"დედამთილი მარხვაში "მურაბა" ხდება, სხვა დღეებში კი მწყევლის"
1 780 ნახვა
თქვენს ჟურნალში ძალიან საინტერესო სტატიებს ვკითხულობ რელიგიურ თემებზე და ბევრ რამესაც ვსწავლობ. სამწუხაროა, რომ ზოგს არ უნდა ასეთი რაღაცეების წაკითხვა ან, თუ კითხულობს, თავისებურად იგებს.
ჩემი დედამთილი ბოლო რამდენიმე წელია ეკლესიურად ცხოვრობს. როცა ტაძარში სიარულის სურვილის გამოხატა და სულიერი მოძღვარიც აიყვანა, ძალიან გამიხარდა. მეგონა, ჩვენს ურთიერთობაში ეს ბევრ რამეს შეცვლიდა, ის თავის შეცდომებსა თუ ცოდვებზე დაფიქრდებოდა, მაგრამ შევცდი. დედამთილი მკაცრად იცავს ყველა იმ წესს, რასაც ეკლესია ურჩევს მრევლს – აღსარებას აბარებს, დილა–საღამოს ლოცულობს, წირვა–ლოცვებს ესწრება, ეზიარება. მის სულს კი ვერა და ვერ მოეფინა მადლი, არც ცხოვრების წესი შეუცვლია.
დედაჩემი თავიდან მეუბნებოდა, მაგას ასეთი ხასიათი აქვს, შვილო, მოთმენა არ შეუძლია და აგრესიას ვერ კეტავს საკუთარ თავში, ნებისყოფა არ ჰყოფნის და შენც მას ნუ დაემსგავსებიო. ქმრის ნათესავებიც ამბობდნენ, მთელი ცხოვრება ასე გაატარა, მეზობლებთან, ნათესავებთან სულ ჩხუბი ჰქონდაო. ამიტომაც ვთვლიდი, რომ ეს მართლაც მისი ხასიათი იყო, მაგრამ თურმე ვცდებოდი, მოთმენაც სცოდნია და ნებისყოფაც ჰქონია.
ყოველ მარხვაში იცვლება, რომ იტყვიან, "მურაბა" ხდება. თავს მევლება, თუ რამე ცუდს იტყვის, ბოდიშს მიხდის. შვილიშვილებს რა გაუკეთოს, აღარ იცის. ამ ყველაფერს იმიტომ აკეთებს, რომ მოძღვარმა არ დასაჯოს. ერთხელ მითხრა, შენ გამო მოძღვარი არ მაზიარებს, რომ მაჩხუბე, უზიარებელი დავრჩი, ახლა კი ეკლესიაში ჩემზე რას იტყვიანო. წარმოიდგინეთ, მხოლოდ ის ადარდებს, მრევლმა არ თქვას, რა ცოდვილი ქალი ყოფილა, მოძღვარმა არ აზიარაო.
მარხვაში იმედი მიჩნდება, რომ გამოსწორდა და ჩემს წყევლას შეეშვება, მაგრამ, როგორც კი მორჩება მარხვა, ჩემს წამებას იწყებს. არ ვაზვიადებ, მართლა მაწამებს. ორივენი სახლში ვართ, არ ვმუშაობთ. ზოგჯერ მინდა, სამზარეულოში შევიდე და რაღაც მოვამზადო. თუ გაიგო, რომ, მაგალითად, ტოლმა უნდა გავაკეთო, შევარდება სამზარეულოში და იმ ხორცით ბორშჩს აკეთებს. თუნდაც იცოდეს, რომ ჩემი შვილები იმ საჭმელს არ შეჭამენ, მაინც იმას გააკეთებს, რომ მეც ნერვები მომიშალოს და ჩემს შვილებსაც. თუ რამეს ეტყვი, ისტერიკაში ვარდება, შეუძლია მთელი სამეზობლო და სანათესაო უცებ შეკრიბოს.
ქმარი მეუბნება, მოითმინე, ასაკშია შესულიო. მეც ვითმენ და ასე, წყევლა–კრულვაში გაირბინა ჩემმა ახალგაზრდობამ. ძალიან მინდა, მარხვის ძალა, უფლის მადლი შეეწიოს და ასე აღარ მომექცეს. მეც ცოდვაში მაგდებს, როცა ან ხმას ავუწევ, ან გავებუტები ხოლმე. არ მინდა, ასეთი ურთიერთობა გვქონდეს. ღმერთს ვევედრები, ჩვენს ოჯახში სიმშვიდე იყოს!
სარკის ერთგული მკითხველი
ჩემი დედამთილი ბოლო რამდენიმე წელია ეკლესიურად ცხოვრობს. როცა ტაძარში სიარულის სურვილის გამოხატა და სულიერი მოძღვარიც აიყვანა, ძალიან გამიხარდა. მეგონა, ჩვენს ურთიერთობაში ეს ბევრ რამეს შეცვლიდა, ის თავის შეცდომებსა თუ ცოდვებზე დაფიქრდებოდა, მაგრამ შევცდი. დედამთილი მკაცრად იცავს ყველა იმ წესს, რასაც ეკლესია ურჩევს მრევლს – აღსარებას აბარებს, დილა–საღამოს ლოცულობს, წირვა–ლოცვებს ესწრება, ეზიარება. მის სულს კი ვერა და ვერ მოეფინა მადლი, არც ცხოვრების წესი შეუცვლია.
დედაჩემი თავიდან მეუბნებოდა, მაგას ასეთი ხასიათი აქვს, შვილო, მოთმენა არ შეუძლია და აგრესიას ვერ კეტავს საკუთარ თავში, ნებისყოფა არ ჰყოფნის და შენც მას ნუ დაემსგავსებიო. ქმრის ნათესავებიც ამბობდნენ, მთელი ცხოვრება ასე გაატარა, მეზობლებთან, ნათესავებთან სულ ჩხუბი ჰქონდაო. ამიტომაც ვთვლიდი, რომ ეს მართლაც მისი ხასიათი იყო, მაგრამ თურმე ვცდებოდი, მოთმენაც სცოდნია და ნებისყოფაც ჰქონია.
ყოველ მარხვაში იცვლება, რომ იტყვიან, "მურაბა" ხდება. თავს მევლება, თუ რამე ცუდს იტყვის, ბოდიშს მიხდის. შვილიშვილებს რა გაუკეთოს, აღარ იცის. ამ ყველაფერს იმიტომ აკეთებს, რომ მოძღვარმა არ დასაჯოს. ერთხელ მითხრა, შენ გამო მოძღვარი არ მაზიარებს, რომ მაჩხუბე, უზიარებელი დავრჩი, ახლა კი ეკლესიაში ჩემზე რას იტყვიანო. წარმოიდგინეთ, მხოლოდ ის ადარდებს, მრევლმა არ თქვას, რა ცოდვილი ქალი ყოფილა, მოძღვარმა არ აზიარაო.
მარხვაში იმედი მიჩნდება, რომ გამოსწორდა და ჩემს წყევლას შეეშვება, მაგრამ, როგორც კი მორჩება მარხვა, ჩემს წამებას იწყებს. არ ვაზვიადებ, მართლა მაწამებს. ორივენი სახლში ვართ, არ ვმუშაობთ. ზოგჯერ მინდა, სამზარეულოში შევიდე და რაღაც მოვამზადო. თუ გაიგო, რომ, მაგალითად, ტოლმა უნდა გავაკეთო, შევარდება სამზარეულოში და იმ ხორცით ბორშჩს აკეთებს. თუნდაც იცოდეს, რომ ჩემი შვილები იმ საჭმელს არ შეჭამენ, მაინც იმას გააკეთებს, რომ მეც ნერვები მომიშალოს და ჩემს შვილებსაც. თუ რამეს ეტყვი, ისტერიკაში ვარდება, შეუძლია მთელი სამეზობლო და სანათესაო უცებ შეკრიბოს.
ქმარი მეუბნება, მოითმინე, ასაკშია შესულიო. მეც ვითმენ და ასე, წყევლა–კრულვაში გაირბინა ჩემმა ახალგაზრდობამ. ძალიან მინდა, მარხვის ძალა, უფლის მადლი შეეწიოს და ასე აღარ მომექცეს. მეც ცოდვაში მაგდებს, როცა ან ხმას ავუწევ, ან გავებუტები ხოლმე. არ მინდა, ასეთი ურთიერთობა გვქონდეს. ღმერთს ვევედრები, ჩვენს ოჯახში სიმშვიდე იყოს!
სარკის ერთგული მკითხველი
