"ქართველი ბიჭები ცდებიან, როცა ფიქრობენ, რომ უცხოეთში გოგოები გარყვნილ ცხოვრებას ეწევიან"
3 002 ნახვა
10 წლის ვიყავი, როცა მშობლებმა ესპანეთში წამიყვანეს. ჯერ მამა წავიდა სამუშაოდ, მერე – დედა, სულ ბოლოს კი მეც წამიყვანეს. მანამდე ჩემი ბებო და ბიძა მზრდიდნენ.
მიყვარს ყველაფერი, რაც ქართულს და საქართველოს უკავშირდება. ვერ წარმოიდგენთ, როგორ მენატრება ჩემი ქვეყანა. უკვე 8 წელია უცხოეთში ვცხოვრობ, მაგრამ არც ერთი ქართული სიტყვა დამვიწყებია და არც ერთი ქართული ტრადიცია. რომ მამა ძველი სპორტსმენია და აქაც პატარა საქართველო მოიწყო. ჩვენთან ხშირად მოდიან მისი ქართველი, სომეხი და უკრაინელი მეგობრები და ყველას ქართულად ვმასპინძლობთ. უცხოელებსაც კი შეაყვარა საქართველო. მე ქართული კერძების გაკეთებაც ვიცი, რადგან დედას ხშირად ვეხმარები, როცა სტუმრებისთვის საჭმელებს ამზადებს. ამ ყველაფრის მოყოლა იმისთვის დამჭირდა, რომ მეთქვა, ქართული არაფერი დამვიწყებია და, მიუხედავად იმისა, რომ უცხოეთში ვცხოვრობ, აზროვნებით და სულით ქართველი ვარ.
უცხოეთში ცხოვრება ძალიან გამიჭირდა. ვერ წარმოიდგენთ, რა განვიცადე, როცა სრულიად უცხო სკოლაში, უცხო გარემოში მიმიყვანეს. მათი ენა წესიერად არ ვიცოდი, დაბნეული და შეშინებული ვუყურებდი ყველას, მაგრამ უცხოელი ბავშვები კომუნიკაბელურები აღმოჩნდნენ, მაშინვე გარს შემომეხვივნენ და ისე დამიწყეს ლაპარაკი, თითქოს მათი დიდი ხნის ნაცნობი ვიყავი. მიუხედავად იმისა, რომ აქ, ესპანეთში, ბევრი მეგობარი შევიძინე, ქართველ მეგობრებთან, ჩემს ძველ კლასელებთან ურთიერთობა არ შემიწყვეტია.
განსაკუთრებით დავუახლოვდი ერთ ჩემს სკოლელს, რომელიც ერთი წლით უფროსია ჩემზე. იმ ბიჭის მამიდაც ესპანეთში ცხოვრობს და რაღაცნაირად უფრო მეტი სასაუბრო თემა გაგვიჩნდა. სოციალურმა ქსელებმა ხომ საერთოდ ისე დაგვაახლოვა, თითქოს ჩვენ შორის მანძილი გააქრო. ჩვენი დიდი მეგობრობა სიყვარულში გადაიზარდა. ზაფხულში საქართველოში ჩამოვედი და მას კიდევ მეტად დავუახლოვდი. ჩვენს სიყვარულს კი ბევრი მითქმა–მოთქმა მოჰყვა. რატომღაც ყველას ჰგონია, რომ ქართველი ბიჭის შესაფერისი არ ვარ. ჭორაობა დაიწყეს, მაგას ესპანეთში ბოიფრენდები ეყოლება, ახლა კი ქართველი ბიჭით ერთობაო.
ამ ხმებმა ჩემამდეც მოაღწია და ძალიან ვინერვიულე. ყველაზე ცუდი ის არის, რომ ჩემს შეყვარებულსაც უცნაური რაღაცეები შევნიშნე. განა ეჭვიანობს, არა, მაგრამ ის დარწმუნებულია, რომ ვიღაც აუცილებლად მეყოლებოდა. მიმეორებს, კი არ გიბრაზდები, უბრალოდ ვიცი, რომ მანდ სხვანაირი ცხოვრება შეუძლებელიაო.
ვერ ვხვდები, რატომ არის შეუძლებელი. აქ, ევროპაში, არანაკლებ იცავენ ტრადიციებს, ვიდრე ქართველები. მართალია, ჩვენი ადათ–წესები მათგან განსხვავდება, მაგრამ უნდა ნახოთ, რაც სისხლში და ხორცში აქვთ გამჯდარი, იმ ყველაფერს როგორ მიჰყვებიან. მართალია, ქალიშვილობის ინსტიტუტის შესახებ რომ მოუყვე, კარგად ვერც გაიგებენ, მაგრამ ერთგულებას საოცრად იცავენ. მეუღლეების და შეყვარებულების ღალატი მათთვის ძალიან ცუდი საქციელია.
აქ თავისუფალი სტილი შემიყვარდა, თანაც სხვანაირად ვერც ივლი, რადგან ძალიან ცხელა. საქართველოში რომ ჩამოვედი, აქაურ სტილზე მეცვა და ესეც სალაპარაკო გახადეს. ისეთი რაღაცეები თქვეს, სათქმელადაც რომ არ ღირს.
ვცდილობ, ჩემს შეყვარებულს ეს ყველაფერი ავუხსნა. ის თითქოს ყურადღებით მისმენს, ყველაფერში მეთანხმება, მაგრამ საბოლოოდ მაინც იმავეს მეუბნება.
ქართველი ბიჭები ძალიან ცდებიან, როცა ფიქრობენ, რომ უცხოეთში გოგოები გარყვნილ ცხოვრებას ეწევიან. შეყვარებული გულს ძალიან მტკენს და ასე თუ გააგრძელებს, მასთან ურთიერთობას აღარ მოვინდომებ. არ მინდა, ეჭვის თვალით მიყურებდეს.
სარკის მკითხველი ესპანეთიდან
მიყვარს ყველაფერი, რაც ქართულს და საქართველოს უკავშირდება. ვერ წარმოიდგენთ, როგორ მენატრება ჩემი ქვეყანა. უკვე 8 წელია უცხოეთში ვცხოვრობ, მაგრამ არც ერთი ქართული სიტყვა დამვიწყებია და არც ერთი ქართული ტრადიცია. რომ მამა ძველი სპორტსმენია და აქაც პატარა საქართველო მოიწყო. ჩვენთან ხშირად მოდიან მისი ქართველი, სომეხი და უკრაინელი მეგობრები და ყველას ქართულად ვმასპინძლობთ. უცხოელებსაც კი შეაყვარა საქართველო. მე ქართული კერძების გაკეთებაც ვიცი, რადგან დედას ხშირად ვეხმარები, როცა სტუმრებისთვის საჭმელებს ამზადებს. ამ ყველაფრის მოყოლა იმისთვის დამჭირდა, რომ მეთქვა, ქართული არაფერი დამვიწყებია და, მიუხედავად იმისა, რომ უცხოეთში ვცხოვრობ, აზროვნებით და სულით ქართველი ვარ.
უცხოეთში ცხოვრება ძალიან გამიჭირდა. ვერ წარმოიდგენთ, რა განვიცადე, როცა სრულიად უცხო სკოლაში, უცხო გარემოში მიმიყვანეს. მათი ენა წესიერად არ ვიცოდი, დაბნეული და შეშინებული ვუყურებდი ყველას, მაგრამ უცხოელი ბავშვები კომუნიკაბელურები აღმოჩნდნენ, მაშინვე გარს შემომეხვივნენ და ისე დამიწყეს ლაპარაკი, თითქოს მათი დიდი ხნის ნაცნობი ვიყავი. მიუხედავად იმისა, რომ აქ, ესპანეთში, ბევრი მეგობარი შევიძინე, ქართველ მეგობრებთან, ჩემს ძველ კლასელებთან ურთიერთობა არ შემიწყვეტია.
განსაკუთრებით დავუახლოვდი ერთ ჩემს სკოლელს, რომელიც ერთი წლით უფროსია ჩემზე. იმ ბიჭის მამიდაც ესპანეთში ცხოვრობს და რაღაცნაირად უფრო მეტი სასაუბრო თემა გაგვიჩნდა. სოციალურმა ქსელებმა ხომ საერთოდ ისე დაგვაახლოვა, თითქოს ჩვენ შორის მანძილი გააქრო. ჩვენი დიდი მეგობრობა სიყვარულში გადაიზარდა. ზაფხულში საქართველოში ჩამოვედი და მას კიდევ მეტად დავუახლოვდი. ჩვენს სიყვარულს კი ბევრი მითქმა–მოთქმა მოჰყვა. რატომღაც ყველას ჰგონია, რომ ქართველი ბიჭის შესაფერისი არ ვარ. ჭორაობა დაიწყეს, მაგას ესპანეთში ბოიფრენდები ეყოლება, ახლა კი ქართველი ბიჭით ერთობაო.
ამ ხმებმა ჩემამდეც მოაღწია და ძალიან ვინერვიულე. ყველაზე ცუდი ის არის, რომ ჩემს შეყვარებულსაც უცნაური რაღაცეები შევნიშნე. განა ეჭვიანობს, არა, მაგრამ ის დარწმუნებულია, რომ ვიღაც აუცილებლად მეყოლებოდა. მიმეორებს, კი არ გიბრაზდები, უბრალოდ ვიცი, რომ მანდ სხვანაირი ცხოვრება შეუძლებელიაო.
ვერ ვხვდები, რატომ არის შეუძლებელი. აქ, ევროპაში, არანაკლებ იცავენ ტრადიციებს, ვიდრე ქართველები. მართალია, ჩვენი ადათ–წესები მათგან განსხვავდება, მაგრამ უნდა ნახოთ, რაც სისხლში და ხორცში აქვთ გამჯდარი, იმ ყველაფერს როგორ მიჰყვებიან. მართალია, ქალიშვილობის ინსტიტუტის შესახებ რომ მოუყვე, კარგად ვერც გაიგებენ, მაგრამ ერთგულებას საოცრად იცავენ. მეუღლეების და შეყვარებულების ღალატი მათთვის ძალიან ცუდი საქციელია.
აქ თავისუფალი სტილი შემიყვარდა, თანაც სხვანაირად ვერც ივლი, რადგან ძალიან ცხელა. საქართველოში რომ ჩამოვედი, აქაურ სტილზე მეცვა და ესეც სალაპარაკო გახადეს. ისეთი რაღაცეები თქვეს, სათქმელადაც რომ არ ღირს.
ვცდილობ, ჩემს შეყვარებულს ეს ყველაფერი ავუხსნა. ის თითქოს ყურადღებით მისმენს, ყველაფერში მეთანხმება, მაგრამ საბოლოოდ მაინც იმავეს მეუბნება.
ქართველი ბიჭები ძალიან ცდებიან, როცა ფიქრობენ, რომ უცხოეთში გოგოები გარყვნილ ცხოვრებას ეწევიან. შეყვარებული გულს ძალიან მტკენს და ასე თუ გააგრძელებს, მასთან ურთიერთობას აღარ მოვინდომებ. არ მინდა, ეჭვის თვალით მიყურებდეს.
სარკის მკითხველი ესპანეთიდან
