''ყველაზე თვითმყოფადი და წრფელი პოეზიაში ვარ''
1 529 ნახვა
ნინო სადღობელაშვილი
პოეტი, პროზაიკოსი, დრამატურგი.
დაბადების თარიღი: 1980 წლის 3 იანვარი.
უმაღლესი განათლება მიიღო კულტურის ინსტიტუტში, ლიტერატურის დაოსტატების სპეციალობით, სახელოსნოს ხელმძღვანელი ვახუშტი კოტეტიშვილი.
ამბობს, რომ მისი ნაწერებისა და ზოგადად შემოქმედების ერთგული მასზე მეტად დედამისია. შვილის პირველ ნაჯღაბნებს სულ ინახავდა, დაჰფოფინებდა და დღემდე ასეა. ახლა ცალკე ცხოვრობს და თავისი ნაწერების მოვლა-პატრონობის პასუხისმგებლობა საკუთარ თავზე აიღო. დღემდე ფურცლებზე კალმით წერს, ვერაფრით დაუმეგობრდა კომპიუტერს, თან სისტემატურად.
ძვირფასი შთაბეჭდილებები
ბავშვობიდან...
- რაც უფრო მეტი დრო გადის და ასაკი მემატება, სულ უფრო ხშირად ვფიქრობ ბავშვობაზე. ისეთი განცდა მაქვს, თითქოს ბავშვობას კი არ ვშორდები, არამედ ვუახლოვდები, წრეზე მივდივარ და ისევ იქ ვბრუნდები, საიდანაც ყველაფერი იწყებოდა. ჩემმა ბავშვობამ, ისევე, როგორც ჩემი თაობის პატარაობამ, მძიმედ და ნაცრისფრად გაიარა. ამის მიუხედავად, ჩემს მეხსიერებას შემორჩა მხოლოდ ყველაზე ფერადი, საუკეთესო, კაშკაშა დღეები. თითქოს იმ მოგონებებს ჩავეჭიდე და ბავშვობას მხოლოდ ის წავგლიჯე. ასეთი ნათელი დღეები კი უკავშირდება ჩემს სოფელს, საჩხერეს, საიდანაც ვარ და ბებია-ბაბუას. დედის მხრიდან კი ფშავში ბებო და პაპა მყავდა. ჩემი წინაპრების უშუალო დამსახურებაა, რომ მიუხედავად იმ 90-იანი წლების სირთულეებისა, მაინც მქონდა ისეთი ბავშვობა, რომელიც მიყვარს, სულ თან დავატარებ და მინდა ხოლმე, რომ იგივე განიცადოს ჩემმა შვილმაც, როცა ის გაჩნდება ამ სამყაროში...
წიგნთან დაახლოება
- კულტურის სახელმწიფო ინსტიტუტში ჩავაბარე, რომელიც, სამწუხაროდ, აღარ არსებობს და ახლა იმ შენობაში თეატრალური უნივერსიტეტის მეორე კორპუსია. გამიმართლა, რომ ვახუშტი კოტეტიშვილის სახელოსნო ჯგუფში მოვხვდი. შვიდი გოგონა ვიყავით. ბატონმა ვახუშტიმ პირველივე დღეს გვითხრა, ნუ იფიქრებთ, რომ ვინმე ოდესმე წერას გასწავლით, ეს ღვთის საჩუქარია, უბრალოდ, მე შემიძლია, გაქციოთ კარგ მკითხველებადო და ეს მან ზედმიწევნით კარგად შეძლო. შვიდი ადამიანიდან მხოლოდ მე განვაგრძე წერა. დანარჩენები, ჩემზე გაცილებით ნიჭიერები, არიან კარგი მკითხველები, რამდენიმე ქართულის პედაგოგია და მნიშვნელოვან საქმეებს ემსახურება...
მე პედაგოგად ცოტა ხანს, ვმუშაობდი. ჩემივე სკოლაში მივბრუნდი. ვასწავლიდი საზღვარგარეთის ლიტერატურას. პროგრამა თავად შევადგინე. დირექტორმა სრული თავისუფლება მომცა. ვერ ვიტყვი, რომ იმ ორი წლის განმავლობაში ყველა დავაინტერესე მხატვრული ლიტერატურითა და ზოგადად კითხვით, მაგრამ ერთი რომ მაინც დაინტერესდა, ეს ჩემთვის უკვე დიდი გამარჯვება იყო.
წერა-კითხვა...
- ახლა ვმუშაობ ერთ დიდ ტექსტზე და ბოლო ხანს წერას უფრო მეტი დრო ეთმობა, ვიდრე კითხვას. წერა სხვადასხვა ჟანრში მიწევს. სულ ვამბობდი და დღემდე ამ აზრის ერთგული ვარ, რომ ყველაზე მეტად ჩემი შეგრძნებების გადმოცემა ლექსის წერისას მიწევს. ყველაზე თვითმყოფადი და წრფელი ვარ პოეზიაში. შეიძლება დავწერო რამდენიმე ტომი, მაგრამ ერთი ლექსი გადაწონის ხოლმე იმ განცდას ჩემში, რასაც ზოგადად შემოქმედებითი პროცესი იწვევს. სამწუხაროდ, დღესდღეობით იმდენი საქმე დამიგროვდა, სულ უფრო ცოტა წუთი მაქვს პოეზიასთან მისაახლოებლად. ეს ძალიან მაწუხებს, ალბათ ლექსების წერასაც თავის დრო, ასაკი, ეტაპი სჭირდება, თუმცა, როცა რაღაც გაჩერდება, არ უნდა გააწვალო და ძალით არ უნდა აახმაურო, ამ შემთხვევაში არაფერი გამოგივა. მგონია, რომ პოეზია არის ყველაზე ინტიმური მთელ შემოქმედებით პროცესში. ამ კუთხით დროებით ჩუმად ვარ და ვცდილობ, მსგავსი განცდები სხვა ჟანრზე მუშაობისას დავიჭირო. შეიძლება, თავს ვიტყუებ და მგონია, რომ რაღაც გამომდის, მაგრამ ვნახოთ...
მოთხრობების პირველი კრებული ''ბამბაზიის სამოთხე''
- ''ბამბაზიის სამოთხე'' ქუთაისისა და მესხეთის თეატრებშია დადგმული. ქუთაისში გიორგი სიხარულიძემ 2007 წელს დადგა და მას შემდეგ ყველა თეატრალური სეზონი 27 სექტემბერს, სოხუმის დაცემის დღეს, ამ სპექტაკლით იხსნება. ამ სპექტაკლს აღარ ვითამაშებთ მაშინ, როცა აფხაზეთში, აფხაზებთან დავბრუნდებით, მაგრამ, სამწუხაროდ, ეს სპექტაკლი დღემდე აქტუალურია და წარმოდგენის ყოველ ჯერზე დარბაზი სულ გადაჭედილია. ერთხელ ფირზე გადაღებული სოხუმში ჩაიტანეს და შევძელით, აფხაზებისთვის გვეჩვენებინა. ჩვენ არ გვქონდა იმის ილუზია, რომ ის რამეს შეცვლიდა, მაგრამ გვსურდა, ჩვენი სათქმელი გვეთქვა, გადაგვედგა ნაბიჯი და მათგანაც რამე საპასუხო წამოსულიყო. კულუარული ინფორმაციით შევიტყვე, რომ ვიღაცებმა მისი ყურებისას ცრემლიც კი მოიწმინდეს, მაგრამ, რა თქმა უნდა, საჯაროდ არ გამოხატეს ეს ემოცია. აფხაზეთში ნამყოფი არ ვარ, არც ვინმე მყავს იქიდან, აფხაზეთი რომ დავკარგეთ, 13 წლის ვიყავი. ბიძაჩემი იქ იბრძოდა და დაიღუპა, მას მერე ეს ტკივილი დაღივით გამომყვა, ალბათ არა მხოლოდ მე, არამედ ჩემს თაობასაც.
დაასრულეთ წინადადება
ვიყავი... ბავშვი, ვარ... ბავშვი.
მჯერა... სიკეთის, არ მჯერა... გაქრობის, მჯერა... რომ დაღი მუდმივად რჩება.
წერის სურვილს აჩენს... ხანდახან ელემენტარული რამ, ხან კი უმნიშვნელოვანესი თემები, ზოგჯერ თუნდაც მზის ამოსვლა. წერის სურვილი უკვე ჩვევაა. სულ მინდა, მივაღწიო იმ კონდიციას, როცა სურვილები აღარ მექნება. ყველაზე თავისუფალი მაშინ იქნები, ისეთივე, როგორიც ჰაერი.
გუშინ... ხვალ...
გუშინ იყო იმედგაცრუება, ხვალ ველი წყალობას. ამ ორ დროს შორის არსებობს დღეს და ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი მაინც ეს აწმყოა. მოუხელთებელი დროა, მაგრამ თუნდაც ეს ერთი წამი ჩემთვის მარადისობაა. მომავალს ვერ ვგეგმავ. შეიძლება, ეს ცუდია, მაგრამ... ჩემთვის მნიშვნელოვანია რა იქნება დღეს. ზოგადად ქართველები ალბათ ყველანი ასე ვცხოვრობთ. ყოველ დღეს ისე ვატარებთ, თითქოს ეს ბოლო დღეა. ეს ბევრჯერ ჩვენთვის ცუდი ყოფილა. ემოციის ხალხი ვართ. თავგანწირვა, რომელიც მუდამ გვახლდა, აქედანაც გამომდინარეობდა. სწორედ ამი-ტომ მომავალი სულ ბუნდოვანი გვქონდა და ყოველთვის კითხვის ნიშნის ქვეშ იდგა ჩვენი ქვეყნის არსებობა...
ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''
პოეტი, პროზაიკოსი, დრამატურგი.
დაბადების თარიღი: 1980 წლის 3 იანვარი.
უმაღლესი განათლება მიიღო კულტურის ინსტიტუტში, ლიტერატურის დაოსტატების სპეციალობით, სახელოსნოს ხელმძღვანელი ვახუშტი კოტეტიშვილი.
ამბობს, რომ მისი ნაწერებისა და ზოგადად შემოქმედების ერთგული მასზე მეტად დედამისია. შვილის პირველ ნაჯღაბნებს სულ ინახავდა, დაჰფოფინებდა და დღემდე ასეა. ახლა ცალკე ცხოვრობს და თავისი ნაწერების მოვლა-პატრონობის პასუხისმგებლობა საკუთარ თავზე აიღო. დღემდე ფურცლებზე კალმით წერს, ვერაფრით დაუმეგობრდა კომპიუტერს, თან სისტემატურად.
ძვირფასი შთაბეჭდილებები
ბავშვობიდან...
- რაც უფრო მეტი დრო გადის და ასაკი მემატება, სულ უფრო ხშირად ვფიქრობ ბავშვობაზე. ისეთი განცდა მაქვს, თითქოს ბავშვობას კი არ ვშორდები, არამედ ვუახლოვდები, წრეზე მივდივარ და ისევ იქ ვბრუნდები, საიდანაც ყველაფერი იწყებოდა. ჩემმა ბავშვობამ, ისევე, როგორც ჩემი თაობის პატარაობამ, მძიმედ და ნაცრისფრად გაიარა. ამის მიუხედავად, ჩემს მეხსიერებას შემორჩა მხოლოდ ყველაზე ფერადი, საუკეთესო, კაშკაშა დღეები. თითქოს იმ მოგონებებს ჩავეჭიდე და ბავშვობას მხოლოდ ის წავგლიჯე. ასეთი ნათელი დღეები კი უკავშირდება ჩემს სოფელს, საჩხერეს, საიდანაც ვარ და ბებია-ბაბუას. დედის მხრიდან კი ფშავში ბებო და პაპა მყავდა. ჩემი წინაპრების უშუალო დამსახურებაა, რომ მიუხედავად იმ 90-იანი წლების სირთულეებისა, მაინც მქონდა ისეთი ბავშვობა, რომელიც მიყვარს, სულ თან დავატარებ და მინდა ხოლმე, რომ იგივე განიცადოს ჩემმა შვილმაც, როცა ის გაჩნდება ამ სამყაროში...
წიგნთან დაახლოება
- კულტურის სახელმწიფო ინსტიტუტში ჩავაბარე, რომელიც, სამწუხაროდ, აღარ არსებობს და ახლა იმ შენობაში თეატრალური უნივერსიტეტის მეორე კორპუსია. გამიმართლა, რომ ვახუშტი კოტეტიშვილის სახელოსნო ჯგუფში მოვხვდი. შვიდი გოგონა ვიყავით. ბატონმა ვახუშტიმ პირველივე დღეს გვითხრა, ნუ იფიქრებთ, რომ ვინმე ოდესმე წერას გასწავლით, ეს ღვთის საჩუქარია, უბრალოდ, მე შემიძლია, გაქციოთ კარგ მკითხველებადო და ეს მან ზედმიწევნით კარგად შეძლო. შვიდი ადამიანიდან მხოლოდ მე განვაგრძე წერა. დანარჩენები, ჩემზე გაცილებით ნიჭიერები, არიან კარგი მკითხველები, რამდენიმე ქართულის პედაგოგია და მნიშვნელოვან საქმეებს ემსახურება...
მე პედაგოგად ცოტა ხანს, ვმუშაობდი. ჩემივე სკოლაში მივბრუნდი. ვასწავლიდი საზღვარგარეთის ლიტერატურას. პროგრამა თავად შევადგინე. დირექტორმა სრული თავისუფლება მომცა. ვერ ვიტყვი, რომ იმ ორი წლის განმავლობაში ყველა დავაინტერესე მხატვრული ლიტერატურითა და ზოგადად კითხვით, მაგრამ ერთი რომ მაინც დაინტერესდა, ეს ჩემთვის უკვე დიდი გამარჯვება იყო.
წერა-კითხვა...
- ახლა ვმუშაობ ერთ დიდ ტექსტზე და ბოლო ხანს წერას უფრო მეტი დრო ეთმობა, ვიდრე კითხვას. წერა სხვადასხვა ჟანრში მიწევს. სულ ვამბობდი და დღემდე ამ აზრის ერთგული ვარ, რომ ყველაზე მეტად ჩემი შეგრძნებების გადმოცემა ლექსის წერისას მიწევს. ყველაზე თვითმყოფადი და წრფელი ვარ პოეზიაში. შეიძლება დავწერო რამდენიმე ტომი, მაგრამ ერთი ლექსი გადაწონის ხოლმე იმ განცდას ჩემში, რასაც ზოგადად შემოქმედებითი პროცესი იწვევს. სამწუხაროდ, დღესდღეობით იმდენი საქმე დამიგროვდა, სულ უფრო ცოტა წუთი მაქვს პოეზიასთან მისაახლოებლად. ეს ძალიან მაწუხებს, ალბათ ლექსების წერასაც თავის დრო, ასაკი, ეტაპი სჭირდება, თუმცა, როცა რაღაც გაჩერდება, არ უნდა გააწვალო და ძალით არ უნდა აახმაურო, ამ შემთხვევაში არაფერი გამოგივა. მგონია, რომ პოეზია არის ყველაზე ინტიმური მთელ შემოქმედებით პროცესში. ამ კუთხით დროებით ჩუმად ვარ და ვცდილობ, მსგავსი განცდები სხვა ჟანრზე მუშაობისას დავიჭირო. შეიძლება, თავს ვიტყუებ და მგონია, რომ რაღაც გამომდის, მაგრამ ვნახოთ...
მოთხრობების პირველი კრებული ''ბამბაზიის სამოთხე''
- ''ბამბაზიის სამოთხე'' ქუთაისისა და მესხეთის თეატრებშია დადგმული. ქუთაისში გიორგი სიხარულიძემ 2007 წელს დადგა და მას შემდეგ ყველა თეატრალური სეზონი 27 სექტემბერს, სოხუმის დაცემის დღეს, ამ სპექტაკლით იხსნება. ამ სპექტაკლს აღარ ვითამაშებთ მაშინ, როცა აფხაზეთში, აფხაზებთან დავბრუნდებით, მაგრამ, სამწუხაროდ, ეს სპექტაკლი დღემდე აქტუალურია და წარმოდგენის ყოველ ჯერზე დარბაზი სულ გადაჭედილია. ერთხელ ფირზე გადაღებული სოხუმში ჩაიტანეს და შევძელით, აფხაზებისთვის გვეჩვენებინა. ჩვენ არ გვქონდა იმის ილუზია, რომ ის რამეს შეცვლიდა, მაგრამ გვსურდა, ჩვენი სათქმელი გვეთქვა, გადაგვედგა ნაბიჯი და მათგანაც რამე საპასუხო წამოსულიყო. კულუარული ინფორმაციით შევიტყვე, რომ ვიღაცებმა მისი ყურებისას ცრემლიც კი მოიწმინდეს, მაგრამ, რა თქმა უნდა, საჯაროდ არ გამოხატეს ეს ემოცია. აფხაზეთში ნამყოფი არ ვარ, არც ვინმე მყავს იქიდან, აფხაზეთი რომ დავკარგეთ, 13 წლის ვიყავი. ბიძაჩემი იქ იბრძოდა და დაიღუპა, მას მერე ეს ტკივილი დაღივით გამომყვა, ალბათ არა მხოლოდ მე, არამედ ჩემს თაობასაც.
დაასრულეთ წინადადება
ვიყავი... ბავშვი, ვარ... ბავშვი.
მჯერა... სიკეთის, არ მჯერა... გაქრობის, მჯერა... რომ დაღი მუდმივად რჩება.
წერის სურვილს აჩენს... ხანდახან ელემენტარული რამ, ხან კი უმნიშვნელოვანესი თემები, ზოგჯერ თუნდაც მზის ამოსვლა. წერის სურვილი უკვე ჩვევაა. სულ მინდა, მივაღწიო იმ კონდიციას, როცა სურვილები აღარ მექნება. ყველაზე თავისუფალი მაშინ იქნები, ისეთივე, როგორიც ჰაერი.
გუშინ... ხვალ...
გუშინ იყო იმედგაცრუება, ხვალ ველი წყალობას. ამ ორ დროს შორის არსებობს დღეს და ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი მაინც ეს აწმყოა. მოუხელთებელი დროა, მაგრამ თუნდაც ეს ერთი წამი ჩემთვის მარადისობაა. მომავალს ვერ ვგეგმავ. შეიძლება, ეს ცუდია, მაგრამ... ჩემთვის მნიშვნელოვანია რა იქნება დღეს. ზოგადად ქართველები ალბათ ყველანი ასე ვცხოვრობთ. ყოველ დღეს ისე ვატარებთ, თითქოს ეს ბოლო დღეა. ეს ბევრჯერ ჩვენთვის ცუდი ყოფილა. ემოციის ხალხი ვართ. თავგანწირვა, რომელიც მუდამ გვახლდა, აქედანაც გამომდინარეობდა. სწორედ ამი-ტომ მომავალი სულ ბუნდოვანი გვქონდა და ყოველთვის კითხვის ნიშნის ქვეშ იდგა ჩვენი ქვეყნის არსებობა...
ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''
