თაკო ჩხეიძე: "ქმარი ჩემზე ამბობს, თაკო ჩემი პირველი შვილიაო"

მოდელმა თაკო ჩხეიძემ წელს, 9 მაისს, სოციალურ ქსელში ასეთი სტატუსი დაწერა – "16 წელი ქორწინებიდან". 15 წლისამ გაიცნო მომავალი მეუღლე, რუსლან აბაშიძე, 17 წლისა კი უკვე მისი ცოლი იყო. რთული პერიოდები ჰქონდათ, მაგრამ ყველაფერი ერთად დაძლიეს. ქმარი საქმეშიც ხელს უწყობს. თაკო თბილისის მოდის კვირეულებში დიდ დროს და ენერგიას ხარჯავს და ამაში რუსლანისგან დიდ ხელშეწყობას გრძნობს.
თაკო ჩხეიძესთან ინტერვიუ წლევანდელი მოდის კვირეულის შთაბეჭდილებებით დავიწყეთ.
– ერთწლიანი პაუზის შემდეგ თბილისის მოდის კვირეული ისევ გაიმართა. მანამდე "სარკესთან" საუბრობდით, რომ გბლოკავდნენ, დავით ბაქრაძის მეუღლეზე, მაკა მეტრეველზე აკეთებდით მინიშნებას. შემდეგ კულტურის სამინისტროს უარით იყავით განაწყენებული. ახლა როგორ შეძელით ამ პროექტის აღდგენა?
– ყველა მეკითხება, მოდის კვირეული გაუქმდა და როგორ აღადგინეთო. არ გაუქმებულა, უბრალოდ ერთი სეზონი გავჩერდით და თუ რატომ და რისთვის, ამაზე ჟურნალ "სარკეში" უკვე ვისაუბრეთ და თქვენ მიერ დასმულ კითხვაშიც ჩანს მიზეზი. ახლა ჩვეულებრივად განვაგრძეთ საქმე. ერთი დღეც არ დაგვისვენია, ჩვენს საქმეს ვაკეთებდით და ახალი სეზონისთვის ვემზადებოდით. კულტურის სამინისტრო არ დამდგარა ჩვენ გვერდით, არადა, ვფიქრობ, სახელმწიფო სტრუქტურებიდან, მინიმუმი, კულტურის სამინისტრო უნდა ედგას გვერდით ასეთ ღონისძიებას. სამწუხაროდ, ასე არ მოხდა.
– საიდან მოიძიეთ თანხები?
– თბილისის მერიამ დააფინანსა მასტერკლასები, რისთვისაც დიდ მადლობას ვუხდი. ასევე გვერდით დაგვიდგნენ სხვადასხვა კომპანიები და მათაც დიდი მადლობა. მთელი შემოქმედებითი ჯგუფი ბედნიერია, რომ ჩვენს ქვეყანაში ისევ ტარდება მოდის კვირეული.

– როგორ შეაჯამებდით ამ სეზონის კვირეულს, ვინ გახდა წლევანდელი აღმოჩენა?
– 5 დღის განმავლობაში სხვადასხვა დიზაინერის ჩვენებები გაიმართა. ჩვენმა საერთაშორისო წარმომადგენლებმა ერთიმეორეზე უკეთესი კოლექციები ნახეს. 20–მდე უცხოელი სტუმარი ჩამოვიდა ჩვენს ქალაქში სპეციალურად ამ კვირეულის სანახავად, მათ შორის – საერთაშორისო პრესის წარმომადგენლები, ბაიერები.
თბილისის მოდის კვირეული გაიხსნა ტრაგიკულად დაღუპული ფოტოგრაფის, ირაკლი ღუღუნიშვილის ფოტოგამოფენით, რომელიც ჩვენი მეგობარი იყო და ამ პროექტზე მუშაობდა. მას არაჩვეულებრივი ფოტოები ჰქონდა.
კვირეულში მონაწილეობა მიიღო 18–მა ქართველმა დიზაინერმა. აქედან ყველასათვის ცნობილი სახელები არიან – დათუნა სულიკაშვილი, გიორგი შაღაშვილი, ავთანდილი, ქეთი ჩხიკვაძე, აკა ნანიტაშვილი, გოლა, "ატელიე კიკალა". ამ მოდის კვირეულის აღმოჩენაა მარიამ გვასალია, რომელმაც პირველად გააკეთა ჩვენება და კარგი შეფასება დაიმსახურა. კვირეულის დასკვნით დღეს რიტუალების სასახლის ბაღში ავთანდილის კოლექციის ჩვენება გაიმართა, კვირეული დათუნა სულიკაშვილმა დახურა. კმაყოფილი ვარ, ყველაფერმა ძალიან კარგად ჩაიარა.
წლებმა, გამოცდილებამ სახელიც მოგვიტანა და სიხარულით ჩამოდიან ჩვენი დიზაინერების კოლექციების სანახავად. აქეთაც კი გვთხოვენ, რომ დავპატიჟოთ. განსაკუთრებული ინტერესი გამოიჩინეს პრესის წარმომადგენლებმა, როგორებიც არიან "ვოგი", "ოფისიელი", "იურო", "ნარგიზი".
– თბილისი მოდის კვირეულის ყოველწლიურად გამართვა, შეიძლება ითქვას, თქვენს მთავარ საქმედ იქცა. რისი თქმა, დამტკიცება გსურთ ამ პროექტით?
– რომ საქართველოში არსებობენ ძალიან ნიჭიერი დიზაინერები, რომლებსაც ხელშეწყობა სჭირდებათ. დიდი რესურსია იმისა, რომ ახლო მომავალში თბილისმა, როგორც მოდის ერთ–ერთმა ქალაქმა, საერთაშორისო ბაზარზე თავი დაიმკვიდროს. თბილისი ყოველთვის ერთ–ერთ გამორჩეულ გემოვნებიან ქალაქად ითვლებოდა. სტუმრები, რომლებიც ყოფილი დსთ–ის ქვეყნებიდან გვყავს ხოლმე, ამბობენ, საბჭოთა კავშირის დროს თბილისი იყო პარიზიო. მართლაც ასეა. დიახ, ამ პროექტით იმის თქმა მინდა, რომ საქართველოში მოდის ინდუსტრია უნდა განვითარდეს!
– ამ პროექტს რაიმე კომერციული დატვირთვაც აქვს?
– არა. ამ მასშტაბურ პროექტში საკუთარი რესურსები გვაქვს ჩადებული და ჯერჯერობით შემოსავალს არ ტოვებს, პირიქით, უფრო და უფრო მეტს ვდებთ.
– თავად ვისი კაბები გეცვათ მოდის კვირეულის მსვლელობის დროს?
– 5 დღის განმავლობაში მეცვა იმ დიზაინერების კოსტიუმები, რომლებიც ამ პროექტში მონაწილეობდნენ, ერთგვარად პოპულარიზაციას ვუწევთ მათ. ეს წითელი კაბა, რომელიც ახლა მაცვია, "მეჩენ მეიჩის" შექმნილია. გახსნის დღეს მეცვა "ატელიე კიკალას" ვარდისფერი კაბა, მეორე დღეს – გოლას ცისფერი კაბა, დახურვის დღეს კი – ავთანდილის ულამაზესი კოსტიუმი.

– თქვენც გამოხვედით პოდიუმზე?
– მხოლოდ გიორგი შაღაშვილის ჩვენებაზე გამოვედი. არ მინდოდა პოდიუმზე გამოსვლა, მაგრამ გიორგის უარი ვეღარ ვუთხარი. მირჩევნია, მაყურებლის როლში ვიყო და ახალ სახეებს ვუგულშემატკივრო.
– 9 მაისს სოციალურ ქსელში სტატუსი დაწერეთ – "16 წელი ქორწინებიდან". გილოცავთ!
– 9 მაისს, 16 წლის წინ მქონდა ქორწილი. 17 წლის ვიყავი, როცა გავთხოვდი. იმდენად ვარ ჩართული ჩემს საქმიანობაში, ეს დღე სულ გადამავიწყდა. მერე უცებ გამახსენდა, რომ 9 მაისი იყო და ჩემი ბედნიერება ამ სტატუსით გავუზიარე მეგობრებს.
– საინტერესოა, როგორი იყო მაშინ თქვენი საქორწილო კაბა.
– მე და ჩემი მეუღლე სპეციალურად გავემგზავრეთ სტამბულში და იქ ფრანგულ მაღაზიაში ერთად ავარჩიეთ კაბა. ჩემი საქორწინო კაბა იმდენად ლამაზია, დღემდე მაქვს შენახული. ორიგინალური, თეთრი კაბაა და ახლაც რომ მქონდეს ქორწილი, ისევ ჩავიცვამდი. ძალიან ლამაზი ქორწილი გვქონდა.
– დღეს როგორ აფასებთ იმ გადაწყვეტილებას, რომელიც 16 წლის წინ მიიღეთ?
– ბავშვი ვიყავი და ყველაფერს სხვანაირად ვუყურებდი, მაგრამ ძალიან გამიმართლა ცხოვრებაში, რომ ასეთი კარგი გადაწყვეტილება მივიღე. ჩემი ეს ნაბიჯი 16 წლის განმავლობაში არასოდეს მინანია.
– თქვენი მტკიცე ოჯახის საფუძველი რა არის?
– პირველ რიგში, სიყვარული. ცოლ–ქმარს შორის თუ ეს გრძნობა არსებობს, ის ოჯახი არ ინგრევა. ამ დროს მეტ დათმობაზე მიდიხარ, მეტი ყურადღებით ეკიდები ყველაფერს. ამავე დროს ძალიან დიდი როლი ითამაშა ქმრის მხარდაჭერამ ყველა ჩემს საქმეში. სხვათა შორის, რუსლანი ყველაფერში კრიტიკოსია, რაც საქმეში მეხმარება. მისი შენიშვნები ხანდახან კი მაღიზიანებს, მაგრამ ვცდილობ, კარგად მივიღო და გავითვალისწინო. ის შეგნებული პიროვნებაა, უსიტყვოდ ესმის ჩემი, მე კი – მისი. როგორც იცით, სამი შვილი გვყავს. არის პერიოდი, როცა ზედმეტად დაკავებული ვარ და ასეთ დროს ქმარი ჩემ გვერდითაა. ეს მხარდაჭერა მეტად მნიშვნელოვანია ქალისთვის.
– ამ 16 წლის განმავლობაში რა ისწავლეთ ერთმანეთისგან?
– ჩემს ქმარს რომ ეკითხებიან, რამდენი შვილი გყავსო, პასუხობს ოთხი, თაკო ჩემი პირველი შვილიაო. 15 წლის ვიყავი, ერთმანეთი რომ გავიცანით და მას მერე ერთად ვართ. მისგან ყველაფერს ვსწავლობ. რუსლანი საუკეთესო მრჩეველია.
– მასთან ურთიერთობა ალბათ იმიტომაც გიადვილდებათ, რომ პროფესიით დიპლომატია.
– კი, მაგრამ მე უფრო დიპლომატი ვარ.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე