რომელი პერსონაჟი გამოიგონა რობერტ სტურუამ ლელა ახალაიასთვის

''ბიდერმანი და ცეცხლისწამკიდებელნი'' და ''ვარსკვლავბიჭუნა'' იყო პირველი სპექტაკლები, რომლებშიც ლელა ახალაია რუსთაველის თეატრის სცენაზე გამოჩნდა. მანამდე რეჟისორმა მაკა ნაცვლიშვილმა, რომელიც ბატონ რობერტ სტურუასთან მაგისტრატურაში სწავლობდა, რუსთაველის თეატრში სპექტაკლი დადგა. ლელა მეგობრის სპექტაკლში მონაწილეობდა, რეპეტიციებს ბატონი რობერტიც ესწრებოდა და სწორედ მაშინ შენიშნა ის. ზაფხული იყო, როცა სტურუამ მსახიობი თავის სპექტაკლში ''ბიდერმანი და ცეცხლისწამკიდებელნი'' ფეხმძიმე ნინუცა მაყაშვილის შემცვლელად დროებით აიყვანა. ლელამ შემოდგომაზე შეიტყო, რომ საახალწლოდ რობერტ სტურუა ბავშვებისთვის ''ვარსკვლავბიჭუნას'' დგამდა და ერთ-ერთ როლზე იწვევდა...

- აბაზანაში ვიყავი, როცა თეატრიდან დამირეკეს და მითხრეს, რომ ბატონი რობერტი მიბარებდა. თეატრში სველი თავით გავვარდი. ბატონმა რობერტმა მითხრა, რომ საბავშვო სპექტაკლის დადგმას აპირებდა, გამოვიგონე პერსონაჟი, რომელიც შენ მინდა ითამაშოო. თავი სიზმარში მეგონა და ვერ წარმომედგინა, რომ ბატონი რობერტი დაჯდა და გაიფიქრა, აი, ლელა რომ არის იქ, მოდი, მისთვის რამე პერსონაჟს მოვიგონებო. ეს სპექტაკლი 2009 წელს დაიდგა და მას შემდეგ დასში ჩამსვეს.
- იყო თუ არა რამე ფაქტი, რამაც თქვენს პროფესიულ არჩევანზე მოახდინა გავლენა?
- პედაგოგების ოჯახში გავიზარდე. დედა მათემატიკოსია, მამა - ფიზიკოსი, თუმცა თეატრი უყვარდათ და ბავშვობიდან დავყავდი სპექტაკლებზე. საერთოდ, ადამიანები ხშირად ვარდებიან უკიდურესობაში და როცა ეკითხები, როდის გააკეთა პროფესიული არჩევანი, ბევრი გპასუხობს, რომ ეს 2-3 წლის ასაკიდან ჰქონდათ გააზრებული. მე მივიჩნევ, რომ ეს ცოტა სასაცილოა. ეს სამყარო ბავშვობიდანვე შემიყვარდა, მაგრამ მაშინ პროფესიულ არჩევანზე არ მიფიქრია.
ბებია რუსი მყავს და ბავშვობაში რუსული აქცენტით ვმეტყველებდი. ამ პრობლემის გამოსასწორებლად დედ-მამამ თეატრალურ წრეზე შემიყვანა. სამი წელი ბატონ გოგი თოდაძის ''ბერიკებშიც'' ვიარე. დავდიოდი ხატვაზე, ცურვაზე, სიმღერაზე, მაგრამ თეატრალურ წრეზე სიარულისთვის თავი არასოდეს დამინებებია. როცა წამოვიზარდე, არჩევანი უნდა გამეკეთებინა ხატვასა და თეატრს შორის. ბოლოს გადავწყვიტე, თეატრალურ უნივერსიტეტში ჩამებარებინა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს ოჯახში თეატრი უყვართ, მამამ დამსვა და მითხრა, კარგად დაფი-ქრდი, იქნებ, არ გინდა მსახიობი გახდეო. ვუთხარი, რომ არ მინდოდა, ეს არჩევანი შემეცვალა და მას შემდეგ არასოდეს არაფერი უთქვამს ამ თემაზე.
- ალბათ არსებობს სცენის, მაყურებელით სავსე დარბაზის ერთგვარი შიში, ეს კომპლექსი თეატრალურში სწავლის დროს იხსნება თუ უკვე თეატრში?
- ბავშვობიდან მიჩვეული ვიყავი სცენაზე დგომას და ამის კომპლექსი საერთოდ არასდროს მქონია. უბრალოდ, თეატრალურ უნივერსიტეტში ვისწავლე, როგორი განსაკუთრებული კულტურაა მსახიობობა. არის ერთი ასეთ გამოთქმა ''კომფორტული მსახიობი'', რომელიც გუ-ლისხმობს მობილიზებულ ადამიანს, ის არასოდეს აგვიანებს რეპეტიციებზე, არ აცდენს და საკუთარი პრობლემის გამო სპექტაკლის გადადებას არ ითხოვს. ეს თვისება ჩემში იდო და თეატრალურმა კიდევ უფრო გააღრმავა. ათიანები მივიღე და გამიმართლა, რომ ქალბატონი მედეა კუჭუხიძის ჯგუფში მოვხვდი. მახსოვს, სულ პირველი ლექცია ჩაგვიტარა თემაზე, როგორ უნდა მიესალმო ქუჩაში შემხვედრ ადამიანს და სხვა ბევრი მსგავსი რამ გვასწავლა. პასუხისმგებლობის განცდა ამაღლებულ ხარისხში მაქვს. ამის გამო ხშირად დამცინიან კიდეც. ვთქვათ, რამე ნივთი თუ თავის ადგილას არ დევს, შეიძლება, ამის გამო გავგიჟდე.
- კიდევ რა თვისებები გახასიათებთ, როგორც მსახიობს?
- რა თქმა უნდა, თეატრში სპექტაკლის წინა ღამით არ ვრჩები, მაგრამ რაც შეიძლება ადრე მივდივარ. 2-3 საათი მყოფნის იმისათვის, რომ მოვემზადო. ძალიან ბევრ მსახიობს აქვს თავისი რაღაც პატარა ტრადიცია და მათ შორის მეც, მაგრამ ეს ყველა სპექტაკლის წინ სხვადასხვაა. მაგალითად, ''ვარსკვლავბიჭუნას'' დაწყებამდე აუცილებლად უნდა გამეკეთებინა შემდეგი: ამ სპექტაკლში ფერიას როლი მქონდა. საგრიმიოროში აუცილებლად მარტო უნდა ვყოფილიყავი, ვჯდებოდი სარკის წინ, ოთახს ჩავაბნელებდი და მხოლოდ ერთ ნათურას ვტოვებდი. ვიღებდი ბრჭყვიალა პუდრის ყუთს, ვხსნიდი, ღრუბელს ხელს შემოვკრავდი, სულს შევუბერავდი და როცა გარშემო ბრჭყვიალა სურნელოვანი პუდრის ნაწილაკები იფანტებოდა, სხვა სამყაროში გა-დავდიოდი (იღიმის). ''ვარსკვლავბიჭუნა'' ჩემთვისაც ერთ-ერთი გამორჩეული სპექტაკლი იყო. ბავშვები ძალიან მიყვარს. არა მგონია, ისეთი ადამიანი არსებობდეს, ბავშვები არ უყვარდეს, მაგრამ ამ სპექტაკლით მივხვდი, რას ნიშნავს ბავშვი მაყურებელი, პირველ რიგში რომ სხედან და თვალებში შემოგციცინებენ, სულ სხვა განცდაა.
- თქვენ გყავთ შვილები?
- დიახ, ორი შვილი მყავს. უფროსი, ანასტასია, 5 წლისაა, უმცროსი, ანა-მარია - 2-ის. ტასო 2 წლის რომ იყო, უკვე დადიოდა ჩემს სპექტაკლებზე. განსხვავებული ხასიათები აქვთ და პატარა ისეთი ტიპია, რომ ჯერ ადრეა მისთვის თეატრში მისვლა.
- თითქმის ერთნაირი სახელები ჰქვიათ, ვინ შეარჩია?
- დიახ, პრინცესული სახელები აქვთ (იცინის). ანასტასია სერიოზული მაყურებელია. ''უფლისწული და მათხოვარი'' რომ ნახა, სახლში დაბრუნებულმა გამომიცხადა, ახლავე მომიძებნე წიგნი, უნდა წავიკითხოთო. როცა ვუკითხავდი, ბევრ შეკითხვას მისვამდა, წიგნსა და სპექტაკლს შორის განსხვავებულ მომენტებზე.
ანასტასია ''მარია კალასი. გაკვეთილზე'' სამჯერ არის ნამყოფი და კიდევ მთხოვს წაყვანას. ერთხელ დედაჩემს სპექტაკლზე მოჰყავდა და გზაში გადაწყვიტა, ჩემთვის რამე წამოეღო. ბუშტებისგან გაკეთებული ყვავილი მიყიდეს. მოგეხსენებათ, თეატრ ''ფაბრიკას'' პატარა დარბაზი აქვს. ანასტასიას ბუშტი რომ ეკავა, ეტყობა, რამდენჯერმე მოუხვდა ხელი და აჭრიალდა, წინ ვიღაც ქალბატონი იჯდა, როგორც ჩანს, შეწუხდა და რამდენჯერმე რაღაცნაირად გაუხედავს. დედაჩემმა მითხრა, რომ თურმე ბავშვს უტირია. ამის მიზეზი ვკითხე. იმ ქალმა რაღაცნაირად რომ შემომხედა, შემრცხვა და ამიტომ ვიტირეო (იღიმის).
რაც შეეხება სახელების შერჩევას, ანასტასიას მარტივად დავარქვით სახელი, მაგრამ მეორე ბავშვზე ძალიან გამიჭირდა შერჩევა. საკეისრო კვეთა უკვე დაგეგმილი მქონდა. წინა დღეს მე და ჩემი მეუღლე ერთმანეთში ვალაპარაკობთ, ხვალ ბავშვი ჩნდება, რაღაც ხომ უნდა დავარქვათ, რა გავაკეთოთ, რა დავარქვათ, აი, რა, რა. იმ დროს აფთიაქიდან შინ ვბრუნდებიდით, როცა გზაში გადავწყვიტეთ, რომ ანა-მარია დაგვერქმია. მეგობრები დაგვცინოდნენ, ბიჭი რომ გეყოლებათ, ან ანდრიას დაარქმევთ, ან ანატოლის, რადგან ეს ანა ამოიჩემეთო (იცინის). ანასტასიას ტასოს ვეძახით, ანა-მარიას კი მისმა დამ დაარქვა სახელი. ცხოველებიანი პამპერსები ეცვა და რასაც ჩავაცმევდით, ასე ამბობდა, ანა-ბაჭია, ანა-ფისო, ანა-თაგუნია. ერთს ცუგა ეხატა და თქვა, ანა-მურია. მალე სახელი ანა-მარია ჩაანაცვლა ანა-მურიათი, მერე მუროთი და ახლა ანა-მარიას ბაღში ყველა მუროს ეძახის (იღიმის).
- ვინ არის თქვენი მეუღლე და რა პროფესიისაა?
- დათო ჯანეზაშვილი ფიზიკოსია, ამჟამად პროგრამისტად მუშაობს. წერს მუსიკას და თავადაც უკრავს. მან თავისი რეჟისორი მეგობრის სპექტაკლი მუსიკალურად გააფორმა და ერთმანეთი სწორედ მაშინ, თეატრალურ უნივერსიტეტში რეპეტიციებისას გავიცანით. დათოს ძალიან უყვარს თეატრი. ხშირად დავდივართ ერთად სპექტაკლებზე.
- კამერასთან მუშაობის გამოცდილებაზეც გკითხავთ...
- ამ თვალსაზრისით მცირე გამოცდილება მაქვს, რეკლამებში გადამიღეს, ახლა ვთამაშობ ''ჩემი ცოლის დაქალებში'', ''ტვ 11'' გეგმავს სერიალის გადაღებას და ალბათ იქაც მივიღებ მონაწილეობას. ეს მომწონს, ესეც ჩემი პროფესიის ნაწილია, თუმცა ''სრულფასოვან ფილმში'' მონაწილეობა ჯერ არ მიმიღია. სამწუხაროდ, პატარა ქვეყანა ვართ და რთულია, ფილმისთვის დიდი დაფინანსება გამოყო. ბევრი კარგი მსახიობი გვყავს და ალბათ რეჟისორი რომ ვიყო, გამიჭირდებოდა არჩევანის გაკეთება, თუმცა ხშირ შემთხვევაში მათი გადაწყვეტილება მომწონს.
მგონი, არა მხოლოდ ჩვენთან, არამედ საერთოდ ყველა მსახიობის ცხოვრებაში შეიძლება დადგეს რაღაც მომენტი, როცა ყველაფერში შენ გიწვევენ და ბევრგან ხარ დაკავებული. ეს ''აფეთქება'' ერთბაშად ხდება. ალბათ, ჩემთვის ეს პერიოდი ჯერ არ დამდგარა. მსახიობისთვის კინო პრო-ფესიული განვითარების თვალსაზრისით დიდი ნახტომია და იმედია, ეს დრო ჩემთვისაც ძალიან მალე დადგება (იღიმის).

ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''