მე და შენ... მთვარის შუქზე... (ნაწილი 6)

ვეღარაფრის თქმა ვეღარ მოვასწარი ზურა ისე წავიდა... აღარც თვალის დასამუშავებლად დარჩა... დედამისთანაც ძალიან მერიდებოდა... ბოლო-ბოლო ჩხუბი ხომ ჩემს გამო დაიწყეს... არადა არც მესმოდა ეს თორნიკე რას მერჩოდა... რატომ გადამეკიდა ასე ვერ გავიგე...

ჩანთა შევისწორე ზურგზე და სახლს მოვუარე რადგან დედაჩემს არ შეემჩნია უკანა მხრიდან რომ მოვედი...

სახლის კარები შევაღე და შიგნით შევედი...

-დეე მოვედიიი-დავიძახე და ჩანთა საკიდზე დავკიდე...

-სამზარეულოში ვარ დეე... გამოიცავლე და ჩამოდი ჭამე რამე...-დაიძახა დედაჩემმა. მეც დავემორჩილე... მაღლა ჩემს ოთახში ავედი და ზურას დის კაბა ჩავიცვი მე რომ მაჩუქეს...

ეს კაბა არ ვიცი რატომ მაგრამ ძალიან შემიყვარდა...

მერე ქვემოთ სამზარეულოში ჩავედი...

-მოდი დაჯექი და ჭამე...-მითხრა დედაჩემმა... თეფშზე რაღაც გადმომიღო მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია  რადგან ჭამის მადა არ მქონდა...

-აუ დე არ მშია...-ვთქვი და მაცივრიდან ცივი წყალი გამოვიღე...

-როგორ თუ არ გშია?? სკოლაში ჭამე რამე?? -გაიკვირვა დედაჩემმა...

-არა არ მიჭამია მაგრამ არ მშია... რაღაც მადა არ მაქვს-თავი გავიმართლე მე...

-მოხდა სკოლაში რამე? როგორ მოგეწონა სკოლა?-მკითხა დედაჩემმა...

-კი თანაც ძალიან... სკოლაში მასწავლებლებმა შემაქეს კიდეც... მათ პროგრამაზე წინ ვარ და უფრო მეტი ვიცი ასე რომ ახლა ზოგიერთ საგანში სწავლა არ და გადამეორება მომიწევს-ვთქვი მხიარულად რადგან მართლაც მიხაროდა თვაისუფალი ვიქნებოდი კარგა ხნით...

-ხო კარგია...-თქვა დედაჩემმა და სტაფილოს დაჭრა დაიწყო...-სტაფილოც არ გინდა??-მკითხა ცოტახანში...

-ხო იცი რომ არ მიყვარს...-გამეცინა მე...-კარგი დე ზემოთ ავალ ვიმეცადინებ და თუ დრო დამრჩა ლინდასთან გავალ კარგი??

-კარგი ადი ხოო...-თქვა და მეც გამოვბრუნდი... ჩემს ოთახში ავედი და პირველად მართლაც გაკვეთილები ვიმეცადინე... ისტორიას ვსწავლობდი როცა ზურას  სიტყვები გამახსენდა...

-„მგონი მიყვარხარ"-ამის გახსენებაზე არ ვიცი რატომ მაგრამ გამეღიმა... ისტორიის წიგნი გვერდით გადავდევი და ზურაზე ფიქრი დავიწყე...

ისე კარგი ბიჭი კი იყო... მაღალი, შავგრემანი თაფლისფერი თვალებით რომელიც ხშირად მწვანეში გადადიოდა... ლამაზი ღიმილით და რაც მთავარიაკეთილი გულის ადამიანი იყო... საერთოდ ბიჭებში გარეგნობას დიდად არც ვაქცევდი ყურადღებას... მთავარია ზრდილობიანი და გულით კარგი თბილი ადამიანი ყოფილიყო... და რამდენადაც გასაკვირი არ უნდა ყოფილიყო ზურაც ასეთი იყო...

-„ნუთუ მიყვარს"?? -ვეკითხებოდი ჩემს თავს... – „არა შეუძლებელია... სიყვარული გამორიცხულია და მოწონებით შეიძლება მომწონდეს კიდეც"- ჩემს ნათქვამს ერთმანეთში ვურევდი...

-„სულელო მას ხომ უყვარხარ"???

-„არა მგონი ვუყვარვარ მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა აქვს"-ჩემს თავს თანაც ფიქრებში ველაპარაკებოდი...

-აჰა უკვე გავგიჟდი კიდეც...-ხმამაღლა ვთქვი და ფანჯარაში გავიხედე... საინტერესო არაფერი ხდებოდა ამიტომ ისევ საწოლზე ჩამოვჯექი და ფიქრი გავაგრძელე...

-„ნეტავ თორნიკე როგორ არის ეხლა?? ან რას იზამს ამის მერე?? რამე რომ დაუშავოს ზურას??"-ახლა თორნიკეზე დავიწყე ფიქრი...-„არა ჩემი ბრალია ყველაფერი... თუმცა მე რა შუაში ვარ... თვითონ ამეკიდა...-ვიმართლებდი თავს მაგრამ ცოტა მეც ხომ ვიყავი დამნაშავე?? თუმცა რაში არც არაფერში... მე რა უნდა მექნა?? არაფერი ახლა ზურას გვერდით უნდა მევლო რომ რამე არ დამშავებოდა... თუმცა როდემდე უნდა ვყოფილიყავი ასე??

-ეკაა... ლინდა მოვიდა ჩამოდიიი...-გავიგონე ქვემოდან დედაჩემის ხმა... სწრაფად ჩავეირბინე კიბეები და მისაღებში შევედი...

ეკამ ჯერ გაკვირვებული მიყურებდა... არა მე არა კაბას უყურებდა... ხმას ვერ იღებდა შემდეგ კი დედაჩემმა გამოაფხიზლა როცა ყავა შესთავაზა... მან იუარა და დედაჩემის გასაგონად მკითხა:

-წამოხვალ ბავშვებთან?? მე მივდივარ და ვიფიქრე ახალი რომ არის არ მოერიდოსთქო და ერთად წავალთთქო...

-ისაა... არ ვიცი... დეე...-დავიბენი მე... მხოლოდ ისტორია მრჩებოდა სასწავლი...

-რა არ იცი ეკა წადი თუ გინდა...-თქვა დედაჩემმა და სამზარეულოში შევიდა...

-კარგი მაშინ წავყვები... -2 წამით შევხედე ჩემს თავს სარკეში... კაბაზე დიდი ბაფთა შევისწორე და კარებთან მივედი სადაც ლინდა მელოდებოდა...

-აბა წავედით...-ვთქვი მე და კერები გამოვხურე...

-ხოო... ეს კაბა საიდან გაქვს???-მკითხა უცებ.

-მმ... ეს კაბა ზურას დედამ მაჩუქა... იმ დღეს წვიმაში რომ დავსველდი მომცა...-ბლუკუნით ვუპასუხე მე...

-იცი? ეს კაბა ყველაზე მეტად უყვარდა ლიას მიკვირს ეს კაბა რომ მოგცეს... ლიას ნივთებს არ კიდებენ ხელს...-ზურას დაზე თქვა ლინდამ...

-ხოო?? არ ვიცოდი მე მომცეს და უარი ვერ ვთქვი...

-ხო გიხდება მერე რაა...-თქვა ლინდამ და გაიღიმა-აბა მომიყევი დღეს მოგეწონა სკოლაში??

-კი ძალიან... სკოლა მართლაც კარგია...-ვთქვი და გავჩუმდი...

-ხო სკოლა კარგია მაგრამ რამე არ მოგეწონა??-შემეკითხა ღიმილით...

-არა იცი დღეს ზურამ და თორნიკემ ისევ იჩხუბეს...-დავიწყე მოყოლა... ლინდა გაკვირვებული მიყურებდა...  ბოლოს კი როცა დავამთავრე თქვა:

-ცუდათაა საქმე...

-რატომ??-გავიკვირვე მეე...

-შენ ზურასაც მოსწონხარ და თორნიკესაც ეს კი უფრო და უფრო ართულებს მათ ურთიერთობას... რაც შეეხება თორნიკეს ცოტა არ იყოს შარიანია და არ გინდა არ აჰყვე...

-ვიცი ეგ ვიცი და თორნიკესი მეშინია კიდეც...-ვთქვი მე... ლინდამ გაიცინა...

-არა შიშით რატომ გეშინია? არაფერს დაგიშავებს...

-ხოო?? რა ვიცი ყველაფერი ხდება...-თავი უხერხულად ვიგრძენი მე...

-არა თორნიკე ეგეთი ვერ წარმომიდგენია... უბრალოდ მოსწონხარ და ეგაა...-თქვა მან და გავჩუმდით რადგან „ბირჟაზე" ბევრი ბავშვები იდგნენ... იქ ზურაც იყო...

-გამარჯობა-ვთქვით მე და ლინდამ და ბავშვებმა ყურადღება მოგვაქციეს... არა მოგვაქციეს ვერ ვიტყოდი უფრო მომაქციეს... ყველა მე მიყურებდა... მათ შორის ზურაც... მეც მას ვუყურებდი და ვხედავდი რომ სახეზე ღიმილი არ შორდებოდა... მისი მზერიდან უდიდესი სითბო იგრძნობოდა რითიც მოხიბლული ვიყავი და ვერ ვუძლებდი მის მზერას...

თავი ძირს დავხარე და გავწითლდი... ყველა მიხვდა უხერხულად რომ ვგრძნობდი თავს და თვალი ამარიდეს...

ზურა გვერდით დამიდგა და მიჩურჩულა...

-მიხარია რომ ეგ კაბა გაცვია... თანაძ ძალიან გიხდება... ულამაზესი ხარ...

-მადლობა-ვუჩურჩულე მე და გავიღმე... საპასუხოდ მანაც გამიღიმა და თვალი ჩამიკრა...

არ ვიცი რა ხდებოდა მაგრამ ვხვდებოდი რომ გარკვეული სიმპათიები მეც გამაჩნდა მის მიმართ...

ბირჟაზე დიდი ხნით გავჩერდით... ძალიან ბევრი ვილაპარაკეთ... ცოტა აცივდა და ზურამ თავისი მოსაცმელი მომახურა... ბავშვებს ცოტა კი გაუკვირდათ მაგრამ მალევე მიხვდნენ ყველაფერს და ყურადღებასაც არ გვაქცევდნენ...

საბედნიეროდ თორნიკე არ გამოჩენილა... აღარც მე ვიყავი დაძაბული...

-აბა... იფიქრე რაც მი გითხარი იმაზე??-მკითხა უცებ ზურამ.

-მმ...-დავიბენი მეე. არ ვიცოდი რა მეპასუხა.-მოდი ცოტა დრო მომეცი კარგი? ზუსტად არც მე ვიცი ზურა...

-კარგი კარგი ნუ ღელავ ყველაფერი ისე იქნება როგორც შენ გინდა...-ცოტა მოიწყინა ზურამ...

-არა ზურა არ მინდა რომ მოწყენილს გხედავდე...-ვთქვი მე. მისკენ მივიწიე და ლოყაზე ვაკოცე.-კარგი ბიჭი ხარ მართლა...-ზურა გამოცოცხლდა და ღიმილით ხელი გადამხვია... გულზე მიმიხუტა და შუბლზე მაკოცა...

-მოდი ძალიან აცვდა და სახლამდე მიგაცილებ კარგი?-თქვა ზურამ...

-კარგი კარგი წავიდეთ-ამოვიხვნეშე მე...

-ლინდა სახლამდე მე მივაცილებ და შენ ვახო გამოგაცილებს თანახმა ხარ??-თითქოს ნებართვას იღებდა ლინდასგანო ისე თქვა ზურამ... ლინდამაც ეშმაკურად გაიღიმა და თანხმობის ნიშნად თავი დააქნია...

-კარგი მაშინ წავედით-თქვა ისევ ზურამ და ამჯერად მოკლე გზით აღარ მივდიოდით... არ ვიცი რატომ მაგრამ გრძელი გზით უნდოდა წასვლა...

გზაში მე და ზურა ბევრს ვლაპარაკობდით... ზოგი უმნიშვნელო თემა იყო მაგრამ მაინც მსიამოვნებდა მასთან საუბარი... ხანდახან ხელს გადამხვევდა ხოლმე და შუბლზე მკოცნიდა...

ერთ-ერთ მოსახვევთან მაღაზია იყო სადაც თორნიკე დავინახეთ ატუზული...

არ ვიცი ალბათ ძალიან შემეშინდა და ზურას ხელი ჩავჭიდე... ისე ძლიერად ვუჩერდი მისი მაჯის ცემას ვგრძნობდი...

-ნუ გეშინია -მიჩურჩულა მან და გზა ისე გავაგრძელეთ ვითომც არ შეგვიმჩნევია თორნიკე...

მხოლოდ მე შევამჩნიე როგორ მიყურებდა... ჯერ კაბაზე მაკვირდებოდა და რამოდენიმე ნაბიჯი წინ წამოდგა... ალბათ ლია ვეგონე მაგრამ მერე რომ დამაკვირდა ისეთი მტრული სახე მიიღო კიდევ იფრო შემეშინდა და ზურას ხელი უფრო  მოვუჭირე...

გაგრძელება იქნება