სანდრო კაკულია ცოლის ხათრით სერიალს ტოვებს
1 896 ნახვა
სერიალ "ჩემი ცოლის დაქალების" მსახიობი სანდრო კაკულია ეკრანიდან სამუდამოდ წასვლას აპირებს. მსახიობობა მისი პროფესია არ არის და მისთვის ეს საქმე არც ისეთი საინტერესო აღმოჩნდა, რომ ამ მიმართულებით მუშაობა გააგრძელოს. ახლა იმაზე ფიქრობს, თავის პიესებს ერთად მოუყაროს თავი და წიგნად გამოსცეს. ამ გადაწყვეტილებას მხურვალედ უჭერს მხარს მისი ცოლი, ნუცა აბაშიძე, მეტიც, ეს მისი თხოვნაც იყო. მას ძალიან უნდა, ქმარმა წეროს და დარჩენილი დრო ცოლთან და შვილთან, 4 წლის ელენესთან გაატაროს.
– სანდრო, სერიალის პარალელურად რითი ხართ დაკავებული?
– ჩემი ცხოვრების ამ ეტაპზე ძალიან ბევრს ვმუშაობ მარკეტინგში და სარეკლამო სფეროში. ბიზნესის კუთხით კომერციულ საქმიანობას ვეწევი. პარალელურად წერასაც ვასწრებ.
– ამ ყველაფერს როგორ უთავსებთ ერთმანეთს?
– ძალიან რთულია, მაგრამ უკვე მივეჩვიე. ბოლო 7 წელია ასეთ რეჟიმში ვცხოვრობ. სტუდენტობისას, როცა იურიდიულ ფაკულტეტზე ვსწავლობდი, პარალელურად ორ სხვადასხვა საქმეს ვაკეთებდი. ახლა სამი რადიკალურად განსხვავებული სამსახური მაქვს. ჩემი ყოველი დღე ძალიან რთულია, განსაკუთრებით ზაფხულში, როცა მეტი საქმე მაქვს.
– ზაფხულში ცოლ–შვილთან ერთად არ ისვენებთ?
– ამ მხრივ, ოჯახში რთული სიტუაცია მაქვს, რადგან ჩემ გარეშე დასვენება გამოსდით. სამაგიეროდ, სექტემბერში, როცა დანარჩენები მუშაობას იწყებენ, მე ვისვენებ და ამ დროს მთლიანად ცოლ–შვილს ვეკუთვნი.
– როცა დაძაბული დღის შემდეგ სახლში მიდიხართ, როგორ განიტვირთებით?
– ყველაზე დიდ ენერგიას შვილი მაძლევს. თუ მძინარე დამხვდა, მაშინ ჭამის პარალელურად "კურიერის" ყურებით შემოვიფარგლები. სახლში შესული, პირველი, რასაც ვაკეთებ, საინფორმაციო გამოშვების ნახვაა, შემდეგ სხვადასხვა საინფორმაციო საიტებზე შევდივარ, რომ კიდევ მეტი ამბავი გავიგო.
– რატომღაც მეგონა, მეტყოდით, ცოლთან ერთად კარგ ფილმს ვუყურებო.
– არა, ჩემი განტვირთვა საინფორმაციო გამოშვების ყურებაა. ძალიან მაინტერესებს, რა ხდება ქვეყანაში. გამორიცხულია, ამის გარეშე ჩემი დილა დაიწყოს ან ისე დავწვე, ინფორმაცია არ მოვისმინო. ფილმებსაც ვუყურებ, ოღონდ შუაღამისას.
– სანდრექსას როლი კარგად გაითავისეთ. თუ შეთავაზება იქნება, სხვა როლებსაც დათანხმდეთ?
– არასოდეს, გამორიცხულია!
– ასე კატეგორიულ უარს რატომ ამბობთ?
– იმიტომ, რომ ეს ჩემი საქმე არ არის. თან ჩემგან ძალიან დიდ დროს და სხვა ცხოვრების წესს მოითხოვს. ვფიქრობ, ამას სჯობს, ჩემში სხვა მიმართულებები განვავითარო. "ჩემი ცოლის დაქალების" ბოლო სეზონია, სადაც მე ვიქნები. არ ვთვლი, რომ მსახიობის ნიჭი მაქვს. ეს არტისტიზმი არ არის, სერიალში უბრალოდ საკუთარ თავს ვთამაშობ. ამიტომ არა მგონია, სხვა როლისთვის გამოვდგე. მსახიობები ბევრად უფრო იხარჯებიან, მე კი თამაში არ მიწევს, ეკრანზეც ის ვარ, რაც რეალურად.
– ეკრანზე საკუთარი თავი მოგწონთ?
– იშვიათად მომწონს.
– მგონი, ზედმეტად თვითკრიტიკული ხართ, რადგან სანდრექსას პერსონაჟი ხალხს ძალიან უყვარს.
– საკუთარი თავის მიმართ ყოველთვის კრიტიკული ვარ, მაშინაც, როცა ვწერ. ძველ რაღაცეებს რომ ვკითხულობ, აღარ მომწონს, მიუხედავად იმისა, რომ ვიღაცეებს ჩემი ნაწერები ჯერ კიდევ მოსწონთ.
– რა დროს წერთ, როდის მოდის მუზა?
– ძალიან გვიან ღამით. ყოველთვის ხელით ვწერ, შემიძლია ნებისმიერ ადგილას ამოვიღო ფურცელი და კალამი და დავწერო. ჩემი ნაწერებიდან რაღაცეები განსაკუთრებულად მიყვარს. ზოგი საკონკურსოდ მაქვს დაწერილი, რაღაც პიესები ვიღაც მსახიობებისთვის შევქმენი, ზოგი ძალიან სპონტანურადაა დაწერილი, გარემოებებსა და მოვლენებზეა დაფუძნებული. ასეთი ნაწერები ყველაზე მეტად მიყვარს, რადგან ყველაზე ნამდვილია.
– არ გიფიქრიათ, თქვენს ნაწერებს თავი მოუყაროთ და გამოსცეთ?
– ძალიან მინდა. ეს უკვე ჩემს მეოთხე სამსახურს, მეოთხე ცხოვრებას ნიშნავს, რომელსაც ალბათ სექტემბრიდან მივხედავ და ერთ კრებულს აუცილებლად გამოვუშვებ.
– თქვენს ნაწერებს პირველი ვინ ეცნობა?
– ჩემი ცოლი, რადგან სულ სახლში მყავს. ასეც რომ არ იყოს, მას მთელი ცხოვრება უყვარდა და უყვარს ჩემი ნაწერები. კარგი შემფასებელიცაა და ვიცი, რაღაცეებს ზუსტად მიხვდება. მის შემდეგ ოჯახის სხვა წევრებსაც ვაკითხებ.
– პოპულარობა სერიალში გამოჩენამ მოგიტანათ. უცებ დაგატყდათ ხალხის სიყვარული, ამან იმოქმედა თქვენზე?
– მართლაც, ძალიან უცებ მოვიდა პოპულარობა. ამ ყველაფერმა ჩემზე ცუდად იმოქმედა, რადგან რაღაც მომენტებში ადამიანების ჰიპერყურადღება მღლის. ხანდახან მინდა, საკუთარ თავთან მარტო ვიყო. როცა ცუდ ხასიათზე ვარ და ლაპარაკის თავი არ მაქვს, ამ დროს ვიღაცეები გამომელაპარაკებიან ხოლმე და ვალდებული ვარ, ვესაუბრო, ბევრი დრო დავხარჯო, მათთან ფოტოები გადავიღო. როცა ხალხის მხრიდან გულწრფელ სიყვარულს ვხედავ, ეს ძალიან სასიამოვნოა, მაგრამ ეგოისტი ვარ და მგონია, რომ ჩემი თავისთვის მეტი დრო მჭირდება.
– ესეც ხომ არ არის ერთ–ერთი მიზეზი, რის გამოც მსახიობობა არ გსურთ?
– ერთ–ერთი მიზეზი ესეცაა. სერიალში რომ აღარ ვიქნები, ალბათ ხალხს მალე დავავიწყდები. ამის შემდეგ უფრო თავისუფლად ვივლი ქუჩაში. შუქნიშანთან გაჩერებულს მანქანებიდან მიყურებენ. როცა სადმე ვჭამ და ვიღაცეები ფოტოებს მიღებენ, ცოტა ვწუხდები.
– სამაგიეროდ ეს ყველაფერი ალბათ თქვენს ელენეს ძალიან უხარია.
– მას კი უხარია. ელენე ჯერ ვერ ხვდება და ხმამაღლა ყვირის ხოლმე, ნახე, ის ვიღაც გიყურებს, ფოტო გადაგიღოო. პირველი ყოველთვის ის ხედავს, ვინ მიყურებს, მათკენ თითს იშვერს და ამიტომ ისინი უხერხულ მდგომარეობაში ვარდებიან. როცა სანდრექსათი მომიხსენიებენ, უკვე იცის, რომ იმ სანდრექსაზეა ლაპარაკი, ვინც ტელევიზორშია და არა – სანდროზე.
– თქვენი ცოლი, ნუცა, გეთანხმებათ, რომ სერიალი უნდა დატოვოთ?
– ჩემი ცოლი ყველაზე მეტად მიჭერს მხარს. ნუცას უნდა, ვწერო და არა ის, რომ ტელევიზორიდან ვიბოდიალო.
– ალბათ ისიც უნდა, რომ მის გვერდით მეტ დროს ატარებდეთ.
– მართალია, მასთანაც და ჩემს შვილთანაც. ელენე გიჟდება, როცა ღამე მე ვაძინებ. ამიტომ სულ ვცდილობ, მივუსწრო. ჩვენ ძალიან ახლო ურთიერთობა გვაქვს, ძილის წინ ჩემი ბავშვობის ისტორიებს ვუყვები, ველაპარაკები იმაზე, მის ასაკში დედაჩემს სად დავყავდი, ყოველღამე ვუყვები კეჩხობის ისტორიების გაგრძელებებს. მე და დედამ ორი კვირა კეჩხობში გავატარეთ და ვიხსენებ ხოლმე, იქ რას ვაკეთებდი. ჩემს თავგადასავლებს ძალიან ხატოვნად ვუამბობ და ამაზე მთლად გიჟდება. კვირადღე ცოლ–შვილის არის. ერთად დავდივართ სასეირნოდ.
– რა ისწავლეთ თქვენი მშობლებისგან, რასაც თქვენს შვილთან ურთიერთობაში ითვალისწინებთ?
– თავდადება. როცა პატარა ვიყავი, საქართველოში ძალიან რთული პერიოდი იყო. ახლა რომ მახსენდება, არ ვიცი, როგორ შეძლეს ზურგით ამხელა პრობლემების ტარება. ჩემთვის და ჩემი ძმისთვის ბევრი რამ გააკეთეს. ვცდილობ, შვილისთვის ასეთივე თავდადებული ვიყო. როცა მახსენდება, რომ მშობლის ვალდებულებები არსებობს, ბევრ ისეთ რაღაცას ვაძალებ თავს, რაც მეზარება. არ მინდა, ელენეს რამე მოაკლდეს, რადგან არც მე მომკლებია ჩემი მშობლებისგან არაფერი.
– მეორე შვილზე ჯერ არ ფიქრობთ?
– მეორე შვილზე სულ ვფიქრობთ, მაგრამ ჯერ არ ვგეგმავთ. ელენეც ითხოვს, რომ და ან ძმა ჰყავდეს. არც ჩვენ გვინდა, მარტო იყოს. ცოტა რომ წამოიზრდება, მეორეც გვეყოლება და მერე უკვე უფროსი და მოუვლის პატარას.
– ახლა რა ეტაპია თქვენი და ნუცას ურთიერთობაში?
– მე და ნუცა 2007 წლიდან ერთად ვართ და ყველაზე კარგი ეტაპი ახლა გვაქვს. ქორწინების პირველი წელი იყო ძალიან კარგი და ახლანდელი ეტაპია ძალიან მაგარი. რაღაცეები უფრო მეტად დალაგებული, გაწონასწორებულია, ბევრ რამეზე ბავშვურად აღარ ვჩხუბობთ, ჩვენი დრო კამათში აღარ მიდის. მოკლედ, ჩვენთვის ჰარმონიული პერიოდია. ნუცასგან ყველაფერში მაქსიმალური ხელშეწყობა მაქვს. ძალიან კომფორტული ადამიანია. თან იცის, რთული ხასიათი მაქვს და ზუსტად ხვდება, როგორ უნდა შემიწყოს ხელი, რომ გამანეიტრალოს.
– თქვენგან ძნელი წარმოსადგენია რთული ხასიათი.
– ადვილად ვვარდები სტრესში და რაღაცეებზე ნერვები მეშლება. ამ დროს სპონტანურად ვიღებ გადაწყვეტილებებს და მერე უფრო მეტად ვბრაზდები. შეიძლება ერთ წუთში ვიყვირო, მეორე წუთში გავიცინო, ერთ წამში კი გაცინებაც აღარ მომინდეს. ნუცამ ეს ყველაფერი იცის და მაქსიმალურად ხელს მიწყობს. ჩემზე ამინდიც კი საშინლად მოქმედებს, შეიძლება მხოლოდ ამის გამო ვიყო ცუდად. ზოგჯერ, როცა ოთახში შევდივარ და მინდა, მარტო ვიყო ან დავწერო, ბავშვი შემოდის, ზედ მახტება. ამ დროს ისევ ნუცა მშველის და გამარიდებს ხოლმე. მესმის, რომ შვილსაც სულ ვენატრები, მაგრამ ზოგჯერ ორი საათი მხოლოდ ჩემთვის მჭირდება. მიხარია, რომ ეს ნუცას კარგად ესმის.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე
– სანდრო, სერიალის პარალელურად რითი ხართ დაკავებული?
– ჩემი ცხოვრების ამ ეტაპზე ძალიან ბევრს ვმუშაობ მარკეტინგში და სარეკლამო სფეროში. ბიზნესის კუთხით კომერციულ საქმიანობას ვეწევი. პარალელურად წერასაც ვასწრებ.
– ამ ყველაფერს როგორ უთავსებთ ერთმანეთს?
– ძალიან რთულია, მაგრამ უკვე მივეჩვიე. ბოლო 7 წელია ასეთ რეჟიმში ვცხოვრობ. სტუდენტობისას, როცა იურიდიულ ფაკულტეტზე ვსწავლობდი, პარალელურად ორ სხვადასხვა საქმეს ვაკეთებდი. ახლა სამი რადიკალურად განსხვავებული სამსახური მაქვს. ჩემი ყოველი დღე ძალიან რთულია, განსაკუთრებით ზაფხულში, როცა მეტი საქმე მაქვს.
– ზაფხულში ცოლ–შვილთან ერთად არ ისვენებთ?
– ამ მხრივ, ოჯახში რთული სიტუაცია მაქვს, რადგან ჩემ გარეშე დასვენება გამოსდით. სამაგიეროდ, სექტემბერში, როცა დანარჩენები მუშაობას იწყებენ, მე ვისვენებ და ამ დროს მთლიანად ცოლ–შვილს ვეკუთვნი.
– როცა დაძაბული დღის შემდეგ სახლში მიდიხართ, როგორ განიტვირთებით?
– ყველაზე დიდ ენერგიას შვილი მაძლევს. თუ მძინარე დამხვდა, მაშინ ჭამის პარალელურად "კურიერის" ყურებით შემოვიფარგლები. სახლში შესული, პირველი, რასაც ვაკეთებ, საინფორმაციო გამოშვების ნახვაა, შემდეგ სხვადასხვა საინფორმაციო საიტებზე შევდივარ, რომ კიდევ მეტი ამბავი გავიგო.
– რატომღაც მეგონა, მეტყოდით, ცოლთან ერთად კარგ ფილმს ვუყურებო.
– არა, ჩემი განტვირთვა საინფორმაციო გამოშვების ყურებაა. ძალიან მაინტერესებს, რა ხდება ქვეყანაში. გამორიცხულია, ამის გარეშე ჩემი დილა დაიწყოს ან ისე დავწვე, ინფორმაცია არ მოვისმინო. ფილმებსაც ვუყურებ, ოღონდ შუაღამისას.
– სანდრექსას როლი კარგად გაითავისეთ. თუ შეთავაზება იქნება, სხვა როლებსაც დათანხმდეთ?
– არასოდეს, გამორიცხულია!
– ასე კატეგორიულ უარს რატომ ამბობთ?
– იმიტომ, რომ ეს ჩემი საქმე არ არის. თან ჩემგან ძალიან დიდ დროს და სხვა ცხოვრების წესს მოითხოვს. ვფიქრობ, ამას სჯობს, ჩემში სხვა მიმართულებები განვავითარო. "ჩემი ცოლის დაქალების" ბოლო სეზონია, სადაც მე ვიქნები. არ ვთვლი, რომ მსახიობის ნიჭი მაქვს. ეს არტისტიზმი არ არის, სერიალში უბრალოდ საკუთარ თავს ვთამაშობ. ამიტომ არა მგონია, სხვა როლისთვის გამოვდგე. მსახიობები ბევრად უფრო იხარჯებიან, მე კი თამაში არ მიწევს, ეკრანზეც ის ვარ, რაც რეალურად.
– ეკრანზე საკუთარი თავი მოგწონთ?
– იშვიათად მომწონს.
– მგონი, ზედმეტად თვითკრიტიკული ხართ, რადგან სანდრექსას პერსონაჟი ხალხს ძალიან უყვარს.
– საკუთარი თავის მიმართ ყოველთვის კრიტიკული ვარ, მაშინაც, როცა ვწერ. ძველ რაღაცეებს რომ ვკითხულობ, აღარ მომწონს, მიუხედავად იმისა, რომ ვიღაცეებს ჩემი ნაწერები ჯერ კიდევ მოსწონთ.
– რა დროს წერთ, როდის მოდის მუზა?
– ძალიან გვიან ღამით. ყოველთვის ხელით ვწერ, შემიძლია ნებისმიერ ადგილას ამოვიღო ფურცელი და კალამი და დავწერო. ჩემი ნაწერებიდან რაღაცეები განსაკუთრებულად მიყვარს. ზოგი საკონკურსოდ მაქვს დაწერილი, რაღაც პიესები ვიღაც მსახიობებისთვის შევქმენი, ზოგი ძალიან სპონტანურადაა დაწერილი, გარემოებებსა და მოვლენებზეა დაფუძნებული. ასეთი ნაწერები ყველაზე მეტად მიყვარს, რადგან ყველაზე ნამდვილია.
– არ გიფიქრიათ, თქვენს ნაწერებს თავი მოუყაროთ და გამოსცეთ?
– ძალიან მინდა. ეს უკვე ჩემს მეოთხე სამსახურს, მეოთხე ცხოვრებას ნიშნავს, რომელსაც ალბათ სექტემბრიდან მივხედავ და ერთ კრებულს აუცილებლად გამოვუშვებ.
– თქვენს ნაწერებს პირველი ვინ ეცნობა?
– ჩემი ცოლი, რადგან სულ სახლში მყავს. ასეც რომ არ იყოს, მას მთელი ცხოვრება უყვარდა და უყვარს ჩემი ნაწერები. კარგი შემფასებელიცაა და ვიცი, რაღაცეებს ზუსტად მიხვდება. მის შემდეგ ოჯახის სხვა წევრებსაც ვაკითხებ.
– პოპულარობა სერიალში გამოჩენამ მოგიტანათ. უცებ დაგატყდათ ხალხის სიყვარული, ამან იმოქმედა თქვენზე?
– მართლაც, ძალიან უცებ მოვიდა პოპულარობა. ამ ყველაფერმა ჩემზე ცუდად იმოქმედა, რადგან რაღაც მომენტებში ადამიანების ჰიპერყურადღება მღლის. ხანდახან მინდა, საკუთარ თავთან მარტო ვიყო. როცა ცუდ ხასიათზე ვარ და ლაპარაკის თავი არ მაქვს, ამ დროს ვიღაცეები გამომელაპარაკებიან ხოლმე და ვალდებული ვარ, ვესაუბრო, ბევრი დრო დავხარჯო, მათთან ფოტოები გადავიღო. როცა ხალხის მხრიდან გულწრფელ სიყვარულს ვხედავ, ეს ძალიან სასიამოვნოა, მაგრამ ეგოისტი ვარ და მგონია, რომ ჩემი თავისთვის მეტი დრო მჭირდება.
– ესეც ხომ არ არის ერთ–ერთი მიზეზი, რის გამოც მსახიობობა არ გსურთ?
– ერთ–ერთი მიზეზი ესეცაა. სერიალში რომ აღარ ვიქნები, ალბათ ხალხს მალე დავავიწყდები. ამის შემდეგ უფრო თავისუფლად ვივლი ქუჩაში. შუქნიშანთან გაჩერებულს მანქანებიდან მიყურებენ. როცა სადმე ვჭამ და ვიღაცეები ფოტოებს მიღებენ, ცოტა ვწუხდები.
– სამაგიეროდ ეს ყველაფერი ალბათ თქვენს ელენეს ძალიან უხარია.
– მას კი უხარია. ელენე ჯერ ვერ ხვდება და ხმამაღლა ყვირის ხოლმე, ნახე, ის ვიღაც გიყურებს, ფოტო გადაგიღოო. პირველი ყოველთვის ის ხედავს, ვინ მიყურებს, მათკენ თითს იშვერს და ამიტომ ისინი უხერხულ მდგომარეობაში ვარდებიან. როცა სანდრექსათი მომიხსენიებენ, უკვე იცის, რომ იმ სანდრექსაზეა ლაპარაკი, ვინც ტელევიზორშია და არა – სანდროზე.
– თქვენი ცოლი, ნუცა, გეთანხმებათ, რომ სერიალი უნდა დატოვოთ?
– ჩემი ცოლი ყველაზე მეტად მიჭერს მხარს. ნუცას უნდა, ვწერო და არა ის, რომ ტელევიზორიდან ვიბოდიალო.
– ალბათ ისიც უნდა, რომ მის გვერდით მეტ დროს ატარებდეთ.
– მართალია, მასთანაც და ჩემს შვილთანაც. ელენე გიჟდება, როცა ღამე მე ვაძინებ. ამიტომ სულ ვცდილობ, მივუსწრო. ჩვენ ძალიან ახლო ურთიერთობა გვაქვს, ძილის წინ ჩემი ბავშვობის ისტორიებს ვუყვები, ველაპარაკები იმაზე, მის ასაკში დედაჩემს სად დავყავდი, ყოველღამე ვუყვები კეჩხობის ისტორიების გაგრძელებებს. მე და დედამ ორი კვირა კეჩხობში გავატარეთ და ვიხსენებ ხოლმე, იქ რას ვაკეთებდი. ჩემს თავგადასავლებს ძალიან ხატოვნად ვუამბობ და ამაზე მთლად გიჟდება. კვირადღე ცოლ–შვილის არის. ერთად დავდივართ სასეირნოდ.
– რა ისწავლეთ თქვენი მშობლებისგან, რასაც თქვენს შვილთან ურთიერთობაში ითვალისწინებთ?
– თავდადება. როცა პატარა ვიყავი, საქართველოში ძალიან რთული პერიოდი იყო. ახლა რომ მახსენდება, არ ვიცი, როგორ შეძლეს ზურგით ამხელა პრობლემების ტარება. ჩემთვის და ჩემი ძმისთვის ბევრი რამ გააკეთეს. ვცდილობ, შვილისთვის ასეთივე თავდადებული ვიყო. როცა მახსენდება, რომ მშობლის ვალდებულებები არსებობს, ბევრ ისეთ რაღაცას ვაძალებ თავს, რაც მეზარება. არ მინდა, ელენეს რამე მოაკლდეს, რადგან არც მე მომკლებია ჩემი მშობლებისგან არაფერი.
– მეორე შვილზე ჯერ არ ფიქრობთ?
– მეორე შვილზე სულ ვფიქრობთ, მაგრამ ჯერ არ ვგეგმავთ. ელენეც ითხოვს, რომ და ან ძმა ჰყავდეს. არც ჩვენ გვინდა, მარტო იყოს. ცოტა რომ წამოიზრდება, მეორეც გვეყოლება და მერე უკვე უფროსი და მოუვლის პატარას.
– ახლა რა ეტაპია თქვენი და ნუცას ურთიერთობაში?
– მე და ნუცა 2007 წლიდან ერთად ვართ და ყველაზე კარგი ეტაპი ახლა გვაქვს. ქორწინების პირველი წელი იყო ძალიან კარგი და ახლანდელი ეტაპია ძალიან მაგარი. რაღაცეები უფრო მეტად დალაგებული, გაწონასწორებულია, ბევრ რამეზე ბავშვურად აღარ ვჩხუბობთ, ჩვენი დრო კამათში აღარ მიდის. მოკლედ, ჩვენთვის ჰარმონიული პერიოდია. ნუცასგან ყველაფერში მაქსიმალური ხელშეწყობა მაქვს. ძალიან კომფორტული ადამიანია. თან იცის, რთული ხასიათი მაქვს და ზუსტად ხვდება, როგორ უნდა შემიწყოს ხელი, რომ გამანეიტრალოს.
– თქვენგან ძნელი წარმოსადგენია რთული ხასიათი.
– ადვილად ვვარდები სტრესში და რაღაცეებზე ნერვები მეშლება. ამ დროს სპონტანურად ვიღებ გადაწყვეტილებებს და მერე უფრო მეტად ვბრაზდები. შეიძლება ერთ წუთში ვიყვირო, მეორე წუთში გავიცინო, ერთ წამში კი გაცინებაც აღარ მომინდეს. ნუცამ ეს ყველაფერი იცის და მაქსიმალურად ხელს მიწყობს. ჩემზე ამინდიც კი საშინლად მოქმედებს, შეიძლება მხოლოდ ამის გამო ვიყო ცუდად. ზოგჯერ, როცა ოთახში შევდივარ და მინდა, მარტო ვიყო ან დავწერო, ბავშვი შემოდის, ზედ მახტება. ამ დროს ისევ ნუცა მშველის და გამარიდებს ხოლმე. მესმის, რომ შვილსაც სულ ვენატრები, მაგრამ ზოგჯერ ორი საათი მხოლოდ ჩემთვის მჭირდება. მიხარია, რომ ეს ნუცას კარგად ესმის.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე
