ქმარმა ცოლი სხვა კაცს მიათხოვა

"ცხოვრება მოულოდნელობებითაა სავსე. არავინ იცის, ვის რა შეემთხვევა. თავს ნურავინ დადებს, ამას არ გავაკეთებო... რაც უნდა პრინციპული იყო, შეიძლება საკუთარი გრძნობების წინაშე კომპრომისზე წასვლა მაინც მოგიწიოს, ჩაიდინო ის, რასაც ვერასოდეს წარმოიდგენდი. გამოსავლის ძიებაში რა გზასაც უნდა დაადგე, საკუთარ თავს მაინც ვერ გაექცევი", – ასე დაიწყო საუბარი ჩვენმა რესპონდენტმა ელენემ, რომელსაც წარსულში ჩადენილი ცოდვა დღემდე აწუხებს. ახალგაზრდა ქალს, რომელსაც 19 წლით უფროსი, მამასავით მზრუნველი ქმარი ჰყავდა, ახალგაზრდა კაცი შეუყვარდა. თუ როგორი გაგრძელება მოჰყვა ამ დრამატულ ისტორიას, ქვემოთ შეიტყობთ.
ელენე:
– 20 წლის სტუდენტი ვიყავი, გიზო რომ გავიცანი, ერთი წლის შემდეგ კი მისი მეუღლე გავხდი. ჩემზე 19 წლით უფროსი გახლდათ. ინსტიტუტში საგანს გვიკითხავდა, უფრო ზუსტად, ჩვენი ლექტორი უცხოეთში მიავლინეს და გიზომ შეცვალა. მაშინ მეგონა, რომ ბედისწერამ გამომიგზავნა. მის მიმართ დიდი პატივისცემა და ინტერესი მქონდა, თვალებში შევყურებდი და თითოეულ სიტყვას ვისრუტავდი. უცოლო იყო – დინჯი, გაწონასწორებული, სიმპათიური, კეთილშობილი. თავმოვლილიც გახლდათ, ესთეტიც, საკუთარი თავის ფასიც იცოდა, მაგრამ ისეთი არ იყო, ახალგაზრდა ქალებს რომ ეკეკლუცება. არ ვიცი, რა ძალამ იფეთქა ჩვენ შორის...
ალბათ იგრძნო, რომ მომწონდა. არც ის ვიცი, რა დაინახა ჩემში ისეთი, ამ ასაკის ინტელექტუალურ კაცს ერთი ხელის მოსმით ცხოვრების შეცვლა რომ გადააწყვეტინა. როგორც თავად ამბობდა, სტიმული ვიყავი, მისი ენერგიის მასაზრდოებელი. შეიძლება ჩემი დაკარგვისაც შეეშინდა, ჯგუფელ ბიჭს მოვწონდი, ერთი–ორი თაყვანისმცემელიც მაკითხავდა. ამ კონკურენციის პირობებში გადაწყვიტა, ინსტიტუტის დამთავრებისთანავე ხელი ჩაევლო ჩემთვის, სანამ დავუსხლტებოდი.
– ასაკობრივ ზღვარს ოჯახურ ურთიერთობაში ხელი არ შეუშლია?
– გიზო გარედან ძალიან სოლიდური და დაბრძენებული ჩანდა, მაგრამ შინაგანად პატარა ბავშვი გახლდათ. მასთან ურთიერთობა არ გამიჭირდა, მით უფრო, რომ სულ ჩემს განებივრებას ცდილობდა.
– თავად როგორი მეუღლე იყავით მისთვის?
– ამბობენ, იდეალური ცოლი მამაკაცისთვის უნდა იყოს მეორე ნახევარიც, მეგობარიც, საყვარელიც, დიასახლისიც, პირობითად შვილიც და დედაცო. ბოლო ფუნქციას ვერაფრით ვითავსებდი, დანარჩენებს კი ასე თუ ისე ავუდიოდი. განსაკუთრებით "შვილის" როლს ვითავისებდი. ვგიჟდებოდი, თავს რომ მევლებოდა, ვიფერებდი.
გიზოს დედა ადრე გარდაეცვალა. მამამ სხვა ქალი შეირთო და ამის გამო მძიმე ბავშვობა ჰქონდა გამოვლილი. მსგავსი წარსულის მამაკაცები, როგორც ჩანს, ცოლ–შვილის მიმართ განსაკუთრებით მოსიყვარულეები ხდებიან. ცალკე ვცხოვრობდით. სანამ ცოლად მომიყვანდა, ბინა გაარემონტა. ავეჯიც ახალი დამახვედრა, მაღალი გემოვნებით შეძენილი. თავიდანვე სახლის დამხმარე აიყვანა, ნაზი ხელები საქმის კეთებით არ გაგიუხეშდესო.
ბავშვი რომ შეგვეძინა, ჭკუაზე არ იყო, სიბერის შვილს თურმე კიდევ სხვა განცდა მოსდევს. ზედ დაჰფოფინებდა, ძიძად თავისი ნათესავი, სანდო ქალი აუყვანა, მეუბნებოდა, ბავშვის ხელში ჭერით ხერხემალი არ დაგიზიანდესო. ვერ გეტყვით, ვის უფრო თავს ევლებოდა – მე თუ შვილს. საოცარი მამა და ქმარი იყო, იშვიათი!
– მუშაობას ვერ ახერხებდით თუ ქმარი ამისთვისაც გზოგავდათ?
– გიზო ბაჯაღლო ოქრო იყო, ჩემს მომავალზეც ზრუნავდა, მაიძულებდა, წინსვლაზე მეფიქრა და ერთ ადგილზე არ გავყინულიყავი. გათხოვებისთანავე დავფეხმძიმდი, ამიტომ მუშაობის დაწყებაზე არც მიფიქრია. მერე კი ისე მივეჩვიე განცხრომით ცხოვრებას, სიზარმაცემ შემიპყრო და რომ არა გიზოს ძალისხმევა, ალბათ იმ ქალებს დავემსგავსებოდი, ფეხიფეხგადადებულ მდგომარეობაში რომ პოულობენ სავანეს.
გიზომ მიშოვა სამსახური და, რომ იტყვიან, კინწისკვრით გამაგდო – ნიჭის გამოვლენის საშუალება ხომ უნდა მოგეცესო. კეთილ და მზრუნველ მამასავით მექცეოდა ყოველთვის. შეიძლება ამანაც განაპირობა, ასე რომ გავთამამდი ჭირვეული ბავშვივით. მის ფრთებქვეშ თავს საიმედოდ და დაცულად ვგრძნობდი, ისე, როგორც ქალიშვილი გრძნობს მამის საფარქვეშ თავს. შეიძლება ასეთმა ფუფუნებამ და ზედმეტმა მზრუნველობამ გამოიწვია ის, რაც დამემართა... ამას ალბათ ჩემს თავს ვერასოდეს ვაპატიებ.
– ასეთი რა მოხდა?
– თხრობას თავიდან დავიწყებ. ჩემს თანამშრომელ ნათიასთან თითქმის ყოველ ხელფასზე ვიკრიბებოდით გოგოები. პროდუქტებს ვყიდულობდით და ვქეიფობდით, ასე ვთქვათ, ვხალისობდით. ნათია მარტო ცხოვრობდა და სახლის აკლების არ გვერიდებოდა. ერთ დღესაც, მორიგი დროსტარების დროს, მასთან ბიძაშვილი კობა მოვიდა თავის მეგობარ მამუკასთან ერთად. გოგოები უკვე შექეიფიანებული და შეხუმრებულები ვიყავით. ჩემი თანამშრომლები მათ შემოსვლას ოვაციით შეხვდნენ და იმავე ინერციით გააგრძელეს გართობა. ამან ბიჭებიც წაახალისა. უცებ შემოვიდნენ კონტაქტში.
გოგოები გიჟობდნენ, მე თავშეკავებული ვიყავი. ეკამ ხუმრობით თქვა, ეს ბიჭები დავაწყვილოთო, კობას მანჩოსკენ მიუთითა, მანჩო გასათხოვარი იყო, არც შეყვარებული ჰყავდა. მამუკას კი... დანარჩენი გოგოები დაწყვილებულები იყვნენ... ეკამ თვალი მოავლო გოგოებს და შესაფერისი რომ ვერავინ ნახა, არჩევანი ჩემზე შეაჩერა – აი, ელენეს მაინც მამასავით ქმარი ჰყავს, მამუკას ელენე მოუხდებაო. გოგოებმა გადაიკისკისეს, მე შემრცხვა, გავწითლდი და მამუკას ქვემოდან ავხედე. ღიმილით მიყურებდა. ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდა და, არ ვიცი, იმ წამს რა მოხდა. ვინმეს რომ მოეყოლა, არ დავიჯერებდი – აქამდე ერთი ნახვით შეყვარება მწერლების ფანტაზიის ნაყოფი მეგონა. ეკაზე გავბრაზდი, როგორ შემარცხვინა–მეთქი, ხასიათი წამიხდა, იქიდან უგუნებოდ წამოვედი. ეკა მიზეზს მიხვდა და ბოდიშებს მიხდიდა, თუმცა აღარც მისი ბოდიშები მახსოვდა და არც მისგან მიღებული წყენა.
მამუკას თვალები და გამოხედვა ვერაფრით მოვიშორე. ვერ მივხვდი, რა დამემართა. იმ ღამით ბალიში დავიფარე თავზე და ისე დავიძინე, ეს უცნაური შეგრძნება თავიდან რომ მომეშორებინა. საკუთარ თავზე ვბრაზობდი, ნუთუ ეკას სულელურ გამოხდომაზე ასე ავვარდი–მეთქი. დროთა განმავლობაში ეს შეგრძნებები დავიწყებას მიეცა.

– მამუკასთან შეხვედრა ისევ მოგიწიათ?

– ერთ დღეს მამუკა ნათიასთან მოვიდა სამსახურში რაღაც საქმეზე. გოგოები თბილად შეხვდნენ. მე შემრცხვა და თვალი მოვარიდე. მეჩვენებოდა თუ არ ვიცი, ისიც რაღაცნაირად თავს მარიდებდა, შეიძლება იმავე შეგრძნებების გამო. რამდენჯერმე ისევ მოვიდა საქმეზე. მისი შემოსვლისთანავე განყოფილებას ვტოვებდი. ნათია მამუკას აქებდა, კარგი და საინტერესო პიროვნებააო. თითქოს არ მაინტერესებდა და არც ვუსმენდი, როცა მასზე საუბრობდა, სინამდვილეში კი სიტყვა არ გამომპარვია. ინტერესი ნამდვილად მქონდა. ის ბიჭი ჩემი ცხოვრების ნაწილი გახდა.
– ზოგჯერ ადამიანი ვერ აცნობიერებს, რომ შეყვარებულია. ბოლოს თავს გამოუტყდით, რაც გჭირდათ?
– თავიდან ახირება მეგონა, თავს ვებრძოდი. ვერაფრით დავუშვებდი, ასეთი სამარცხვინო რამ თუ დამემართებოდა გათხოვილ ქალს, თანაც არაჩვეულებრივი ქმარ–შვილის პატრონს... მამუკა ნათიასთან ხშირად მოდიოდა, იუმორის გრძნობა ჰქონდა და შიგადაშიგ გოგოებს ხუმრობაში ჰყვებოდა. ამ შეხვედრებზეც ერთმანეთს თავს ვარიდებდით გაბუტულებივით. ზოგჯერ მის მზერას წავაწყდებოდი – მეჩვენებოდა, რომ განსხვავებულად მიყურებდა. შინ რომ ვბრუნდებოდი, ძალიან განვიცდიდი. თითქოს მასში ყველაფერი მაღიზიანებდა – ისიც, ყურადღებას რომ არ მაქცევდა და ისიც, გოგოებთან რომ ხუმრობდა. თავი ვაიძულე, იმ შეხვედრებზე აღარ წავსულიყავი. სულ რაღაცას ვიმიზეზებდი. ეს კუკუდამალობანა ორ წელიწადს გაგრძელდა.
– ეს თქვენი შინაგანი ბრძოლები ქმართან დამოკიდებულებაში როგორ აისახა?
– ჩაკეტილი და სევდიანი გავხდი, თითქოს აღარაფერი მიხაროდა, თავის ტკივილები დამჩემდა. გიზო ყოველმხრივ ხელს მიწყობდა, განსაკუთრებით ფაქიზად მექცეოდა. მაიძულა, შვებულება ამეღო და დასასვენებლად გამიშვა. თითქოს გრძნობდა, რომ განმარტოება, საკუთარ თავთან მარტო დარჩენა მინდოდა. შედარებით მოვძლიერდი და მეგონა, განახლებული ენერგიით დავბრუნდებოდი უკან, მაგრამ...
– მაგრამ რა მოხდა?
– კურორტზე, სადაც ვისვენებდი, მამუკა ჩამოვიდა, ვითომ შემთხვევით და... მომიტაცა.
– როგორ თუ მოგიტაცათ?
– მანქანით დამხვდა და გარეთ რომ გამოვედი, წამიყვანა, ვითომ გამასეირნა. არც მე ვიცოდი, სად მივდიოდით და არც – მან. ალბათ სამი საათი შარაგზაზე დავქროდით. მერე საწვავი გაუთავდა და მანქანა გაჩერდა. გადმოვედით. უცებ საშინელი წვიმა წამოვიდა. ავტომობილის კარი თითქოს ჩაეკეტა, სიჩქარეში ვერაფრით გახსნა. მაისური გაიხადა და თავზე წამომაფარა, უცებ მომეხვია...
არ ვიცი, თავი როგორ დავკარგე. მივხვდი, რომ საშინელება ჩავიდინე. მამუკას ვუთხარი, რაც მოხდა, შეცდომა იყო და დავივიწყოთ–მეთქი. ჩემთვის არ იყო შეცდომაო, მეუბნებოდა და თმაზე მეფერებოდა. ისეთი სუფთა და სიყვარულით სავსე თვალებით მიყურებდა, თითქოს არაფერი შეგვიცოდავს. მე კი თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი, თითქოს ერთბაშად დავბინძურდი. არ ვიცოდი, ქმრისთვის როგორ შემეხედა თვალებში.
– ცხოვრება შეცვალეთ თუ ძველ ყოფას დაუბრუნდით?
– მინდოდა, ქმრისთვის ყველაფერი გულწრფელად მომეყოლა და მისთვის მიმენდო სასჯელი, მაგრამ ვერ შევძელი, ძალიან სუსტი აღმოვჩნდი. გადავწყვიტე, მამუკას აღარასოდეს შევხვედროდი.

– მამუკა როგორ შეხვდა თქვენს გადაწყვეტილებას?
– მითხრა, უზომოდ მიყვარხარ და დაგელოდებიო. შინაგანად ვგრძნობდი, რომ არ მატყუებდა, მართლა ვუყვარდი. იმასაც ვგრძნობდი, რომ მეც მართლა მიყვარდა. ამის გამო ორმაგად ვიტანჯებოდი. გიზოს მიმართ ცოდვა და პასუხისმგებლობა მტანჯავდა, ჩემს ტანჯვას ვერავის ვუზიარებდი.
– საკუთარ თავთან მიცემული პირობა შეასრულეთ, მამუკას მართლა აღარ შეხვდით?
– სიმართლე გითხრათ, თავს ვერ მოვერიე და ორჯერ კიდევ შევხვდი, მაგრამ ორჯერვე თავს პირობა მივეცი, რომ ეს უკანასკნელი იქნებოდა. მერე კი ეს ყველაფერი ორი წლის განმავლობაში გრძელდებოდა. მამუკა ცოლობას მთხოვდა, მე კი საშინლად ვიტანჯებოდი, მის გამო, ქმრის გამო, შვილის გამო... არ ვიცოდი, გიზოსთვის როგორ ამეხსნა, ან საერთოდ როგორ მიმეტოვებინა, შვილის წინაშე თავი როგორ მემართლებინა. სიკვდილი მინდოდა! ნერვიულობისგან ჯანმრთელობაც შემერყა და მკურნალობა დამჭირდა. თვალსა და ხელშუა ვილეოდი... ვეღარც სამსახურში დავდიოდი, ენერგია წამერთვა.
– ნუთუ ქმარი ვერ გრძნობდა, რაც თქვენს თავს ხდებოდა?
– ძალიან თავშეკავებით და მოთმინებით მექცეოდა, არაფერს იმჩნევდა. ერთ საღამოს კი უცნაური რამ მოხდა – გიზო სახლში მამუკასთან ერთად დაბრუნდა. რომ დავინახე, ადგილზე გავიყინე – შიშით და სირცხვილით დავიწვი. ჩემდა გასაკვირად, ორივე მშვიდად იყო, მამუკა მიღიმოდა. როგორც ჩანს, ერთმანეთთან ილაპარაკეს. მოულოდნელად გიზომ ჩემი ხელი მამუკას ხელს შეაგება, მინდა, დაგლოცოთო. თავი სიზმარში მეგონა!
– რას ბრძანებთ, დაუჯერებელი ამბავია!
– უჩვეულო რამ მოხდა – დამლოცა, გამათხოვა, გამამზითვა კიდეც მზრუნველ მამასავით... და ეს ყველაფერი ჩემს გადასარჩენად გააკეთა. ასეთ სიყვარულს და სიკეთეს ნამდვილად არ ვიმსახურებ!
– ბავშვი?
– ხან ჩემთანაა და ხან – გიზოსთან. ვცდილობთ, ფსიქოლოგიურად კიდევ უფრო არ დავტვირთოთ.
– თქვენ თავად დამშვიდდით? ახალი ქმრის გვერდით თავს როგორ გრძნობთ?
– ასე ვიტყოდი, გადავრჩი, გიზომ გადამარჩინა... როგორც ჩანს, როცა ცხოვრება აგერევა, ბოლომდე მაინც ვერ ლაგდები, სიმშვიდე გერღვევა. მამუკა შესანიშნავი პიროვნებაა, მიყვარს, ვუყვარვარ, მის გვერდით თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ, მაგრამ გიზოზე დარდი სულიერ სიმყუდროვეს მირღვევს. მაწუხებს, რაც მის წინაშე ჩავიდინე. მისი დიდსულოვნება საკუთარი ცოდვების შეგრძნებას მიმძაფრებს. მამუკა ცდილობს, ამ ჩიხიდანაც გამომიყვანოს და ტკივილი მომიხსნას. ვნახოთ, რა იქნება.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე