კახა კინწურაშვილი ბიჭის მამობისთვის ემზადება

მსახიობ კახა კინწურაშვილის ცხოვრებაში მალე ყველაზე მნიშვნელოვანი მოვლენა მოხდება – შვილი შეეძინება. ამ დიდ ბედნიერებას მოუთმენლად ელის და მამობას დიდი პასუხისმგებლობით ეკიდება. ერთდროულად ოთხ სამსახურში მუშაობს და ამავე დროს ცდილობს, ცოლს, მზიკა ყანჩელს, ყურადღება არ მოაკლოს. თუ საჭიროა, სახლის საქმეების კეთებასაც არ თაკილობს.
– კახა, მსახიობობასა და შოუმენობას შორის ბალანსის დაცვა გამოგდით, რომ რომელიმე ამპლუამ არ გადაწონოს თქვენში?
– ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი პატარ–პატარა ნაბიჯებით მიდის. არასოდეს მომხდარა უეცარი ცვლილება, რომ დავბნეულიყავი. დღეს ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი ისე მიდის, რომ მსახიობობასა და წამყვანობას შორის არჩევანის გაკეთება არ მიხდება. როგორც თეატრში, ისე ტელევიზიაში მუშაობას დაბალანსებულად ვახერხებ. ტელევიზიაში მუშაობა ძალიან რთულია. პროექტში "ერთი ერთში" ფაქტობრივად მაყურებელთან ერთად ვარ, ამიტომ მათი განწყობა, ენერგეტიკა უნდა გავიზიარო. შოუში მათი მასპინძელი ვარ და მინდა, ძალიან ხალისიანი გამოვიდეს. მუდმივად ბეწვის ხიდზე გავლა მიწევს, რომ ზედმეტი არ მომივიდეს და უნებურად მონაწილეს არ ვაწყენინო.
– ყველანაირ შემოთავაზებულ როლზე თანხმდებით თუ თავს არჩევის უფლებას აძლევთ?
– როცა როლს გთავაზობენ, ზოგჯერ სცენარი ან რეჟისორი არ მოგწონს, მაგრამ თანხმდები, რადგან სხვა სამუშაო არ გაქვს. ამის გამო კომპრომისებზე გიწევს წასვლა. თეატრში, როცა რეჟისორი როლს გაძლევს, ვალდებული ხარ, ის გმირი ითამაშო, თუნდაც დარწმუნებული იყო, რომ ძალიან ზედაპირულია. ასეთი როლები მეც მქონია, მაგრამ ახლა ის ეტაპი მაქვს, როცა ვცდილობ, ასეთი რაღაცეები ავირიდო. მინდა, ყველა ნამუშევარი ჩემი სათქმელით იყოს დატვირთული, ჩემი სული გავაშიშვლო იმ გმირის დახმარებით, რომელსაც ვითამაშებ.

– მსახიობებისგან მსმენია, რომ რეჟისორები ეკრანზე გაცვეთილ სახეებთან მუშაობას ერიდებიან. ამ საფრთხეზე არ გიფიქრიათ?
– ჩემი ერთ–ერთი მთავარი საფიქრალი ესაა. მე რომ უცხოეთში ვცხოვრობდე, გულწრფელად გეუბნებით, ტელევიზიაში არ ვიმუშავებდი. მიუხედავად იმისა, რომ ვამბობ, ერთი მეორის კეთებაში ხელს არ მიშლის, მაინც მთელი ჩემი ფიქრები ტელევიზიას მიაქვს და ეს დრო ჩემს მთავარ საქმეს, თეატრს აკლდება. დღევანდელი რეალობიდან გამომდინარე, მსახიობებს გვიწევს, ტელევიზიიდან მიღებულ შემოთავაზებებსა და რეკლამებში მონაწილეობასაც დავთანხმდეთ. მე ხომ გახმოვანებაზეც ვმუშაობ და "ჯიდიესის" დილის გადაცემაც მიმყავს. ამდენი სამსახური სხვა ქვეყანაში რომ მქონდეს, მილიონერი ვიქნებოდი. ეს ყველაფერი დიდ ენერგიას მართმევს, მაგრამ, როცა კონტრაქტს ხელს ვაწერ, პასუხისმგებლობას ვიღებ, რაც ბოლომდე უნდა შევასრულო.
ჩემს პროფესიაში ბევრი შეცდომა მქონია. შეცდომები დამიშვია, როგორც პიროვნებასაც, მაგრამ ახლა ვთვლი, რომ თუ რამეს ხელს მოვკიდებ, იმისთვის მზად ვიქნები. ველოდები ყველანაირ გამოწვევას, როგორც თეატრიდან, ისე კინოდან. ჩემთვის დიდი მიღწევაა, როცა საინტერესო ადამიანებთან მაქვს კონტაქტი. კარგ რეჟისორებთან, მსახიობებთან თუ სხვა პროფესიის ხალხთან ურთიერთობა მზრდის. მსახიობი ყოველთვის შინაგანად შიშველი უნდა იყოს, რაც ძალიან რთულია, მაგრამ ამისთვის ცხოვრება ღირს.
– პროექტში "ერთი ერთში" მონაწილის სტატუსით მიიღებდით მონაწილეობას?
– სიამოვნებით დავთანხმდებოდი, თუ ჩემს თავში დარწმუნებული ვიქნებოდი. რომ მქონდეს დრო, ერთ სიმღერაზე დიდხანს ვიმუშაო, ხმა და სმენა დავხვეწო, რატომაც არა?! მეუბნებიან, რომ ხმაც მაქვს და სმენაც, მაგრამ პრაქტიკა მჭირდება. სულ ვამბობ, ერთადერთი, რასაც ძალიან ვნატრობ, ისაა, რომ ხმა მქონდეს, არა – იმიტომ, რომ სცენაზე დავდგე ან სუფრასთან ვიმღერო, უბრალოდ ჩემთვის მღერა შემეძლოს.
– ასეთი დატვირთული სამუშაო ოჯახისთვის და მეგობრებისთვის ალბათ ძალიან ცოტა დროს გიტოვებთ.
– ხანდახან ეს ყველაფერი იმდენ დროს მართმევს, რომ სახლში მისულს წიგნის წაკითხვის თავი აღარ მაქვს. სამ ფურცელს წავიკითხავ და მაშინვე მეძინება. ერთ წიგნს დაახლოებით სამი კვირაა ვკითხულობ, მაინტერესებს, მაგრამ ბოლოში ვერ გავედი. დასვენებისთვის მეტი დრო რომ მქონდეს, ჩემს მეუღლესთან მზიკასთან ერთად სადმე გავისეირნებდი. სამწუხაროდ, ვერ ვახერხებ. როგორც კი თავისუფალი დრო მიჩნდება, აუცილებლად იმ ადამიანებთან ვატარებ, ვინც ჩემი თანამოაზრეები არიან, პირველ რიგში, მეუღლესთან და შემდეგ – მეგობრებთან.
– მზიკა ეგუება ქმრის ასეთ რეჟიმს?
– როგორი დაღლილებიც უნდა ვიყოთ, საღამოს მაინც ყოველთვის ვახერხებთ დღის შეჯამებას. ერთმანეთს ვუყვებით, რა მოხდა დღის განმავლობაში, ვის რა ვარგეთ, რა გავაკეთეთ... ის დაკარგული დრო, რასაც ერთმანეთთან ვერ ვატარებთ, ვცდილობთ, თუნდაც ერთ საათში მაქსიმალურად ავინაზღაუროთ.
– ანუ კვირაში ერთი დღეც არ გაქვთ გამოყოფილი, რომელსაც მხოლოდ ცოლს დაუთმობდით?
– წინასწარ არასოდეს ვიცი, კვირის რომელ დღეს შეიძლება დავისვენო. იშვიათად ხდება, როცა მთელი დღე თავისუფალი ვარ. რომ ვიცოდე, კვირაში ერთი დღე თავისუფალი მაქვს, შედეგიანად გამოვიყენებდი როგორც ჩემს ცოლთან, ისე მეგობრებთან ურთიერთობაში. საქართველოს იმ ადგილებს მოვინახულებდი, სადაც დასვენება შეიძლება. ჩვენს ქალაქში ხომ პარკი და ტყე აღარ დარჩა. უცხო ქვეყანაში რომ ჩავდივარ, პირველ რიგში, პარკში მივდივარ და წამოვწვები ხოლმე. ჩემი ყველაზე დიდი განტვირთვა მიწასთან ახლოს ყოფნა, ბუნება, სუფთა ჰაერია. სამწუხაროდ, ამ ქალაქში ხეებს კედლები ურჩევნიათ.
თან ახლა შვილს ველოდები, რომელიც ამ გარემოში უნდა გაიზარდოს და ამის გამო ძალიან ვნერვიულობ.
– გილოცავთ ამ სასიხარულო მოვლენას. როდის ხდებით მამა?
– ივლისის დასაწყისში ბიჭს ველოდებით.
– როგორი შეგრძნებები გაქვთ?
– ეს სულ სხვა შეგრძნებაა. მე და მზიკა თითქმის 4 წელია ერთად ვართ, შვილს კი ახლა ველოდებით. ჯერ ერთად ყოფნა გვინდოდა და, როცა მივხვდით, რომ გვსურდა, უფრო მეტი საერთო გვქონოდა, გადავწყვიტეთ შვილის გაჩენა. უკვე სულ ჩემს შვილზე ვფიქრობ. ეს სრულიად განსხვავებული პასუხისმგებლობაა. ვაანალიზებ, რომ ის ინდივიდი იქნება და მასში ყოველდღიურად რასაც კი აღმოვაჩენ, შევეცდები ის უნარები განვუვითარო და მე ამას გვერდიდან ვუყურო.
ალბათ მომიწევს მისთვის რჩევების მიცემა, მაგრამ ჯერჯერობით ასე ვფიქრობ: მინდა, შვილი ჩემი ყველაზე დიდი მეგობარი იყოს. ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ შვილი ჩემი სულის ნაწილია. ეს ძალიან დიდი ბედნიერებაა. ჯერ კიდევ ეიფორიაში ვარ და წარმომიდგენია, რა იქნება მაშინ, როცა დავინახავ, პირველად როგორ გაიღიმებს, პირველად როგორ გაივლის, პირველ სიტყვას როგორ იტყვის ან მამას რომ დამიძახებს. თუ ენდომება, სახელითაც მომმართოს. მასში გარკვეული თვისებების აღმოჩენას რომ დავიწყებ, როცა დავაფიქსირებ, რაზე ეცინება, რაზე ტირის... ეს სულ სხვა შეგრძნება იქნება. ჩემს შვილს მე კი არ გავზრდი, ის გამზრდის მე, მაგრძნობინებს ამქვეყნად რა არის მნიშვნელოვანი. ერთადერთი, რაც შემიძლია ვუსურვო, ისაა, რომ კეთილშობილი იყოს. დანარჩენი თავად გადაწყვიტოს, როგორი იქნება.
– თქვენი ცოლიც ასეთივე მღელვარე განცდებშია?
– მზიკაც ეიფორიაშია. კაცის პოზიცია სულ სხვაა, გვერდიდან უყურებ და ქალისთვის ბევრი სირთულეა. მუცელში ვიღაც რომ გყავს, წარმომიდგენია, ეს რა შეგრძნებაა. ამიტომ მაქსიმალურად ვცდილობ, ჩემი ყოველი დღე მზიკასი იყოს.
– როგორც მივხვდი, სწორედ მზიკასგან გაქვთ ძალიან დიდი ხელშეწყობა, რომ საქმესაც არ მოაკლოთ ყურადღება.
– კი, მზიკამ იცის, რომ ჩემთვის პროფესია ძალიან მნიშვნელოვანია. პროფესიით იურისტია, ახლახან დაამთავრა სწავლა, ჯერ არ მუშაობს. მეც პატივს ვცემ მის პროფესიას. როგორ შეიძლება ადამიანმა მეუღლის პროფესიაზე იეჭვიანო და უსაყვედურო, რომ საქმეს უფრო მეტ დროს უთმობს, ვიდრე შენ, ეს ხომ აბსურდია! ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე, როგორც პიროვნება, მზიკასთან უფრო გაზრდილი ვბრუნდები, მისთვის უფრო საინტერესო ვხდები. ეს კარგად აქვს გააზრებული და მაქსიმალურად ხელს მიწყობს.
– როგორი შემფასებელია?
– ძალიან კარგი შემფასებელია. მზიკამ იცის, რაც უნდა მტკივნეული იყოს, სიმართლე უნდა მითხრას. თუ რაიმე შენიშვნა აქვს, პირდაპირ მეუბნება და ვცდილობ, გავითვალისწინო, ჩემი როლები ყოველ სპექტაკლზე განვავითარო. ჩემს წამყვანობასთან დაკავშირებითაც უთქვამს, რომ რაღაც ზედმეტი იყო, ზოგჯერ ვეთანხმები, ზოგჯერ – არა, მაგრამ ჩვენი აზრები ძირითადად ემთხვევა ერთმანეთს.
– მგონი, არატიპური ქართველი ქმარი ხართ.
– არ ვიცი.
– სახლის საქმეებში თუ ეხმარებით? რატომღაც ვერ წარმომიდგენიხართ საჭმლის კეთების ან ჭურჭლის რეცხვის პროცესში.
– მხოლოდ ორი საჭმლის გაკეთება ვიცი. მზიკა კი ძალიან გემრიელ საჭმელებს აკეთებს. ყველაფერში შემიძლია დავეხმარო. ერთადერთი, მგონი, ჭურჭლის რეცხვა არ ვიცი. არც მაქვს სურვილი, ჭურჭლის კარგად გარეცხვის სწავლას დრო დავუთმო. როგორც კი დრო მიჩნდება, აუცილებლად ვაკეთებ იმ ორ სალათს, რომლებიც ვიცი. არც იმაზე მაქვს პრობლემა, თუ მზიკა ვერ შეძლებს, მე გამოვხვეტო ოთახი.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე