როდის მოიპარა მამის მანქანა ნატუკა გულისაშვილმა

მსახიობი ნატუკა გულისაშვილი რამდენიმე თვის წინ საკუთარ მანქანას მიუჯდა, მართვის მოწმობაც ამ ასაკში აიღო და დღეს უკვე თამამად დადის ქალაქის ქუჩებში. ''იმედის'' დილის ეთერის კულინარიის ''დედას'' მანქანაში დიდი ჰამბურგერი უდევს. რა დანიშნულება აქვს გიგანტურ ჰამბურგერს, რატომ დაარქვა მანქანას ''ჟოზეფინა'' და რა აწუხებს ქალაქში მოძრაობისას ყველაზე მეტად, ჩემი რესპონდენტი თავად გიამბობთ.

- ნატუკა, როდის ისწავლე მანქანის მართვა და მართვის მოწმობა როგორ აიღე?
- ადრეულ ასაკში მამამ მასწავლა მანქანის მართვა, მაგრამ მას მერე საჭესთან დაჯდომის საშუალება არ მქონია. ეს ის პერიოდია, როცა მართვის მოწმობები იყიდებოდა, სკოლის ატესტატი და მართვის მოწმობა ერთდროულად შეგეძლო აგეღო. მაშინ ''ნოლ ექვსი'' ჰყავდა მამას. ერთხელ, მოვიპარე ეზოდან, მაშინ მამა უკვე აღარ იყო ცოცხალი, მეზობლის გოგონები ჩავსხი და ვასეირნე.
- რამდენი წლის იყავი?
- უფ, დიდი ვიყავი უკვე (იღიმება), 17-18 წლის. ჩავედით გმირთა მოედანზე, წრე დავარტყით, რუსთაველზე გვინდოდა გავლა, ცოტა ხნით ეზოში შევიხედეთ და ვნახეთ, რომ მშობლებს ეზოში პატარა მიტინგი ჰქონდათ მოწყობილი, ვინღა გაგვიშვებდა. მაშინ მაგრად დავისაჯე, დედამ დამტუქსა და ის მანქანა სასწრაფოდ გაყიდა. მას მერე მანქანის საჭესთან არ ვმჯდარვარ ამ ასაკამდე. ჩემს სამეგობროში ყველას ჰყავდა მანქანა, მაგრამ არასდროს მითქვამს, მათხოვეთ-მეთქი, რადგან მართვის მოწმობა არ მქონდა. ეს მანქანაც ერთი თვით ადრე ჩამომივიდა, ვიდრე მართვის მოწმობას ავიღებდი და თუ სადმე წასვლა მინდოდა, მეგობარს ვსვამდი საჭესთან. ასეთი კანონმორჩილი ვარ.
- საკმაოდ გართულდა მართვის პრაქტიკის ჩაბარება, ადვილად გაიხსენე მართვა?
- გავიხსენე, თუმცა პრაქტიკა, რასაც გამოცდაზე აბარებ, ქალაქში აბსოლუტურად გამოუსადეგარია. ჩემი აზრით, პრაქტიკა უნდა ჩაბარდეს ქალაქში. ზოგიერთი თეორიული საკითხიც გამოუსადეგარია, თუნდაც ტრამვაისთან მიმართებაში, თბილისში დიდი ხანია, ეს ტრანსპორტი აღარ მოძრაობს.
- რა ჰქვია შენს მანქანას?
- ''ნისან მარჩი''. ქალია ჩემი მანქანა, მოსული ქალის ფორმები აქვს (იცინის), ჟოზეფინა დავარქვი, ფილმიდან ''ჯაზში მხოლოდ ქალიშვილები არიან''. ეს ჩემი და ჩემი შვილის საყვარელი ფილმია. ძაღლს ამ ფილმის ერთ-ერთი გმირის სახელი დავარქვით, - ''დაფნა'', ხოლო მანქანას მეორე გმირის - ''ჟოზეფინა''.
- რა არის შენთვის მთავარი კომფორტი მანქანაში?
- მთავარია გამართული მანქანა, დანარჩენი ყველაფერი: მუსიკა, კონდიციონერი, მეორეხარისხოვანია. მე ცოტა კაცური, დიდი მანქანები მიყვარს. გაგიკვირდებათ და თავიდან ''ნივის'' ყიდვა მინდოდა. ვისაც მექანიკაზე აქვს ნასწავლი მანქანის მართვა, ის ავტომატიკას რთულად ეგუება. საჭე მარჯვნივ არ ყოფილა ჩემთვის პრობლემა, მაგრამ არ ვიცოდი, სად წამეღო მარცხენა ფეხი (იცინის). ყველა მეუბნებოდა, დაივიწყეო, როგორ შეიძლება დაივიწყო, არ მესმის. ერთხელ, როცა დილის ეთერისთვის ''იმედში'' მივდიოდი, მაშინ, როცა ქუჩა ფაქტობრივად ცარიელია ხოლმე, გავრისკე, მარცხენა ფეხს დავაჯექი და ასე ვმართე მანქანა. იმ დღის მერე აღარ გამჭირვებია ამ ფეხის კონტროლი.
- შენც ფიქრობ, ქალი რომ ხარ, მამაკაცმა მძღოლებმა გზა უნდა დაგითმონ?
- არა, მე მაშინ უნდა გამატარონ, როცა ჩემი გზაა, როცა მთავარ გზაზე მივდივარ, მაგრამ მაგასაც არ აკეთებენ. მოძრაობის მხრივ საშინელი ქაოსია ქალაქში. ჩემი გზა, შენი გზა აღარ არსებობს, არ რთავენ მოხვევის ნიშანს, არადა, ძალიან მარტივი ჩასართველია. მე არ უნდა ვიმკითხაო, შენ მარცხნივ უხვევ, მარჯვნივ თუ პირდაპირ მიდიხარ. ბევრმა მძღოლმა არ იცის, მის მანქანას სარკე რომ აქვს. ესეც ძალიან ართულებს სიტუაციას. ბევრმა იმდენად კარგად იცის, რომ მაკიაჟის გაკეთებასაც ახერხებს მანქანის მართვის პარალელურად. წყვეტილ ხაზში სიარული ბოლო დროს რატომღაც მოდად ითვლება. ესეც ვერ გავიგე, რატომ.
- პატრულს გაუჩერებიხარ?
- არა, ამ მხრივ ძალიან კანონმორჩილი ვარ. შეიძლება, ვინმეს გაუკვირდეს, მაგრამ პატრულისადმი ძალიან დადებითად ვარ განწყობილი. ვითხოვ, უფრო მკაცრებიც იყვნენ, იქნებ, რამე გვეშველოს.
- ავტოსაგზაო შემთხვევა თუ გქონია?
- საბედნიეროდ, არა. ღმერთმა დამიფაროს. როგორც ჩანს, ჩემ გარშემოც კარგი მძღოლები არიან, სხვის მანქანაშიც არ მოვყოლილვარ ავარიაში. ერთადერთი შემთხვევა მახსენდება, როცა ტაქსის, რომელშიც ვიჯექი, გზაჯვარედინზე დაარტყეს. საბედნიეროდ, ყველაფერი კარგად დამთავრდა.
- ჯარიმა გადაგიხდია?
- ერთადერთი ჯარიმა მაქვს გადახდილი.
- ნივთები, რომლებიც ყოველთვის გაქვს მანქანაში...
- მანქანისთვის აუცილებელ ატრიბუტებთან ერთად, მაქვს კოვზები, ხელსახოცები, პოლიეთილენის პარკები, წამლების ყუთი, უზარმაზარი ჰამბურგერი, რომელიც არ არის ნამდვილი. დისკების ჩასაწყობი ჩანთაა.
- გაზქურაც ხომ არ გაქვს მანქანაში?
- გაზქურა ჯერ არა, მაგრამ ახლა უნდა ვიყიდო ჭურჭლის სამგზავრო სერვისი. ჩემთვის განტვირთვის საუკეთესო საშუალება არის ქალაქგარეთ გასვლა, ამიტომ ძალიან დიდი კომფორ-ტი იქნება.
- საოცნებო მანქანა გყავს?
- საერთოდ დიდი, უხეში მანქანები მიყვარს. ვგიჟდები ''მერსედესის'' ოთხკუთხედ ჯიპებზე, არასდროს ფუჭდება. ასევე მომწონს ''ნისანის ჯუკი''.
- ნატუკა, ხშირად აკრიტიკებენ ქალ მძღოლებს...
- მეც ამ კრიტიკოსთა ჯგუფში ვარ. გამოცდებისთვის პედაგოგთან მომიწია მისვლამ რამდენიმეჯერ, მითხრა, კაცივით მართავ მანქანას, კაცივით ამუხრუჭებო. მაშინ ვერ მივხვდი, რას გულისხმობდა, მერე გავიგე, ქალის დამუხრუჭება როგორია, რომ აჩერებ და წინა საქარე მინას ურტყამ თავს. ქალები ალბათ მაინც უფრო ემოციურები ვართ, შეიძლება, მუსიკის მიხედვით ვმართოთ მანქანის სიჩქარე. ქალი უფლებას მისცემს თავს, საჭე მართოს და პარალელურად სარკეში გაიპრანჭოს, ტელეფონით ისაუბროს, ალბათ ამიტომაც გვაკრიტიკებენ ქალ მძღოლებს. თუმცა მე არც სარკეში ვიპრანჭები და არც ტელეფონით ვსაუბრობ, როცა მანქანას ვმართავ.
- მანქანასთან დაკავშირებით რაიმე სახალისო შემთხვევა ხომ არ გახსენდება?
- ახლახან მოხდა სასაცილო ფაქტი. ძალიან მიყვარს ჩემი მანქანა და მუდმივად ვუვლი, ვრეცხავ. ბოლო დროს არეული ამინდების, გაუთავებელი წვიმების გამო მთელი ჩემი ხელფასი მანქანის გარეცხვაში მიდის. იმ დღეს ეზოში ჩავედი და თავად გადავწყვიტე მანქანის გარეცხვა. სასაცილო შესახედი კი ვიყავი. ჯინსის შარვალი, მაისური, ხელში ''შლანგი'', ქაფი... ამ დროს ეზოში შემოვიდა ქალი ბავშვით, რომელიღაც ბინას ეძებდნენ, ეზო შეეშალათ, მივასწავლე. უცებ ქალი მომიბრუნდა და მეკითხება, ჩემი შვილიშვილი გადამეკიდა, მსახიობია, როგორ ვერ იცანიო და მართლა ნატუკა ხარო? კი-მეთქი, დავუდასტურე. რატომ რეცხავ მანქანასო, მაშინვე შემომიბრუნა კითხვა. დავიბენი, ძლივს მოვახერხე მეთქვა, მე უკეთ გავრეცხავ-მეთქი...
კიდევ ერთი შემთხვევა გამახსენდა. ეკლესიიდან მოვდიოდი. ტაქსის მძღოლმა მანიშნა, საბურავი გაქვს დაშვებულიო. ჩელუსკინელების ხიდთან ვარ. გავაჩერე მანქანა, დაზღვეული მაქვს, დავურეკე სადაზღვევო კომპანიას და ვუთხარი, ესა და ეს დამემართა-მეთქი. სად იმყოფებითო, მკითხეს და დამპირდნენ, მოვალთო. მაცვია კაბა, რადგან ეკლესიიდან მოვდივარ, მაქვს საეთერო მაკიაჟი, რადგან ეთერიდან წავედი პირდაპირ, გახსნილი მაქვს მანქანის კარი და ასე დაყუდებული ველი სადაზღვევო კომპანიის წარმომადგენელს ჩელუსკინელების ხიდზე. ცოტა ხანში მირეკავს ახლობელი, არ გრცხვენია, სად დგახარ, რას აკეთებო (იცინის). მსგავს კურიოზულ სიტუაციებში ჩემდა უნებურად ვხვდები ხოლმე და გვიან ვაცნობიერებ, რა სასაცილო ვარ.

ნინო მჭედლიშვილი
ჟურნალი ''რეიტინგი''