მამულიჩამ დაბადების დღე ბერლინში გადაიხადა, ლელა წურწუმიამ – ნიუ იორკში

პროდიუსერი კახა მამულაშვილი, მამულიჩა, შეიძლება ითქვას, ცასაა გამოკიდული, რაც მისი ცოლის, მომღერალ ლელა წურწუმიას დამსახურებაა. უკვე წლებია, წყვილი გამუდმებით მოგზაურობაშია, თუმცა მამულიჩაზე ვერ იტყვით, კარგი ტურისტიაო. უცხო ქალაქის დათვალიერება მისი ინტერესის სფეროს არ წარმოადგენს. დასვენება მეგობრების გარემოცვაში და ხმაურიან გარემოში წარმოუდგენია. ლელას კი პირიქით, კონცერტებით გადაღლილს სიმშვიდეში ყოფნა ურჩევნია. ამ საკითხში ცოლ–ქმარი ვერ თანხმდებიან, რომ აღარაფერი ვთქვათ შოპინგზე, რომელიც მათ შორის ერთადერთი განხეთქილების თემაა.
– კახა, როგორც ცნობილია, საკმაოდ ბევრს მოგზაურობთ და ძირითადად თქვენი ცოლის საკონცერტო განრიგით.

– კი, ნამდვილად ასეა. ჩემი მოგზაურობა ძირითადად ლელას კონცერტებთანაა დაკავშირებული. საშუალება რომ მქონდეს, სულ ვიმოგზაურებდი, მაგრამ, სიმართლე გითხრათ, როგორც ჩემი ქვეყნიდან წასვლა მიხარია, ისევე მიხარია უკან დაბრუნება. საქართველო 2–3 დღეში მენატრება ხოლმე. როცა თვითმფრინავში ვჯდები, ჩემს ნერვულ სისტემაზე უკვე ესეც კარგად მოქმედებს. გამომდინარე იქიდან, რომ ყველაფერი პოლიტიკამ მოიცვა, სადმე წასვლის დრო რომ მოდის, ძალიან მიხარია ხოლმე. ლელას კონცერტს უამრავი მოგზაურობა უკავშირდება, მაგრამ არის პერიოდები, როცა მეგობრები სადმე წასვლას ვგეგმავთ.
– მეგობრებთან ერთად სად გიყვართ წასვლა?
– ბოლო პერიოდში ბერლინში დავდივართ. იქ ტექნომუსიკა კარგადაა განვითარებული, ჰაუსის მოყვარული გახლავართ. ბოლოს ისე წავედით, რომ ჩემი დაბადების დღე, 7 მაისი, იქ აღვნიშნეთ. ლელასთან და კახა ცისკარიძესთან ერთად გახლდით. ჩვენი მეგობრები დაგვხვდნენ. იუბილე კი კლუბ "ვოთერ გეითს"–ში აღვნიშნეთ. სუფრა არ გაგვიშლია, მაგრამ კარგი სასმელი და ტერასა ნამდვილად გვქონდა. წინასწარ ვიცოდით, რომ ჩემს დაბადების დღეს ამ კლუბში აღვნიშნავდით, საკმაოდ კარგი დრო გავატარეთ. ვფიქრობ, მუსიკის კულტურა მსოფლიოს ქვეყნებს შორის გერმანიაში ყველზე მაღლა დგას. 3 დღით დავრჩით ბერლინში და, შეიძლება ითქვას, კლუბური ცხოვრებით ვცხოვრობდით – დღე გვეძინა, ღამე ვერთობოდით, სხვადასხვა კლუბები მოვიარეთ.
– ბერლინში, გარდა კლუბებისა, რა ადგილები მოგწონთ?
– ბერლინი დავათვალიერე–მეთქი, რომ გითხრათ, მოგატყუებთ. ყველგან გამიზნულად დავდივართ. ვიცით, რომ ჩავალთ, რას გავაკეთებთ. ადრე ლელასთან და თორნიკე წერეთელთან ერთად ვიყავი. იმ დროს ძალიან ციოდა. როცა უიქენდზე მიდიხარ, ქალაქის დათვალიერების საშუალება არ გაქვს. ძალიან ცუდი ტურისტი ვარ! დასათვალიერებლად ვერც ერთ ქვეყანაში წავალ! ბავშვობაში იმდენი ქვეყანა მაქვს მოვლილი, ეს უკვე აღარ არის ჩემი ინტერესის სფერო.
– არც ლელას დაჰყვებით ქალაქის დასათვალიერებლად?
– ყველგან ლელას კონცერტის გამო მივფრინავთ. ერთადერთი ისრაელია, სადაც შეიძლება კონცერტამდე 2 დღით ადრე ჩავფრინდეთ და იერუსალიმი მოვიაროთ. იქ ბოლოს წინასააღდგომოდ ვიყავით. ამერიკაშიც ხშირად ჩავდივართ. რუსეთშიც ბევრს დავდიოდით, მაგრამ ახლა შავ სიაში ვართ და მეშვიდე წელია, ვერ მივდივართ, თორემ უამრავი მიწვევა გვაქვს. რუსეთის საგარეო საქმეთა სამინისტრო ლელას ვიზის გაცემაზე უცნობი მიზეზით უარს ამბობს.
– ამერიკაში ბოლოს როდის იყავით?
– ამერიკაში ბოლოს თებერვალში გახლდით. 10 თებერვალს ჩიკაგოში გავმართეთ კონცერტი, 12 თებერვალს ლელას დაბადების დღე აღვნიშნეთ, 14–ში კი ნიუ იორკში გვქონდა კონცერტი. ლელას დაბადების დღე ნიუ იორკის ცნობილ რესტორან "ბუდაკანში" ჩვენმა მეგობრებმა, ლიკა ევგენიძემ და ბაია დავითაიამ გადაუხადეს. დიდი მადლობა მათ. ჩემი ბიჭი ნიკუშაც ჩვენთან ერთად იყო და ვიწრო წრეში აღვნიშნეთ. ნიკუშა ნიუ იორკში ცხოვრობს, იქ სწავლობს და, როცა ჩავდივართ, მასთან ვრჩებით ხოლმე. ჩიკაგოში კი კონცერტის ორგანიზატორმა თავის დიდი სახლი დაგვითმო.
– ამ ორ ქალაქს შორის რა შედარებას გააკეთებდით?
– ისე ციოდა, ჩიკაგოს თვალი მხოლოდ ერთ საღამოს შევავლე. ძალიან ლამაზია! სიმართლე გითხრათ, მეგაპოლისები არასოდეს მხიბლავდა. უფრო ევროპული ქალაქებისკენ ვიხრები, შემჭიდროვებული სახლები მომწონს. ნიუ იორკში კი სახლები ერთმანეთისგან ძალიან დაშორებულია და ალბათ ეს არ მომწონს. მოკლედ რომ გითხრათ, იქაურობას ვერ ვერგები. ამერიკაში ერთი კვირით დავრჩი, ეს ჩემი მაქსიმუმია.
– ლელას კონცერტებმა როგორ ჩაიარა?
– ლელას ორივე კონცერტმა დიდი ანშლაგით ჩაიარა. ჩიკაგოში ზაზა ფაჩულია ოჯახთან ერთად სპეციალურად ლელას კონცერტისთვის ჩამოვიდა. ნიუ იორკშიც სასწაული ხდებოდა, უამრავი ადამიანი ესწრებოდა და ძალიან ემოციური კონცერტი იყო. ქართველები ხომ ესწრებოდნენ საღამოს და მათ კიდევ თავიანთი ამერიკელი მეგობრები ჰყავდათ მოყვანილი. იცით, რატომ იყო ემოციური კონცერტი? არც ლელა დაღლილა სიმღერით და არც ხალხი – მოსმენით. კონცერტს დაახლოებით 300 კაცი ესწრებოდა და მთელი საღამო ისე მიდიოდა, ლელა თითოეულ მათგანთან კონტაქტში იყო. საბოლოო ჯამში, ძალიან კმაყოფილები დავბრუნდით.
– ცოლს თითქმის ყველა კონცერტზე დაჰყვებით. ეს პასუხისმგებლობა რას ნიშნავს თქვენთვის?
– ჩემი მოვალეობაა, ვიცოდე, სად მიდის და იქ რა პირობები დახვდება. ამას დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებ. სადაც დავდივარ, ყველას ვიცნობ, უკვე იციან ჩვენი პირობები. ყველაფერი მიადვილდება და საერთოდ არაფერზე ვნერვიულობ ხოლმე.
– ლელა როგორი თანამგზავრია?
– ფანტასტიკური! ლელას მთავარი ამოცანაა, სცენაზე დასვენებული და მომზადებული ავიდეს. სანამ კონცერტს ჩაატარებს, არავინ უნდა შეაწუხოს. ქაოსი მისგან შორსაა. ყოველთვის მირჩევნია, თავისუფალი დრო მეგობრების გარემოცვაში გავატარო. სადაც უნდა ჩავიდეთ, ყველას უნდა, რომ სადმე დაგვპატიჟოს. ყველაზე თავისუფლად თავს მეგობრების კომპანიაში ვგრძნობ. სიმშვიდეში ყოფნას დასვენებას არ ვეძახი. ხმაური და ხალხმრავლობა მირჩევნია. ლელას კი პირიქით, მშვიდი გარემო უყვარს და ამაში ვერ ვთანხმდებით ხოლმე.
– თქვენი ვოიაჟებიდან კიდევ რომელ ქვეყანას გამოარჩევდით?
– საბერძნეთში ხშირად დავდიოდით. ახლა იქ ცოტა კრიზისია და ნაკლებად გვიწევს ჩასვლა. სალონიკსა და ათენში გვაქვს ხოლმე კონცერტები. სალონიკში ქართველების დიდი დიასპორაა. როგორც გითხარით, დამთვალიერებელი არ ვარ და არც საბერძნეთი დამითვალიერებია დიდად. ათენში რომ ჩადიხარ, აკროპოლისი უნდა ნახო, ეგვიპტეში – პირამიდა. ჩემთვის კი ეს ინტერესის სფერო არ არის, ოღონდ არ გეგონოთ, დიდი ადამიანების ნამუშევარს პატივს არ ვცემ. აქეთ–იქით სიარული ჩემი საქმე არ არის. ზღვის კურორტზე რომ ჩავდივარ, ცურვა და გართობა მინდება და არა – მუზეუმებში სიარული. ლელას თუ მოუნდება დათვალიერება, ამისთვის მეგობრები ჰყავს, წავა და დაათვალიერებს.
– ცოლთან ერთად შოპინგზეც არ დადიხართ?
– ეს ჩვენს ოჯახში ერთადერთი პრობლემა და განხეთქილების თემაა! არც კი ვიცი, ამ პროცესზე ჩემი აზრი როგორ გამოვხატო. ალბათ უნდა გითხრათ, რომ მაღაზიებში შესვლა მეზიზღება. ლელას შეუძლია, ფული არ ჰქონდეს და მაღაზიებში დაუსრულებლად იაროს. ეს მისთვის განტვირთვის საუკეთესო საშუალებაა. თუ მეტყვის, შენთვის რაღაც იყიდეო, უცებ შევდივარ, ვყიდულობ და გამოვდივარ. შოპინგი ჩემთვის ტანჯვა–წამების ტოლფასია!
ლელა თბილისის რამდენიმე მაღაზიის ხშირი სტუმარიცაა. ზოგჯერ შეიძლება მივიდეს, არც არაფერი იყიდოს, ნაცნობ მეპატრონეებთან დაჯდეს და ყავა დალიოს. მეც თუ შემიყვანა, ისეთი უჟმური სახე მაქვს... ალბათ გამყიდველები ვერ მიტანენ. ერთი სული მაქვს, გარეთ გამოვიდე. გამოდის, რომ ლელას საყიდლებზე არ დავყვები. ხანდახან მეტყვის, ჩემთან ერთად იარე, იქნებ შენთვისაც ვნახოთ რამეო. ლელას ირგვლივ არსებობენ ადამიანები, ვინც ამბობენ, რომ შოპინგი მათაც ლელასავით უყვართ, მაგრამ გაჰყვებიან თუ არა ჩემს ცოლს მაღაზიებში, იქ მთავრდება მათი მაღაზიების სიყვარული.
ლელას საყიდლებზე ამერიკაში რამდენჯერმე გავყევი და ხომ წარმოგიდგენიათ, რასაც დამმართებდა! იქ უზარმაზარი სავაჭრო ცენტრებია. წელს ჭკუა ვისწავლე და ჩემი შვილი, ნიკუშა გავაყოლე, ოღონდ არ გავაფრთხილე, რას უზამდა. დილით წავიდნენ და საღამოს გათანგული ხმით დამირეკა: "მამა, ძალიან გთხოვ, მოდი, რა!". ლელა ნიკუშას მონატრებული იყო და უარს ხომ არ ეტყოდა? მორჩილად დაჰყვებოდა საყიდლებზე. ამ საკითხში ჩემს ცოლს კარგად ვიცნობ და მაგ ანკესზე აღარ ვეგები.
ჩემს ჩაცმულობაზეც ლელა ზრუნავს. რაღაც მოეწონება და მირეკავს, გეხვეწები, ამა და ამ მაღაზიაში მოდიო. მაღაზიებში ბოდიალი არ შემიძლია, თორემ, როცა ვიცი, რომ ლელას ამა და ამ ადგილას რაღაც მოეწონა, მივდივარ და ვყიდულობ, ეს უკვე სხვა საქმეა.
– როცა სამოგზაუროდ მიდიხართ, ქალიშვილი, მარიკო, რას გაბარებთ ხოლმე?
– მგონი, მარიკო მე დამემსგავსა და იმასაც არაფერი აინტერესებს, არც ტანსაცმელი და არც ფეხსაცმელი. მასაც არ შეუძლია მაღაზიებში დიდხანს სიარული. მარიამის ჩაცმულობაზეც ლელა ზრუნავს.
– მარიკოც წაგიყვანიათ თქვენთან ერთად მოგზაურობაში?
– კი, როგორ არა. ისრაელში და თურქეთში ერთად რამდენჯერმე ვიყავით. სამუშაოდ წავედით, მაგრამ კონცერტები რომ ჩავატარეთ, რამდენიმე დღით დასასვენებლად დავრჩით. ძალიან კარგად გავერთეთ და დავისვენეთ.
– თქვენ და ლელას ცალ–ცალკე მოგზაურობა არ გიწევთ?
– ერთმანეთის გარეშე თითქმის არსად დავდივართ. ერთი–ორჯერ მარტო გავუშვივარ. მაგალითად, კიევში ბიჭოლას ჩვენება იყო, სადაც ლელა ვერ წამოვიდა და მე და კახა ცისკარიძე ვიყავით. ჰამბურგში ჩემს მეგობარ სულხან ღოღობერიძესთან ერთად ფეხბურთზეც ვიყავი წასული რამდენიმე დღით.
– უცხო ქალაქში გზას ადვილად იკვლევთ?
– მეც და ლელასაც არაჩვეულებრივი ორიენტაციის უნარი გვაქვს. ლელას რა დაკარგავს? ხშირ შემთხვევაში რუკით ვსარგებლობთ ხოლმე.
– რომელი ქვეყნის კულინარიული ტრადიციები მოგწონთ?
– უცხო ქვეყნის სამზარეულოზე ვგიჟდები! უცხო ქალაქში შემიძლია, მთელი დღე რაღაცეები ვაცმაცუნო. სადაც უნდა ჩავიდე, ყველგან ვკითხულობ, რომელ რესტორანში შეიძლება წავიდე. მიყვარს კაფეები, სადაც ყველაფერი გემრიელია. გაგიკვირდებათ და, ბერლინში რესტორანში არ წავსულვარ, საშაურმეში დავდიოდი, სადაც უგემრიელეს შაურმას ამზადებენ. სადაც ჩავდივარ, სხვადასხვა ქვეყნის სამზარეულოს ყველგან ვსტუმრობ. ძირითადად გვპატიჟებენ ხოლმე.
სიმართლე გითხრათ, საზღვარგარეთ, ხშირ შემთხვევაში, საჭმელს მაღაზიაში ვყიდულობთ და სასტუმროში მიგვაქვს, რომ დღის განმავლობაში გვქონდეს საკვები, ღამით კი კლუბებში მივდივართ. იაპონური სამზარეულო ძალიან მიყვარს. ჩინურ და ბერძნულ კერძებსაც გემრიელად გეახლებით. პარიზში ბაყაყიც გამისინჯავს, ძალიან გემრიელია.
– თქვენი და ლელას კულინარიული გემოვნება რამდენად ემთხვევა ერთმანეთს?
– ძირითადად მე და ლელას ერთნაირი გემოვნება გვაქვს. მისგან განსხვავებით, მე მეგრული სამზარეულოს დიდი მოყვარული არ ვარ, მწარე არ მიყვარს.
– ალბათ ფრენა თქვენთვის ჩვეულებრივ მოვლენად იქცა.
– კი, გეთანხმებით. თვითმფრინავმა სულ რომ სალტოები აკეთოს ჰაერში, უკვე რეაქცია აღარ მაქვს. ბავშვობიდან დავფრინავ და ალბათ ამან განაპირობა. ჩემთვის თვითმფრინავი ჩვეულებრივი მანქანაა. ავფრინდები თუ არა, ან ვიძინებ, ან მუსიკას ვუსმენ, ან კიდევ ბორტგამცილებლებს ვეკონტაქტები. ადრე კროსვორდებს ვავსებდი ხოლმე.
ლელას თვითმფრინავი არ უყვარს. სხვათა შორის, ადრე ისეთ ძლიერ წამალს სვამდა, გზაში კი არ იძინებდა, ითიშებოდა. ამ ფსიქოტროპულ წამალზე ბოლოს უარი თქვა, ექიმმა ასე ურჩია. ბოლო მოგზაურობისას ვალიუმი მიიღო და ისე გავფრინდით. ფრენის შიში კი არ ჰქონდა, უბრალოდ ფრენის დროს დისკომფორტს განიცდიდა. ახლა კი ეს პრობლემაც მოვაგვარეთ.

სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე