"დავკარგე გოგო, რომლისთვისაც ერთ დროს ვიყავი ერთი"
1 970 ნახვა
უკვე მერამდენად ვუსმენ მამუკა ჩარკვიანის სიმღერას, უკვე მერამდენედ ვატრიალებ სიტყვებს: "...შენი ლამაზი თვალების ფერი, სადღაც სივრცეში გამქრალი ხელი, შემორჩა ხსოვნას გოგონას სახე, რომლისთვის ერთ დროს ვიყავი კერპი...". რაც ასაკი მემატება, უფრო ხშირად მახსენდება გოგო. გოგო, რომლისთვისაც ერთ დროს ვიყავი კერპი და ვიყავი ერთი. მე კი ის დავკარგე.
ახლა 50 წლის კაცი ვარ. ეს ამბავი კი ბევრი წლის წინ მოხდა. ზოგჯერ მგონია, იყო სიზმარი ან ჩემი წარმოსახვის ნაყოფი... შეიძლება მინდა, დავიჯერო, რომ ეს იყო ზმანება, რადგან ასე უფრო ადვილია ცხოვრება, ასე უფრო მსუბუქდება ფიქრებისგან თავი, დარდისგან – გული.
პირველად რომ ვნახე, იყო დამფრთხალი და შეშინებული. გაფართოებული თვალებით მიყურებდა და უხმოდ მთხოვდა შველას. მაშინ უკვე ექიმობის რამდენიმეწლიანი სტაჟი მქონდა. ქირურგთან ყველა პაციენტი ტკივილით მოდიოდა, მაგრამ ის სხვა იყო. მის სახეზე თითქოს ჩემს ანარეკლს ვხედავდი, თითქოს ჩემი სული მიმზერდა იმ თვალებიდან, თითქოს ჩემი სხეულის ნაწილი იყო გასაჭირში. მაშინ მისთვის იმედი არ გამიცრუებია, ხელი ჩავჭიდე და არც გამიშვია, სანამ ფეხზე არ გავატარე.
ის ისე შემოვიდა ჩემს ცხოვრებაში, თითქოს ასეც უნდა ყოფილიყო, თითქოს ჩემი ნაწილი იყო და სულ ჩემთან უნდა ყოფილიყო. უზომოდ მიყვარდა და მასაც უზომოდ ვუყვარდი. და მეგონა, ყოველთვის ასე იქნებოდა, ამიტომ მისი სიყვარულისთვის ხელები აღარ შემიშველებია, ვფიქრობდი, ის ისე ძლიერი იყო, ჩემი დახმარება აღარ სჭირდებოდა. როცა მისი სხეული მომენატრებოდა, ჩემთან ჩნდებოდა, როცა ჩემს სულს დამშვიდება სჭირდებოდა, მაშინაც ჩემთან იყო.
ლამაზი გოგოს ლამაზი სიყვარული ჯილდოსავით მერგო. მე კი ჩვეულებრივად მივიღე და ჩვეულებრივადაც ვაგრძელებდი ცხოვრებას, იყო გატაცებები, იყო ბევრი ქეიფი, წრეგადასული დროსტარებაც. ის კი იჯდა და მელოდა, როდის დავუძახებდი. და ასე გრძელდებოდა ბევრი თვე. ერთხელაც მითხრა, უნდა გადავრჩეო და წავიდა. არ ვიჯერებდი, დიდხანს მეგონა, რომ ჩემი დასჯა სურდა და ღიმილიანი სახით ისევ მოვიდოდა, ისევ შემომხვევდა ხელებს კისერზე, თვალებში ჩამხედავდა და მეტყოდა: "მომენატრე!".
და მე ახლაც ველი, ზოგჯერ სხეულზე მისი ხელების შეხებას ვგრძნობ და ამ დროს ტკივილამდე მენატრება. ის კი თითქოს სხვა ცხოვრებაში დარჩა, იმხელა გზაა ჩვენ შორის, იმხელა მანძილი...
მენატრება, ძალიან მენატრება გოგო, რომლისთვისაც ვიყავი ერთი...
სარკის მკითხველი
ახლა 50 წლის კაცი ვარ. ეს ამბავი კი ბევრი წლის წინ მოხდა. ზოგჯერ მგონია, იყო სიზმარი ან ჩემი წარმოსახვის ნაყოფი... შეიძლება მინდა, დავიჯერო, რომ ეს იყო ზმანება, რადგან ასე უფრო ადვილია ცხოვრება, ასე უფრო მსუბუქდება ფიქრებისგან თავი, დარდისგან – გული.
პირველად რომ ვნახე, იყო დამფრთხალი და შეშინებული. გაფართოებული თვალებით მიყურებდა და უხმოდ მთხოვდა შველას. მაშინ უკვე ექიმობის რამდენიმეწლიანი სტაჟი მქონდა. ქირურგთან ყველა პაციენტი ტკივილით მოდიოდა, მაგრამ ის სხვა იყო. მის სახეზე თითქოს ჩემს ანარეკლს ვხედავდი, თითქოს ჩემი სული მიმზერდა იმ თვალებიდან, თითქოს ჩემი სხეულის ნაწილი იყო გასაჭირში. მაშინ მისთვის იმედი არ გამიცრუებია, ხელი ჩავჭიდე და არც გამიშვია, სანამ ფეხზე არ გავატარე.
ის ისე შემოვიდა ჩემს ცხოვრებაში, თითქოს ასეც უნდა ყოფილიყო, თითქოს ჩემი ნაწილი იყო და სულ ჩემთან უნდა ყოფილიყო. უზომოდ მიყვარდა და მასაც უზომოდ ვუყვარდი. და მეგონა, ყოველთვის ასე იქნებოდა, ამიტომ მისი სიყვარულისთვის ხელები აღარ შემიშველებია, ვფიქრობდი, ის ისე ძლიერი იყო, ჩემი დახმარება აღარ სჭირდებოდა. როცა მისი სხეული მომენატრებოდა, ჩემთან ჩნდებოდა, როცა ჩემს სულს დამშვიდება სჭირდებოდა, მაშინაც ჩემთან იყო.
ლამაზი გოგოს ლამაზი სიყვარული ჯილდოსავით მერგო. მე კი ჩვეულებრივად მივიღე და ჩვეულებრივადაც ვაგრძელებდი ცხოვრებას, იყო გატაცებები, იყო ბევრი ქეიფი, წრეგადასული დროსტარებაც. ის კი იჯდა და მელოდა, როდის დავუძახებდი. და ასე გრძელდებოდა ბევრი თვე. ერთხელაც მითხრა, უნდა გადავრჩეო და წავიდა. არ ვიჯერებდი, დიდხანს მეგონა, რომ ჩემი დასჯა სურდა და ღიმილიანი სახით ისევ მოვიდოდა, ისევ შემომხვევდა ხელებს კისერზე, თვალებში ჩამხედავდა და მეტყოდა: "მომენატრე!".
და მე ახლაც ველი, ზოგჯერ სხეულზე მისი ხელების შეხებას ვგრძნობ და ამ დროს ტკივილამდე მენატრება. ის კი თითქოს სხვა ცხოვრებაში დარჩა, იმხელა გზაა ჩვენ შორის, იმხელა მანძილი...
მენატრება, ძალიან მენატრება გოგო, რომლისთვისაც ვიყავი ერთი...
სარკის მკითხველი
