყავი.
– რას უკავშირდება თქვენი სამომავლო ფიქრები – სიმღერას?
სალომე: კი, სიმღერას. ყოველთვის მინდოდა თეატრალურ უნივერსიტეტში ჩაბარება, მაგრამ ვერ მოვახერხე. საზღვარგარეთ მუსიკალურ კოლეჯში სწავლას ვაპირებდი. რა თქმა უნდა, ჩემი სახსრებით ქვეყნის საზღვრებს ვერ გავცდებოდი, ფონდი მაფინანსებდა, რომელიც მერე დაიხურა. გარეთ დავრჩი, აღარ ჩამიბარებია. მომავალ წელს ჩავაბარებ–მეთქი, ვიფიქრე, მაგრამ შემდეგ მუშაობა დავიწყე სუპერმარკეტში კონსულტანტად, ტანსაცმლის მაღაზიაშიც. ბოლოს უკვე მივხვდი, რომ ჩემი საქმე ის არის, რასაც ახლა ვაკეთებ.
თამარი: სხვათა შორის, სალომეს მამა მღეროდა, მე – მეტნაკლებად. სალომემ მუსიკალური შვიდწლედი დაამთავრა ვიოლინოს განხრით. მინდოდა, ვიოლინოს გაჰყოლოდა და კონსერვატორიაში ჩაებარებინა, მაგრამ გადაიფიქრა და სიმღერისკენ წავიდა. ამ პროექტის დამთავრების შემდეგ კონსერვატორიაში ვოკალის განხრით სწავლაზე აუცილებლად ვიფიქრებთ.
– ქალბატონო თამარ, სანამ სალომეს გაიცნობდა საზოგადოება, მანამდე თქვენ გახდით პოპულარული, "კომედი შოუს" მსახიობებმა სკეტჩში გადაგიღეს, დღემდე მონაწილეობთ მათ დადგმებში. როგორ დაიწყო ეს ყველაფერი?
თამარი: ერთ მშვენიერ დღეს ნიკა არაბიძემ დამიძახა, გვჭირდებიო. ცირკის სკეტჩი იყო და იქ უნდა მეხტუნავა. სალომემ მითხრა, არ გინდაო, მაგრამ მე მაინც გავაკეთე. იმ სკეტჩს მოჰყვა მეორე, მესამე და ა.შ. როგორ გამომდის, არ ვიცი, მაგრამ ქუჩაში რომ გავდივარ, ხალხი დიდი სიყვარულით მხვდება.
სალომე: გუშინ ამოვიკითხე ასეთი კომენტარი, რას გვატყუებთ ამდენ ხალხს, დედამისი ვითომ დამლაგებელია, არადა მსახიობიაო. გული დამწყდა. იმისთვის, რომ პოპულარული გავმხდარიყავი, ნამდვილად არ მჭირდებოდა დედაჩემის დამლაგებლობის გამოყენება.
– ქალბატონო თამარ, სალომე მამა რატომ არ ცხოვრობს თქვენთან?
თამარი: მეუღლე ჩვენგან ოფიციალურად წავიდა, ყოველგვარი ჩხუბის გარეშე. როცა მივხვდი, რომ მარტო დავრჩი, სალომე 5–6 წლის იყო. მაგრამ მანამდეც დატვირთვა, შვილის მოვლა, ჭამა, ფულის შოვნა, ყველაფერი მეტნაკლებად ჩემზე იყო. სალომე ისე გავზარდე, ყოფილი ქმრისთვის დღემდე არ მომითხოვია დახმარება. როცა სალომე სკოლაში უნდა მიმეყვანა, მივხვდი, რომ კაციც და ქალიც მე ვიყავი და ყველაფერი მე უნდა გამეკეთებინა. მაშინ არც გაზი გვქონდა, შეშას ვჩეხავდი და მომქონდა.
"მხედრიონის" პერიოდში ჯიხურში ვმუშაობდი და სალომეც იქ მიმყავდა, დილიდან დილამდე იქ ეძინა. ასე გავზარდე. ჩემმა ყოფილმა ქმარმა სხვა ოჯახი შექმნა. ახლა როგორ არის და სად, ნაკლებად მაინტერესებს. შემდეგ ბაღში დავიწყე მუშაობა, სალომეც იქ მივიყვანე, შემდეგ სკოლაში შევიყვანე და მეც სკოლაში დავიწყე მუშაობა.
სალომე: მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან პატარა ვიყავი, ის რთული დღეები გუშინდელივით მახსოვს. დედა სახლში მარტოს რომ მტოვებდა და გაღვიძებულს კარგად გახურებული ღუმელი მხვდებოდა, ეს დიდი ბედნიერება იყო.
– მამის არყოფნას მტკივნეულად განიცდიდით?
სალომე: მშობელთა კრებებზე ზოგიერთის მამა მოდიოდა, ზოგიერთის – და–ძმა. ჩემს შემთხვევაში მარტო დედა მოდიოდა. ალბათ ყველაზე მტკივნეული ეს იყო. ბავშვები დაბადების დღეებს გასართობ ცენტრებში იხდიდნენ, ზოგიერთი საზღვარგარეთ სასწავლებლად მიდიოდა, მე კი ამის საშუალება არ მქონდა. ამის გამო დედაჩემისთვის არასდროს მისაყვედურია, მაგრამ, რა თქმა უნდა, შინაგანად ყოველთვის გული მწყდებოდა.
თამარი: სალომე ყოველთვის თავს იკავებს, რომ საყვედური თქვას. მამამისზე არც მითქვამს ცუდი. თუკი მას შვილის ნახვის სურვილი გაუჩნდება, თავად გადაწყვიტოს, როგორც ჩათვლის საჭიროდ, ისე მოიქცეს.
– სალომე, მთელი ეს წლები მამა არ შეგხმიანებიათ?
სალომე: არა, არც ერთხელ და ამას არც მე ვცდი, სანამ თვითონ არ მოისურვებს. სანამ მას თვითონ არ მოუნდება ჩემი ნახვა, სანამ არ ინანებს, რომ ჩემთან ყოფნა არ უნდოდა და წავიდა, სანამ ურთიერთობის ახლიდან დაწყებას არ ეცდება, მანამდე არასდროს არავის გავეკიდები.
– სად და როგორ ცხოვრობთ ახლა?
თამარი: საკუთარი ბინა არ გვაქვს, ნაქირავებში ვცხოვრობთ. აბსოლუტურად ყველაფერს ვაკეთებდი, რომ სალომეს თავი ცუდად არ ეგრძნო. ნამდვილად შევძელი ამ ყველაფერთან გამკლავება. არანაირ სამსახურს არ ვთაკილობ, რომ ჩემს შვილს ყველაფერი ჰქონდეს.
სალომე: ჩვენს ურთიერთობას დედაშვილურს ვერც დავარქმევ. ის ჩემი მეგობარია და შემდეგ დედა. არაფერს ვუმალავ. სადაც უნდა წავიდე, არ არსებობს, დედაჩემმა არ იცოდეს.
– შეყვარებული ხომ არ ხართ?
სალომე: არა, არც მაქვს სურვილი, რომ ჩემს პირად ცხოვრებაში ვინმე გამოჩნდეს. არ მინდა, მიზნის მიღწევაში რაღაცამ დამაბრკოლოს. დიდ სცენაზე უნდა დავდგე, ხალხს იმედი არ უნდა გაუცრუვდეს. ასევე, მამამ, რომელმაც ჩემთან ყოფნაზე უარი თქვა, მინდა, ხშირად დამინახოს, რომ მიხვდეს, დიდი შეცდომა დაუშვა. თვისება, რომელიც დედაჩემისგან მაქვს გამოყოლილი, ყოველთვის მეხმარებოდა – არასდროს ვნებდებოდი.
თამარი: სალომე ჩემზე ძლიერი აღმოჩნდა. რაღაცეებში შეიძლება უკან დავიხიო, მაგრამ ახლა ამის სიძლიერე ჩემზეც გადმოვიდა. ვცდილობ, მაქსიმალურად გვერდში დავუდგე.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
მაყურებლისთვის სალომეს დედაც, თამარ ტეტიაშვილი, ნაცნობი სახეა, "კომედი შოუს" სკეტჩებში თამაშობს, თუმცა მსახიობობასთან პროფესიული შეხება არასოდეს ჰქონია. ის ტელეკომპანია "რუსთავი 2"–ში დამლაგებლად მუშაობს. დედა–შვილს საკმაოდ რთული ცხოვრებისეული გზა აქვთ გამოვლილი. მიუხედავად რთული ბიოგრაფიისა, სალომეს არ სურს, ხალხმა სიბრალულის გამო დაუჭიროს მხარი.
– სალომე, თქვენზე ხშირად ამბობენ, რომ თანამედროვე კონკია ხართ. ეთანხმებით ამ აზრს?
სალომე: კონკიას იმიჯი საერთოდ არ მომწონს. პირველი ვიდეო, რომელიც სოციალურ ქსელში დაიდო, იმისთვის არ იყო გამიზნული, რომ პოპულარული გავმხდარიყავი, თუმცა ამ ვიდეომ ჩემი ცხოვრება აბსოლუტურად ამოატრიალა. კონკიას იმიჯი შეიძლება რაღაც მხრივ ლამაზია და საინტერესოც, მაგრამ მედალს ორი მხარე აქვს, ეს იმიჯი ჩემზე ცუდად აისახა. ხალხმა დაიწყო საუბარი, რა ცოდოა, რა საწყალიო. ეს ყველაფერი იმისთვის არ ყოფილა გამიზნული, რომ ვიღაცას თავი შევაცოდო. ხშირად წერენ კომენტარებს, ამით ხალხს თავს აცოდებს და პოპულარული ასე ხდებაო. ჩემს ცხოვრებაზე და პირადზე არავინ არაფერი იცოდა, როცა ჩემს ვიდეოს მილიონზე მეტი ნახვა ჰქონდა.
– თუ სიბრალულის გამოწვევა რა გინდოდათ, რატომ მოყევით თქვენი ოჯახის ისტორია საჯაროდ?
სალომე: ჩემი ოჯახის ისტორიის მოყოლა იყო გულახდილი საუბარი, მინდოდა, ჩემი ცხოვრება, ტკივილი, სიხარული გულწრფელად გამეზიარებინა ხალხისთვის. როცა ჩემზე კომენტარებს ვკითხულობ, კონკიას იმიჯი ცოტა გულს მტკენს.
– ქალბატონო თამარ, თქვენც ასეთი რეაქცია გაქვთ ხალხის აზრზე?
თამარი: ეს მე ნაკლებად მტკენს გულს. ასაკი თავისას შვრება, ყურადღებას აღარაფერს ვაქცევ, მთავარია, ჩემი შვილი წარმატებული გახდეს. ხალხი ყურადღებას სიკეთითაც გამოხატავს და ცოტა სხვანაირადაც, მაგრამ ამას ყურადღებას არ ვაქცევ, სალომე კი ნამდვილად განიცდის. სალომე საწყალი ნამდვილად არ არის, ის მიზანდასახული და ჩემზე ძლიერიც კია. 19 წლის ასაკში დამოუკიდებლად, ნელ–ნელა რაღაცას აღწევს. იმასაც ამბობენ, დედამისი "რუსთავი2"–ში მუშაობს და ალბათ იქიდან ეხმარებიანო, მაგრამ ასე არ არის. მისი პოპულარობა სოციალური ქსელიდან, ოჯახში ჩაწერილი პატარა ვიდეოთი დაიწყო.
სალომე: ამ ვიდეოს ინტერნეტში განთავსების იდეა ჩემს მეგობარს, ბესო როსტიაშვილს მოუვიდა. ჩემთვის არაფერი უთქვამს, რადგან ამის წინააღმდეგი ვიქნებოდი. სუფრასთან ყველა მღერის, ერთობა, ხალისობს. არასდროს გამჩენია სურვილი, რომ ჩემი თავი ასე "გამომექვეყნებინა". არ დაგიმალავთ და, ქართველი ხალხის რეაქციის მეშინოდა კიდეც. ყოველთვის ცდილობენ, ნაკლი მოგიძებნონ. ჰგონიათ, შენს ადგილას რომ იყვნენ, უკეთესად იმღერებენ, უკეთესად იცეკვებენ... ბესოს ჩემთვის არაფერი უთქვამს, ისე ატვირთა ვიდეო და წარმოუდგენელი რაღაც მოხდა. ვერც წარმოვიდგენდი, რომ პოპულარული გავხდებოდი.
უკვე რამდენიმე წელია, რაც კონკურსებზე გავდივარ. დაახლოებით 4–ჯერ მივიღე მონაწილეობა, მაგრამ ერთხელაც არ გამიმართლა "საქართველოს ვარსკვლავში", "ჯეოსტარში", "ახალ ხმაში". დედაჩემი 11 წელია, რაც "რუსთავი 2"–ში მუშაობს და თუ ამის გაკეთება შეეძლო, აქამდეც გამოვჩნდებოდი.
– აქამდე რატომ არ გიმართლებდათ, რას გეუბნებოდნენ კონკურსებზე?
სალომე: ნერვიულობა იმდენად მიშლიდა ხელს, საკუთარ შესაძლებლობებს ვერ ვავლენდი. არც "იქს ფაქტორში" ვაპირებდი მონაწილეობას. მეგობრებმა, დედამ მითხრეს, ერთხელაც სცადე, იქნებ გაგიმართლოსო და ეს ნაბიჯი გადავგდი. მინდა, ჩემს თავს დავუმტკიცო, რომ ამდენი წლის შრომა და მონდომება წყალში არ იყრება.
– ვოკალის პედაგოგთან იარეთ?
სალომე: ვოკალის პედაგოგთან სიარული ძვირი სიამოვნებაა, ამიტომ არ მივლია. ფსიქოლოგიურად მოვემზადე, შეიძლება გავიზარდე კიდეც, თუნდაც ასაკით, აზროვნებით.
– ქალბატონო თამარ, როცა ჟიურიმ სალომე შემდეგ ტურში გადაიყვანა, ძალიან ემოციური იყო დედა–შვილის შეხვედრა. ბევრი ინერვიულეთ?
თამარი: არ ველოდი, რომ სალომე შემდეგ ტურში გადავიდოდა, რადგან ძლიერი კონკურენციაა, კარგად მომზადებული ბავშვები არიან. სალომეს კი პედაგოგი არ ჰყოლია, 24 საათი კომპიუტერი ჰქონდა ჩართული და მღეროდა. ამიტომ ოთხი "კი" ჩემთვის გასაოცარი იყო! ნერვიულობისგან ლამის მოვკვდი. შემდეგ, კადრებს რომ ვუყურე, ვიტირე.
– სალომე, რა ასაკიდან გამოგაჩნდათ სიმღერის ნიჭი?
სალომე: ბავშვობიდან, 3–4 წლიდან ვმღერი. სიმღერა საბავშვო ბაღში დავიწყე, მასწავლებლები რომ ხედავდნენ, სმენა მქონდა, კონცერტებში მრთავდნენ. სკოლაში რელიგიის მასწავლებელს მგალობელთა გუნდი ჰყავდა და იქ ვმღეროდი, ბანი ვიყავი.
– რას უკავშირდება თქვენი სამომავლო ფიქრები – სიმღერას?
სალომე: კი, სიმღერას. ყოველთვის მინდოდა თეატრალურ უნივერსიტეტში ჩაბარება, მაგრამ ვერ მოვახერხე. საზღვარგარეთ მუსიკალურ კოლეჯში სწავლას ვაპირებდი. რა თქმა უნდა, ჩემი სახსრებით ქვეყნის საზღვრებს ვერ გავცდებოდი, ფონდი მაფინანსებდა, რომელიც მერე დაიხურა. გარეთ დავრჩი, აღარ ჩამიბარებია. მომავალ წელს ჩავაბარებ–მეთქი, ვიფიქრე, მაგრამ შემდეგ მუშაობა დავიწყე სუპერმარკეტში კონსულტანტად, ტანსაცმლის მაღაზიაშიც. ბოლოს უკვე მივხვდი, რომ ჩემი საქმე ის არის, რასაც ახლა ვაკეთებ.
თამარი: სხვათა შორის, სალომეს მამა მღეროდა, მე – მეტნაკლებად. სალომემ მუსიკალური შვიდწლედი დაამთავრა ვიოლინოს განხრით. მინდოდა, ვიოლინოს გაჰყოლოდა და კონსერვატორიაში ჩაებარებინა, მაგრამ გადაიფიქრა და სიმღერისკენ წავიდა. ამ პროექტის დამთავრების შემდეგ კონსერვატორიაში ვოკალის განხრით სწავლაზე აუცილებლად ვიფიქრებთ.
– ქალბატონო თამარ, სანამ სალომეს გაიცნობდა საზოგადოება, მანამდე თქვენ გახდით პოპულარული, "კომედი შოუს" მსახიობებმა სკეტჩში გადაგიღეს, დღემდე მონაწილეობთ მათ დადგმებში. როგორ დაიწყო ეს ყველაფერი?
თამარი: ერთ მშვენიერ დღეს ნიკა არაბიძემ დამიძახა, გვჭირდებიო. ცირკის სკეტჩი იყო და იქ უნდა მეხტუნავა. სალომემ მითხრა, არ გინდაო, მაგრამ მე მაინც გავაკეთე. იმ სკეტჩს მოჰყვა მეორე, მესამე და ა.შ. როგორ გამომდის, არ ვიცი, მაგრამ ქუჩაში რომ გავდივარ, ხალხი დიდი სიყვარულით მხვდება.
სალომე: გუშინ ამოვიკითხე ასეთი კომენტარი, რას გვატყუებთ ამდენ ხალხს, დედამისი ვითომ დამლაგებელია, არადა მსახიობიაო. გული დამწყდა. იმისთვის, რომ პოპულარული გავმხდარიყავი, ნამდვილად არ მჭირდებოდა დედაჩემის დამლაგებლობის გამოყენება.
– ქალბატონო თამარ, სალომე მამა რატომ არ ცხოვრობს თქვენთან?
თამარი: მეუღლე ჩვენგან ოფიციალურად წავიდა, ყოველგვარი ჩხუბის გარეშე. როცა მივხვდი, რომ მარტო დავრჩი, სალომე 5–6 წლის იყო. მაგრამ მანამდეც დატვირთვა, შვილის მოვლა, ჭამა, ფულის შოვნა, ყველაფერი მეტნაკლებად ჩემზე იყო. სალომე ისე გავზარდე, ყოფილი ქმრისთვის დღემდე არ მომითხოვია დახმარება. როცა სალომე სკოლაში უნდა მიმეყვანა, მივხვდი, რომ კაციც და ქალიც მე ვიყავი და ყველაფერი მე უნდა გამეკეთებინა. მაშინ არც გაზი გვქონდა, შეშას ვჩეხავდი და მომქონდა.
"მხედრიონის" პერიოდში ჯიხურში ვმუშაობდი და სალომეც იქ მიმყავდა, დილიდან დილამდე იქ ეძინა. ასე გავზარდე. ჩემმა ყოფილმა ქმარმა სხვა ოჯახი შექმნა. ახლა როგორ არის და სად, ნაკლებად მაინტერესებს. შემდეგ ბაღში დავიწყე მუშაობა, სალომეც იქ მივიყვანე, შემდეგ სკოლაში შევიყვანე და მეც სკოლაში დავიწყე მუშაობა.
სალომე: მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან პატარა ვიყავი, ის რთული დღეები გუშინდელივით მახსოვს. დედა სახლში მარტოს რომ მტოვებდა და გაღვიძებულს კარგად გახურებული ღუმელი მხვდებოდა, ეს დიდი ბედნიერება იყო.
– მამის არყოფნას მტკივნეულად განიცდიდით?
სალომე: მშობელთა კრებებზე ზოგიერთის მამა მოდიოდა, ზოგიერთის – და–ძმა. ჩემს შემთხვევაში მარტო დედა მოდიოდა. ალბათ ყველაზე მტკივნეული ეს იყო. ბავშვები დაბადების დღეებს გასართობ ცენტრებში იხდიდნენ, ზოგიერთი საზღვარგარეთ სასწავლებლად მიდიოდა, მე კი ამის საშუალება არ მქონდა. ამის გამო დედაჩემისთვის არასდროს მისაყვედურია, მაგრამ, რა თქმა უნდა, შინაგანად ყოველთვის გული მწყდებოდა.
თამარი: სალომე ყოველთვის თავს იკავებს, რომ საყვედური თქვას. მამამისზე არც მითქვამს ცუდი. თუკი მას შვილის ნახვის სურვილი გაუჩნდება, თავად გადაწყვიტოს, როგორც ჩათვლის საჭიროდ, ისე მოიქცეს.
– სალომე, მთელი ეს წლები მამა არ შეგხმიანებიათ?
სალომე: არა, არც ერთხელ და ამას არც მე ვცდი, სანამ თვითონ არ მოისურვებს. სანამ მას თვითონ არ მოუნდება ჩემი ნახვა, სანამ არ ინანებს, რომ ჩემთან ყოფნა არ უნდოდა და წავიდა, სანამ ურთიერთობის ახლიდან დაწყებას არ ეცდება, მანამდე არასდროს არავის გავეკიდები.
– სად და როგორ ცხოვრობთ ახლა?
თამარი: საკუთარი ბინა არ გვაქვს, ნაქირავებში ვცხოვრობთ. აბსოლუტურად ყველაფერს ვაკეთებდი, რომ სალომეს თავი ცუდად არ ეგრძნო. ნამდვილად შევძელი ამ ყველაფერთან გამკლავება. არანაირ სამსახურს არ ვთაკილობ, რომ ჩემს შვილს ყველაფერი ჰქონდეს.
სალომე: ჩვენს ურთიერთობას დედაშვილურს ვერც დავარქმევ. ის ჩემი მეგობარია და შემდეგ დედა. არაფერს ვუმალავ. სადაც უნდა წავიდე, არ არსებობს, დედაჩემმა არ იცოდეს.
– შეყვარებული ხომ არ ხართ?
სალომე: არა, არც მაქვს სურვილი, რომ ჩემს პირად ცხოვრებაში ვინმე გამოჩნდეს. არ მინდა, მიზნის მიღწევაში რაღაცამ დამაბრკოლოს. დიდ სცენაზე უნდა დავდგე, ხალხს იმედი არ უნდა გაუცრუვდეს. ასევე, მამამ, რომელმაც ჩემთან ყოფნაზე უარი თქვა, მინდა, ხშირად დამინახოს, რომ მიხვდეს, დიდი შეცდომა დაუშვა. თვისება, რომელიც დედაჩემისგან მაქვს გამოყოლილი, ყოველთვის მეხმარებოდა – არასდროს ვნებდებოდი.
თამარი: სალომე ჩემზე ძლიერი აღმოჩნდა. რაღაცეებში შეიძლება უკან დავიხიო, მაგრამ ახლა ამის სიძლიერე ჩემზეც გადმოვიდა. ვცდილობ, მაქსიმალურად გვერდში დავუდგე.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
