''მკითხველს ჩემი ლექსი რომ მოსწონს, პატარა ბავშვივით მიხარია''

პირველად მის ლექსებს ''ფეისბუქზე'' გავეცანით, ასეა ბევრი სხვაც, ვინც მის შემოქმედებას იცნობს. ვერავინ გვითხრა, ვინ იყო და სად ცხოვრობდა. მერე შევიტყვეთ, რომ სამების ტაძრის ახალგაზრდულ ცენტრში ამა წლის 4 ივნისს წიგნის პრეზენტაცია ჰქონდა. ბევრი ხალხი იყო, სანამ საღამო დაიწყებოდა, მსურველებისთვის წიგნებზე თავის ავტოგრაფს ტოვებდა და ამან ნახევარ საათზე მეტხანს გასტანა. იმ საღამოზე თავად წაიკითხა ახალი ლექსები. საშა გველესიანი ამბობს, რომ გრძნობის გადმოცემა პროზაში უჭირს, ამიტომ თავისი განცდები მხოლოდ ლექსებში გადააქვს...

ორიოდ სიტყვით...
- ზესტაფონში ვცხოვრობ. წელიწად-ნახევარია ზესტაფონის კულტურის სახლში თოჯინების თეატრის რეჟისორი ვარ. ''გეპეიში'' საინჟინროზე ვსწავლობდი, მაგრამ სწავლა ბოლომდე არ მიმიყვანია და ამ პროფესიის არაფერი გამეგება. წლების განმავლობაში ზესტაფონის თეატრში მსახიობად ვმუშაობდი. ცოტ-ცოტას ვმღერი კიდეც. სკოლაში გოგონების გუნდში ერთადერთი ბიჭი სოკოსავით ამოზრდილი ვიყავი, შემდეგ ''გეპეის'' კაპელასა და შვიდკაცაში ვმღეროდი, წლების განმავლობაში რამდენიმე ანსამბლის წევრიც ვიყავი, მაგრამ მე ამას მაინც არ დავარქმევდი სიმღერას, დღეს ეს უფრო გართობა მგონია. მყავს მეუღლე და ორი შვილი, უფროსი 16 წლის ხდება, ხოლო მეორე 14 წლისაა.
პირველი სტრიქონები და წერის მანერა
- ნიკო ლორთქიფანიძის ნოველა ''გული'' მეოთხე კლასში სწავლისას წავიკითხე და მისი გავლენით, ბავშვურად, სულელური, ემოციებით სავსე ლექსი დავწერე. შინ ამას ვმალავდი, ეტყობა მრცხვენოდა, მხოლოდ ამხანაგებს ვუკითხავდი და ჩემი ლექსების პირველი მკითხველები ჩემი კლასელები იყვნენ. დღეს პირველი მკითხველი უკვე ჩემი ოჯახია. შემდეგში წერის პროცესში იყო დიდი ინტერვალები, ეტყობა, მაშინ ასე ძალიან არ მეძალებოდნენ და მაწვალებდნენ მუზები, როგორც დღეს (იღიმის).
90-იანი წლებიდან ინტენსიურად დავიწყე წერა. ''ფეისბუქზე'' ჩემი გვერდი სხვების წამხედურობით გავხსენი, ისევე, როგორც ყველამ ალბათ. ნელ-ნელა ლექსების განთავსება დავიწყე, მსურდა, ისინი მკითხველთან მისულიყო. სხვათა შორის, გაამართლა, ძალიან დადებითი და კეთილი როლი ითამაშა ''ფეისბუქმა'' ჩემს ცხოვრებაში. ახლა 2500-ზე მეტი მეგობარი მყავს და ეს რიცხვი დღითიდღე იზრდება.
ვწერ მაქსიმუმ სამდღიანი ინტერვალით, თორემ თითქმის ყოველ მეორე დღეს ''მოდის'' ლექსი.
ძირითადად ღამით ვწერ. არის ხოლმე მომენტები, რომ ეს დღის განმავლობაშიც ხდება, მაგრამ უმთავრესად მაინც დღე ვფიქრობ და ღამით ვწერ. არც ერთი ლექსი არ გამინადგურებია. იმდენი მაქვს ნაფიქრი და განცდილი, რომ ვამბობ ხოლმე, ლექსს რამდენიმე ღამეს ვათევინებ-მეთქი. მერე უცხო თვალით რომ ვკითხულობ, შეიძლება, მხოლოდ რამდენიმე შესწორება შევიტანო.
კალმითა და ფურცლით სულ დავდივარ, მაგრამ ამ ბოლო დროს ტელეფონში ვაკეთებ ხოლმე ჩანაწერებს. სხვათა შორის, ერთი უცნაური თვისება აქვს ფრაზას და ლექსს, აზრი რომ მოვა, უცებ თუ არ დააფიქსირე, აუცილებლად იკარგება და არ გახსენდება. არ ვიცი, სხვა როგორ, მაგრამ მე ასე ვარ, ამიტომ ხშირად ვიშველიებ ტელეფონს. ისეც მომხდარა, რომ არა მხოლოდ ფრაზები, არამედ მთლიანი ლექსიც კი ტელეფონში ამიკრეფია. რომ არ დავკარგო, შეტყობინების სახით ვუგზავნი იმ მეგობრებს, ვის გემოვნებასაც განსაკუთრებით ვენდობი. შემდეგ არქივში გადამაქვს და ტელეფონიდან უკვე - ფურცელზე.
ერთ ლექსს მოყოლილი ყველაზე დიდი გამოხმაურება და კრებულები
- რთული სათქმელია, რომელ ლექსს ჰქონდა ყველაზე დიდი გამოხმაურება, მაგრამ მახსოვს მქონდა ერთი ასეთი, ''მომიტევე'', რომელიც შვილებზეა და მან განსაკუთრებული მოწონება დაიმსახურა. ეს ლექსი ''ფეისბუქის'' საშუალებით გავრცელდა. ბევრი ბავშვს ისე აზეპირებინებდა, რომ არ იცოდნენ, ვინ იყო ავტორი. საერთოდ, ასეთი შემთხვევა ხშირია, ლექსს ბევრი იზიარებს და ავტორს აღარ უთითებს. ეტყობა, ესეც ასე მოხდა. მოგვიანებით ეს ლექსი კიდევ დავდე ჩემს გვერდზე და ბევრი ადამიანი მაშინ მიხვდა, რომ მე ვიყავი ''მომიტევეს'' ავტორი. მკითხველს ჩემი ლექსი რომ მოსწონს, პატარა ბავშვივით მიხარია.
წიგნი გამოცემული ჯერ არ მქონდა, როცა ერეკლე საღლიანთან მისმა ბიძაშვილმა ზეზვამ მიმიყვანა და ერეკლე პოეზიის საღამოს გამართვაში დამეხმარა. 2012 წელს გამოვეცი ჩემი პირველი წიგნი ''ქარის წისქვილები''. იმ ლექსებიდან დღეს ბევრს აღარ ვწყალობ, რადგან მათში უფრო მეტ ემოციასა და პათოსს ვხედავ, ვიდრე დღევანდელ ლექსებში. მეორე წიგნის პრეზენტაცია ახლახან მქონდა. მათში შესულია 2013 წლიდან დღემდე შექმნილი ახალი ლექსები.
ახლა გამოსაცემად ვამზადებ მესამე წიგნს ''რჩეული'', რომელშიც შევა პირველი და მეორე წიგნიდან, ასევე სულ ახალი ლექსები. მინდა აღვნიშნო, რომ ეს წიგნი ქართველი ემიგრანტების დახმარებით გამოიცემა. ეს სიახლე საშემოდგომოდ გადავდე, ჯერ არ ვიცი, სად და როგორ გაიმართება ამ წიგნის პრეზენტაცია...
დაბოლოს, დაუფიქრებლად დაასრულეთ წინადადება...
ვიყავი... ცაზე, ვარ... მიწაზე.
ბავშვობა... მარტოხელა ვიყავი, ეს ჩაკეტილობას არ გულისხმობს, მხიარულება არ მაკლდა და ხუმრობის მოყვარულიც ვჩანდი, მაგრამ დღევანდელი გადასახედიდან რომ ვუყურებ, ეს მხოლოდ ჩემი ნიღაბი იყო.
ჩემი ყველაზე დიდი გატაცება... ლექსი და პოეზია.
მჯერა... სიყვარულის, არ მჯერა... სიბილწისა და ბოროტების.
დღეს... ინტერვიუს გაძლევთ, ხვალ... ლექსს დავწერ. ლექსის წერის სურვილი სულ მაქვს...

ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''