ღალატის საწინააღმდეგო ქამრები დღესაც იყიდება
1 738 ნახვა
პირველად ეს უჩვეულო მოწყობილობა, რომელიც ქალს სექსისგან ''იცავდა, ძველ საბერძნეთში გაჩნდა. მონა ქალებს ორზოლიან ტყავის სარტყელს უკეთებდნენ: პირველი წელზე ერტყათ, მეორე - ფეხებშორის გადიოდა. მაშინ ამ გამოგონების მთავარი მიზანი გახლდათ, ქალი არ დაორსულებულიყო: ორსული და შემდეგ უკვე ნამშობიარევი ქალი ვერ იმუშავებდა და მონათმფლობელებს ამგვარი რამ სულაც არ აძლევდათ ხელს.
ძველი ბერძნების გამოგონება შუა საუკუნეებში ძალიან აქტუალური გახდა. ცოლების ''ბოქლომით დაკეტვა ერთმა გერმანელმა იმპერატორმა შემოიღო (მის სახელზე ისტორია დუმს). ყოველთვის, როცა თავისი მიწების საზღვრებს გარეთ მიდიოდა, ეჭვიანი იმპერატორი დურგალს უხმობდა და თავის ცოლს რკინის ქამარს უკეთებდა, რომელსაც შემდეგ თავადვე ხსნიდა. ეს მოწყობილობა ნამდვილი საწამებელი იარაღი იყო: ძალიან მძიმე კონსტრუქცია უამრავი საკეტით, რომელიც ტანჯული ქალის სხეულის მთელ ქვედა ნაწილს კეტავდა. ქამარში მხოლოდ ერთი პაწაწინა ხვრელი იყო ბუნებრივი მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად, პირად ჰიგიენაზე ლაპარაკიც არ იყო. ერთადერთი გასაღები კი ქმარს ჰქონდა.
გერმანელი მონარქის ინოვაციური გამოგონება მამაკაცებს ძალიან მოეწონათ და მალე მთელ ევროპაში, განსაკუთრებით კი იტალიაში, ერთგულების ქამრები მოდაში შემოვიდა. მოდელები ძველი ბერძნული ნიმუშისგან მხოლოდ მასალით განსხვავდებოდა: ხარის ტყავის ქამრებს დაემატა რკინის, ვერცხლისა და ოქროს ქამრები, ზოგიერთი ''ხელოვნების დამფასებელი ლამაზადაც კი აფორმებდა ამ მოწყობილობებს. საუკეთესო ეგზემპლარები ბერგამოსა და ვენეციაში კეთდებოდა, ამიტომაც ეძახდნენ მათ ''ბერგამოს საკეტს'' და ''ვენეციურ საკანს''.
რენესანსის ეპოქაში ძალიან პოპულარული იყო გამოთქმა: ''ცოლის ან საყვარლის ჩაკეტვა ბერგამულად. ჩვენამდე მოაღწია XVI საუკუნის ერთგულების ქამარმა - აღმოაჩინეს ერთ-ერთი ქალბატონის ცხედარზე, რომელიც თავისი ქამრითვე დაუსაფლავებიათ. იმ პერიოდში მასობრივად აწარმოებდნენ ''უმანკოების ქამრებს, რომლებიც საკმაოდ ძვირადაც ფასობდა. ამიტომაც იყო, რომ ძირითადად მაღალი წრის ხალხი სარგებლობდა. დედები სიამაყით უცხადებდნენ თავიანთი შვილების საქმროებს, რომ მათი ქალიშვილები ლამის მცირეწლოვანებიდან ატარებდნენ ''ვენეციურ საკანს. მამაკაცებისთვის ამგვარი საპატარძლოები ნამდვილ საგანძურად მიიჩნეოდა - იმ დროს 15 წლის ქალწული დიდი იშვიათობა გახლდათ.
უმანკოების ქამრები დიდი მოთხოვნით სარგებლობდა ჯვაროსნული ლაშქრობის პერიოდში. რამდენიმე წლით ომში მიმავალი რაინდი დარწმუნებული უნდა ყოფილიყო თავისი რჩეულის ერთგულებაში. საწყალ ქალებს სხვა გზა არ ჰქონდათ და კარგადაც იტანჯებოდნენ - ამ უხეში და საზიზღარი მოწყობილობისგან ინტიმურ ადგილებსა და წელზე გამუდმებით კოჟრები და წყლულები უჩნდებოდათ, ხშირად სხეულის ფორმაც კი ეცვლებოდათ.
ტრაგიკული შემთხვევებიც ყოფილა. ცოტა ხნის წინ ბავარიის დანგრეული ციხესიმაგრის ტერიტორიაზე აღმოაჩინეს ძველი სამარხი, რომელშიც დაჟანგული ქამრებით შემოსილი ქალების ჩონჩხები იპოვეს. როგორც ისტორიკოსები ვარაუდობენ, ეს უბედური ქვრივების გვამებია, რომელთა ქმრები შორეული ლაშქრობებიდან არ დაბრუნებულან და მათაც სხვა გზა არ ჰქონდათ - სიკვდილამდე უწევდათ ცოლქმრული ერთგულების დაცვა...
სხვათა შორის, ევროპაში დღესაც არსებობს სახელოსნოები, სადაც ოცდამეერთე საუკუნის ეჭვიანი ქმრების შეკვეთებს ასრულებენ. მექანიკური საკეტების გარდა, თანამედროვე ნაკეთობებში იყენებენ უახლეს მასალებს, ტექნიკისა და ელექტრონიკის მიღწევებს. ოსტატების თქმით, წელიწადში დაახლოებით 150-200 ქამარს ამზადებენ.
თანამედროვე ინდონეზიაში, სადაც მტრული დამოკიდებულება აქვთ ჩინელებთან, ზოგიერთი ჩინელი დღესაც ატარებს უმანკოების ქამარს, გაუპატიურების შიშით. ასევე ინდონეზიის ზოგიერთ მასაჟის სალონში ადმინისტრაცია ავალდებულებს მასაჟისტებს, მუშაობის დროს ერთგულების ქამრები ეკეთოთ, რათა სტუმრებს გააგებინონ, რომ ამ სალონში ინტიმურ მომსახურებას არ უწევენ.
ვიქტორიანული ეპოქის ინგლისში პირველად გამოიგონეს მამაკაცის ერთგულების ქამარი. მათ იმისთვის იყენებდნენ, რომ ბიჭებისთვის ონანიზმში შეეშალათ ხელი. მაშინ ინგლისში მიაჩნდათ, რომ მასტურბაცია იწვევდა სიბრმავეს, სიგიჟეს, მოულოდნელ სიკვდილს და ა.შ. პირველად ამგვარი გამოგონება 1889 წელს გამოჩნდა. იმ ეპოქაში ღამით მოზარდის უნებლიე ერექციაც კი ჯანმრთელობისთვის საშიშად მიიჩნეოდა და ელექტრობის მეშვეობით ებრძოდნენ! მექანიზმს ძილის წინ ჩამოაცვამდნენ სასქესო ორგანოზე და ბოქვენის თმოვან საფარზე ამაგრებდნენ. ერექციის მცირე მცდელობის დროსაც კი თმოვანი საფარი იჭიმებოდა და საწყალი მოზარდი ტკივილისგან იმანჭებოდა.
რამდენიმე წელში პროგრესი წინ წავიდა. 1903 წელს გამოიგონეს ''სინდისის საცვალი: სასქესო ორგანოს ელექტროგადამცემებიან ზამბარაში ათავსებდნენ. როგორც კი ზამბარა იჭი-მებოდა (ერექციის დროს), გადამცემები ჯაჭვს ქაჩავდნენ. 1917 წელს ინგლისში კიდევ უფრო შორს წავიდნენ - მიხვდნენ, რომ ელექტრული გამოგონებებით მთლად იოლად ვერ ატყუებდნენ მოზარდებს და ზოგიერთი პირიქით, უფროც კი აღიგზნებოდა ამგვარი მოწყობილობებით.
გადაწყვიტეს, რომ მექანიკა უფრო საიმედოა. მორიგი საშინელი მოწყობილობა საავადმყოფოების-თვის იყო განკუთვნილი, სადაც მცირეწლოვან ონანისტებს კურნავდნენ. აგრეგატი წარმოადგენდა ტყავის შორტებს, რომელიც ჩვეულებრივ უმანკოების ქამარს ჰგავდა, ოღონდ კაცისას და შეუძლებელი იყო მისი დაუხმარებლად მოძრობა...
ძველი ბერძნების გამოგონება შუა საუკუნეებში ძალიან აქტუალური გახდა. ცოლების ''ბოქლომით დაკეტვა ერთმა გერმანელმა იმპერატორმა შემოიღო (მის სახელზე ისტორია დუმს). ყოველთვის, როცა თავისი მიწების საზღვრებს გარეთ მიდიოდა, ეჭვიანი იმპერატორი დურგალს უხმობდა და თავის ცოლს რკინის ქამარს უკეთებდა, რომელსაც შემდეგ თავადვე ხსნიდა. ეს მოწყობილობა ნამდვილი საწამებელი იარაღი იყო: ძალიან მძიმე კონსტრუქცია უამრავი საკეტით, რომელიც ტანჯული ქალის სხეულის მთელ ქვედა ნაწილს კეტავდა. ქამარში მხოლოდ ერთი პაწაწინა ხვრელი იყო ბუნებრივი მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად, პირად ჰიგიენაზე ლაპარაკიც არ იყო. ერთადერთი გასაღები კი ქმარს ჰქონდა.
გერმანელი მონარქის ინოვაციური გამოგონება მამაკაცებს ძალიან მოეწონათ და მალე მთელ ევროპაში, განსაკუთრებით კი იტალიაში, ერთგულების ქამრები მოდაში შემოვიდა. მოდელები ძველი ბერძნული ნიმუშისგან მხოლოდ მასალით განსხვავდებოდა: ხარის ტყავის ქამრებს დაემატა რკინის, ვერცხლისა და ოქროს ქამრები, ზოგიერთი ''ხელოვნების დამფასებელი ლამაზადაც კი აფორმებდა ამ მოწყობილობებს. საუკეთესო ეგზემპლარები ბერგამოსა და ვენეციაში კეთდებოდა, ამიტომაც ეძახდნენ მათ ''ბერგამოს საკეტს'' და ''ვენეციურ საკანს''.
რენესანსის ეპოქაში ძალიან პოპულარული იყო გამოთქმა: ''ცოლის ან საყვარლის ჩაკეტვა ბერგამულად. ჩვენამდე მოაღწია XVI საუკუნის ერთგულების ქამარმა - აღმოაჩინეს ერთ-ერთი ქალბატონის ცხედარზე, რომელიც თავისი ქამრითვე დაუსაფლავებიათ. იმ პერიოდში მასობრივად აწარმოებდნენ ''უმანკოების ქამრებს, რომლებიც საკმაოდ ძვირადაც ფასობდა. ამიტომაც იყო, რომ ძირითადად მაღალი წრის ხალხი სარგებლობდა. დედები სიამაყით უცხადებდნენ თავიანთი შვილების საქმროებს, რომ მათი ქალიშვილები ლამის მცირეწლოვანებიდან ატარებდნენ ''ვენეციურ საკანს. მამაკაცებისთვის ამგვარი საპატარძლოები ნამდვილ საგანძურად მიიჩნეოდა - იმ დროს 15 წლის ქალწული დიდი იშვიათობა გახლდათ.
უმანკოების ქამრები დიდი მოთხოვნით სარგებლობდა ჯვაროსნული ლაშქრობის პერიოდში. რამდენიმე წლით ომში მიმავალი რაინდი დარწმუნებული უნდა ყოფილიყო თავისი რჩეულის ერთგულებაში. საწყალ ქალებს სხვა გზა არ ჰქონდათ და კარგადაც იტანჯებოდნენ - ამ უხეში და საზიზღარი მოწყობილობისგან ინტიმურ ადგილებსა და წელზე გამუდმებით კოჟრები და წყლულები უჩნდებოდათ, ხშირად სხეულის ფორმაც კი ეცვლებოდათ.
ტრაგიკული შემთხვევებიც ყოფილა. ცოტა ხნის წინ ბავარიის დანგრეული ციხესიმაგრის ტერიტორიაზე აღმოაჩინეს ძველი სამარხი, რომელშიც დაჟანგული ქამრებით შემოსილი ქალების ჩონჩხები იპოვეს. როგორც ისტორიკოსები ვარაუდობენ, ეს უბედური ქვრივების გვამებია, რომელთა ქმრები შორეული ლაშქრობებიდან არ დაბრუნებულან და მათაც სხვა გზა არ ჰქონდათ - სიკვდილამდე უწევდათ ცოლქმრული ერთგულების დაცვა...
სხვათა შორის, ევროპაში დღესაც არსებობს სახელოსნოები, სადაც ოცდამეერთე საუკუნის ეჭვიანი ქმრების შეკვეთებს ასრულებენ. მექანიკური საკეტების გარდა, თანამედროვე ნაკეთობებში იყენებენ უახლეს მასალებს, ტექნიკისა და ელექტრონიკის მიღწევებს. ოსტატების თქმით, წელიწადში დაახლოებით 150-200 ქამარს ამზადებენ.
თანამედროვე ინდონეზიაში, სადაც მტრული დამოკიდებულება აქვთ ჩინელებთან, ზოგიერთი ჩინელი დღესაც ატარებს უმანკოების ქამარს, გაუპატიურების შიშით. ასევე ინდონეზიის ზოგიერთ მასაჟის სალონში ადმინისტრაცია ავალდებულებს მასაჟისტებს, მუშაობის დროს ერთგულების ქამრები ეკეთოთ, რათა სტუმრებს გააგებინონ, რომ ამ სალონში ინტიმურ მომსახურებას არ უწევენ.
ვიქტორიანული ეპოქის ინგლისში პირველად გამოიგონეს მამაკაცის ერთგულების ქამარი. მათ იმისთვის იყენებდნენ, რომ ბიჭებისთვის ონანიზმში შეეშალათ ხელი. მაშინ ინგლისში მიაჩნდათ, რომ მასტურბაცია იწვევდა სიბრმავეს, სიგიჟეს, მოულოდნელ სიკვდილს და ა.შ. პირველად ამგვარი გამოგონება 1889 წელს გამოჩნდა. იმ ეპოქაში ღამით მოზარდის უნებლიე ერექციაც კი ჯანმრთელობისთვის საშიშად მიიჩნეოდა და ელექტრობის მეშვეობით ებრძოდნენ! მექანიზმს ძილის წინ ჩამოაცვამდნენ სასქესო ორგანოზე და ბოქვენის თმოვან საფარზე ამაგრებდნენ. ერექციის მცირე მცდელობის დროსაც კი თმოვანი საფარი იჭიმებოდა და საწყალი მოზარდი ტკივილისგან იმანჭებოდა.
რამდენიმე წელში პროგრესი წინ წავიდა. 1903 წელს გამოიგონეს ''სინდისის საცვალი: სასქესო ორგანოს ელექტროგადამცემებიან ზამბარაში ათავსებდნენ. როგორც კი ზამბარა იჭი-მებოდა (ერექციის დროს), გადამცემები ჯაჭვს ქაჩავდნენ. 1917 წელს ინგლისში კიდევ უფრო შორს წავიდნენ - მიხვდნენ, რომ ელექტრული გამოგონებებით მთლად იოლად ვერ ატყუებდნენ მოზარდებს და ზოგიერთი პირიქით, უფროც კი აღიგზნებოდა ამგვარი მოწყობილობებით.
გადაწყვიტეს, რომ მექანიკა უფრო საიმედოა. მორიგი საშინელი მოწყობილობა საავადმყოფოების-თვის იყო განკუთვნილი, სადაც მცირეწლოვან ონანისტებს კურნავდნენ. აგრეგატი წარმოადგენდა ტყავის შორტებს, რომელიც ჩვეულებრივ უმანკოების ქამარს ჰგავდა, ოღონდ კაცისას და შეუძლებელი იყო მისი დაუხმარებლად მოძრობა...
