რა ისწავლა ბექა ქურხულმა რეზო ინანიშვილისგან

დაბადების თარიღი: 1974 წლის 6 ოქტომბერი
განათლება: შოთა რუსთაველის სახელობის თეატრალური უნივერსიტეტი, დრამის ხელოვნების ფაკულტეტი (თამაზ ჭილაძის სახელოსნო).
უყვარს: ნადირობა, ცხოველები, "კისრისტეხა", მთებსა და ღრეებში ხეტიალი...
თვითშეფასება

ფილოლოგების ოჯახში დაიბადა და გაიზარდა. 4 წლის იყო, როცა დედას რაღაც ფრაზები უკარნახა ჩასაწერად.

"ბავშვობაში კითხვა ძალიან მიყვარდა. ცოტა დაუჯერებელია, მაგრამ ფაქტია, რომ 6 წლის ასაკში "ჩიპოლინოს თავგადასავალი" წავიკითხე. შემდეგ - "სამი მუშკეტერი", "დონ კიხოტი". დონ კიხოტზე მითქვამს, რა კარგი კაცია და რა ცუდი ამბები ემართება-მეთქი. ოჯახი, გარემო, კითხვის სიყვარული - ალბათ ამ ყველაფერმა ერთად გააჩინა ჩემში წერის სურვილი".

თავს მწერალს ვერ უწოდებს. "უბრალოდ, ვწერ პროზას - ასე ამბობს და იქვე ხუმრობით ამატებს: ლექსი არასოდეს დამიწერია, ეტყობა, ძალიან პროზაული ადამიანი ვარ".

დღემდე მხოლოდ ორი პიესა აქვს შექმნილი, ისიც უკანასკნელ წლებში. მათგან ერთ-ერთი, "სიბნელე სხვის ფანჯრებში", გასული საუკუნის 90-იანი წლების გამოძახილია და დედა-შვილის დიალოგზეა აგებული. ის ზურაბ კანდელაკმა საზოგადოებრივი რადიოს რადიოთეატრში დადგა.

ხოლო მეორე პიესა - "აჰა, საცაა ხე წაიქცევა", 2011 წელს დაიწერა. "ნაწერი პიესა-ფარსი გამოვიდა. პოლიტიკისგან შორს ვარ, უბრალოდ, ეს ჩემი დამოკიდებულებაა და მივიჩნევ, რომ სწორედ ასეთი ფარსი იყო მმართველობის 9-წლიანი პერიოდი საქართველოში"...

წერის მანერა და დებიუტი

არც დასრულებული ნაწარმოები გაუნადგურებია ოდესმე და არც შუა გზამდე მიყვანილი.
"ახლა "ლიტერატურულ პალიტრაში" ჩემი საკმაოდ ვრცელი მოთხრობა "მკვლელი" იბეჭდება. დაბეჭდვამდე მას თითქმის 20 გვერდი მივამატე, არ ვიცი, ეს ვარიანტი იქნება უკეთესი თუ წინა. ამას მკითხველი განსაზღვრავს და სხვათა შორის, ამ საკითხში ძალიან დამჯერი ვარ.

წერის დროს ორი ვარიანტი მაქვს. მაგალითად, "ორი მთვარის ამბავი" კავთისხევში აგარაკზე, აგვისტოში დავწერე. შარშან იანვარში კი მთელი თვე "მკვლელს" ვწერდი. ძალიან ზარმაცი ადამიანი ვარ და ბოდიალა. ვგიჟდები გარეთ წანწალზე. დავდივარ ტყე-ღრეში, ძმაკაცი დამირეკავს, წავყვები და ერთი თუ ავდექი, მორჩა! მაგრამ თუ ჩავიკეტე, გაუჩერებლად ვწერ. წესით, სისტემატურად უნდა მუშაობდე. ვთქვათ, ყოველ დილას, მაგრამ მე ასე არ შემიძლია. ამას წინათ ჩემს გარდაცვლილ მეგობრებზე მოთხრობა დავწერე, სულ მინდოდა, მათ ჩემგან რამე სახსოვრად დარჩენოდათ.

მეორე ვარიანტია, როცა არ ვიცი, რას და რატომ ვწერ. ასეთ დროს ალბათ ვწერ თავის გადასარჩენად, როცა რაღაც მაწუხებს და არ ვიცი, როგორ ვთქვა, განცდა სად წავიღო. ახლაც ასეთი პერიოდი მაქვს. წელიწადზე მეტია, ერთი რომანი მაქვს დაწყებული, რვეული კარადის თავზე მაქვს შემოდებული, მაგრამ ვერაფრით მიმყავს ბოლომდე...

"პირველად ჩემი ნოველები 1991 წელს გაზეთ "მამულში" დაიბეჭდა, რომლის რედაქტორი ვაჟა გიგაშვილი გახლდათ... მაშინ 16 წლის ვიყავი, იყო ზაფხული და მას შემდეგ მე კარგი ზაფხული და წელი არ მახსოვს. მოგეხსენებათ, იმ წლის ბოლოს დაიწყო ომი, რომელიც მგონი, დღემდე არ დამთავრებულა. ჰონორარი რომ მომცეს, მეგობრებთან ერთად სახინკლეში წავედი. დაბეჭდვის შედეგად დიდი ეიფორია იყო, ეს თავისთავად"...

შვილები - ალექსანდრე და ეფემია

- ალექსანდე ქურხული 8 წლის გახლავთ, ეფემია ქურხული - 3 წლის. სანდროს უყვარს კითხვა, სასაყვედურო არაფერი მაქვს, მაგრამ კომპიუტერთანაც დიდ დროს ატარებს. ტექ-ნოლოგიებთან ძალიან მწყრალად ვარ, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ კომპიუტერი ცუდია, გააჩნია, მას როგორ გამოიყენებ, ზღვა ინფორმაციის წყაროა. უბრალოდ, მე არ მჯერა, რომ ის წიგნს უწევს კონკურენციას. კინემატოგრაფია რომ გაჩნდა, ბევრს ეგონა, რომ თეატრს "მოკლავდა", მაგრამ ასე არ მოხდა. ვისაც წიგნის კითხვა უნდა, კომპიუტერი ხელს ვერ შეუშლის. ამას წინათ ბატონმა ლაშა თაბუკაშვილმა თქვა, რომ მოვკვდები, XX საუკუნეში დამმარხეთო. ეს ფრაზა უნდა "მოვპარო" და მეც იმავეს ვიტყვი...

საუკეთესო გარემო წერისთვის

- თუ მარტო ვარ, ტელევიზორი ბოლომდე მაქვს აწეული და რაღაცებს ვუსმენ. დიდი მელომანი არ გახლავართ, ამ თვალსაზრისით ნახევრად ყრუ ვარ, უბრალოდ, რაღაც უნდა ღრიალებდეს. დიდად პრეტენზიული არ გახლავართ, ბავშვები, ყიჟინა, ეს ხელს არ მიშლის. არის ადამიანთა კატეგორია, თუ არ ჩაიკეტა, ვერ დაწერს. მათი აბსოლუტურად მესმის. ერთი ისაა, რომ არ მსიამოვნებს, როცა ჩემს რვეულებს ხელს ჰკიდებენ. რვეულში წერა ბატონი რეზო ინანიშვილისგან ვისწავლე. საბურთალოს ქუჩაზე ვცხოვრობ, მისი მეზობელი ვიყავი. ის რვეულში კარგად გათლილი ფანქრით წერდა. მეც რვეული მირჩევნია, მხოლოდ კალმით ვწერ. წერის დროს ვერანაირად ვერ ვამყარებ კონტაქტს კომპიუტერთან. ტელეფონში შეტყობინების აკრეფაც მიჭირს. სტატიასაც ვერ დავწერ ასე. ერთი პერიოდი რეპორტიორად ვმუშაობდი ცხელ წერტილებში და მაშინაც ვერ ვმუშაობდი კომპიუტერთან. კითხვით დიდი სიამოვნებით, ასე წიგნებიც წამიკითხავს, მაგრამ წერა არ შემიძლია...

დამოკიდებულება ლიტერატურული კონკურსებისადმი

- ვცდილობ, დისტანცია დავიცვა. თუ გავიმარჯვე - გამიხარდება, თუ არადა, რა ვქნა (იღიმის)?! შარშან "საბას" ფინალში გავიდა ჩემი პიესა "აჰა, საცაა ხე წაიქცევა". ვერ გაიმარჯვა, მერე რა მოხდა. არის ასეთი არგენტინელი ფეხბურთელი, ექტორ რაულ კუპერი, ვალენსიის მწვრთნელი, რომელიც სულ ფინალში აგებდა ჩემპიონთა ლიგის თასს და ვხუმრობ ხოლმე, ექტორ რაულ კუპერივით ვარ-მეთქი. ღრმად ვარ დარწმუნებული, როცა წერ იმისთვის, რომ გაღიარონ და პრემიები მოგცენ, მაშინ არაფერი გამოვა...

ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''