"მამა ექსკურსიაზე დამყვება და სიხარულს მაშხამებს"
1 791 ნახვა
უკვე დიდი გოგო ვარ. ჩემი მშობლები, განსაკუთრებით კი მამაჩემი, ვერ ხვდება, რომ გავიზარდე და ისე აღარ უნდა მომექცნენ, როგორც მექცევიან. ის მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობს და სულაც არ ადარდებს, მე რა მდგომარეობაში ვარ. ჩვენს ურთიერთობაზე ბევრი რამის მოყოლა მინდა, მაგრამ მხოლოდ ერთ რამეს გიამბობთ, რაც ახლა განსაკუთრებულად მაწუხებს.
ჩვენი კლასი მალე ექსკურსიაზე წავა, ეს კი ჩემზე მეტად მამაჩემს ახარებს. საქმე ის არის, რომ ყველა ექსკურსიაზე დამყვება. არ მახსოვს, კლასთან ერთად სადმე წავსულიყავით და მამაც არ წამოსულიყო. უკვე ყელში ამოვიდა! მინდა, რომ კლასელებთან ერთად მეც გავერთო, მამის გვერდით კი ამას ვერ ვაკეთებ. სხვები რომ ერთობიან, მე ვზივარ და ვუყურებ. ჩემი ჭკვიანი გოგო, ჩემი ჭკვიანი გოგოო, თავზე დამძახის, მაგრამ სულაც არ მინდა, ჭკვიანი ვიყო! იმ ერთ დღეს სურვილი მაქვს, რომ ბევრი ვირბინო, ვიმხიარულო და თუნდაც რამე დავაშავო.
როგორც წესი, ექსკურსიაზე მხოლოდ ორი კაცია ხოლმე, მძღოლი და მამაჩემი. ჩემს მასწავლებლებთან, რომლებიც ქალები არიან და კლასელების დედებთან ის მშვენივრად ერთობა. ბავშვებზე უკეთეს დროს ისინი ატარებენ. მე კი სულაც აღარ მინდა ექსკურსიებზე სიარული. წელს ვთქვი, არ წავალ–მეთქი, მაგრამ მამაჩემს არც უკითხავს, ერთ დღეს გამომიცხადა, შენი კლასელის დედა შემხვდა ქუჩაში და ექსკურსიის ფული მივეციო. ისეთ ადგილებზე მიდიან, რომლებიც თვითონ აინტერესებთ და ბავშვებს სულ არ გვეკითხებიან, რისი ნახვა გვსურს.
დედას ვთხოვე, წელს შენ წამოდი–მეთქი, მაგრამ როგორც ყოველთვის, თავი აარიდა. ადრე ჩემი და–ძმა იყვნენ პატარები და ამბობდა, ამათ ვერ დავტოვებ, ამიტომ ექსკურსიაზე მამაშენი წამოგყვებაო. ახლა ჩემი და–ძმა დიდები არიან, ბებოსთან მშვენივრად რჩებიან, მაგრამ დედას მაინც არ უნდა წამოსვლა.
წასვლა საერთოდ არ მინდა, მაგრამ არც უარი რომ არ გამდის? როგორ მოვიქცე? მინდა, მამას პირში მივახალო, რომ თვითონ იაროს ექსკურსიებზე, თვითონ იმსახიობოს იქ და აცინოს ხალხი, მე კი თავი დამანებოს! იმასაც ვფიქრობ, სადმე ხომ არ დავიმალო, რომ იმ საშინელ ექსკურსიას თავი ავარიდო.
სარკის მკითხველი, 13 წლის
ჩვენი კლასი მალე ექსკურსიაზე წავა, ეს კი ჩემზე მეტად მამაჩემს ახარებს. საქმე ის არის, რომ ყველა ექსკურსიაზე დამყვება. არ მახსოვს, კლასთან ერთად სადმე წავსულიყავით და მამაც არ წამოსულიყო. უკვე ყელში ამოვიდა! მინდა, რომ კლასელებთან ერთად მეც გავერთო, მამის გვერდით კი ამას ვერ ვაკეთებ. სხვები რომ ერთობიან, მე ვზივარ და ვუყურებ. ჩემი ჭკვიანი გოგო, ჩემი ჭკვიანი გოგოო, თავზე დამძახის, მაგრამ სულაც არ მინდა, ჭკვიანი ვიყო! იმ ერთ დღეს სურვილი მაქვს, რომ ბევრი ვირბინო, ვიმხიარულო და თუნდაც რამე დავაშავო.
როგორც წესი, ექსკურსიაზე მხოლოდ ორი კაცია ხოლმე, მძღოლი და მამაჩემი. ჩემს მასწავლებლებთან, რომლებიც ქალები არიან და კლასელების დედებთან ის მშვენივრად ერთობა. ბავშვებზე უკეთეს დროს ისინი ატარებენ. მე კი სულაც აღარ მინდა ექსკურსიებზე სიარული. წელს ვთქვი, არ წავალ–მეთქი, მაგრამ მამაჩემს არც უკითხავს, ერთ დღეს გამომიცხადა, შენი კლასელის დედა შემხვდა ქუჩაში და ექსკურსიის ფული მივეციო. ისეთ ადგილებზე მიდიან, რომლებიც თვითონ აინტერესებთ და ბავშვებს სულ არ გვეკითხებიან, რისი ნახვა გვსურს.
დედას ვთხოვე, წელს შენ წამოდი–მეთქი, მაგრამ როგორც ყოველთვის, თავი აარიდა. ადრე ჩემი და–ძმა იყვნენ პატარები და ამბობდა, ამათ ვერ დავტოვებ, ამიტომ ექსკურსიაზე მამაშენი წამოგყვებაო. ახლა ჩემი და–ძმა დიდები არიან, ბებოსთან მშვენივრად რჩებიან, მაგრამ დედას მაინც არ უნდა წამოსვლა.
წასვლა საერთოდ არ მინდა, მაგრამ არც უარი რომ არ გამდის? როგორ მოვიქცე? მინდა, მამას პირში მივახალო, რომ თვითონ იაროს ექსკურსიებზე, თვითონ იმსახიობოს იქ და აცინოს ხალხი, მე კი თავი დამანებოს! იმასაც ვფიქრობ, სადმე ხომ არ დავიმალო, რომ იმ საშინელ ექსკურსიას თავი ავარიდო.
სარკის მკითხველი, 13 წლის
