''ჩვენი ნავთობი და ოქრო, სადაც ფული იშოვება, არის პოლიტიკა და სექსი''
1 557 ნახვა
მართალია, ნინო ნადირაძე-კუზანოვს ტრადიციები დიდად არ ხიბლავს, მაგრამ როგორც ყველა ქართველს, ბევრი რაღაცის გამო მასაც უხდება ანგარიშის გაწევა. არ უყვარს გამოთქმა
- ''ასეა მიღებული'' და არ ესმის, რა საჭიროა ღრეობები სასაფლაოზე...
- მეზიზღება ტრადიციები, თუმცა ზოგიერთ მათგანს ვინარჩუნებ და ვექვემდებარები. მეზიზღება ღრეობასთან დაკავშირებული ტრადიციები, მაგალითად, ახალი წლის უაზრო სუფრები, არ მესმის იმ ხალხის, რომლებიც მთელ ბიუჯეტს ხარჯავენ ამ ორსაათიანი სუფრის გამო და მერე მთელი თვე ისე სხედან. ასევე არ მესმის სასაფლაოებზე გამართული ღრეობების. ვერ ვიტან გამოთქმას, ''ასეა მიღებული''. ნებისმიერი ჩარჩო საშინლად მაღიზიანებს და მთრგუნავს. ხანდახან ვცდილობ, ამ ჩარჩოებს გავექცე, მაგრამ საქართველოში ძნელია, არ დაემორჩილო ტრადიციას. მარტო რომ ვიყო, ჩემ უკან არ იდგეს ოჯახი, მშობლები, შვილები, სულ სხვანაირად ვიცხოვრებდი, მაგრამ ახლა ყველას ვუწევ ანგარიშს. ბოლო პერიოდში ჩამოყალიბებული ტრადიციები კომუნისტურ ეპოქაში მცხოვრები გაზარმაცებული ხალხის შექმნილია, ვიდრე ქართველი გლეხის, რომელსაც ერთ ხელში ბარი ეჭირა და მეორეში - ხმალი.
- ნინო, შენი აზრით, ტრადიციულ ქართულ ოჯახში ქალი იჩაგრება?
- კი, რადგან ქალი კაცის საქმესაც აკეთებს და ქალისასაც, ეს შეიძლება, ემანსიპაციით გავამართლოთ, მაგრამ კაცს მაინც არაფერს ვთხოვთ, ამიტომაც ქართულ რეალობაში არსებობს საყოველთაო ფრაზა - კაცს ყველაფერი ეპატიება. ქალი კი ცალსახად და ერთმნიშვნელოვნად იჩაგრება. თუ ქალი მუშაობს, რატომ მუშაობსო, არ მუშაობს და რატომ კიდია ქმრის კისერზეო, ბავშვებს თვითონ ზრდის და გამოშტერდა სახლში ჯდომითო, ძიძას აიყვანს და ბავშვები არ აინტერესებს, მიყრილი ჰყავსო.. მოკლედ, ქალმა რომ კაცის მოსაწონი გააკეთოს, არ არსებობს.
ჩვენს ქვეყანაში ქალის მიმართ მაინც მომხმარებლური დამოკიდებულებაა. რაც უნდა ვიძახოთ, რომ ევროპულად ვაზროვნებთ, რეალურად ძალიან შორს ვართ ამისგან, მით უმეტეს ქალთან მიდგომის საკითხში, რადგან მამაკაცები ქალს მაინც ისე უყურებენ, როგორც მოხმარების საგანს, ზოგს ქალი ბავშვების გასაჩენად სჭირდება, ზოგს – დამლაგებლად, ზოგს – საყვარლად და ა.შ. ერთეული მამაკაცები უყურებენ ქალს, როგორც თანასწორს, დანარჩენ შემთხვევებში ქალი ბევრად წაგებულ მდგომარეობაშია.
- გუგას როგორი დამოკიდებულბა აქვს ამ საკითხის მიმართ?
- გუგა რა, საქართველოში არ ცხოვრობს? თავს იკავებს, თორემ სხვა მამაკაცებისგან შეხედულებებით არანაირად არ განსხვავდება.
- წყვილის თანაცხოვრება ქორწინებამდე აუცილებელია?
- კი, ოღონდ მე ამით იმას არ ვამბობ, ვინც გაუღიმებს, მასთან გადავიდეს საცხოვრებლად, მაგრამ ეს ტრადიცია იმიტომ ვერ იკიდებს ჩვენს ქვეყანაში ფეხს, რომ ახალგაზრდები ცხოვრობენ მშობლებთან, ხშირად ბებია-ბაბუასთან ერთადაც. ასეთ ვითარებაში სად უნდა წავიდეს წყვილი? ელემენტარულად, სექსიც კი ტაბუირებულია და მაშინ უნდა დაკავდნენ ამით, როცა ყველა დაიძინებს. ესაა დუხჭირი სახელმწიფოს პრობლემა, რადგან მივდივართ ფინანსურ-ეკონომიკურ საკითხებამდე. არადა, ვისაც ჰორმონები მოაწვება, ყველა ოჯახს რომ ქმნის, ეს შემდეგ გვაძლევს დანგრეულ ოჯახებს, საშაბათო და საკვირაო მამებს, ამას კი ნამდვილად სჯობს წინასწარი თანაცხოვრება.
საბჭოთა კავშირის დროს ბინის მიღება გმირობის ტოლფასი იყო, ერთეულებს შეეძლოთ, შვილი ცალკე გაეშვათ საცხოვრებლად. მენტალურად ჩამოყალიბდა, რომ შვილი მშობელთან უნდა იყოს, ამის შედეგია ინფანტილური მამაკაცები, რომელთაც უჭირთ დამოუკიდებლად გადაწყვეტილებების მიღება. შეიძლება, ჩამქოლონ იმის გამო, რასაც ახლა ვიტყვი, მაგრამ ხშირ შემთხვევაში ბიჭებს არასწორად ზრდიან, მამებისგან აქვთ ცუდი მაგალითი, თუნდაც ქალის პატივისცემის საკითხში. 90-იანი წლების ბავშვები ''დაკარგული მამების'' თაობა გახლავთ. ეს ის პერიოდია, როდესაც დედები მუშაობდნენ, სისხლითა და ოფლით შოულობდნენ ფულს და ინახავდნენ შვილებსა და ხშირ შემთხვევაში, ქმრებსაც. მტკივნეული თემაა, მაგრამ ვლაპარაკობ იმ ერზე, რომლის წარმომადგენელიც ვარ და რომლის ტკივილიც მტკივა. თუკი პრობლემის შესახებ ხმამაღლა არ ვიტყვით, ის არ აღმოიფხვრება. ნებისმიერი სახლმწიფო დონის პრობლემა სათავეს
ოჯახიდან, აღზრდიდან იღებს.
- რაც შეეხება ყბადაღებულ ქალიშვილობის ინსტიტუტს...
- ჩემი აზრით, ეს მარაზმია, ესეც მამაკაცების კომპლექსების დასაკმაყოფილებლადაა ''მოგონილი''. ალბათ იმიტომ, რომ სხვას არ შეადარონ, რომ ''ის'' ერთადერთი და განუმეორებელი ეგონოთ. ეს ისევ მამაკაცების არასრულფასოვნებისგან მომდინარეობს. საერთოდ, არ მესმის ქვეყანაში გენდერული თანასწორობის არსებობა ქალიშვილობის ინსტიტუტთან ერთად.
- რას ფიქრობ რძალ-დედამთილის შესახებ გავრცელებულ სტერეოტიპზე?
- შეიძლება ითქვას, რომ მე დედამთილი არ მყავს, რადგან გუგას დედა არის არაჩვეულებრივი ადამიანი, ჩემს შვილს ვუსურვებდი ისეთივე დედამთილს, როგორიც მე მყავს.
- ნინო, ალბათ გსმენია ფრაზა ''ქალური ბედნიერება'', როგორ ფიქრობ, რას ნიშნავს ეს?
- მეცინება ამაზე და არ ვიცი. ყველას ბედნიერების თავისი საზომი აქვს, ამიტომ ვერ დავასკვენი, ეს ზუსტად რას ნიშნავს, მგონი, მამაკაცებისთვისაც ისაა ბედნიერება, რაც ქალებისთვის. მე ბედნიერი ვარ, როცა ვინმეს ვახარებ, მარტო ჩემი კარგად ყოფნა არაა საკმარისი ჩემი ბედნიერებისთვის, კოლექტიური ნატურა ვარ.
- გეკითხები, როგორც პლასტიკური ქირურგის მეუღლეს. როგორ ფიქრობ, ქალების უნორმო და უსაზღვრო ოპერაციების რეალური მიზეზი კაცები არიან?
- არა. კარგი რაა, ქართველი კაცების უმრავლესობას ღიპი აქვს ჩამოკიდებული...
- თუმცა ძალიან სერიოზული მოთხოვნები აქვთ.
- ეგ უბრალოდ ლაპარაკია, თორემ შინაგანად ქართველი კაცები ძალიან კომპლექსიანები არიან, ჩვენნაირი კომპლექსიანი კაცები არავის ჰყავს დედამიწის ზურგზე. ქალის სილამაზისკენ ლტოლვა სულ სხვა ფენომენია, ყველა ქალი თავის თავს ეპრანჭება, აფასებს და აქედან გამომდინარე იღებს გადაწყვეტილებას ცვლილების შესახებ. თუ ქალს უზარმაზარი ''დრუნჩი'' და ''გადაწკიპინებული'' წარბები ბედნიერებას ანიჭებს, ჰქონდეს. ქალებს არ გვჭირდება გონებრივი გამობრძმედა, ეს ძლიერი ქალების ქვეყანაა, რის გამოც მეშინია, მალე უკაცოდ არ დავრჩეთ. ჩვენს მამაკაცებს ვურჩევ, გახდნენ უფრო გალანტურები, გამძლეები პრობლემების მიმართ და მეტი მოთხოვნები წაუყენონ საკუთარ თავებს.
- არატრადიციული ორიენტაციის ადამიანების მიმართ აგრესიაზე მინდა გკითხო. მისაღებია ასეთი დამოკიდებულება?
- არატრადიციული ორიენტაციის ადამიანთა რაოდენობა და პროცენტული მაჩვენებელი ახლაც იმხელაა, რამდენიც ადრე იყო, უბრალოდ, ახლა არაფერი იმალება და ჩემი აზრით, ეს დასამალი და გასაქილიკებელი არაა. დამერწმუნეთ, ბევრი ''ვაჟკაცი'' თვითგადარჩენისთვის, მატერიალური მდგომარეობისთვის ისეთ საზიზღარ რაღაცებს სჩადის, ვგულისხმობ მეგობრის ღალატს, ჩაშვებას, გაფუჭებას, რომ მათ არატრადიციულ ორიენტაციაზე ხმა არ ამოეღებათ.
რაც შეეხება აგრესიას, მგონი, ეს აგრესია მხოლოდ ტელევიზორში ჩანს, თორემ ბევრ არატრადიციული ორიენტაციის ადამიანს ვიცნობ და ჩემ ირგვლივ მათ მიმართ აგრესია არავის გამოუხატავს, მიუხედავად იმისა, რომ ერთადაც ვყოფილვართ ხალხმრავალ სუფრაზე, მგონი, ეს აგრესია უფრო ''გაბერილი'' თემაა და არასამთავრობო ორგანიზაციები ძალით ქმნიან ამისგან პრობლემას. ქართველები მაგრები ვართ სხვის საძინებლებში, სხვის ჯიბეში ყურებაში, ამას კი ჯობს, საკუთარ ცხოვრებას მივხედოთ.
- როგორ ფიქრობ, პოლიტიკა და სექსი რატომაა ყველაზე აქტუალური ჩვენს ქვეყანაში?
- ჩვენ არ გვაქვს არც ნავთობი, არც შაქრის ლერწმის პლანტაცია, არც დიდი რაოდენობით ოქრო და ქვანახშირი, ჩვენი ნავთობი და ოქრო, სადაც ფული იშოვება, არის პოლიტიკა და სექსი, შესაბამისად, ყველაზე ძვირად ჩვენს ქვეყანაში ეს ორი ნედლეული ფასობს, ამიტომ ყველა ცდილობს, ან პოლიტიკურ ინდუსტრიაში წავიდეს, ან სექსში, თუმცა ეს ორი ერთმანეთისგან არ განსხვავდება, ამიტომაც აქტუალობას არ კარგავს.
ჟურნალი ''რეიტინგი''
ციცი ომანიძე
- ''ასეა მიღებული'' და არ ესმის, რა საჭიროა ღრეობები სასაფლაოზე...
- მეზიზღება ტრადიციები, თუმცა ზოგიერთ მათგანს ვინარჩუნებ და ვექვემდებარები. მეზიზღება ღრეობასთან დაკავშირებული ტრადიციები, მაგალითად, ახალი წლის უაზრო სუფრები, არ მესმის იმ ხალხის, რომლებიც მთელ ბიუჯეტს ხარჯავენ ამ ორსაათიანი სუფრის გამო და მერე მთელი თვე ისე სხედან. ასევე არ მესმის სასაფლაოებზე გამართული ღრეობების. ვერ ვიტან გამოთქმას, ''ასეა მიღებული''. ნებისმიერი ჩარჩო საშინლად მაღიზიანებს და მთრგუნავს. ხანდახან ვცდილობ, ამ ჩარჩოებს გავექცე, მაგრამ საქართველოში ძნელია, არ დაემორჩილო ტრადიციას. მარტო რომ ვიყო, ჩემ უკან არ იდგეს ოჯახი, მშობლები, შვილები, სულ სხვანაირად ვიცხოვრებდი, მაგრამ ახლა ყველას ვუწევ ანგარიშს. ბოლო პერიოდში ჩამოყალიბებული ტრადიციები კომუნისტურ ეპოქაში მცხოვრები გაზარმაცებული ხალხის შექმნილია, ვიდრე ქართველი გლეხის, რომელსაც ერთ ხელში ბარი ეჭირა და მეორეში - ხმალი.
- ნინო, შენი აზრით, ტრადიციულ ქართულ ოჯახში ქალი იჩაგრება?
- კი, რადგან ქალი კაცის საქმესაც აკეთებს და ქალისასაც, ეს შეიძლება, ემანსიპაციით გავამართლოთ, მაგრამ კაცს მაინც არაფერს ვთხოვთ, ამიტომაც ქართულ რეალობაში არსებობს საყოველთაო ფრაზა - კაცს ყველაფერი ეპატიება. ქალი კი ცალსახად და ერთმნიშვნელოვნად იჩაგრება. თუ ქალი მუშაობს, რატომ მუშაობსო, არ მუშაობს და რატომ კიდია ქმრის კისერზეო, ბავშვებს თვითონ ზრდის და გამოშტერდა სახლში ჯდომითო, ძიძას აიყვანს და ბავშვები არ აინტერესებს, მიყრილი ჰყავსო.. მოკლედ, ქალმა რომ კაცის მოსაწონი გააკეთოს, არ არსებობს.
ჩვენს ქვეყანაში ქალის მიმართ მაინც მომხმარებლური დამოკიდებულებაა. რაც უნდა ვიძახოთ, რომ ევროპულად ვაზროვნებთ, რეალურად ძალიან შორს ვართ ამისგან, მით უმეტეს ქალთან მიდგომის საკითხში, რადგან მამაკაცები ქალს მაინც ისე უყურებენ, როგორც მოხმარების საგანს, ზოგს ქალი ბავშვების გასაჩენად სჭირდება, ზოგს – დამლაგებლად, ზოგს – საყვარლად და ა.შ. ერთეული მამაკაცები უყურებენ ქალს, როგორც თანასწორს, დანარჩენ შემთხვევებში ქალი ბევრად წაგებულ მდგომარეობაშია.
- გუგას როგორი დამოკიდებულბა აქვს ამ საკითხის მიმართ?
- გუგა რა, საქართველოში არ ცხოვრობს? თავს იკავებს, თორემ სხვა მამაკაცებისგან შეხედულებებით არანაირად არ განსხვავდება.
- წყვილის თანაცხოვრება ქორწინებამდე აუცილებელია?
- კი, ოღონდ მე ამით იმას არ ვამბობ, ვინც გაუღიმებს, მასთან გადავიდეს საცხოვრებლად, მაგრამ ეს ტრადიცია იმიტომ ვერ იკიდებს ჩვენს ქვეყანაში ფეხს, რომ ახალგაზრდები ცხოვრობენ მშობლებთან, ხშირად ბებია-ბაბუასთან ერთადაც. ასეთ ვითარებაში სად უნდა წავიდეს წყვილი? ელემენტარულად, სექსიც კი ტაბუირებულია და მაშინ უნდა დაკავდნენ ამით, როცა ყველა დაიძინებს. ესაა დუხჭირი სახელმწიფოს პრობლემა, რადგან მივდივართ ფინანსურ-ეკონომიკურ საკითხებამდე. არადა, ვისაც ჰორმონები მოაწვება, ყველა ოჯახს რომ ქმნის, ეს შემდეგ გვაძლევს დანგრეულ ოჯახებს, საშაბათო და საკვირაო მამებს, ამას კი ნამდვილად სჯობს წინასწარი თანაცხოვრება.
საბჭოთა კავშირის დროს ბინის მიღება გმირობის ტოლფასი იყო, ერთეულებს შეეძლოთ, შვილი ცალკე გაეშვათ საცხოვრებლად. მენტალურად ჩამოყალიბდა, რომ შვილი მშობელთან უნდა იყოს, ამის შედეგია ინფანტილური მამაკაცები, რომელთაც უჭირთ დამოუკიდებლად გადაწყვეტილებების მიღება. შეიძლება, ჩამქოლონ იმის გამო, რასაც ახლა ვიტყვი, მაგრამ ხშირ შემთხვევაში ბიჭებს არასწორად ზრდიან, მამებისგან აქვთ ცუდი მაგალითი, თუნდაც ქალის პატივისცემის საკითხში. 90-იანი წლების ბავშვები ''დაკარგული მამების'' თაობა გახლავთ. ეს ის პერიოდია, როდესაც დედები მუშაობდნენ, სისხლითა და ოფლით შოულობდნენ ფულს და ინახავდნენ შვილებსა და ხშირ შემთხვევაში, ქმრებსაც. მტკივნეული თემაა, მაგრამ ვლაპარაკობ იმ ერზე, რომლის წარმომადგენელიც ვარ და რომლის ტკივილიც მტკივა. თუკი პრობლემის შესახებ ხმამაღლა არ ვიტყვით, ის არ აღმოიფხვრება. ნებისმიერი სახლმწიფო დონის პრობლემა სათავეს
ოჯახიდან, აღზრდიდან იღებს.
- რაც შეეხება ყბადაღებულ ქალიშვილობის ინსტიტუტს...
- ჩემი აზრით, ეს მარაზმია, ესეც მამაკაცების კომპლექსების დასაკმაყოფილებლადაა ''მოგონილი''. ალბათ იმიტომ, რომ სხვას არ შეადარონ, რომ ''ის'' ერთადერთი და განუმეორებელი ეგონოთ. ეს ისევ მამაკაცების არასრულფასოვნებისგან მომდინარეობს. საერთოდ, არ მესმის ქვეყანაში გენდერული თანასწორობის არსებობა ქალიშვილობის ინსტიტუტთან ერთად.
- რას ფიქრობ რძალ-დედამთილის შესახებ გავრცელებულ სტერეოტიპზე?
- შეიძლება ითქვას, რომ მე დედამთილი არ მყავს, რადგან გუგას დედა არის არაჩვეულებრივი ადამიანი, ჩემს შვილს ვუსურვებდი ისეთივე დედამთილს, როგორიც მე მყავს.
- ნინო, ალბათ გსმენია ფრაზა ''ქალური ბედნიერება'', როგორ ფიქრობ, რას ნიშნავს ეს?
- მეცინება ამაზე და არ ვიცი. ყველას ბედნიერების თავისი საზომი აქვს, ამიტომ ვერ დავასკვენი, ეს ზუსტად რას ნიშნავს, მგონი, მამაკაცებისთვისაც ისაა ბედნიერება, რაც ქალებისთვის. მე ბედნიერი ვარ, როცა ვინმეს ვახარებ, მარტო ჩემი კარგად ყოფნა არაა საკმარისი ჩემი ბედნიერებისთვის, კოლექტიური ნატურა ვარ.
- გეკითხები, როგორც პლასტიკური ქირურგის მეუღლეს. როგორ ფიქრობ, ქალების უნორმო და უსაზღვრო ოპერაციების რეალური მიზეზი კაცები არიან?
- არა. კარგი რაა, ქართველი კაცების უმრავლესობას ღიპი აქვს ჩამოკიდებული...
- თუმცა ძალიან სერიოზული მოთხოვნები აქვთ.
- ეგ უბრალოდ ლაპარაკია, თორემ შინაგანად ქართველი კაცები ძალიან კომპლექსიანები არიან, ჩვენნაირი კომპლექსიანი კაცები არავის ჰყავს დედამიწის ზურგზე. ქალის სილამაზისკენ ლტოლვა სულ სხვა ფენომენია, ყველა ქალი თავის თავს ეპრანჭება, აფასებს და აქედან გამომდინარე იღებს გადაწყვეტილებას ცვლილების შესახებ. თუ ქალს უზარმაზარი ''დრუნჩი'' და ''გადაწკიპინებული'' წარბები ბედნიერებას ანიჭებს, ჰქონდეს. ქალებს არ გვჭირდება გონებრივი გამობრძმედა, ეს ძლიერი ქალების ქვეყანაა, რის გამოც მეშინია, მალე უკაცოდ არ დავრჩეთ. ჩვენს მამაკაცებს ვურჩევ, გახდნენ უფრო გალანტურები, გამძლეები პრობლემების მიმართ და მეტი მოთხოვნები წაუყენონ საკუთარ თავებს.
- არატრადიციული ორიენტაციის ადამიანების მიმართ აგრესიაზე მინდა გკითხო. მისაღებია ასეთი დამოკიდებულება?
- არატრადიციული ორიენტაციის ადამიანთა რაოდენობა და პროცენტული მაჩვენებელი ახლაც იმხელაა, რამდენიც ადრე იყო, უბრალოდ, ახლა არაფერი იმალება და ჩემი აზრით, ეს დასამალი და გასაქილიკებელი არაა. დამერწმუნეთ, ბევრი ''ვაჟკაცი'' თვითგადარჩენისთვის, მატერიალური მდგომარეობისთვის ისეთ საზიზღარ რაღაცებს სჩადის, ვგულისხმობ მეგობრის ღალატს, ჩაშვებას, გაფუჭებას, რომ მათ არატრადიციულ ორიენტაციაზე ხმა არ ამოეღებათ.
რაც შეეხება აგრესიას, მგონი, ეს აგრესია მხოლოდ ტელევიზორში ჩანს, თორემ ბევრ არატრადიციული ორიენტაციის ადამიანს ვიცნობ და ჩემ ირგვლივ მათ მიმართ აგრესია არავის გამოუხატავს, მიუხედავად იმისა, რომ ერთადაც ვყოფილვართ ხალხმრავალ სუფრაზე, მგონი, ეს აგრესია უფრო ''გაბერილი'' თემაა და არასამთავრობო ორგანიზაციები ძალით ქმნიან ამისგან პრობლემას. ქართველები მაგრები ვართ სხვის საძინებლებში, სხვის ჯიბეში ყურებაში, ამას კი ჯობს, საკუთარ ცხოვრებას მივხედოთ.
- როგორ ფიქრობ, პოლიტიკა და სექსი რატომაა ყველაზე აქტუალური ჩვენს ქვეყანაში?
- ჩვენ არ გვაქვს არც ნავთობი, არც შაქრის ლერწმის პლანტაცია, არც დიდი რაოდენობით ოქრო და ქვანახშირი, ჩვენი ნავთობი და ოქრო, სადაც ფული იშოვება, არის პოლიტიკა და სექსი, შესაბამისად, ყველაზე ძვირად ჩვენს ქვეყანაში ეს ორი ნედლეული ფასობს, ამიტომ ყველა ცდილობს, ან პოლიტიკურ ინდუსტრიაში წავიდეს, ან სექსში, თუმცა ეს ორი ერთმანეთისგან არ განსხვავდება, ამიტომაც აქტუალობას არ კარგავს.
ჟურნალი ''რეიტინგი''
ციცი ომანიძე
