"ჩემს საყვარელ გოგონას ძველ სიყვარულს ვერ ვპატიობ"

16 წლის ბიჭი ვარ. ჩემი თანატოლი გოგო მიყვარს. ის ცეკვაზე დადიოდა, მე კი გვერდით შენობაში ჭიდაობის გაკვეთილები მქონდა. გზაში გავიცანით ერთმანეთი. სანამ მის სახელს გავიგებდი, მაშინაც ყურადღებას ვაქცევდი, რადგან გარეგნობით გამორჩეულია. შორიდან ვესალმებოდით ერთმანეთს, მერე კი დავახლოვდით, მაგრამ ისე არა, რომ რაღაცეები მეკითხა ან დიდხანს გვესაუბრა. გზის რაღაც მონაკვეთზე ვხვდებოდით ერთმანეთს, გარკვეულ მანძილს ერთად გავდიოდით და მერე ვშორდებოდით. მას რეპეტიციები ეწყებოდა, მე – ვარჯიში.
ძალიან შემიყვარდა. ყოველდღე მასზე ფიქრით ვიღვიძებდი, სულ მასზე ვოცნებობდი. ვნატრობდი, ის დღე დამდგარიყო, რომ ერთად ვყოფილიყავით.
ნატვრა ზამთარში ამისრულდა. ერთ დღეს გავბედე და "ფეისბუქით" წერილი გავუგზავნე, ვწერდი, რომ ძალიან მიყვარდა და ამას პირადად ვერ ვეუბნებოდი. ჩემდა გასაკვირად, მითანაგრძნო, მითხრა, რომ ჩემ მიმართ გარკვეული გრძნობა მასაც ჰქონდა და წინააღმდეგი არ იქნებოდა, თუკი ერთმანეთს შევხვდებოდით.
ასე დავიწყეთ ურთიერთობა. ერთ დღეს მითხრა, რომ ვუყვარდი. ამან საერთოდ გამაგიჟა! ბედნიერი ვიყავი, ვამაყობდი, რომ ძალიან ლამაზ გოგოს ვუყვარდი... რამდენიმე ხნის წინ ერთ რაღაცაში გამომიტყდა. მითხრა, ადრე შეყვარებული მყავდაო და იმ ბიჭის სახელი და გვარიც მითხრა. ვიცი, ამაში ცუდი არაფერია, მერე რა მოხდა, თუ ოდესღაც ვიღაც უყვარდა, მაგრამ ეს ჩემთვის დიდი დარტყმა აღმოჩნდა. ვერაფერს ვეტყოდი, სისულელე იქნებოდა საყვედურის თქმა, მაგრამ ვერც ეს დავივიწყე. თითქოს თავმოყვარეობა შემელახა. საკუთარ თავს ბევრი ვებრძოლე, მაგრამ არაფერი გამომდის, მის მიმართ ინტერესი დავკარგე, ჩემი გრძნობა გაუფერულდა.
შეყვარებული მატყობს, რომ შევიცვალე. მიზეზს მეკითხება, მე კი არაფერს ვუხსნი და ვცდილობ, შეხვედრები თავიდან ავირიდო. სიმართლეს ვერ ვეუბნები, რადგან ვერ გამიგებს. მას ხომ არ მოვუტყუებივარ, გულახდილად დამელაპარაკა, ტყუილი რომ ეთქვა და სიმართლე მერე გამეგო, ხომ უფრო ცუდი იქნებოდა? მან გულწრფელად მითხრა ყველაფერი, მე კი ვერ ვპატიობ, რომ წარსულში სხვა უყვარდა.
"სარკის" მკითხველი