ლენუკა ყიფშიძე: "მამას, ზურა ყიფშიძეს, ჩემი დიაგნოზი რომ ვუთხარი, ისტერიკული სიცილი აუტყდა, არ იჯერებდა"

მსახიობ ზურა ყიფშიძეს წელს, თებერვალში, დიდი განსაცდელი დაატყდა თავს, მის ცოლსაც და ქალიშვილსაც ექიმებმა ერთი და იგივე საშიში დიაგნოზი დაუსვეს – ანევრიზმა. სასწრაფო ოპერაცია იყო საჭირო. დედა–შვილი, ქალბატონი ლელა და ლენუკა, დიაგნოზის გაგებიდან თვენახევრის შემდეგ სტამბულში გაემგზავრნენ, ერთ–ერთ საუკეთესო კლინიკაში ოპერაცია გაიკეთეს და, შეიძლება ითქვას, მეორედ დაიბადნენ. ახლა თავს კარგად გრძნობენ და იმ მძიმე დღეების დავიწყება სურთა, თუმცა ლენუკა ყიფშიძემ "სარკის" მკითხველებისთვის კიდევ ერთხელ გაიხსენა გადატანილი განსაცდელი იმის სათქმელად, რომ ადამიანებმა სიფხიზლე გამოიჩინონ, ჯანმრთელობაზე იზრუნონ და პროფილაქტიკური გამოკვლევები ყოველწლიურად ჩაიტარონ.
ლენუკა ყიფშიძე:
– პირველად დედა გახდა ცუდად, გრიპი და თავბრუსხვევები ჰქონდა. ლოგინში წოლა დიდხანს გაუგრძელდა, ეს ყველაფერი არ მომეწონა და კატეგორიულად მოვთხოვე, რომ თავის ტომოგრაფია გადაეღო. თოდუას კლინიკაში ჩავუტარეთ გამოკვლევა და გვითხრეს, თავში პატარა ანევრიზმა არისო. ეს რომ მითხრეს, ვერ გეტყვით, რა გადავიტანე! დედა კი თავის დიაგნოზს უჩვეულო სიმშვიდით შეხვდა, არ მეგონა, ასეთი ძლიერი თუ იქნებოდა. ვფიქრობდი, ეს ყველაფერი ჩემი ოჯახის წევრებისთვის როგორ მეთქვა. გაგიკვირდებათ და, მთელი ცხოვრება ანევრიზმის მეშინოდა.
– რაიმე წინათგრძნობა გქონდათ?
– ვერ გეტყვით. ვიცოდი, რომ ძალიან საშიშია და უცაბედად იწვევს სიკვდილს. შეიძლება ადამიანს მთელი ცხოვრება ისე ჰქონდეს ანევრიზმა, არ იცოდეს, უცებ კი გაუსკდეს და გარდაიცვალოს. ამ დიაგნოზზე "ჩაციკლული" ვიყავი. მანამდე თავი ორჯერ მქონდა გამოკვლეული, მაგრამ არაფერი მჭირდა. ერთხელ ხერხემლის გამო გადავიღე ტომოგრაფია, ბავშვობაში ბალეტზე დავდიოდი და ხერხემალზე სულ პრობლემა მქონდა, ვმკურნალობდი, ვვარჯიშობდი. დედაჩემის დიაგნოზი რომ გავიგეთ, დავიწყეთ ფიქრი, სად გაგვეკეთებინა ოპერაცია, ვისთან ჯობდა, საიდან მოგვეძია თანხები.
– თქვენი ავადმყოფობის შესახებ როგორ გაიგეთ?
– მამაჩემი, ზურა, ცუდად გახდა და აბაზანაში დაეცა. წამოსაყენებლად მივვარდი. მოგეხსენებათ, მოწყვეტილი კაცის ფეხზე წამოყენება არ არის ადვილი. როგორც იქნა, წამოვაყენე ფეხზე და, რომ გავსწორდი, იქვე გავშეშდი. მამაჩემის აწევის შემდეგ საშინლად მეტკინა წელი. უამრავი ნემსი გავიკეთე, მაგრამ არ მეშველა. ექიმმა მითხრა, წადი და წელი გადაიღეო. ზუსტად იმ კლინიკაში მივედი, სადაც მანამდე დედა მყავდა წაყვანილი. წელი რომ გადავიღე, ჩემდა უნებურად ვთქვი, მოდი, თავიც გადამიღეთ–მეთქი. ასეც მოხდა. ექიმები აგვიანებდნენ რამის თქმას. სურათი რომ შემომიტანეს, მივხვდი, რაც დედას სჭირდა, მეც იგივე დიაგნოზი მქონდა. ჩემი და დედას სურათი ერთნაირი იყო. სახლში რომ მივედი, ტირილი ამიტყდა. ჯერ დედაზე ვდარდობდი, მერე კი საკუთარი თავიც სადარდებელი გამიხდა. მთელი ცხოვრება რისიც მეშინოდა, მაინცდამაინც ის აღმომაჩნდა! ამიტომ მივხვდი, რომ "ჩაციკვლა" არაფერზე შეიძლება.
– ჯერა დედა, მერე თქვენ. ადვილი წარმოსადგენია, ოჯახის წევრები რა მდგომარეობაში აღმოჩნდებოდნენ.
– მამას რომ ვუთხარი, ისტერიკული სიცილი აუტყდა, ეგონა, ვეხუმრებოდი. მთელი ოჯახი შოკში ჩავარდა. ჩემი შვილი, ნიკუშა, რომელიც 13 წლისაა, არ მაგრძნობინებდა, რომ ძალიან დარდობდა. სტამბულში გაცილების წინ ჩამეხუტა და მერე უცებ მომწყდა, რომ არაფერი ეგრძნობინებინა. დედაჩემისთვის ორმაგი დარტყმა იყო, როცა გაიგო, რომ მეც იგივე რაღაც მჭირდა, რაც მას, თუმცა მისგან არანაირი ნეგატიური განწყობა არ მიმიღია. მამხნევებდა და მეუბნებოდა, რადგან დროულად შევიტყვეთ დიაგნოზი, ესე იგი ღმერთს ჩვენი სიკვდილი არ სურსო. თურმე ეს დაავადება გენეტიკური ყოფილა.
– საზღვარგარეთ ოპერაცია, თან ორი, ძალიან ძვირი დაჯდებოდა. როგორ მოახერხეთ ეს?
– ღვთის წყალობით, ყველაფერი მალე მოგვარდა. რამდენიმე ხნის წინ ერთ–ერთ ინტერნეტსაიტზე დაიდო სტატია, სადაც მლანძღავდნენ, უზრდელს მიწოდებდნენ, ვითომ რატომ არ გადავუხადე მადლობა იმ ადამიანებს, რომლებმაც ჩვენი ოპერაცია დააფინანსეს. მე კი ამას ყოველთვის ვუსვამდი ხაზს "ფეისბუქის" ჩემს გვერდზე და ახლა თქვენი ჟურნალის საშუალებით კიდევ ერთხელ მომეცა საშუალება, რომ მადლობა გადავუხადო თბილისის მერიის სამსახურს და ბატონ მამუკა ქაცარავას, რომ დაგვეხმარნენ. მეგობრები, ნათესავები, ყველა ჩვენ გვერდით იყო. მამას თავისი სტატუსით არასდროს უსარგებლია, არასდროს არავინ შეუწუხებია. ძალიან არ მესიამოვნა სოციალურ ქსელში ასეთი შინაარსის კომენტარების წაკითხვა – რადგან ზურა ყიფშიძის ოჯახია, ყველა ფეხზე დადგაო. გავიმეორებ, რომ ზურა არასოდეს სარგებლობდა რაიმე პრივილეგიით, ამას ვერავინ იტყვის!
– საოპერაციოდ რატომ აირჩიეთ თურქეთი?
– ყველამ გვირჩია, რომ ოპერაცია სტამბულის "აქიბადენის" კლინიკაში გაგვეკეთებინა. ჩვენი დიაგნოზი თებერვალში გავიგეთ და თვენახევარში ოპერაცია გაგვიკეთეს. ვიდრე კლინიკაში გავემგზავრებოდით, ერთი დღე ერთ თვედ მეჩვენებოდა. ექიმები მაწყნარებდნენ, ისეთ ადგილას გაქვს ანევრიზმა, რომც გაგისკდეს, სასიკვდილო არ არისო. ამ გამხნევებით გადავაგორეთ თვენახევარი. მე და დედა არ მოვშორებივართ ერთმანეთს... გახსენებაც არ მინდა, რა დღეები გადავიტანეთ. ეს იყო კოშმარი.
– როგორ ჩაიარა სტამბულის კლინიკაში თქვენმა ოპერაციამ და მკურნალობამ?
– 10 მარტს წავედით სტამბულში, 12 მარტს მე გამიკეთეს ოპერაცია, 13–ში – დედას. ვეხვეწებოდი, რომ ჯერ მას გაეკეთებინა ოპერაცია, მაგრამ არაფრით დამთანხმდა. ერთ პალატაში ვიწექით. ჩემი დაქალი წამოგვყვა და ის გვივლიდა. იქ იყო არაჩვეულებრივი ქართველი გოგონა, რომელიც ქართველ პაციენტებს ყველაფერში ეხმარება. მამაც ჩამოვიდა მეგობართან ერთად. ასე გადავლახეთ ის საშინელი პერიოდი. 12 მარტს ხელმეორედ დავიბადე. მე და დედა ბედნიერები ვართ, რომ გადავრჩით, ცოცხლები ვართ. ვაფასებ და მიყვარს ყველა! ყველაფერი გადავაფასე და დავაფასე. როცა გაიგეს, ასეთი ტრაგედია დაგვატყდა თავს, ჩვენ ირგვლივ ყველამ გადაიღო თავის ტომოგრაფია, ასე მოიქცნენ სრულიად უცხოებიც. ყველას მოვუწოდებ, რომ ჯანმრთელობას გაუფრთხილდნენ და წელიწადში ერთხელ ჩაიტარონ პროფილაქტიკური გამოკვლევები.
– ექიმებმა რა რეკომენდაციები მოგცეს, რა გეკრძალებათ და რა – არა?
– წელს ვერ შევძლებ ზღვაზე წასვლას, ცურვას. ჩემთვის მზის სხივები არ შეიძლება. ვარჯიშზეც უარის თქმა მომიწევს. სამი თვის განმავლობაში განსაკუთრებულ სიმშვიდეში უნდა ვიყოთ, გვეკრძალება ხმაურში ყოფნა, სიმძიმე არასოდეს უნდა ავწიოთ, არ უნდა გადავიტვირთოთ. 6 თვეში ისევ უნდა ჩავიტაროთ პროფილაქტიკური გამოკვლევები, შემდეგ – ერთ წელიწადში. მოკლედ, მაქსიმალურად უნდა მოვუაროთ თავს. ერთმანეთს ხელს ვუწყობთ და ვცდილობთ, სახლში ამ თემაზე აღარ ვილაპარაკოთ.
– რა გეგმები გაქვთ, რის გაკეთებას აპირებთ?
– ერთი წელი აქტიური მუშაობა არ შეიძლება, ვეცდები, ჯანსაღის ცხოვრების წესი დავიცვა. ჩემს საქმეს არ ჩამოვშორდები, თუ შემოთავაზებები მექნება, სიამოვნებით დავთანხმდები ფოტოსესიებს და პოდიუმზე გასვლას.
– ამბობენ, რომ შეყვარებული ხართ.
– ჩემს ცხოვრებაში არის მამაკაცი. უკვე ერთი წელია, რაც ერთად ვართ, მაგრამ ამაზე საჯაროდ ლაპარაკს არ ვაპირებ. არავინ იცის, წინ რა ელის, ამიტომ არაფერს ვგეგმავ, ბედნიერი ვარ და მთავარი ეს არის.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე