მარიამ როინიშვილი: "მე და გიორგი მახარაძემ ჩვენი სიყვარული ვერ გადავარჩინეთ"
2 339 ნახვა
ახალგაზრდა სოპრანო, მარიამ როინიშვილი, საოპერო კარიერაში პირველ ნაბიჯებს დგამს, სურს, დიდ სცენაზე თავი დაიმკვიდროს. ოცნების ასრულებას საერთაშორისო კონკურსებით იწყებს, თუმცა იმისთვისაც მზად არის, რომ შესაძლოა იმედგაცრუებებიც გამოსცადოს. ეს არ აშინებს. ცხოვრების გაკვეთილებმა უკვე ასწავლა პრობლემებთან გამკლავება. 20 წლის ასაკში მსახიობ გიორგი მახარაძესთან ქორწინება მალე დაენგრა. მაშინ მათი შვილი, ელენე, 2 წლის იყო. ახლა მარიამის მთავარი მიზანი კარიერა და შვილისთვის კარგი მომავლის შექმნაა.
– მარიამ, რა სიახლეებია თქვენს შემოქმედებაში?
– ერთი თვით მივემგზავრები იტალიაში, რომში, ერთ–ერთ ცნობილ მუსიკალურ სასწავლებელში მასტერკლასი უნდა გავიარო. ეს არის ძალიან ჩვეულებრივი პროცესი, ნებისმიერ მსურველს შეუძლია შეავსოს განაცხადი და წავიდეს მოსმენაზე. თუ ყველაფერი კარგად დასრულდება, დაწვრილებით გიამბობთ. შემდეგ ორ კონკურსში ვგეგმავ მონაწილეობას. ეს ყველაფერი ოპერას უკავშირდება და არა – ესტრადას.
– როგორი განწყობა გაქვთ, იმედიანი?
– ვნახოთ, რა გამოვა. ჯერ საწყის ეტაპზე ვარ. ხომ იცით, რომ ცხოვრებაში ბევრი რამ არის დამოკიდებული გამართლებაზე, თუმცა, ჩემი აზრით, შრომა ყოველთვის ფასდება. ეს პროფესია იმდენად მიყვარს, რომ დროს და ენერგიას არ ვზოგავ, ამიტომ ვფიქრობ, ჩემი შრომაც დაფასდება.
– ოპერის მომღერლის გზა ძალიან რთულია, განსაკუთრებული ცხოვრების წესს მოითხოვს. არადა შეგეძლოთ შედარებით იოლი გზით წასულიყავით და ესტრადა აგერჩიათ, რომელიც თქვენთვის უცხო არ არის.
– საესტრადო სიმღერა სისხლსა და ხორცში მაქვს გამჯდარი, დაბადებიდან ეს მუსიკა მესმის. ერთ–ერთი მიზეზი ესეც იყო, რომ ესტრადის მომღერლობა არ ამერჩია. თანაც, მოგეხსენებათ, ჩვენს ქვეყანაში შოუბიზნესი რა მდგომარეობაშია. რომ არა ჩემი ოჯახი, შეიძლება არასოდეს მემღერა. ბავშვობაში ექიმობაზე ვოცნებობდი, ახლა კი კმაყოფილი ვარ ჩემი არჩევანით. თუმცა წლების წინ ნაკლებად მქონდა სცენაზე დგომის სურვილი და ამაში დედაჩემი, თამრიკოც დამეთანხმება.
– ქართული ესტრადა კი ცუდ მდგომარეობაშია, მაგრამ არც საოპერო ხელოვნებაა უკეთეს დღეში, ელემენტარულად ოპერის თეატრიც კი არ არის გახსნილი. რა პერსპექტივები აქვთ დღეს კლასიკურ მომღერლებს?
– გეთანხმებით, ოპერა არც ისე კარგ დღეშია, არადა ჩვენ ძალიან კარგი მომღერლები გვყავს. ოპერის თეატრი წლებია რემონტის გამო დაკეტილია, ამიტომ ჭირს სპექტაკლების დადგმა, მაგრამ ამ ქვეყანაში დიდი მომავალი მაინც ოპერას უფრო აქვს, ვიდრე ესტრადას.
– თქვენ როგორ მუშაობთ საკუთარ თავზე, ხმაზე?
– ვოკალისტები არ ჭამენ მზესუმზირას, თხილს, ნაყინს, არადა მე სამივე ძალიან მიყვარს. დაკვირვებული ვარ, როცა ზედმეტად ვუვლი თავს, უფრო ადვილად ვცივდები. მივხვდი, რომ ჩვეულებრივად უნდა ვიცხოვრო, რაც მომინდება, ყველაფერი უნდა ვჭამო.
– საოპერო ჟანშრი ვინ არიან თქვენი ფავორიტები საქართველოში?
– იმდენი კარგი მომღერალი გვყავს, ჩამოთვლა რთულია. ვამაყობ, რომ საქართველოს ჰყავს ანიტა რაჭველიშვილი და ბედნიერი ვარ, რომ ის ჩემი მეგობარია. თუნდაც გიორგი გაგნიძე, ნინო მაჩაიძე... რომელი ერთი ჩამოვთვალო, საოცარი მომღერლები გვყავს. უცხოელებიდან კი მარია კალასი შეუდარებელია. მას ბადალი არ ჰყავს.
– კონსერვატორია ერთი წლის წინ დაამთავრეთ, როგორ გახსენდებათ სტუდენტობის 4 წელი?
– ბედნიერი წლები იყო. არაჩვეულებრივი პედაგოგი მყავდა, ბატონი ნოდარ ანდღულაძე. შემდეგ ჩემი პედაგოგი გახდა დოდი დიასამიძე, ვისთანაც ჩამოვყალიბდი მომღერლად. მყავდა არაჩვეულებრივი კონცერტმეისტერი ნანა მიქაბერიძე. მინდა, თქვენი ჟურნალის საშუალებით მადლობა გადავუხადო ამ ადამიანებს. გარდა ამისა, კონსერვატორიაში კარგი მეგობრები შევიძინე.
– თქვენს საქმეში ახლა რომელ საფეხურზე დგახართ?
– ვთვლი, რომ საწყის საფეხურზე ვარ და ყველაფერი წინ მაქვს. ჩემთვის ძალიან დიდი კომპლიმენტია, როდესაც მეუბნებიან, მარიამ, როგორ გაზრდილხარო და არა – რა კარგი მომღერალი ხარო. ჩემი მთავარი მიზანია, გამოცდილება მივიღო და წინ ვიარო.
– თქვენს მომავალს რომელი თეატრის სცენაზე ხედავთ?
– ძალიან მიჭირს ამაზე პასუხის გაცემა. როცა ჩემს მომავალზე ვფიქრობ, თვალწინ იქსი მეხატება, ანუ გაურკვევლობა. არ მინდა, შორს გავიხედო. ერთი კი ნათელია, რომ მე დედა ვარ და უნდა აღვზარდო შვილი, ღირსეული შვილი! ერთად წინ დიდი გზა გვაქვს გასავლელი – ადვილიც და რთულიც. ცხოვრებაში უფრო მეტი სირთულეა, ვიდრე ბედნიერება, მაგრამ პატარ–პატარა ბედნიერებები, რაც ჩვენ ირგვლივ არის, იმ დიდ სირთულეებს გვალახვინებს.
– რას მიიჩნევთ თქვენს ცხოვრებაში ყველაზე დიდ სირთულედ?
– სირთულეები ყველას აქვს, უბრალოდ ამის საკუთარ თავთან აღიარება არ გვიყვარს ხოლმე. უპრობლემო ადამიანი დედამიწის ზურგზე არ არსებობს და არც მე ვარ გამონაკლისი. ყველას აქვს იმედგაცრუებები.
– და თქვენს ცხოვრებაშიც იყო.
– რა თქმა უნდა, აუცილებლად იქნებოდა და კიდევ ველოდები ბევრ იმედგაცრუებას.
– ოჯახის დანგრევის შემდეგ ხომ არ გეშინიათ ახალი ურთიერთობების წამოწყების, სიყვარულის?
– ვერ ვიტყვი, რომ შიში გამიჩნდა, უბრალოდ ეს არ არის ჩემი ცხოვრების მთავარი მიზანი. როცა სიყვარული მოვა, მოვა და არ ვთვლი, რომ მის ძებნაში დრო უნდა დავკარგო. ზოგადად, დიდი სიყვარულით ვცხოვრობ. ჩემი პროფესიის და ოჯახის წევრების მიმართ იმხელა სიყვარული მაქვს, რომ, შემიძლია ვთქვა, სულ სიყვარულში ვარ. სულაც არ მიმაჩნია პრობლემად, რომ დღეს ოჯახი აღარ მყავს, ეს არ არის ტრაგედია.
– ქალბატონი თამრიკო შვილებისთვის თავდადებული დედაა. ბავშვის აღზრდის საკითხებში მის რჩევებს თუ ითვალისწინებთ, როგორი დედა ჩამოყალიბდა თქვენგან?
– თამრიკო სამაგალითო დედაა, როგორ შეიძლება მისი რჩევები არ გავითვალისწინო? ელენეს გაჩენის დღიდან დედა ჩემ გვერდითაა. არის რაღაცეები, რაშიც არ ვეთანხმები, მაგრამ მეტწილად ყველაფერზე ვთანხმდებით. რა შემიძლია საკუთარ თავზე გითხრათ, გარდა იმისა, რომ ტიპური ქართველი გიჟი დედა ვარ? ჩემს თაობაშიც არსებობენ გიჟი დედები და ისეთებიც, რომლებსაც საერთოდ არ ადარდებთ შვილის ბედ–იღბალი.
ბოლო ორი თვეა ჩემი და ელენეს ურთიერთობა რადიკალურად შეიცვალა. ელენე ჯერ 4 წლისაც არ არის, მაგრამ უკვე დიდი გოგოა, ყველაფერი ესმის. ადრე თუ მიჭირდა მასთან საერთო ენის გამონახვა, მისი დამორჩილება, ახლა უსიტყვოდ ესმის ჩემი. დედის პოზიციიდან უხერხულია შვილზე ლაპარაკი, მაგრამ ელენე მართლა ძალიან ჭკვიანი გოგოა. ის დიდ სიყვარულში იზრდება და ვფიქრობ, რომ კარგ ადამიანად ჩამოყალიბდება.
– გიორგი ყურადღებიანი მამაა?
– ეს გიორგის უნდა ჰკითხოთ.
– თქვენი დაშორება ელენეზე როგორ აისახა?
– ელენე 2 წლის იყო, როცა ჩვენ დავშორდით. ალბათ ოდნავ იმოქმედა ამ ფაქტმა მასზე, თუმცა ეს ჯერ არ იგრძნობა. ვიცდილობ, ბევრი რამ თავიდან ავაცილო ისევე, როგორც თავის დროზე ჩემი მშობლები ცდილობდნენ ამას. თუმცა, როცა თამრიკო და გია დაშორდნენ, მე დიდი გოგო ვიყავი.
მოგეხსენებათ, თქვენი ჟურნალის საშუალებით გავრცელდა ჩემი და გიორგის გაშორების ინფორმაცია, მე სულ არ ვაპირებდი ამ საკითხის გასაჯაროებას. არც ახლა ვაპირებ ჩემს პირადზე საუბარს.
– თქვენი და გიორგის სიყვარულის ისტორია ძალიან ლამაზად დაიწყო. გარედან ყველას ისეთი შთაბეჭდილება ექმნებოდა, რომ შეხმატკბილებული წყვილი იყავით. რატომ ვერ შეძელით ოჯახის, სიყვარულის შენარჩუნება?
– სამწუხაროდ, ჩვენი ოჯახის შენარჩუნება ვერ მოხერხდა, ჩვენი სიყვარული ვერ გადავარჩინეთ. არ მინდა ჩემს პირად ცხოვრებაზე ლაპარაკი, რადგან დიდ სიღრმეებში წავალ და მეტი კითხვაც გაგიჩნდებათ. ასე რომ, თავს შევიკავებ.
– როცა დაშორება გადაწყვიტეთ, როგორი იყო თქვენი მშობლების რეაქცია?
– ჯობია, რომ ოჯახი არ დაინგრეს, მაგრამ მე და გიორგიმ ასე გადავწყვიტეთ და თამრიკოს და გიას ზედმეტი კომენტარები არ გაუკეთებიათ.
– რა პლუსები და მინუსები აქვს თამრიკო ჭოხონელიძისა და გია როინიშვილის შვილობას, რაიმე შეზღუდვები დაგიწესათ თქვენი ოჯახის სახელმა?
– გია და თამრიკო არასოდეს არაფერში მზღუდავდნენ. ისე მიდიოდა ჩემი ცხოვრება, რომ ასეთი რამ არ დასჭირვებიათ. არ მახსოვს, შვილებთან თითის ქნევით ელაპარაკათ. მათ შვილობას პლუსი უფრო ბევრი აქვს, ვიდრე მინუსი. დიდი ბედნიერებაა, როცა საზოგადოება დიდი სიყვარულით ხვდება შენს მშობელს. მინუსად კი იმას მივიჩნევ, რომ არ არის სასიამოვნო, როცა მათზე ლაპარაკობენ, ანუ ჭორაობენ. რას ვიზამთ, ეს პოპულარობის თანმდევია და ვერსად გავექცევით. სკოლაში თუ ვინმეს სიცელქე ეპატიებოდა, მე და კოკოს არ გვპატიობდნენ, გვეუბნებონენ, დედათქვენის შვილებს ეს არ ეკადრებათო. ამიტომ ყოველთვის ვცდილობდით, ისეთი ნაბიჯი არ გადაგვედგა, რომ ხალხს მსგავსი რაღაცეები ელაპარაკათ.
– რას სწავლობთ მშობლებისგან, მათი ცხოვრებისეული გამოცდილება რა მაგალითს გაძლევთ?
– ჩემს პროფესიაში გაერთიანებულია გიას და თამრიკოს პროფესიები – სცენაზე კიდეც უნდა ვიმღერო და არტისტული ნიჭიც გამოვავლინო. ასე რომ, ორივესგან კარგ რჩევებს ვიღებ. გამიმართლა, რომ ასეთი ოჯახის შვილი ვარ. როცა მნიშვნელოვანი საკითის გადაჭრაზე მიდგება საქმე, გიას ცალკე ვურეკავ, თამრიკოს – ცალკე. მათი აზრი ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. ცხოვრებისეულ რჩევებსაც მაძლევენ. მე იმ ადამიანების კატეგორიას არ მივეკუთვნები, სხვის შეცდომებზე რომ სწავლობენ. მიმაჩნია, რომ საკუთარ შეცდომებზე უნდა ისწავლო და ხანდახან ცხვირის წამტვრევაც საჭიროა.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე
– მარიამ, რა სიახლეებია თქვენს შემოქმედებაში?
– ერთი თვით მივემგზავრები იტალიაში, რომში, ერთ–ერთ ცნობილ მუსიკალურ სასწავლებელში მასტერკლასი უნდა გავიარო. ეს არის ძალიან ჩვეულებრივი პროცესი, ნებისმიერ მსურველს შეუძლია შეავსოს განაცხადი და წავიდეს მოსმენაზე. თუ ყველაფერი კარგად დასრულდება, დაწვრილებით გიამბობთ. შემდეგ ორ კონკურსში ვგეგმავ მონაწილეობას. ეს ყველაფერი ოპერას უკავშირდება და არა – ესტრადას.
– როგორი განწყობა გაქვთ, იმედიანი?
– ვნახოთ, რა გამოვა. ჯერ საწყის ეტაპზე ვარ. ხომ იცით, რომ ცხოვრებაში ბევრი რამ არის დამოკიდებული გამართლებაზე, თუმცა, ჩემი აზრით, შრომა ყოველთვის ფასდება. ეს პროფესია იმდენად მიყვარს, რომ დროს და ენერგიას არ ვზოგავ, ამიტომ ვფიქრობ, ჩემი შრომაც დაფასდება.
– ოპერის მომღერლის გზა ძალიან რთულია, განსაკუთრებული ცხოვრების წესს მოითხოვს. არადა შეგეძლოთ შედარებით იოლი გზით წასულიყავით და ესტრადა აგერჩიათ, რომელიც თქვენთვის უცხო არ არის.
– საესტრადო სიმღერა სისხლსა და ხორცში მაქვს გამჯდარი, დაბადებიდან ეს მუსიკა მესმის. ერთ–ერთი მიზეზი ესეც იყო, რომ ესტრადის მომღერლობა არ ამერჩია. თანაც, მოგეხსენებათ, ჩვენს ქვეყანაში შოუბიზნესი რა მდგომარეობაშია. რომ არა ჩემი ოჯახი, შეიძლება არასოდეს მემღერა. ბავშვობაში ექიმობაზე ვოცნებობდი, ახლა კი კმაყოფილი ვარ ჩემი არჩევანით. თუმცა წლების წინ ნაკლებად მქონდა სცენაზე დგომის სურვილი და ამაში დედაჩემი, თამრიკოც დამეთანხმება.
– ქართული ესტრადა კი ცუდ მდგომარეობაშია, მაგრამ არც საოპერო ხელოვნებაა უკეთეს დღეში, ელემენტარულად ოპერის თეატრიც კი არ არის გახსნილი. რა პერსპექტივები აქვთ დღეს კლასიკურ მომღერლებს?
– გეთანხმებით, ოპერა არც ისე კარგ დღეშია, არადა ჩვენ ძალიან კარგი მომღერლები გვყავს. ოპერის თეატრი წლებია რემონტის გამო დაკეტილია, ამიტომ ჭირს სპექტაკლების დადგმა, მაგრამ ამ ქვეყანაში დიდი მომავალი მაინც ოპერას უფრო აქვს, ვიდრე ესტრადას.
– თქვენ როგორ მუშაობთ საკუთარ თავზე, ხმაზე?
– ვოკალისტები არ ჭამენ მზესუმზირას, თხილს, ნაყინს, არადა მე სამივე ძალიან მიყვარს. დაკვირვებული ვარ, როცა ზედმეტად ვუვლი თავს, უფრო ადვილად ვცივდები. მივხვდი, რომ ჩვეულებრივად უნდა ვიცხოვრო, რაც მომინდება, ყველაფერი უნდა ვჭამო.
– საოპერო ჟანშრი ვინ არიან თქვენი ფავორიტები საქართველოში?
– იმდენი კარგი მომღერალი გვყავს, ჩამოთვლა რთულია. ვამაყობ, რომ საქართველოს ჰყავს ანიტა რაჭველიშვილი და ბედნიერი ვარ, რომ ის ჩემი მეგობარია. თუნდაც გიორგი გაგნიძე, ნინო მაჩაიძე... რომელი ერთი ჩამოვთვალო, საოცარი მომღერლები გვყავს. უცხოელებიდან კი მარია კალასი შეუდარებელია. მას ბადალი არ ჰყავს.
– კონსერვატორია ერთი წლის წინ დაამთავრეთ, როგორ გახსენდებათ სტუდენტობის 4 წელი?
– ბედნიერი წლები იყო. არაჩვეულებრივი პედაგოგი მყავდა, ბატონი ნოდარ ანდღულაძე. შემდეგ ჩემი პედაგოგი გახდა დოდი დიასამიძე, ვისთანაც ჩამოვყალიბდი მომღერლად. მყავდა არაჩვეულებრივი კონცერტმეისტერი ნანა მიქაბერიძე. მინდა, თქვენი ჟურნალის საშუალებით მადლობა გადავუხადო ამ ადამიანებს. გარდა ამისა, კონსერვატორიაში კარგი მეგობრები შევიძინე.
– თქვენს საქმეში ახლა რომელ საფეხურზე დგახართ?
– ვთვლი, რომ საწყის საფეხურზე ვარ და ყველაფერი წინ მაქვს. ჩემთვის ძალიან დიდი კომპლიმენტია, როდესაც მეუბნებიან, მარიამ, როგორ გაზრდილხარო და არა – რა კარგი მომღერალი ხარო. ჩემი მთავარი მიზანია, გამოცდილება მივიღო და წინ ვიარო.
– თქვენს მომავალს რომელი თეატრის სცენაზე ხედავთ?
– ძალიან მიჭირს ამაზე პასუხის გაცემა. როცა ჩემს მომავალზე ვფიქრობ, თვალწინ იქსი მეხატება, ანუ გაურკვევლობა. არ მინდა, შორს გავიხედო. ერთი კი ნათელია, რომ მე დედა ვარ და უნდა აღვზარდო შვილი, ღირსეული შვილი! ერთად წინ დიდი გზა გვაქვს გასავლელი – ადვილიც და რთულიც. ცხოვრებაში უფრო მეტი სირთულეა, ვიდრე ბედნიერება, მაგრამ პატარ–პატარა ბედნიერებები, რაც ჩვენ ირგვლივ არის, იმ დიდ სირთულეებს გვალახვინებს.
– რას მიიჩნევთ თქვენს ცხოვრებაში ყველაზე დიდ სირთულედ?
– სირთულეები ყველას აქვს, უბრალოდ ამის საკუთარ თავთან აღიარება არ გვიყვარს ხოლმე. უპრობლემო ადამიანი დედამიწის ზურგზე არ არსებობს და არც მე ვარ გამონაკლისი. ყველას აქვს იმედგაცრუებები.
– და თქვენს ცხოვრებაშიც იყო.
– რა თქმა უნდა, აუცილებლად იქნებოდა და კიდევ ველოდები ბევრ იმედგაცრუებას.
– ოჯახის დანგრევის შემდეგ ხომ არ გეშინიათ ახალი ურთიერთობების წამოწყების, სიყვარულის?
– ვერ ვიტყვი, რომ შიში გამიჩნდა, უბრალოდ ეს არ არის ჩემი ცხოვრების მთავარი მიზანი. როცა სიყვარული მოვა, მოვა და არ ვთვლი, რომ მის ძებნაში დრო უნდა დავკარგო. ზოგადად, დიდი სიყვარულით ვცხოვრობ. ჩემი პროფესიის და ოჯახის წევრების მიმართ იმხელა სიყვარული მაქვს, რომ, შემიძლია ვთქვა, სულ სიყვარულში ვარ. სულაც არ მიმაჩნია პრობლემად, რომ დღეს ოჯახი აღარ მყავს, ეს არ არის ტრაგედია.
– ქალბატონი თამრიკო შვილებისთვის თავდადებული დედაა. ბავშვის აღზრდის საკითხებში მის რჩევებს თუ ითვალისწინებთ, როგორი დედა ჩამოყალიბდა თქვენგან?
– თამრიკო სამაგალითო დედაა, როგორ შეიძლება მისი რჩევები არ გავითვალისწინო? ელენეს გაჩენის დღიდან დედა ჩემ გვერდითაა. არის რაღაცეები, რაშიც არ ვეთანხმები, მაგრამ მეტწილად ყველაფერზე ვთანხმდებით. რა შემიძლია საკუთარ თავზე გითხრათ, გარდა იმისა, რომ ტიპური ქართველი გიჟი დედა ვარ? ჩემს თაობაშიც არსებობენ გიჟი დედები და ისეთებიც, რომლებსაც საერთოდ არ ადარდებთ შვილის ბედ–იღბალი.
ბოლო ორი თვეა ჩემი და ელენეს ურთიერთობა რადიკალურად შეიცვალა. ელენე ჯერ 4 წლისაც არ არის, მაგრამ უკვე დიდი გოგოა, ყველაფერი ესმის. ადრე თუ მიჭირდა მასთან საერთო ენის გამონახვა, მისი დამორჩილება, ახლა უსიტყვოდ ესმის ჩემი. დედის პოზიციიდან უხერხულია შვილზე ლაპარაკი, მაგრამ ელენე მართლა ძალიან ჭკვიანი გოგოა. ის დიდ სიყვარულში იზრდება და ვფიქრობ, რომ კარგ ადამიანად ჩამოყალიბდება.
– გიორგი ყურადღებიანი მამაა?
– ეს გიორგის უნდა ჰკითხოთ.
– თქვენი დაშორება ელენეზე როგორ აისახა?
– ელენე 2 წლის იყო, როცა ჩვენ დავშორდით. ალბათ ოდნავ იმოქმედა ამ ფაქტმა მასზე, თუმცა ეს ჯერ არ იგრძნობა. ვიცდილობ, ბევრი რამ თავიდან ავაცილო ისევე, როგორც თავის დროზე ჩემი მშობლები ცდილობდნენ ამას. თუმცა, როცა თამრიკო და გია დაშორდნენ, მე დიდი გოგო ვიყავი.
მოგეხსენებათ, თქვენი ჟურნალის საშუალებით გავრცელდა ჩემი და გიორგის გაშორების ინფორმაცია, მე სულ არ ვაპირებდი ამ საკითხის გასაჯაროებას. არც ახლა ვაპირებ ჩემს პირადზე საუბარს.
– თქვენი და გიორგის სიყვარულის ისტორია ძალიან ლამაზად დაიწყო. გარედან ყველას ისეთი შთაბეჭდილება ექმნებოდა, რომ შეხმატკბილებული წყვილი იყავით. რატომ ვერ შეძელით ოჯახის, სიყვარულის შენარჩუნება?
– სამწუხაროდ, ჩვენი ოჯახის შენარჩუნება ვერ მოხერხდა, ჩვენი სიყვარული ვერ გადავარჩინეთ. არ მინდა ჩემს პირად ცხოვრებაზე ლაპარაკი, რადგან დიდ სიღრმეებში წავალ და მეტი კითხვაც გაგიჩნდებათ. ასე რომ, თავს შევიკავებ.
– როცა დაშორება გადაწყვიტეთ, როგორი იყო თქვენი მშობლების რეაქცია?
– ჯობია, რომ ოჯახი არ დაინგრეს, მაგრამ მე და გიორგიმ ასე გადავწყვიტეთ და თამრიკოს და გიას ზედმეტი კომენტარები არ გაუკეთებიათ.
– რა პლუსები და მინუსები აქვს თამრიკო ჭოხონელიძისა და გია როინიშვილის შვილობას, რაიმე შეზღუდვები დაგიწესათ თქვენი ოჯახის სახელმა?
– გია და თამრიკო არასოდეს არაფერში მზღუდავდნენ. ისე მიდიოდა ჩემი ცხოვრება, რომ ასეთი რამ არ დასჭირვებიათ. არ მახსოვს, შვილებთან თითის ქნევით ელაპარაკათ. მათ შვილობას პლუსი უფრო ბევრი აქვს, ვიდრე მინუსი. დიდი ბედნიერებაა, როცა საზოგადოება დიდი სიყვარულით ხვდება შენს მშობელს. მინუსად კი იმას მივიჩნევ, რომ არ არის სასიამოვნო, როცა მათზე ლაპარაკობენ, ანუ ჭორაობენ. რას ვიზამთ, ეს პოპულარობის თანმდევია და ვერსად გავექცევით. სკოლაში თუ ვინმეს სიცელქე ეპატიებოდა, მე და კოკოს არ გვპატიობდნენ, გვეუბნებონენ, დედათქვენის შვილებს ეს არ ეკადრებათო. ამიტომ ყოველთვის ვცდილობდით, ისეთი ნაბიჯი არ გადაგვედგა, რომ ხალხს მსგავსი რაღაცეები ელაპარაკათ.
– რას სწავლობთ მშობლებისგან, მათი ცხოვრებისეული გამოცდილება რა მაგალითს გაძლევთ?
– ჩემს პროფესიაში გაერთიანებულია გიას და თამრიკოს პროფესიები – სცენაზე კიდეც უნდა ვიმღერო და არტისტული ნიჭიც გამოვავლინო. ასე რომ, ორივესგან კარგ რჩევებს ვიღებ. გამიმართლა, რომ ასეთი ოჯახის შვილი ვარ. როცა მნიშვნელოვანი საკითის გადაჭრაზე მიდგება საქმე, გიას ცალკე ვურეკავ, თამრიკოს – ცალკე. მათი აზრი ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. ცხოვრებისეულ რჩევებსაც მაძლევენ. მე იმ ადამიანების კატეგორიას არ მივეკუთვნები, სხვის შეცდომებზე რომ სწავლობენ. მიმაჩნია, რომ საკუთარ შეცდომებზე უნდა ისწავლო და ხანდახან ცხვირის წამტვრევაც საჭიროა.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე
