რაზე მოილაპარაკეს დაქორწინებამდე ფეხბურთელმა ნუკრი რევიშვილმა და მოდელმა თიკო ჩხეიძემ
1 783 ნახვა
საქართველოს საფეხბურთო ნაკრების მეკარის, ნუკრი რევიშვილის ცოლს, მოდელ თიკო ჩხეიძეს, ბევრი არ უფიქრია, როცა კარიერასა და ოჯახს შორის არჩევანის გაკეთება გახდა საჭირო. პოდიუმზე უარი თქვა და ფეხბურთელ ქმარს რუსეთში გაჰყვა. არასოდეს უნანია, რომ ეს ნაბიჯი გადადგა. მათი შვილი, პატარა ტატიანა, მშობლებთან ერთად იცვლიდა ქალაქებს იმის მიხედვით, სად თამაშობდა მამა – რუსეთში, საქართველოში თუ მალტაში.
ოჯახი ამჟამად საქართველოშია. ნუკრი რევიშვილი ახალ კონტრაქტს ელოდება, სურს, "ხეტიალი" დაასრულოს, ერთ გუნდს სტაბილურად მოერგოს და ცოლ–შვილიც მუდამ გვერდით ჰყავდეს.
– როცა თქვენი ოჯახი იქმნებოდა, წინასწარ გქონდათ გარკვეული, ვინ რას დათმობდით?
თიკო: სანამ მე და ნუკრი ერთად ყოფნას გადავწყვეტდით, მანამდე დავსხედით და ყველაფერი ჩამოვაყალიბეთ, რა გვინდოდა, ცხოვრებაში რა მიზნები გვქონდა და ა.შ. ან ნუკრის კარიერისთვის უნდა მიგვეხედა, ან ჩემი კარიერისთვის. ბავშვურად რაც მინდოდა, საქართველოში ყველაფერს მივაღწიე. უფრო მგონია, რომ ის ყველაფერი ბავშვურ ასაკში დარჩა.
ნუკრი: ჩემი აზრით, ოჯახი მტკიცე რომ იყოს, აუცილებელია, ქალი და მამაკაცი ერთად ცხოვრობდნენ. მე რუსეთში ვთამაშობდი, ეს აქ უნდა ყოფილიყო, მერე ბავშვიც გაჩნდა და რაღაც არეული ცხოვრება გვექნებოდა. მართალია, ჩვენ სულ ერთად ვერ ვართ, რადგან შეკრებებზე მიწევს ხოლმე წასვლა, მაგრამ მაინც ვცდილობთ, ძირითადი დრო ერთად გავატაროთ. ხშირად მიწევს ქალაქების ცვლა, მაგრამ როცა ერთ ქალაქში დავლაგდები, სულ ერთად ვართ. თიკო სამოდელო კარიერას რომ გაჰყოლოდა, ხშირად მოგვიწევდა აქეთ–იქით სირბილი. ამიტომ თავიდანვე ასე გადავწყვიტეთ. როცა დავქორწინდით, მე 20 წლის ვიყავი, თიკო – 21–ის. ასე მოვილაპარაკეთ, რომ თიკოს მოდელობისთვის თავი დაენებებინა და ორივეს ოჯახისთვის მიგვეხედა.
– საკმაოდ ახალგაზრდა ასაკში გახდით მშობლები. ეს როლი ადვილად გაითავისეთ?
თიკო: ქორწინებიდან მალევე დავფეხმძიმდი. ღმერთმა შვილი, ტატიანა გვაჩუქა, ტატას ვეძახით. მთელი ორსულობის პერიოდში რუსეთში ვიყავი, მაგრამ თბილისში ვიმშობიარე. იმ დროს, 29 დეკემბერს, ნუკრისაც დასვენება ჰქონდა და ჩემთან იყო. მაშინ ძალიან პატარები ვიყავით. შვილი რომ გვყავდა, კარგად ვერც ვაცნობიერებდით, არც ვიცოდით, როგორ მიგვეხედა, მაგრამ ნელა–ნელა ყველაფერი დალაგდა. ახლა უკვე მეორე ბავშვზე ვფიქრობთ.
ნუკრი: მინდა, რომ ბიჭიც მყავდეს, ერთ შვილზე ნამდვილად არ გავჩერდები. გოგო, ასე ვთქვათ, უფრო მამის შვილია, ბიჭი ალბათ უფრო სხვანაირი იქნება. თიკო იდეალური დედაა, დღე და ღამე ბავშვზე ფიქრობს.
თიკო: თავიდან, როცა ტატა პატარა იყო, ვგრძნობდი, რომ ნუკრი შვილთან კონტაქტში ვერ შედიოდა, მაგრამ ახლა სულ ერთად არიან. ტატა მარტო ნუკრის უჯერებს, ძალიან მეგობრობენ.
ნუკრი: ადრე, შეკრებაზე რომ წავიდოდი და ჩამოვიდოდი, ბავშვი გაზრდილი მხვდებოდა. ეს ბოლო პერიოდი მთელი ოჯახი თითქმის სულ ერთად ვართ და უფრო მიადვილდება ყველაფერი. ჩემთვის მთავარია, ოჯახი ჩემ გვერდით იყოს.
თიკო: მე და ტატა თამაშებზეც დავდივართ. ჩვენი შვილი სამი თვის იყო, როცა ნუკრის თამაშზე პირველად წავიყვანე. ძალიან აქტიურად ვგულშემატკივრობთ. მეკარესთან დაკავშირებულ საკითხებში კარგად ვარ გარკვეული.
– რთულია ფეხბურთელის ცოლობა?
თიკო: თუ ქმარი გიყვარს და პიროვნულად ჩამოყალიბებული ხარ, არ გაგიჭირდება. რთულია, როცა მეუღლე მიდის და მარტო რჩები. ამ დროს ბევრი რაღაცის მოგვარება მარტოს გიწევს. როცა სიყვარული მტკიცეა, ეს ყველაფერი გიადვილდება.
– მოდით, გაიხსენეთ, როგორ დაიწყო თქვენი სიყვარულის ამბავი.
ნუკრი: ჩემი მეგობარი, ფეხბურთელი ლაშა სალუქვაძე, სამების საკათედრო ტაძარში იწერდა ჯვარს. მე და თიკო ერთად მოვხვდით, მე ლაშას მხრიდან, თიკო – ლაშას მეუღლის. ერთმანეთი სწორედ იქ გავიცანით. საქართველოში ხშირად არ ვიყავი, ამიტომ თიკოს გამო ჩამოსვლას მოვუხშირე. ერთი წელი ვხვდებოდით ერთმანეთს და შემდეგ დავქორწინდით.
– თიკო, ფეხბურთელი ბიჭით თავიდანვე მოიხიბლეთ?
თიკო: არც ვიცოდი, რომ ნუკრი ფეხბურთელი იყო. ნუკრის თამაშზე პირველად მაშინ მივედი, როცა ვიქორწინეთ.
– როგორი ქორწილი გქონდათ?
ნუკრი: მშობლებთან შეთანხმებული კი ვიყავი, მაგრამ მაინც გაპარვა ეთქმის იმას, რაც გავაკეთეთ. მაშინ რუსეთში ვთამაშობდი და მე და თიკო იქ წავედით. საქართველოში დაახლოებით 3 თვეში ჩამოვედით და ქორწილიც აქ გადავიხადეთ.
– სამწუხაროდ ამ ბედნიერი დღიდან რამდენიმე დღეში თქვენს ცხოვრებაში ტრაგედია დატრიალდა...
თიკო: დიახ. ქორწილიდან მეხუთე დღეს ჩემი ძმა ბიძაშვილთან ერთად დაიღუპა ავტოავარიაში. სხვის გადასარჩენად მიბრუნდნენ და როცა დაშავებული გოგო საავადმყოფოში მიჰყავდათ, თვითონ მოყვნენ ავარიაში. ჩემი ძმა ადგილზევე დაიღუპა. მაშინ ორსულად ვიყავი. ძალიან მძიმე პერიოდი დაგვიდგა.
– მიუხედავად ადრეულ ასაკში ქორწინებისა და სირთულეებისა, თქვენმა ოჯახმა სიმტკიცე შეინარჩუნა. ეს ბევრს არ გამოსდის, თქვენ როგორ მოახერხეთ?
თიკო: დრო რომ გადის, თვითონ ხვდები, რა უნდა დათმო და რაზე ეკამათო მეუღლეს. თავიდან ჩვენც გვქონდა პერიოდი, როცა რაღაცეებზე ვკამათობდით და ეს მაშინ იყო, სანამ ერთმანეთს კარგად გავიცნობდით.
ნუკრი: თუ ცოლ–ქმარს ერთმანეთის სიყვარული აქვთ, ხასიათის შეწყობას ადვილად მოახერხებენ. მე და თიკოს თავიდანვე კარგად გვესმოდა ერთიმეორის. ყველა ოჯახში არსებობს აზრთა სხვადასხვაობა, მაგრამ მთავარია საბოლოოდ ერთ რამეზე შეჯერდნენ. ვფიქრობ, ნამდვილი ქართული ოჯახი გვაქვს, რომელზეც ვერ ვიტყვი, რომ იდეალურია, მაგრამ ნორმალური ნამდვილად არის.
თიკო: ალბათ ამ ყველაფერში ისიც გვეხმარება, რომ ნუკრის ხშირად წასვლა უწევს და სულ ერთმანეთი გვენატრება.
– ახლა ერთად ხართ საქართველოში. ეს ბედნიერება როდემდე გაგრძელდება?
თიკო: სეზონი დამთავრდა და დაახლოებით ორი თვე აქ ვიქნებით. რაღაცეების გარკვევას ველოდებით.
ნუკრი: ბოლოს მალტაში ვთამაშობდი. 9 წელი რუსეთში გავატარე, იქ ვთამაშობდი და ალბათ ისევ იქ დავბრუნდები. რაღაც შემოთავაზებებია და ვნახოთ. მაისის ბოლოს ყველაფერი გაირკვევა.
– თიკო, გამუდმებით გადაბარგება–გადმობარგება არ გიჭირთ?
თიკო: პირიქით, მომწონს. დაახლოებით 6 თვე ნუკრი აქ იყო, გორის "დილაში" თამაშობდა და სხვაგან წასვლა მენატრებოდა.
ნუკრი: თიკოსთვის ეს საინტერესოა, მაგრამ ჩემთვის – არა. უკვე ისეთ ასაკში ვართ, მინდა, დავლაგდეთ, ერთ ქალაქში მოწესრიგებულად ვიყოთ. აქეთ–იქით ხეტიალი ძალიან რთულია. ბავშვიც ცოდოა. ბაღში დადის, წელს სკოლაში უნდა მივიყვანოთ და მინდა, რომ სტაბილური ცხოვრება მქონდეს, კარიერის ბოლომდე ერთ გუნდს მოვერგო.
თიკო: ყველაფერს პოზიტიურად ვუყურებ. როგორც განეწყობი, ისე მიიღებ ყველაფერს. მე არ მაღიზიანებს გადასვლა–გადმოსვლა, სადაც ნუკრი იქნება და მისთვის როგორც აჯობებს, მეც ისე ავეწყობი.
– ნუკრი, ძნელი იყო საქართველოს ფარგლებგარეთ თავის დამკვიდრება?
ნუკრი: როგორც ამბობენ, საჭირო დროს საჭირო ადგილზე უნდა მოხვდე და ჩემს შემთხვევაში ზუსტად ასე მოხდა. 18 წლის ასაკში საქართველოს ნაკრებში ვითამაშე, შემდეგ რუსეთში წავედი და იქიდან დაიწყო ყველაფერი. ჩემი აზრით, იღბალზეც ბევრია დამოკიდებული. ფეხბურთში ძალიან დიდი კონკურენციაა. უამრავი ფეხბურთელია, რომელსაც შეუძლია წარმატებას მიაღწიოს, მაგრამ არ გამოსდის. ვფიქრობ, რომ წარმატებული კარიერა მაქვს, წინ კიდევ ბევრი თამაში მელის.
თიკო: ნუკრიმ ზუსტად იცის, რა უნდა. თუ მიზანს დაისახავს, პირდაპირ მისკენ მიდის, არ გადაუხვევს, ივარჯიშებს და თავისას მაინც მიაღწევს.
ნუკრი: სიყვარული და ოჯახი მართლაც დიდი სტიმულია. მარტომ შეიძლება ბევრი რამ ვერ გააკეთო, მოდუნდე. ცოლ–შვილის წინაშე პასუხისმგებლობამ მეტი გამაკეთებინა.
– ქალიშვილის, ტატას მომავალი როგორ გესახებათ? მაგალითად, მოდელობა რომ აირჩიოს, მხარს დაუჭერთ?
ნუკრი: თუ ამის სურვილი ექნება, რატომაც არა, მაგრამ გააჩნია, შემდეგ როგორ განავითარებს ამ ყველაფერს. ნამდვილად არ მინდა, მოდელის კარიერას ოჯახი შეეწიროს. მინდა, ჩემი შვილი ნამდვილი, ტრადიციული, ქართველი ქალი იყოს. რაღაც საზღვარი ყოველთვის არსებობს, რომელიც უნდა დაიცვა. მაგალითად, თიკოს ის საზღვარი არასოდეს გადაუკვეთია.
– მკაცრი მამა ხომ არ ხართ?
ნუკრი: ჯერჯერობით – არა, მაგრამ მერე აუცილებად მკაცრი ვიქნები, ოღონდ, თუ საჭირო იქნება. ჯერ, მგონი, ყველაზე მეტად ტატას მე ვათამამებ.
– თიკო, ნუკრი თქვენთან ურთიერთობაშიც ხომ არ იჩენს სიმკაცრეს?
თიკო: ვერ ვიტყოდი, რომ მკაცრი მეუღლეა, ზომიერი ადამიანია. მოულოდნელი საჩუქრების გაკეთებაც ეხერხება. ტატაც მამას ჰგავს, ძალიან რთული და სხვანაირი ბავშვია. ზოგადად ეს თაობა ასეთია, მათთან ურთიერთობა მარტივი არ არის.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
ოჯახი ამჟამად საქართველოშია. ნუკრი რევიშვილი ახალ კონტრაქტს ელოდება, სურს, "ხეტიალი" დაასრულოს, ერთ გუნდს სტაბილურად მოერგოს და ცოლ–შვილიც მუდამ გვერდით ჰყავდეს.
– როცა თქვენი ოჯახი იქმნებოდა, წინასწარ გქონდათ გარკვეული, ვინ რას დათმობდით?
თიკო: სანამ მე და ნუკრი ერთად ყოფნას გადავწყვეტდით, მანამდე დავსხედით და ყველაფერი ჩამოვაყალიბეთ, რა გვინდოდა, ცხოვრებაში რა მიზნები გვქონდა და ა.შ. ან ნუკრის კარიერისთვის უნდა მიგვეხედა, ან ჩემი კარიერისთვის. ბავშვურად რაც მინდოდა, საქართველოში ყველაფერს მივაღწიე. უფრო მგონია, რომ ის ყველაფერი ბავშვურ ასაკში დარჩა.
ნუკრი: ჩემი აზრით, ოჯახი მტკიცე რომ იყოს, აუცილებელია, ქალი და მამაკაცი ერთად ცხოვრობდნენ. მე რუსეთში ვთამაშობდი, ეს აქ უნდა ყოფილიყო, მერე ბავშვიც გაჩნდა და რაღაც არეული ცხოვრება გვექნებოდა. მართალია, ჩვენ სულ ერთად ვერ ვართ, რადგან შეკრებებზე მიწევს ხოლმე წასვლა, მაგრამ მაინც ვცდილობთ, ძირითადი დრო ერთად გავატაროთ. ხშირად მიწევს ქალაქების ცვლა, მაგრამ როცა ერთ ქალაქში დავლაგდები, სულ ერთად ვართ. თიკო სამოდელო კარიერას რომ გაჰყოლოდა, ხშირად მოგვიწევდა აქეთ–იქით სირბილი. ამიტომ თავიდანვე ასე გადავწყვიტეთ. როცა დავქორწინდით, მე 20 წლის ვიყავი, თიკო – 21–ის. ასე მოვილაპარაკეთ, რომ თიკოს მოდელობისთვის თავი დაენებებინა და ორივეს ოჯახისთვის მიგვეხედა.
– საკმაოდ ახალგაზრდა ასაკში გახდით მშობლები. ეს როლი ადვილად გაითავისეთ?
თიკო: ქორწინებიდან მალევე დავფეხმძიმდი. ღმერთმა შვილი, ტატიანა გვაჩუქა, ტატას ვეძახით. მთელი ორსულობის პერიოდში რუსეთში ვიყავი, მაგრამ თბილისში ვიმშობიარე. იმ დროს, 29 დეკემბერს, ნუკრისაც დასვენება ჰქონდა და ჩემთან იყო. მაშინ ძალიან პატარები ვიყავით. შვილი რომ გვყავდა, კარგად ვერც ვაცნობიერებდით, არც ვიცოდით, როგორ მიგვეხედა, მაგრამ ნელა–ნელა ყველაფერი დალაგდა. ახლა უკვე მეორე ბავშვზე ვფიქრობთ.
ნუკრი: მინდა, რომ ბიჭიც მყავდეს, ერთ შვილზე ნამდვილად არ გავჩერდები. გოგო, ასე ვთქვათ, უფრო მამის შვილია, ბიჭი ალბათ უფრო სხვანაირი იქნება. თიკო იდეალური დედაა, დღე და ღამე ბავშვზე ფიქრობს.
თიკო: თავიდან, როცა ტატა პატარა იყო, ვგრძნობდი, რომ ნუკრი შვილთან კონტაქტში ვერ შედიოდა, მაგრამ ახლა სულ ერთად არიან. ტატა მარტო ნუკრის უჯერებს, ძალიან მეგობრობენ.
ნუკრი: ადრე, შეკრებაზე რომ წავიდოდი და ჩამოვიდოდი, ბავშვი გაზრდილი მხვდებოდა. ეს ბოლო პერიოდი მთელი ოჯახი თითქმის სულ ერთად ვართ და უფრო მიადვილდება ყველაფერი. ჩემთვის მთავარია, ოჯახი ჩემ გვერდით იყოს.
თიკო: მე და ტატა თამაშებზეც დავდივართ. ჩვენი შვილი სამი თვის იყო, როცა ნუკრის თამაშზე პირველად წავიყვანე. ძალიან აქტიურად ვგულშემატკივრობთ. მეკარესთან დაკავშირებულ საკითხებში კარგად ვარ გარკვეული.
– რთულია ფეხბურთელის ცოლობა?
თიკო: თუ ქმარი გიყვარს და პიროვნულად ჩამოყალიბებული ხარ, არ გაგიჭირდება. რთულია, როცა მეუღლე მიდის და მარტო რჩები. ამ დროს ბევრი რაღაცის მოგვარება მარტოს გიწევს. როცა სიყვარული მტკიცეა, ეს ყველაფერი გიადვილდება.
– მოდით, გაიხსენეთ, როგორ დაიწყო თქვენი სიყვარულის ამბავი.
ნუკრი: ჩემი მეგობარი, ფეხბურთელი ლაშა სალუქვაძე, სამების საკათედრო ტაძარში იწერდა ჯვარს. მე და თიკო ერთად მოვხვდით, მე ლაშას მხრიდან, თიკო – ლაშას მეუღლის. ერთმანეთი სწორედ იქ გავიცანით. საქართველოში ხშირად არ ვიყავი, ამიტომ თიკოს გამო ჩამოსვლას მოვუხშირე. ერთი წელი ვხვდებოდით ერთმანეთს და შემდეგ დავქორწინდით.
– თიკო, ფეხბურთელი ბიჭით თავიდანვე მოიხიბლეთ?
თიკო: არც ვიცოდი, რომ ნუკრი ფეხბურთელი იყო. ნუკრის თამაშზე პირველად მაშინ მივედი, როცა ვიქორწინეთ.
– როგორი ქორწილი გქონდათ?
ნუკრი: მშობლებთან შეთანხმებული კი ვიყავი, მაგრამ მაინც გაპარვა ეთქმის იმას, რაც გავაკეთეთ. მაშინ რუსეთში ვთამაშობდი და მე და თიკო იქ წავედით. საქართველოში დაახლოებით 3 თვეში ჩამოვედით და ქორწილიც აქ გადავიხადეთ.
– სამწუხაროდ ამ ბედნიერი დღიდან რამდენიმე დღეში თქვენს ცხოვრებაში ტრაგედია დატრიალდა...
თიკო: დიახ. ქორწილიდან მეხუთე დღეს ჩემი ძმა ბიძაშვილთან ერთად დაიღუპა ავტოავარიაში. სხვის გადასარჩენად მიბრუნდნენ და როცა დაშავებული გოგო საავადმყოფოში მიჰყავდათ, თვითონ მოყვნენ ავარიაში. ჩემი ძმა ადგილზევე დაიღუპა. მაშინ ორსულად ვიყავი. ძალიან მძიმე პერიოდი დაგვიდგა.
– მიუხედავად ადრეულ ასაკში ქორწინებისა და სირთულეებისა, თქვენმა ოჯახმა სიმტკიცე შეინარჩუნა. ეს ბევრს არ გამოსდის, თქვენ როგორ მოახერხეთ?
თიკო: დრო რომ გადის, თვითონ ხვდები, რა უნდა დათმო და რაზე ეკამათო მეუღლეს. თავიდან ჩვენც გვქონდა პერიოდი, როცა რაღაცეებზე ვკამათობდით და ეს მაშინ იყო, სანამ ერთმანეთს კარგად გავიცნობდით.
ნუკრი: თუ ცოლ–ქმარს ერთმანეთის სიყვარული აქვთ, ხასიათის შეწყობას ადვილად მოახერხებენ. მე და თიკოს თავიდანვე კარგად გვესმოდა ერთიმეორის. ყველა ოჯახში არსებობს აზრთა სხვადასხვაობა, მაგრამ მთავარია საბოლოოდ ერთ რამეზე შეჯერდნენ. ვფიქრობ, ნამდვილი ქართული ოჯახი გვაქვს, რომელზეც ვერ ვიტყვი, რომ იდეალურია, მაგრამ ნორმალური ნამდვილად არის.
თიკო: ალბათ ამ ყველაფერში ისიც გვეხმარება, რომ ნუკრის ხშირად წასვლა უწევს და სულ ერთმანეთი გვენატრება.
– ახლა ერთად ხართ საქართველოში. ეს ბედნიერება როდემდე გაგრძელდება?
თიკო: სეზონი დამთავრდა და დაახლოებით ორი თვე აქ ვიქნებით. რაღაცეების გარკვევას ველოდებით.
ნუკრი: ბოლოს მალტაში ვთამაშობდი. 9 წელი რუსეთში გავატარე, იქ ვთამაშობდი და ალბათ ისევ იქ დავბრუნდები. რაღაც შემოთავაზებებია და ვნახოთ. მაისის ბოლოს ყველაფერი გაირკვევა.
– თიკო, გამუდმებით გადაბარგება–გადმობარგება არ გიჭირთ?
თიკო: პირიქით, მომწონს. დაახლოებით 6 თვე ნუკრი აქ იყო, გორის "დილაში" თამაშობდა და სხვაგან წასვლა მენატრებოდა.
ნუკრი: თიკოსთვის ეს საინტერესოა, მაგრამ ჩემთვის – არა. უკვე ისეთ ასაკში ვართ, მინდა, დავლაგდეთ, ერთ ქალაქში მოწესრიგებულად ვიყოთ. აქეთ–იქით ხეტიალი ძალიან რთულია. ბავშვიც ცოდოა. ბაღში დადის, წელს სკოლაში უნდა მივიყვანოთ და მინდა, რომ სტაბილური ცხოვრება მქონდეს, კარიერის ბოლომდე ერთ გუნდს მოვერგო.
თიკო: ყველაფერს პოზიტიურად ვუყურებ. როგორც განეწყობი, ისე მიიღებ ყველაფერს. მე არ მაღიზიანებს გადასვლა–გადმოსვლა, სადაც ნუკრი იქნება და მისთვის როგორც აჯობებს, მეც ისე ავეწყობი.
– ნუკრი, ძნელი იყო საქართველოს ფარგლებგარეთ თავის დამკვიდრება?
ნუკრი: როგორც ამბობენ, საჭირო დროს საჭირო ადგილზე უნდა მოხვდე და ჩემს შემთხვევაში ზუსტად ასე მოხდა. 18 წლის ასაკში საქართველოს ნაკრებში ვითამაშე, შემდეგ რუსეთში წავედი და იქიდან დაიწყო ყველაფერი. ჩემი აზრით, იღბალზეც ბევრია დამოკიდებული. ფეხბურთში ძალიან დიდი კონკურენციაა. უამრავი ფეხბურთელია, რომელსაც შეუძლია წარმატებას მიაღწიოს, მაგრამ არ გამოსდის. ვფიქრობ, რომ წარმატებული კარიერა მაქვს, წინ კიდევ ბევრი თამაში მელის.
თიკო: ნუკრიმ ზუსტად იცის, რა უნდა. თუ მიზანს დაისახავს, პირდაპირ მისკენ მიდის, არ გადაუხვევს, ივარჯიშებს და თავისას მაინც მიაღწევს.
ნუკრი: სიყვარული და ოჯახი მართლაც დიდი სტიმულია. მარტომ შეიძლება ბევრი რამ ვერ გააკეთო, მოდუნდე. ცოლ–შვილის წინაშე პასუხისმგებლობამ მეტი გამაკეთებინა.
– ქალიშვილის, ტატას მომავალი როგორ გესახებათ? მაგალითად, მოდელობა რომ აირჩიოს, მხარს დაუჭერთ?
ნუკრი: თუ ამის სურვილი ექნება, რატომაც არა, მაგრამ გააჩნია, შემდეგ როგორ განავითარებს ამ ყველაფერს. ნამდვილად არ მინდა, მოდელის კარიერას ოჯახი შეეწიროს. მინდა, ჩემი შვილი ნამდვილი, ტრადიციული, ქართველი ქალი იყოს. რაღაც საზღვარი ყოველთვის არსებობს, რომელიც უნდა დაიცვა. მაგალითად, თიკოს ის საზღვარი არასოდეს გადაუკვეთია.
– მკაცრი მამა ხომ არ ხართ?
ნუკრი: ჯერჯერობით – არა, მაგრამ მერე აუცილებად მკაცრი ვიქნები, ოღონდ, თუ საჭირო იქნება. ჯერ, მგონი, ყველაზე მეტად ტატას მე ვათამამებ.
– თიკო, ნუკრი თქვენთან ურთიერთობაშიც ხომ არ იჩენს სიმკაცრეს?
თიკო: ვერ ვიტყოდი, რომ მკაცრი მეუღლეა, ზომიერი ადამიანია. მოულოდნელი საჩუქრების გაკეთებაც ეხერხება. ტატაც მამას ჰგავს, ძალიან რთული და სხვანაირი ბავშვია. ზოგადად ეს თაობა ასეთია, მათთან ურთიერთობა მარტივი არ არის.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
