"ქართველი მამაკაცები ვერ "ქაჩავენ" კაცობაში"
2 244 ნახვა
თავის ქებად ნუ ჩამომართმევთ, მაგრამ სკოლის ასაკიდან ძალიან პოპულარული გოგო ვიყავი. მეშვიდე–მერვე კლასამდე ჩემი კლასიდან თითქმის ყველა ბიჭს ვუყვარდი. როცა წამოვიზარდე, მთელი სკოლის ყველაზე ცნობილი ბიჭები დამდევდნენ და სიყვარულს მიხსნიდნენ. გამოგიტყდებით, რომ ეს ძალიან მსიამოვნებდა ან რომელ გოგოს არ მოსწონს ყურადღება, მაგრამ ერთი ცუდი თვისება მქონდა: საკმარისი იყო, რომელიმე ბიჭით მეც დავინტერესებულიყავი და შეხვედრებზე დავთანხმებოდი, რომ დაახლოებით ორი–სამი პაემნის შემდეგ ინტერესი მიქრებოდა და მასთან ყველანაირ ურთიერთობას ვწყვეტდი.
დაქალები მეუბნებოდნენ, მძიმე ხასიათი გაქვს და ზედმეტად პრეტენზიული ხარ, ასეთ ბიჭებთან უბრალო დალაპარაკებაზეც კი ოცნებობენ შენზე უკეთესი გოგოები, შენ კი ყველას იწუნებო. ვერც ერთ დაქალს გავაგებინე, სინამდვილეში რა იყო ჩემი ასეთი საქციელის მიზეზი. არანაირი განსაკუთრებული მოთხოვნა და პრეტენზია არ მქონია თაყვანისმცემლების მიმართ. უბრალოდ მათ შორის ვეძებდი ნამდვილ ბიჭს, გულწრფელს, გოგოსთან ელემენტარული ქცევის წესების დაცვა რომ შეეძლებოდა. თან ყოველთვის მომწონდა ცოტა მორაინდო, დახვეწილი ბიჭები, ასეთი კი არც ერთი აღმოჩნდა.
ყველაზე მთავარი კი ის არის, რომ აგერ უკვე 30 წელს მივაღწიე და ჩემს ცხოვრებაში იგივე მეორდება. სანამ ჩემს ყურადღებას დაიმსახურებენ, თავს მევლებიან, არაფერი ეშლებათ, არაფერი ავიწყდებათ, არც ყვავილების მორთმევა, არც კომპლიმენტი, არც ყურადღების გამოჩენა, მაგრამ საკმარისია, ერთი–ორჯერ კაფეში ან კონცერტზე გავყვე, რომ ჩვენი ურთიერთობა მაშინვე რაღაცნაირი მდორე და უღიმღამო ხდება – არანაირი ყვავილი, არანაირი ზეიმის მოწყობა... უფრო მეტსაც გეტყვით, საკმაოდ სწრაფი ტემპით იწყება მათი მხრიდან სხვადასხვაგვარი მოთხოვნისა თუ პრეტენზიის წამოყენება, თანაც ისეთ საკითხებზე, მათ არანაირი უფლება რომ არ აქვთ. მაგალითად, ერთს ჩემი ორი დაქალი არ მოეწონა და მეორე პაემანზევე მითხრა, კარგი იქნება, თუ მათთან ურთიერთობას შეწყვეტო. მეორემ მითხრა, თმა აუცილებლად გაიზარდე, ვერ ვიტან მოკლეთმიან გოგოებსო. არადა, როცა გამიცნო, მაშინაც და მერეც, სულ მოკლედ მქონდა თმა შეჭრილი. მესამემ პირდაპირ დამისვა საკითხი, მინდა, ამ დღეებში დედაჩემი გაგაცნო და თუ გინდა, ჩვენს ქორწინებას დათანხმდეს, რასაც მე გეტყვი, ის უნდა ჩაიცვა, როგორც მე გეტყვი, ისე უნდა მოიქცე და ილაპარაკოო.
ამ ყველაფრის შემდეგ ერთ დასკვნამდე მივედი, რომ ქართველი მამაკაცები ბიჭობის ასაკიდან მოყოლებული ვერ "ქაჩავენ" კაცობაში. ძალიან კი ცდილობენ, ყველას დაუმტკიცონ თავიანთი მაგარი ბიჭობა, ინდივიდუალურობა და დამოუკიდებლობა, მაგრამ სინამდვილეში თითქმის ყველა ერთ თარგზეა მოჭრილი, ერთნაირად დაკომპლექსებულები არიან. სწორედ ეს არასრულფასოვნების კომპლექსია იმის მიზეზი, რომ ლამის 40 წელს მიღწეულმა ქართველმა კაცმა ჯერაც არ იცის, რა მოსწონს, რა არ მოსწონს, რა უნდა ან რა არ უნდა. თითქმის ყველა–მეთქი, იმიტომ ვთქვი, რომ, ალბათ სადმე არიან შემორჩენილი ნამდვილი მამაკაცები, მაგრამ, სამწუხაროდ, მე არც ერთი შემხვედრია.
მოკლედ, პესიმისტურად ვარ განწყობილი მათ მიმართ და ერთადერთ იმედს ვიტოვებ, იქნებ ბოლოს და ბოლოს შემხვდეს ისეთი მამაკაცი, როგორზეც მთელი ცხოვრებაა, ვოცნებობ. თუ ეს ოდესმე მოხდა, დავიჯერებ, რომ ამქვეყნად მართლაც ხდება სასწაულები.
"სარკის" მკითხველი
დაქალები მეუბნებოდნენ, მძიმე ხასიათი გაქვს და ზედმეტად პრეტენზიული ხარ, ასეთ ბიჭებთან უბრალო დალაპარაკებაზეც კი ოცნებობენ შენზე უკეთესი გოგოები, შენ კი ყველას იწუნებო. ვერც ერთ დაქალს გავაგებინე, სინამდვილეში რა იყო ჩემი ასეთი საქციელის მიზეზი. არანაირი განსაკუთრებული მოთხოვნა და პრეტენზია არ მქონია თაყვანისმცემლების მიმართ. უბრალოდ მათ შორის ვეძებდი ნამდვილ ბიჭს, გულწრფელს, გოგოსთან ელემენტარული ქცევის წესების დაცვა რომ შეეძლებოდა. თან ყოველთვის მომწონდა ცოტა მორაინდო, დახვეწილი ბიჭები, ასეთი კი არც ერთი აღმოჩნდა.
ყველაზე მთავარი კი ის არის, რომ აგერ უკვე 30 წელს მივაღწიე და ჩემს ცხოვრებაში იგივე მეორდება. სანამ ჩემს ყურადღებას დაიმსახურებენ, თავს მევლებიან, არაფერი ეშლებათ, არაფერი ავიწყდებათ, არც ყვავილების მორთმევა, არც კომპლიმენტი, არც ყურადღების გამოჩენა, მაგრამ საკმარისია, ერთი–ორჯერ კაფეში ან კონცერტზე გავყვე, რომ ჩვენი ურთიერთობა მაშინვე რაღაცნაირი მდორე და უღიმღამო ხდება – არანაირი ყვავილი, არანაირი ზეიმის მოწყობა... უფრო მეტსაც გეტყვით, საკმაოდ სწრაფი ტემპით იწყება მათი მხრიდან სხვადასხვაგვარი მოთხოვნისა თუ პრეტენზიის წამოყენება, თანაც ისეთ საკითხებზე, მათ არანაირი უფლება რომ არ აქვთ. მაგალითად, ერთს ჩემი ორი დაქალი არ მოეწონა და მეორე პაემანზევე მითხრა, კარგი იქნება, თუ მათთან ურთიერთობას შეწყვეტო. მეორემ მითხრა, თმა აუცილებლად გაიზარდე, ვერ ვიტან მოკლეთმიან გოგოებსო. არადა, როცა გამიცნო, მაშინაც და მერეც, სულ მოკლედ მქონდა თმა შეჭრილი. მესამემ პირდაპირ დამისვა საკითხი, მინდა, ამ დღეებში დედაჩემი გაგაცნო და თუ გინდა, ჩვენს ქორწინებას დათანხმდეს, რასაც მე გეტყვი, ის უნდა ჩაიცვა, როგორც მე გეტყვი, ისე უნდა მოიქცე და ილაპარაკოო.
ამ ყველაფრის შემდეგ ერთ დასკვნამდე მივედი, რომ ქართველი მამაკაცები ბიჭობის ასაკიდან მოყოლებული ვერ "ქაჩავენ" კაცობაში. ძალიან კი ცდილობენ, ყველას დაუმტკიცონ თავიანთი მაგარი ბიჭობა, ინდივიდუალურობა და დამოუკიდებლობა, მაგრამ სინამდვილეში თითქმის ყველა ერთ თარგზეა მოჭრილი, ერთნაირად დაკომპლექსებულები არიან. სწორედ ეს არასრულფასოვნების კომპლექსია იმის მიზეზი, რომ ლამის 40 წელს მიღწეულმა ქართველმა კაცმა ჯერაც არ იცის, რა მოსწონს, რა არ მოსწონს, რა უნდა ან რა არ უნდა. თითქმის ყველა–მეთქი, იმიტომ ვთქვი, რომ, ალბათ სადმე არიან შემორჩენილი ნამდვილი მამაკაცები, მაგრამ, სამწუხაროდ, მე არც ერთი შემხვედრია.
მოკლედ, პესიმისტურად ვარ განწყობილი მათ მიმართ და ერთადერთ იმედს ვიტოვებ, იქნებ ბოლოს და ბოლოს შემხვდეს ისეთი მამაკაცი, როგორზეც მთელი ცხოვრებაა, ვოცნებობ. თუ ეს ოდესმე მოხდა, დავიჯერებ, რომ ამქვეყნად მართლაც ხდება სასწაულები.
"სარკის" მკითხველი
