მაკა შალიკაშვილი და ზაზა ბეჟაშვილი რეჟისორებმა დაივიწყეს

მსახიობებს, მაკა შალიკაშვილსა და ზაზა ბეჟაშვილს, ანუ ზუზუს, მეგობრობის გარდა, საწუხარიც აერთიანებთ – საყვარელ საქმეს საკუთარი სურვილის წინააღმდეგ არიან ჩამოშორებული და თავს რეჟისორებისგან უსამართლოდ დავიწყებულად მიიჩნევენ. არადა სწორედ ახლა აქვთ პროფესიული გაფურჩქვნის ასაკი. იმედია, წინ ბევრი როლი ელით, მანამდე კი ერთმანეთს მხარში უდგანან. ბევრი პიროვნული თვისებითაც ჰგვანან ერთმანეთს და ოცნებობენ, რომ რომელიმე რეჟისორმა ისინი სამუშაოდ ტანდემში მიიწვიოს.
– რამდენ წელს ითვლის თქვენი მეგობრობა?
მაკა: ზუზუს ძალიან დიდი ხანი ვიცნობდი, მაგრამ არ ვმეგობრობდით, თუმცა ყოველთვის მესიმპათიურებოდა.
ზუზუ: არ მჭირდება ფუთი მარილის ჭამა, რომ მივხვდე, ადამიანი ჩემიანია თუ არა. მე რომ ინსტიტუტში ვსწავლობდი, მაკას უკვე დამთავრებული ჰქონდა, მაგრამ ზოგჯერ თეატრალურის კაფეში შემოდიოდა. მაკა, სწორედ მაშინ შეგამჩნიე, შენ კი ვერასოდეს მამჩნევდი. ბოლოს ვერიკო ტურაშვილის კლიპის გადაღებებზე შევხვდით და იქიდან დავმეგობრდით.
მაკა: მგონია, რომ ზუზუ არის ჩემი ნაწილი. მე რომ ბიჭი ვყოფილიყავი, ზუსტად ზუზუსნაირი ვიქნებოდი, მაგრამ, მგონი, გოგოც მისნაირი ვარ. ზუზუსი ყველაფერი ძალიან მომწონს – ჩაცმა, ჯდომა, დგომა, წოლა, მოწევის, ლაპარაკის მანერა, აზროვნება და ხედვა. რაღაცას რომ ყვება, ვშტერდები! მოკლედ, ხიბლში ვარ. მაგრად "მევასება" და მინდა, სულ ჰქონდეს როლები. მისი ეკრანზე ყურება ჩემთვის ბედნიერებაა. ზოგჯერ ჩემი შესრულებული როლები არ მიქმნის ისეთ კომფორტს, როგორსაც მისი ფილმების ნახვა.
ზუზუ: მაკა ჩემთვის ხარისხიანი ადამიანია, რაც მახარებს, რადგან კიდევ უხარისხო მეგობრები აღარ მინდა.
– "ხარისხს" ამ შემთხვევაში რას უწოდებთ?
ზუზუ: მაკას ვიზუალი, ჩაცმის სტილი ძალიან მომწონს. მას აქვს ის, რაც არ აქვს 90 პროცენტს – ქარიზმა. ეს გოგო არის არაადეკვატური და მისი ეს თვისება მიყვარს. ჩემზეც ვერავინ იტყვის, მთლად ადეკვატურიაო. ყველა ჩემს მეგობარზე ვხვდები, ამა თუ იმ სიტუაციაში რას იზამენ ან რას იტყვიან, მაგრამ ვერასოდეს გავარტყი, რას იზამს მაკა.
– თქვენი კოლეგები ათასგვარ შოუებში არიან დაკავებული, თქვენ კი, არც ერთი, არსად ჩანხართ, არც კინოსა და თეატრში. რატომ, რაშია საქმე?

ზუზუ: რეჟისორებმა და პროდიუსერებმა გადახედონ და, თუ ნახავენ, რომ არტისტები ყრია, მაშინ შეეშვან მაკას, მაგრამ არც თეატრში, არც კინოში და არც შოუებში მსახიობები არ ყრია. ძალიან გოიმი უნდა იყო, რომ არტისტი დაგჭირდეს და მაკა შალიკაშვილი არ გაგახსენდეს.
მაკა: შეიძლება ჩვენი შეხედულებების გამო მე და ზუზუ ვართ გოიმები, მაგრამ აშკარაა, რომ უმცირესობაში აღმოვჩნდით. ეტყობა, არ მოსწონთ, როცა ძალიან თავისუფალი ხარ. მე და ზუზუ ერთნაირად რომ ვფიქრობთ, ამიტომ ვართ ერთად. მიყვარს თავისუფლება და ყველაზე მეტად თავისუფალ ადამიანებს ვაფასებ.
– ვის შეიძლება არ მოსწონდეს თქვენი შეხედულებები ან რას გიწუნებენ?
ზუზუ: თბილისი პატარა ქალაქია და ყველა ფრაზა ჩემამდე მოდის. თითო "აგენტი" ყველგან მყავს. არ მინდა, პენსიაზე გასული მსახიობივით ვლაპარაკობდე, თუ სადღაც არ დამიძახეს, რა პრობლემაა... პოპულარობა ჩემი მიზანი არასოდეს ყოფილა, უბრალოდ მინდა, როლები მქონდეს. მივხვდი, რომ თუ მლიქვნელი არ ხარ და ათასჯერ არ რეკავ, არ ახსენებ, რომ არსებობ, ისე არავინ არსად დაგაკავებს. ეგღა მაკლია, ვიღაცას ჩემი არსებობა შევახსენო და მივეაფერისტო!
მაკა: მეცინება, როცა ვიღაცის დაჭერილი პოზები ჭრის და მათზე ფიქრობენ, რომ საქმეს უფრო ხარისხიანად გაუკეთებენ, ვიდრე ჩვენ. სასაცილოა ვიღაცეების ვითომ პუნქტუალობა და დაწერილი სტატუსები, თუ როგორ უყვართ თეატრი ან მაისურზე წარწერა – "მზად ვარ, თეატრისთვის თავი დავდო" და ა.შ.
ზუზუ: მე ამას დებილიზაციას ვეძახი! შეიძლება გადაღებაზე 5 წუთით დავაგვიანო, მაგრამ იმ მსახიობზე ბევრად ხარისხიანად გავაკეთო საქმე, ვინც დანიშნულ დროზე ადრე მივა. ახლა თუ არ ვჩანვარ, იმას არ ნიშნავს, რომ არსად მეძახიან, უკვე მეც ბევრ რაღაცაზე უარს ვამბობ. ვიღაცეებს ჰგონიათ, რომ დამიძახონ, მაშინვე გავიქცევი, მაგრამ ასე არ არის. მე და მაკას ახლა პაუზა გვაქვს, მაგრამ ესეც საჭიროა, ბევრი რამ გადავაფასეთ. ამას გარდა, თვალიც გადავავლეთ, რა გაგვიკეთებია, რას დავტოვებთ...
მაკა: ზუზუს ჰყავდა რეზო ჩხეიძე, მე – მუმუშა გაწერელია, ამიტომ პროფესიონალიზმს ვერავინ გვასწავლის. ხომ არ შეიძლება ხმამაღლა ვყვიროდეთ, რისი გაკეთება შეგვიძლია.
ზუზუ: მე რაც ძალას მაძლევს, კიდევ ამ პროფესიაში დავრჩე, ისაა, რომ ღმერთი ყოველთვის ჩემკენაა. ქართველმა მაყურებელმა მხოლოდ ჩემი პაპსა პროექტები იცის – "გოგონა სლაიდიდან" და "ჩემი ცოლის დაქალები", ჩემს ძალიან სერიოზულ ფილმებს კი არ იცნობენ. ვისთანაც მიმუშავია, ჩემთვის არასოდეს უთქვამს, რომ მას რაღაც გავუფუჭე. ეს უკვე ჩემთვის დიდი სტიმულია, პრიზებზე რომ აღარაფერი ვილაპარაკო.
– მარტო თქვენ ხომ არ ხართ ასეთ სიტუაციაში, ბევრი ქართველი მსახიობია უმუშევარი. ნიჭიერებიც არიან, მაგრამ არსად თამაშობენ. ეს რის გამო ხდება?
ზუზუ: რომ მკითხოთ, რომელი ქართველი მსახიობი მიყვარს, აუცილებლად მერაბ ნინიძეს გეტყვით. ცოტა ხნის წინ მის ინტერვიუს ვუსმინე, სადაც დაახლოებით ასე თქვა, საქართველოში რომ დავრჩენილიყავი, თავს კარგად ვერ ვიგრძნობდიო... ზურა ყიფშიძე ჩემთვის რობერტ დე ნიროს და შონ პენის დონის არტისტია, მაგრამ მასზე ხშირად ამბობენ, როგორი მძიმეა. პუნქტუალური და უხარისხო ვიღაცის დაკავებას სჯობს, ზურას სიმძიმე აიტანო.
– თქვენ და მაკას ერთად თამაშზე გიფიქრიათ?
ზუზუ: რეჟისორ გაგა გოშაძეს ძალიან უნდა, მე და მაკა ერთად გვათამაშოს, მაგრამ შესაფერისი პიესა ვერ ვნახეთ. ვიცი, რომ მასთან საქმიანი ურთიერთობა გამიადვილდება, ოღონდ არა იმიტომ, რომ ვმეგობრობთ. გაგას სულ უნდა, რომ თეატრში შემათრიოს და რაღაც გამაკეთებინოს. მან ზუსტად გამიცნო, როგორც პიროვნება და როგორც მსახიობი, ამიტომ ვიცი, მასთან საინტერესო სამუშაო მელის. ეს მირჩევნია მყვირალა თეატრებში დადგმულ სპექტაკლებს, სადაც უკვე აღარც დავდივარ.
– ზემოთ ზუზუ ამბობდა, ერთნაირად არაადეკვატურები ვართ და ეს მომწონსო. კიდევ რა თვისება გიყვართ ერთმანეთში?
მაკა: ჩემგან განსხვავებით, ზუზუს სასწაული იუმორი აქვს.
ზუზუ: მაკა საოცარ ფრაზებს ამბობს. თავისნაირი არაადეკვატური იუმორი აქვს. ახლაც, ინტერვიუზე რომ დააგვიანა და დავურეკეთ, ხომ ნახეთ, რა სასწაული და გულწრფელი "ვაიმეეე!" თქვა. როგორ შეიძლებოდა, რომ ამ დაგვიანების გამო გავბრაზებოდით?! ზოგჯერ საშინელ ამბავს გიყვება, მაგალითად, იმას, თუ როგორ დაგლიჯა დათვმა და შენ ამ დროს სიცილით კვდები.
მაკა: ეტყობა, ამიტომაა, რომ ცხოვრებაში არავის ვეცოდები. კიევში გადაღების დროს დათვმა რომ დამგლიჯა, დღესაც მეტყობა იარები და შეხედეთ, ზუზუ კიდევ იცინის! გეგონება, სასაცილო რამ დამემართა.
ზუზუ: რაც მთავარია, დაავიწყდა, კიევში რომ იყო და ქართულად ყვიროდა, მიშველეთო. მითხრა, ყურადღება რომ არავინ მომაქცია, ისევ დათვი შემეშვაო. ერთ მაგარ ისტორიას მოგიყვებით. მაკამ შვილი, თინანო, ზოოპარკში წაიყვანა. ბავშვების თვალწინ გალიაში მყოფი კურდღლები გველმა შეჭამა. ხომ წარმოგიდგენიათ, პატარები რა ისტერიკაში ჩავარდებოდნენ. მაკა თავისი "განაზებული" ხმით დირექტორის კაბინეტში ავიდა და სერიოზული სახით ჰკითხა, რატომ ვერ დააწერთ, გველი სადილობსო. ისტერიკაში იყო, რომ მოვიდა და ეს ამბავი მოგვიყვა, მაგრამ შეიძლებოდა, რომ სერიოზულად მოგვესმინა?!
– სხვების შეფასებები თუ გსმენიათ, თქვენზე რას ამბობენ?
ზუზუ: მაკა, არც შენზე გამიგია და არც ჩემზე, ვინმეს ეთქვას, უნიჭოაო და, მგონი, თაფლში ჩაგვახრჩვეს. ქება–ქებაში ჩაგვატივტივეს. ახლა უნდა გავწიწაკდეთ და ისევ ზემოთ ამოვიდეთ. ჩემზე ამბობენ, მძიმეაო და მირჩევნია, ასეთი ვიყო, ვიდრე მჩატე. ერთხელ ჩემს ძმაკაც ნინი დედალამაზიშვილთან უთქვამთ, თურმე ზუზუ გადაღებაზე ჭიქებს ამტვრევს, ისეთი მძიმე ხასიათი აქვსო და ნინის იქ სასწაული ამბავი აუტეხია.
მაკა: იგივე რეაქცია მექნება, ჩემთან რომ შენზე რაიმე მსგავსი თქვან. პირველ რიგში, ჩვენ უნდა გავიტანოთ ერთმანეთი!
ზუზუ: თუ მაგარ ტიპობად იმას თვლიან, რომ ვიღაცას ჩემი დაგოიმების უფლება მივცე, ჩემზე ეკონომია გააკეთოს, მაშინ მე ძალიან მძიმე ვხდები და ამ დროს არ მომეკაროთ! 3–4 წლის წინ რომელიღაც პროდიუსერის მოადგილის მოადგილეს თურმე რაღაც ვუთხარი და ის არ ავიწყდება, ამიტომ ნახევარ სიტყვაში წყვეტს, ვიქნები თუ არა რომელიღაც პროექტში.
მაკა: ცოტა გულდაწყვეტილი ინტერვიუ გამოგვივიდა, მაგრამ ეს რეალობაა. სიხარულიც, ბედნიერებაც ისეთი ვიცით, როგორიც არავის შეუძლია და ტკივილიც.
ზუზუ: ჩემს მდგომარეობაში რომ გაღიმებულმა ვიარო, ან ბავშვი უნდა ვიყო, ან "დურაკი". ბავშვი აღარ ვარ, "დურაკად" ყოფნა კი არ მინდა.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე