"არ ვიცი, მეყვარება თუ არა შვილი, რომლის მამაც არაკაცი აღმოჩნდა"
1 631 ნახვა
ძალიან ცუდი შვილი ვარ. ჩემს მშობლებს ისეთი რაღაც გავუკეთე, რასაც არ იმსახურებდნენ. შევცდი და ცუდ ნაყოფსაც ვიმკი. შემიყვარდა ადამიანი, ვინც ჩემი ღირსი არ აღმოჩნდა.
18 წლის ვარ. 2 წლის წინ ერთი ბიჭი შემიყვარდა, ჩემზე 3 წლით უფროსი. მეგონა, რომ მასზე კარგი ადამიანი ამქვეყნად არ არსებობდა, ყველანაირად ვენდობოდი. მეუბნებოდა, რომ ძალიან ვუყვარდი და ჩემი ცოლად შერთვა სურდა. ბოლოს ისიც კი მითხრა, სახლს ვარემონტებთ, ქორწილისთვის სტუმრები რომ მოვლენ, გვინდა, კარგად დავხვდეთო. მეც კომპიუტერთან ვიჯექი და ინტერნეტში საქორწილო კაბებს ვარჩევდი. მას ფიზიკურადაც დავუახლოვდი, რადგან თავი უკვე მის ცოლად წარმოვიდგინე.
როცა მივხვდი, რომ ორსულად ვიყავი, ძალიან გამიხარდა. მეგონა, ჩემს საყვარელ ადამიანს ამით ბედნიერებას მივანიჭებდი. მასთან რომ მივედი, ბედნიერი სახით ვუთხარი, მალე მამა გახდები–მეთქი. მეგონა, ხელში ამიტაცებდა და სიხარულით მეცხრე ცაზე აფრინდებოდა. მას კი სახე შეეშალა და პაუზის შემდეგ მითხრა, ახლა რას აპირებო. როგორ თუ რას ვაპირებ, მშობლები ვიქნებით–მეთქი, ვუპასუხე. მან კი მითხრა, ასეთ თოფის გასროლას არ ველოდი, ფიქრი მჭირდებაო. ადგა და წავიდა, მე კი გაოგნებული დამტოვა.
მეგობარს ყველაფერი ვუამბე, რადგან მან ჩვენ შესახებ იცოდა. დაქალმა დამამშვიდა, ეტყობა, ისეთი მოულოდნელი იყო, ვერ მიხვდა, როგორ მოქცეულიყო, დრო მიეციო. იმ დღეს არც მესიჯზე მიპასუხა, არც ზარზე. მეორე დღეს კი მომწერა, მამობისთვის მზად არ ვარ, ჯობია, დრო არ გაწელო და ახლავე გადავწყვიტოთ ეს საკითხიო. ამაზე გავგიჟდი, ავკივლდი! თავის გაკონტროლება გამიჭირდა და ყველამ ყველაფერი გაიგო. თავი დავიმცირე და მის მშობლებთან მივედი. მამამისმა მითხრა, მე რა პრეტენზიებს მიყენებ, ბავშვის მამა მე კი არ ვარო. დედამისი კი სამზარეულოდან არც გამოსულა. იქიდან მომაძახა, სანამ დაორსულდებოდი, ამაზე მაშინ უნდა გეფიქრაო.
ჩემი მშობლები ისეთ მდგომარეობაში აღმოჩნდნენ, ვერ გადმოგცემთ. მამა ბავშვივით ღრიალებდა. ტირილით მეუბნებოდა, ეს როგორ გამიკეთეო. ჩემებიც მივიდნენ იმ ვაჟბატონთან, დაელაპარაკნენ, მაგრამ არაფერი გამოვიდა. მამაჩემის ძმაკაცმა თქვა, არაკაცია, ეგ არც სიძედ გამოგადგებათ და არც კარგი მამა იქნება, შეეგუეთ, რომ ეგ ბავშვი მარტომ უნდა გაზარდოთო.
ჩემს ორსულობას არ ვმალავ, ყველამ ყველაფერი იცის და უკვე მუცელიც მეტყობა. ზოგი მამშვიდებს, ეგ არაფერი, ბავშვს გააჩენ და ყველაფერი დაგავიწყდებაო, ზოგი მკიცხავს, ასეთი შეცდომა როგორ დაუშვიო. თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობ, განსაკუთრებით კი მამაჩემის გამო. ის სულ ტირის. თვალს მარიდებს, ვატყობ, რომ გაბერილი შვილის დანახვა არ სიამოვნებს. ამას წინათ დედაჩემს ეუბნებოდა, თავის მოკვლა მინდაო. ეს ყველაფერი კი ჩემ გამო ხდება, გრძნობებს ავყევი და ჩემი მშობლები საშინელ დღეში ჩავყარე.
ახლა რასაც ვიტყვი, შეიძლება ყველას გაუკვირდეს, მაგრამ ძალიან მეშინია, არ მინდა დედობა. მეუბნებიან, შვილს რომ დაინახავ, ყველაფერი დაგავიწყდებაო, მაგრამ არა მგონია, ასე იყოს. ამ ტკივილს ვერავინ დამავიწყებს. ზოგჯერ ჩემი შვილი შემეცოდება ხოლმე, ის ხომ არავის უნდა, არც მამას, არც დედას, არც არავის დედამიწის ზურგზე. ამ დროს გული მიჩუყდება და მუცელზე ვეფერები.
არ ვიცი, ჩემი ცხოვრება როგორ გაგრძელდება. ზოგჯერ ვნატრობ, იქნებ ჩემი შვილის სიცოცხლის სანაცვლოდ ჩემი სული წაიღოს უფალმა, ჩემს პატარას კი ვინმე ღვთისნიერი გაზრდის. არ ვიცი, შევძლებ თუ არა მის გაზრდას, მის სიყვარულს, მის მოფერებას. ის ხომ იმ ადამიანის შვილიცაა, ვინც ასე მომექცა და ვინც ახლა ასე ძალიან მძულს.
სარკის ერთგული მკითხველი
18 წლის ვარ. 2 წლის წინ ერთი ბიჭი შემიყვარდა, ჩემზე 3 წლით უფროსი. მეგონა, რომ მასზე კარგი ადამიანი ამქვეყნად არ არსებობდა, ყველანაირად ვენდობოდი. მეუბნებოდა, რომ ძალიან ვუყვარდი და ჩემი ცოლად შერთვა სურდა. ბოლოს ისიც კი მითხრა, სახლს ვარემონტებთ, ქორწილისთვის სტუმრები რომ მოვლენ, გვინდა, კარგად დავხვდეთო. მეც კომპიუტერთან ვიჯექი და ინტერნეტში საქორწილო კაბებს ვარჩევდი. მას ფიზიკურადაც დავუახლოვდი, რადგან თავი უკვე მის ცოლად წარმოვიდგინე.
როცა მივხვდი, რომ ორსულად ვიყავი, ძალიან გამიხარდა. მეგონა, ჩემს საყვარელ ადამიანს ამით ბედნიერებას მივანიჭებდი. მასთან რომ მივედი, ბედნიერი სახით ვუთხარი, მალე მამა გახდები–მეთქი. მეგონა, ხელში ამიტაცებდა და სიხარულით მეცხრე ცაზე აფრინდებოდა. მას კი სახე შეეშალა და პაუზის შემდეგ მითხრა, ახლა რას აპირებო. როგორ თუ რას ვაპირებ, მშობლები ვიქნებით–მეთქი, ვუპასუხე. მან კი მითხრა, ასეთ თოფის გასროლას არ ველოდი, ფიქრი მჭირდებაო. ადგა და წავიდა, მე კი გაოგნებული დამტოვა.
მეგობარს ყველაფერი ვუამბე, რადგან მან ჩვენ შესახებ იცოდა. დაქალმა დამამშვიდა, ეტყობა, ისეთი მოულოდნელი იყო, ვერ მიხვდა, როგორ მოქცეულიყო, დრო მიეციო. იმ დღეს არც მესიჯზე მიპასუხა, არც ზარზე. მეორე დღეს კი მომწერა, მამობისთვის მზად არ ვარ, ჯობია, დრო არ გაწელო და ახლავე გადავწყვიტოთ ეს საკითხიო. ამაზე გავგიჟდი, ავკივლდი! თავის გაკონტროლება გამიჭირდა და ყველამ ყველაფერი გაიგო. თავი დავიმცირე და მის მშობლებთან მივედი. მამამისმა მითხრა, მე რა პრეტენზიებს მიყენებ, ბავშვის მამა მე კი არ ვარო. დედამისი კი სამზარეულოდან არც გამოსულა. იქიდან მომაძახა, სანამ დაორსულდებოდი, ამაზე მაშინ უნდა გეფიქრაო.
ჩემი მშობლები ისეთ მდგომარეობაში აღმოჩნდნენ, ვერ გადმოგცემთ. მამა ბავშვივით ღრიალებდა. ტირილით მეუბნებოდა, ეს როგორ გამიკეთეო. ჩემებიც მივიდნენ იმ ვაჟბატონთან, დაელაპარაკნენ, მაგრამ არაფერი გამოვიდა. მამაჩემის ძმაკაცმა თქვა, არაკაცია, ეგ არც სიძედ გამოგადგებათ და არც კარგი მამა იქნება, შეეგუეთ, რომ ეგ ბავშვი მარტომ უნდა გაზარდოთო.
ჩემს ორსულობას არ ვმალავ, ყველამ ყველაფერი იცის და უკვე მუცელიც მეტყობა. ზოგი მამშვიდებს, ეგ არაფერი, ბავშვს გააჩენ და ყველაფერი დაგავიწყდებაო, ზოგი მკიცხავს, ასეთი შეცდომა როგორ დაუშვიო. თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობ, განსაკუთრებით კი მამაჩემის გამო. ის სულ ტირის. თვალს მარიდებს, ვატყობ, რომ გაბერილი შვილის დანახვა არ სიამოვნებს. ამას წინათ დედაჩემს ეუბნებოდა, თავის მოკვლა მინდაო. ეს ყველაფერი კი ჩემ გამო ხდება, გრძნობებს ავყევი და ჩემი მშობლები საშინელ დღეში ჩავყარე.
ახლა რასაც ვიტყვი, შეიძლება ყველას გაუკვირდეს, მაგრამ ძალიან მეშინია, არ მინდა დედობა. მეუბნებიან, შვილს რომ დაინახავ, ყველაფერი დაგავიწყდებაო, მაგრამ არა მგონია, ასე იყოს. ამ ტკივილს ვერავინ დამავიწყებს. ზოგჯერ ჩემი შვილი შემეცოდება ხოლმე, ის ხომ არავის უნდა, არც მამას, არც დედას, არც არავის დედამიწის ზურგზე. ამ დროს გული მიჩუყდება და მუცელზე ვეფერები.
არ ვიცი, ჩემი ცხოვრება როგორ გაგრძელდება. ზოგჯერ ვნატრობ, იქნებ ჩემი შვილის სიცოცხლის სანაცვლოდ ჩემი სული წაიღოს უფალმა, ჩემს პატარას კი ვინმე ღვთისნიერი გაზრდის. არ ვიცი, შევძლებ თუ არა მის გაზრდას, მის სიყვარულს, მის მოფერებას. ის ხომ იმ ადამიანის შვილიცაა, ვინც ასე მომექცა და ვინც ახლა ასე ძალიან მძულს.
სარკის ერთგული მკითხველი
