მე და შენ... მთვარის შუქზე... (ნაწილი 7)

ზურამ სახლამდე მიმაცილა. უკვე კარებთან ვიდექით როცა ზურამ წასვლა დააპირა...

-ცოტახნით შემოდი-ვთქვი მე. ზურა ჩემსკენ შემოტრიალდა და გამიღიმა...

-იყოს... სახლში მელოდებიან... უნდა წავიდე....-თქვა პაუზის შემდეგ.

-კარგი მაშინ სხვა დროისთვის იყოს...-ვთქვი მე და სანაცვლოდ მეც გავუღიმე. ზურა მომიახლოვდა და შუბლზე მაკოცა.

-ძილინებისა პატარავ-თქვა და წავიდა... ლინდას ეზოს კარები გამოაღო და თვალს მიეფარა.

უკვე ძალიან გვიანი იყო... დაღამებული... სახლში შევედი  და გამახსენდა რომ ჯერ კიდევ ზურას მოსაცმელი მეცვა.

-დედა მოვედი-დავიძახე და მოსაცმელი გავიძვრე. ნაბიჯი გადავდგი და წინ დედაჩემი შემომხვდა

-კარგი ბიჭია...-მითხრა ღიმილით. მერე ჩემს ხელებში მისთვის უცხო მოსაცმელს დააკვირდა.

-ზურა ქვია-ვთქვი მე და გამეცინა-ხო კარგი ბიჭია... მოსაცმლის მიცემა სულ დამავიწყდა... და შენ რა იცი?-ვკითხე დაბნეულმა დედაჩემს... მან ისევ გამიღიმა და თქვა.

-ფანჯრიდან მოვკარი თვალი. იცი? ეკა წინააღმდეგი არ ვარ მაგ ბიჭის მაგრამ არ მინდა რომ რაიმე დამიმალო.

-ხო კარგი... დასამალი რა მაქვს... ავალ რა ზემოთ ძალიან დავიღალე...-ვთქვი და დედაჩემის პასუხს არც დავლოდებივარ ისე ავედი ჩემს ოთახში.

ჩემი რვეული ავიღე და დღევანდელი დღის ჩაწერა დავიწყე. თითეული მომენტის გახსენებისას მეღმებოდა და საოცარ სითბოს ვგრძნობდი რომელიც ზურას უკავშირდებოდა... აქედან ვხვდებოდი რომ ზურა მეც მომწონდა მაგრამ სიყვარულით ჯერ არ ვიცოდი...

რვეული გვერდით გადავდევი და ფანჯარაში გადავძვერი... სახურავზე კომფორტულად მოვეწყვე და ვარსკვლავებს მივაშტერდი... საკმაოდ დიდი ხანი ვიჯექი გარეთ და ვერც ვხვდებოდი რომ მციოდა...

ოთახში შემოვბრუნდი და ზურას მოსაცმელი მოვიცვი, შემდეგ კი ისევ სახურავზე გავედი... ღამის 3 საათამდე ვარსკვლავებს ვუყურებდი მერე კი ძალიან რომ დავიღალე დასაძინებლად დავწექი...

დილას ჩვეულებრივ სკოლაში ლინდასთან ერთად წავედი. გზაში ვახო შემოგვიერთდა და ცოტაც ვილაპარაკეთ. სკოლაში მალე მივედით მაგრამ რაც ყველაზე მეტად გამიკვირდა ის იყო რომ ზურა ვერსად ვერ ვნახე... დღეს სკოლაში არ მოსულა... მისი მოსაცმელი თან მქონდა რომ მიმეცა მაგრამ თვითონ კი არსად ჩანდა... გადავწყვიტე მასთან სახლში მივსულიყავი  და მოსაცმელი მიმეტანა...

გაკვეთილები რომ დამთავრდა სკოლიდან გამოვედი და ზურას სახლისკენ გავუხვიე... შევნიშნე რომ ვიღაც მომყვებოდა უკან. მისი ფეხის ხმაც მესმოდა და მისი აღელვებული სუნთქვაც...  თავდაპირველად ფეხს ავუჩქარე მაგრამ მერე გადავწყვიტე შიშის დასაძლევად უკან გამეხედა...

უკან რომ გავიხედე ალმაცერად მომღიმარ თორნიკეს შევხედე...  ჩემგან მოშორებით იდგა მაგრამ თანდათან მიახლოვდებოდა...  შემეშინდა და უკან სვლით დავიწყე სიარული.

უცებ თორნიკე გაჩერდა და ჩემს უკან სადღაც სივრცეში  გაიხედა... გაბრაზებულმა ღრმად ჩაისუნთქა და მერე მე შემომხედა მისი მაცდური ღიმილით. მალევე გატრიალდა და წავიდა...

დაბნეული ვუყურებდი ჩემს წინ მიმავალ თორნიკეს და თვალს უკან ვაპარებდი... ნეტავ რა დაინახა ასეთი რომ წავიდა??

უკან გავტრიალდი და ირგვლივ ყველაფრის დათვალიერება დავიწყე მაგრამ ვერაფერი საეჭვო ვერ შევნიშნე... მეც გაურკვევლობაში მყოფმა გზა გავაგრძელე და როცა ზურას ეზოს კარებთან მივედი შევჩერდი...

კიდევ ერთხელ ჩავფიქრდი... იქნებ არასწორი იყო ჩემი მისვლა მასთან სახლში მაგრამ გამბედაობა მომემატა როცა ლალი დეიდა დავინახე... გაბედულად შევაღე ეზოს კარები და ფიქრებში ჩაძირული ლალი დეიდასკენ წავედი...  ვერ ვბედავდი მისი ფიქრებიდან გამოყვანას თუმცა საჭირო იყო რადგან არც კი შევუმჩნევივარ როგორ შევედი ეზოში.

-გამარჯობა ლალი დეიდა-ვთქვი მე. ლალი დეიდა გამოფხიზლდა და შემომხედა. ერთხანს გამიღიმა მერე კი წამოდგა და თქვა.

-გაგიმარჯოს ჩემო კარგო როგორ ხარ?

-კარგად თავად როგორ ხართ?

-არამიშავს... რამ შეგაწუხათ?-მკითხა და ყურადღება ზურას მოსაცმელზე გადაიტანა რომელიც ხელში მეჭირა...

-იცით? ეს მოსაცმელი გუშინ დამავიწყდა  ზურასთვის დამებრუნებინა და ვიფიქრე სკოლაში მივცემთქო მაგრამ ზურა სკოლაში არ მოსულა და სახლში გამოვუტანე-ვთქვი მე და მის  პასუხს დაველოდე. თუმცა ის არაფრის თქმას არ ჩქარობდა. ისევ მე გავაგრძელე -ზურა სახლშია?

-არა არ არის სახლში... თუ გინდა დამიტოვე და ვეტყვი რომ მოსული იყავი არ ვიცი რა დროს მოვა თორემ გეტყოდი დაელოდეთქო...-თქვა ლალი დეიდამ და გამიღიმა.

-არა სახლში უნდა წავიდე მაინც ვერ დავრჩებოდი. მაშინ დაგიტოვებთ ამ მოსაცმელს.-ვთქვი მე და მოსაცმელი გავუწოდე.

-კარგი შვილო- მხოლოდ ეს თქვა მან.

-ლალი დეიდა ხვალ სკოლაში მოვა?-ვიკითხე სანამ გამოვტრიალდებოდი...

-კი მოვა.-თქვა მან და ისევ გამიღიმა.

კარგით კარგად ბრძანდებოდეთ-ვთქვი და სახლში წამოვედი...

მთელი დღე ჩემს ოთახში ვიყავი და მეცადინეობის მეტი არაფერი გამიკეთებია.  მერე ცოტა დროც მომრჩა და ჩემს დღიურში ჩაწერის დროს  ვიგრძენი რომ ზურა ძალიან მომენატრა. არადა სულ რააღაც ერთი დღე არ მინახავს...

იმის იმედით ვიყავი რომ მეორე დღეს ვნახავდი... ღიმილით ვწერდი ამას ჩემს დღურში და ამავდროულად ამ განცდას ჩემს გონებაში ვიმახსოვრებდი...

ნუთუ მართლა მომწონს ზურა?? -გავიფიქრე ჩემთვის...- არა რა სისულელეა... აჰა ისევ ჩემს თავს ველაპარაკები... ისევ გავგიჟდი...-გამეცინა და დღიური გვერდით გადავდე... 

ძილის წინ ამ ღამეს ჩემს ცხოვრებაზე ვფიქრობდი... ვფიქრობდი და ავტირდი კიდეც...

მყავდა ისეთი ადამიანები ვისიც მეშინოდა... ეს ადრე მამა იყო  მაგრამ ახლა თორნიკეც დაემატა...

-სადაც არ უნდა წავიდე შიში თან მზდევს-გავიფიქრე ჩემთვის და ისევ ცრემლები წამომივიდა... ისევ სველდებოდა ბალიში. გვერდით კი არავინ მყავდა...  სკოლაში არ მინდოდა დასიებული თვალებით მივსულიყავი ამიტომ ტირილისგან თავი შევიკავე და დავიძინე...

დილას სკოლაში რომ მივედი ზურა ისევ ვერ ვნახე... არადა ლალი დეიდამ მითხრა მოვაო... მაგრამ ის არსად ჩანდა... მეგონა ეს 2დღე შეიძლებოდა გაეცდინას სკოლა მაგრამ უკვე 2 კვირა გავიდა და ის არც გამოჩენილა... არც ე.წ. „ბირჟაზე" და არც სკოლაში... სახლში ხელახლა მიკითხვა კი მერიდებოდა...

ალბათ ამავე მიზეზის გამო სულ მოწყენილი დავდიოდი და ამას დედაჩემიც ამჩნევდა... სულ მეკითხებოდა რა მჭირდა მაგრამ მე ყოველ დღე ერთი და იგივე პასუხს ვაძლევდი... „დავიღალე"  ეს იყო ჩემი თავის გასამართლებელი მიზეზი მაგრამ თანდათან ეს მიზეზი უფერულდებოდა და ძალას კარგავდა...

არადა ამ 2 კვირის მანძილზე ზურა ძალიან მომენატრა... ისე ძალიან მომენატრა რომ უკვე ვხვდებოდი ზურა არა მარტო მომწონდა არამედ მიყვარდა კიდეც... თუმცა ეს ხშირად შეუძლებლად მეჩვენებოდა... მაგრამ აბა სხვა რა იყო ყოველ წუთს, ყოველ წამს მასზე ფიქრი? მოლოდინი რომ მას აუცილებლად ვნახავ სადმე?? ამ მოლოდინში კი გულის საგულედან ამოვარდნა და სხვა მრავალი  რისი გადმოცემაც მიჭირს ხოლმე...

პარასკევი დღე იყო როცა სკოლიდან დავბრუნდი და ჩემს ოთახში ავედი... 10 წუთიც არ იყო გასული დედას ხმა გავიგონე.

-ეკა შენთან არიან ჩამოდი...-ისეთი მოწყენილი ვიყავი ქვემოთ ჩასვლა არ მინდოდა ამიტომ მალევე მივაძახე.

-თუ ვინმეა ზემოთ ამოვიდეს ძალიან დაღლილი ვარ-არ მჯეროდა ისევ დაღლილი მოვიმიზეზე... თუმცა დედა მიხვდებოდა რომ ეს ტყუილი იყო...

კიბეებზე ფეხის ხმა გავიგონე მალე კი ჩემს ოთახს მოუახლოვდა...  არც ვიცოდი  ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო... ახლა ნამდვილად არავის ვეძებდი...

კარები გაიღო და ოთახში ღიმილით ზურა შემოვიდა... ამ წუთას არ ვიცი რა დამემართა... ადგილზე სიხარულისგან გავშეშდი და ვეღარ ვინძრეოდი...

ზურა კი იდგა და ჩემს რეაქციას აკვირდებოდა თანაც ისე თითქოს ექსპერიმენტს ატარებსო...

-არ მოგენატრე?-პირველი კითხვაც დასვა... თავისი ვეებერთელა ხელები გაშალა და ჩემსკენ წამოვიდა... მერე გადამეხვია და ძლიერად ჩამეხუტა...

გული ამოვარდნაზე მქონდა... ვერც ვინძრეოდი, ვერც ვლაპარაკობდი... ალბათ სულელური გამომეტყველებით შევყურებდი ზურას და უაზროდ ვიღიმოდი თუმცა იმ წუთას ამაზე არ ვფიქრობდი... იმ წუთას  მე უზომოდ გახარებული ვიყავი...

-უზომოდ მომენატრე-მხოლოდ ეს სიტყვები წარმოვთქვი და ზურას ძლიერად მოვეხვიე...

გაგრძელება იქნება