სა­ბურ­თა­ლო­ზე მო­სე­ირ­ნე მტა­ცე­ბე­ლი "გო­გო"

თბი­ლის­ში, სა­ბურ­თა­ლო­ზე, მტა­ცე­ბელ ფრინ­ველ­თან ერ­თად მო­სე­ირ­ნე 29 წლის მიშ­კა ბე­სა­რაშ­ვილს ხში­რად შეხ­ვ­დე­ბით. ამ­ჟა­მად უკ­ვე ყო­ფილ ფეხ­ბურ­თელს, ბა­ზი­ე­რო­ბის­თ­ვის უკ­რა­ი­ნის გუნ­დ­ში თა­მა­შის დრო­საც არ და­უ­ნე­ბე­ბია თა­ვი. მიშ­კას­თან სა­უბ­რი­სას, მტა­ცე­ბე­ლი ფრინ­ვე­ლის მოვ­ლას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო ინ­ფორ­მა­ცია მი­ვი­ღე. ინ­ტე­რე­სის შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი და მი­სი სა­მე­გობ­რო მტა­ცე­ბე­ლი ფრინ­ვე­ლე­ბის მოყ­ვა­რულ­თათ­ვის და­სახ­მა­რებ­ლად მზად არი­ან.

მიშ­კას ამ­ჟა­მინ­დელ ფრთო­სან მე­გო­ბარს - მშვე­ნი­ერ მტა­ცე­ბელ "გო­გოს" ვახ­შ­მის შემ­დეგ ვეწ­ვი­ეთ. ვახ­შ­მად მტრე­დი მი­ურ­თ­მე­ვია... რა­ღა და­გი­მა­ლოთ და, ნაკ­ლე­ბად სის­ხ­ლის­მ­ს­მე­ლი ფრინ­ვე­ლე­ბის მოყ­ვა­რულ­სა და მტკი­ცე ვე­გე­ტა­რი­ა­ნელს, ბა­ზი­ერ­თან სა­უ­ბა­რი და "სის­ხ­ლი­ა­ნი ამ­ბე­ბის" მოს­მე­ნა დი­დი ძა­ლის­ხ­მე­ვის ფა­სად და­მიჯ­და, თუმ­ცა, სა­ინ­ტე­რე­სო ინ­ტერ­ვიუ გა­მოგ­ვი­ვი­და...

- 13 წლის ვი­ყა­ვი, რო­ცა შემ­თხ­ვე­ვით, პა­ტა­რა შე­ვარ­დე­ნის - კირ­კი­ტას ბუ­დე "გე­პე­ის" სა­ხუ­რავ­ზე ვი­პო­ვე. შემ­დეგ ბა­ზი­ე­რე­ბი გა­ვი­ცა­ნი, ნელ-ნე­ლა რა­ღა­ცე­ბი ვის­წავ­ლე. ფეხ­ბურ­თე­ლი გახ­ლ­დით (ახ­ლა სპორტს თა­ვი და­ვა­ნე­ბე). თა­მაშ­სა და ბა­ზი­ე­რო­ბას ერ­თ­მა­ნეთს ვუ­თავ­სებ­დი.

- თქვე­ნი ამ­ჟა­მინ­დე­ლი ფრთო­სა­ნი მე­გობ­რის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბეთ.
- ეს გახ­ლავთ დე­და­ლი ქო­რი. თვე-ნა­ხევ­რის ბარ­ტყია. სა­მეგ­რე­ლო­ში და­ი­ჭი­რეს და სა­ჩუქ­რად გა­მო­მიგ­ზავ­ნეს. ერ­თი კვი­რის იყო. ჩე­მი ხე­ლით ვაჭ­მევ­დი. უკ­ვე დი­დი "გო­გო" გახ­ლავთ.

- რას აჭ­მევთ?
- ქორ­მა ბუ­ნებ­რი­ვი საკ­ვე­ბი უნ­და ჭა­მოს: მტრე­დი, ჩი­ტე­ბი, კურ­დღე­ლი... გა­მო­დის, რომ ამ ქო­რის "დე­და" (გამ­ზ­რ­დე­ლი) ვარ.

- საკ­ვე­ბად ფრინ­ვე­ლებს თქვენ უკ­ლავთ?
- დი­ახ, "კის­ტის" თო­ფით. რო­ცა მტა­ცე­ბე­ლი ფრინ­ვე­ლი გიყ­ვარს, ასე უნ­და მო­იქ­ცე. ბუ­ნებ­რი­ვი საკ­ვე­ბით თუ არ გა­მოკ­ვე­ბე, არ და­ი­გე­შე­ბა.

- ახ­ლა ისევ თქვენ აჭ­მევთ?
- ხორცს და­ვუ­დებ და თვი­თონ ჭამს. ჯერ ფრე­ნა კარ­გად არ იცის. 2 თვე­ში უკ­ვე უფ­რო დი­დი "გო­გო" იქ­ნე­ბა და მი­სი სა­ნა­დი­როდ წაყ­ვა­ნაც შე­იძ­ლე­ბა.

- ფრინ­ვე­ლი ან ცხო­ვე­ლი თა­ვად ჯერ არ მო­უკ­ლავს?
- მე­სა­მე დღეა, რაც მტრედს ვუს­ვამ - თვი­თონ კლავს და ჭამს. თუ არ მოკ­ლა, ინ­ს­ტინ­ქ­ტი არ ექ­ნე­ბა, რომ ინა­დი­როს. ბუ­ნე­ბა­ში ფრინ­ვე­ლის მოკ­ვ­ლას დე­და ას­წავ­ლის: ფრინ­ველს, მა­გა­ლი­თად - მტრედს და­ი­ჭერს, მაგ­რამ არ კლავს: ბუ­დეს­თან მი­იყ­ვანს, სა­დაც მში­ე­რი ბარ­ტყე­ბი სხე­დან. შვი­ლებს ნა­ნა­დი­რევს და­ა­ნახ­ვებს. ბარ­ტყე­ბი დე­დას მიჰ­ყ­ვე­ბი­ან, ქო­რი მათ მტრედს უგ­დებს, ბარ­ტყე­ბი კი იჭე­რენ და ნა­დი­რო­ბას ასე სწავ­ლო­ბენ.

- თქვენს ქორს რა ჰქვია?
- კი­რა. დე­და­ლი ქო­რი პირ­ვე­ლად მყავს. წი­ნათ ძი­რი­თა­დად, შე­ვარ­დე­ნი და მი­მი­ნო­ე­ბი მყავ­და. მე­ოთხე წე­ლია, ქო­რე­ბით და­ვინ­ტე­რეს­დი - 3 მა­მა­ლი ქო­რი მყავ­და.

- ის მა­მა­ლი ქო­რე­ბი ახ­ლა სად არი­ან?
- ბუ­ნე­ბას და­უბ­რუნ­დ­ნენ, რო­გორც ხდე­ბა ხოლ­მე: მწყერ­ზე, მტრე­დებ­ზე რომ დავ­გე­შავ, ვა­ნა­დი­რებ, შემ­დეგ - სამ­სა­ხუ­რი­სა და ბავ­შ­ვე­ბის გა­მო, აღარ მცა­ლია. ამი­ტომ ქო­რებს ან ბუ­ნე­ბა­ში ვუშ­ვებ, ან - მე­გობ­რებს ვჩუქ­ნი, მათ კი ხში­რად უფ­რინ­დე­ბათ.

- კი­რას რო­გორ წვრთნით?
- და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში ასე­თი ტრა­დი­ცია არ­სე­ბობს: აგ­ვის­ტოს შუა რიცხ­ვე­ბი­დან სექ­ტემ­ბ­რის და­საწყი­სამ­დე, სპე­ცი­ა­ლურ გა­ლი­ა­ში ჭი­ას - მახ­რას აბა­მენ. პა­ტა­რა ჩი­ტი - ღა­ჟა ტყუვ­დე­ბა და გა­ლი­ა­ში შე­დის. ჩიტს იჭე­რენ. შემ­დეგ მეტ­რ­ნა­ხევ­რი­ან ჯოხ­ზე სვა­მენ. 2 კვი­რის შემ­დეგ ჩი­ტი ჯოხ­ზე თა­ვი­სუფ­ლად ზის - ეჩ­ვე­ვა. ფე­რის­ც­ვა­ლე­ბის დღე­სას­წა­უ­ლის შემ­დეგ, სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში ფრინ­ვე­ლე­ბის გა­დაფ­რე­ნის პე­რი­ო­დი იწყე­ბა. ბა­ზი­ე­რე­ბი მთებ­ზე, სპე­ცი­ა­ლურ ად­გი­ლებ­ზე ადი­ან, ქო­ხებს აკე­თე­ბენ. ღა­ჟას თვა­ლებს ისე უკ­რა­ვენ, რომ ჩი­ტი მხო­ლოდ ჯოხს ხე­დავს - მტა­ცე­ბე­ლი ფრინ­ვე­ლი არ უნ­და და­ი­ნა­ხოს.

მა­გა­ლი­თად, ქო­რი რომ გა­მოჩ­ნ­დე­ბა, ქო­ხი­დან ღა­ჟას აუთა­მა­შე­ბენ. მტა­ცე­ბელს ჩი­ტი დაჭ­რი­ლი ჰგო­ნია, კა­მა­რას კრავს და მა­შინ­ვე ღა­ჟას და­სა­ჭე­რად მოფ­რი­ნავს, მაგ­რამ სპე­ცი­ა­ლუ­რად გაბ­მულ სამ­კუთხა ბა­დე­ში ხვდე­ბა. შერ­ჩე­ულ მტა­ცე­ბელს (ლა­მა­ზი ყე­ლი, ნის­კარ­ტი უნ­და ჰქონ­დეს) ხელ­ზე ის­ვა­მენ, ფეხ­ზე ტყა­ვის სა­ხამ­ლა­ვებს უკე­თე­ბენ და მთელ ღა­მეს უთე­ნე­ბენ. მე­ო­რე დი­ლით მტა­ცე­ბე­ლი მში­ე­რია. ხორცს ფე­ხებ­თან მი­აწ­ვ­დი; თუ შე­ჭა­მა, ე.ი. კარ­გი ხა­სი­ა­თის არის და ამ დღი­დან მი­სი ეტა­პობ­რი­ვი წვრთნა იწყე­ბა.

- თუ ხორ­ცი არ შე­ჭა­მა?
- ერთ-ორი დღე და­ე­ლო­დე­ბი. თუ მა­ინც არ შე­ჭა­მა, სა­ხამ­ლა­ვე­ბი უნ­და მოხ­ს­ნა და გა­უშ­ვა, რად­გან ჯი­უ­ტი ხა­სი­ა­თი აქვს და და­სა­გე­შად არ გა­მოდ­გე­ბა... ორი-სა­მი დღის შემ­დეგ ქორს ხალ­ხ­მ­რავ­ლო­ბას მი­აჩ­ვევ, მე­რე კი შე­მაღ­ლე­ბულ ად­გი­ლას - ქან­და­რა­ზე დას­ვამ, მშიერს მეტრ-ნა­ხე­ვა­რი სიგ­რ­ძის თოკს მო­ა­ბამ, ხორცს და­ა­ნახ­ვებ და და­უს­ტ­ვენ, რომ გად­მოხ­ტეს. თუ გად­მოხ­ტა, ხორ­ცის პა­ტა­რა ნა­ჭერს აჭ­მევ. თო­კის მან­ძილს ყო­ველ­დღი­უ­რად, ნელ-ნე­ლა 100 მეტ­რამ­დე ზრდი. 10 დღის შემ­დეგ, რო­ცა ფრინ­ვე­ლი დას­ტ­ვე­ნის­თა­ნა­ვე შენ­თან მოფ­რი­ნავს, მი­სი ახ­ს­ნა და მინ­დორ­ში წაყ­ვა­ნა უკ­ვე შე­გიძ­ლია. ამ დროს ქო­რი ხელ­ზე გი­ზის. თან­მ­ხ­ლე­ბი პი­რი კურ­დღელს, ქა­თამს ან მტრედს ისე "ა­მო­ათ­რევს", რომ თავ­და­პირ­ვე­ლად ქორ­მა ვერ და­ი­ნა­ხოს. შემ­დეგ ის მსხვერპლს გა­ე­კი­დე­ბა - ინ­ს­ტინ­ქ­ტუ­რად მიჰ­ყ­ვე­ბა. და­ი­ჭერს. ად­გილ­ზე­ვე შე­აჭ­მე­ვი­ნებ, რომ კარ­გად გაძღეს. ამ დროს ჩათ­ვა­ლე, რომ ფრინ­ვე­ლი უკ­ვე და­გე­ში­ლია. შე­გიძ­ლია, მე­ო­რე დღეს სა­ნა­დი­როდ წახ­ვი­დე. ფრინ­ველს რო­ცა გე­შავ, ფეხ­სა და კუდ­ზე ეჟ­ვ­ნებს - ზა­რებს უკე­თებ: მში­ე­რი ქო­რი თა­ვი­სი კუ­ჭის­თ­ვის ნა­დი­რობს. სა­ნა­დი­როდ ძაღ­ლით მი­დი­ხარ, რო­მე­ლიც მწყერს, ხო­ხობ­სა თუ კა­კაბს ბა­ლახ­ში, ბუჩ­ქებ­ში ეძებს.როგორც კი მწყე­რი ამოფ­რინ­დე­ბა, ქო­რი მა­შინ­ვე მიჰ­ყ­ვე­ბა, და­ი­ჭერს და ბა­ლახ­ში ჩაჯ­დე­ბა. სა­ნამ მსხვერპლს პუ­ტავს, ეჟ­ვ­ნე­ბის ხმით ხვდე­ბი, ქო­რი სად ზის. მი­დი­ხარ, ნა­ნა­დი­რევს არ­თ­მევ, მაგ­რამ მცი­რე ლუკ­მა­საც აჭ­მევ. ქო­რი რაც შე­იძ­ლე­ბა სწრა­ფად უნ­და იპო­ვო, თო­რემ თუ სა­ათ-ნა­ხე­ვა­რი ეძე­ბე, გაძღე­ბა და წა­ვა, მე­რე კი ან იპო­ვი, ან - ვე­რა.

- ნა­ნა­დი­რე­ვი­დან ქორს მხო­ლოდ მცი­რე ლუკ­მა რომ ხვდე­ბა, არ აპ­რო­ტეს­ტებს?
- არა. ერ­თი-ორი ლუკ­მა უნ­და გა­ა­სინ­ჯო. ძი­რი­თა­დად, საჭ­მე­ლად მსხვერ­პ­ლის თა­ვის ტვინს ვაძ­ლევთ. რომ შე­ჭამს, უფ­რო აზარ­ტ­ში შე­დის. მე­რე კი­დევ ორ-სამ მწყერს რომ და­ი­ჭერს, აღარ აჭ­მევ. რამ­დე­ნი­მე მწყრის მო­ნა­დი­რე­ბის შემ­დეგ ისევ უნ­და აჭა­მო, რომ აზარ­ტი არ და­ე­კარ­გოს...

- ამ­ჟა­მად, კი­რა წვრთნის რა ეტაპ­ზეა?
- ახ­ლა სამ­სა­ხურ­ში დამ­ყავს, რომ ხალხს მი­ვაჩ­ვიო. მა­ნამ­დე გა­რაჟ­ში მყავ­და: მის­თ­ვის სპე­ცი­ა­ლუ­რი და­საჯ­დო­მი მაქვს მოწყო­ბი­ლი.

- სად მუ­შა­ობთ?
- სამ­შე­ნებ­ლო ობი­ექ­ტ­ზე. კი­რა ეზო­ში ზის ხოლ­მე. სპე­ცი­ა­ლუ­რი ქან­და­რა ბუ­დე­სა­ვით გა­ვუ­კე­თე. ეზო­ში ძაღ­ლი გვყავს, რო­მე­ლიც ობი­ექტს იცავს, კი­რა კი ძაღლს ეჩ­ვე­ვა. ფრინ­ველს ძაღ­ლის არ უნ­და ეში­ნო­დეს, წი­ნა­აღ­მ­დეგ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ნა­დი­რო­ბა არ შედ­გე­ბა.

- თქვენ­მა ქორ­მა და ძაღ­ლ­მა ერ­თ­მა­ნეთს იოლად გა­უ­გეს?
- 5 დღის წინ კი­რა სამ­სა­ხურ­ში რომ მი­ვიყ­ვა­ნე, ძაღ­ლ­მა მის­კენ გა­ი­წია - უნ­დო­და ეკ­ბი­ნა, მაგ­რამ კი­რამ ცხვირ­ში ერთ-ორი კლან­ჭი მი­არ­ტყა. ახლა მე­გობ­რო­ბენ, ოღონდ - შო­რი­დან. ჯერ­ჯე­რო­ბით, კი­რა ხალ­ხ­თან ახ­ლოს ზის, ეჩ­ვე­ვა, თა­ვის­თ­ვის და­ბაჯ­ბა­ჯებს...

- თო­კით დაბ­მუ­ლი გყავთ?
- არა. სა­ერ­თოდ, ქორს რომ ვგე­შავ, მხო­ლოდ ჭა­მის დროს ვა­ბამ. მი­სი თა­ვი­სუფ­ლად ყოფ­ნა სა­ხი­ფა­თოც არის - შე­იძ­ლე­ბა, გაფ­რინ­დეს, მაგ­რამ ბარ­ტყო­ბი­დან ერ­თ­სა და იმა­ვე ად­გი­ლას რომ არის, ბრუნ­დე­ბა. მში­ე­რი მყავს გაშ­ვე­ბუ­ლი. მაძღარს თუ გა­უშ­ვებ, შე­იძ­ლე­ბა, გა­გიფ­რინ­დეს და და­კარ­გო, მით უმე­ტეს - თბი­ლის­ში: სად­მე კორ­პუს­ში შეფ­რინ­დე­ბა და ვე­ღარ და­ი­ნა­ხავ.

- კი­რას სპე­ცი­ა­ლუ­რი ქუ­დი რა­ტომ ახუ­რავს?
- ძვე­ლად ქუდს მტა­ცე­ბელ ფრინ­ველს იმი­ტომ ახუ­რავ­დ­ნენ, რომ სა­ნა­დი­როდ მინ­დორ­ში გას­ვ­ლამ­დე, ყუ­რადღე­ბა არ გაჰ­ფან­ტო­და. კა­ხეთ­ში, სო­ფელ­ში მან­ქა­ნით ხში­რად მივ­დი­ვარ. ქორ­მა გზა­ში რომ არ იფ­რ­თხი­ა­ლოს, ქუდს ვა­ხუ­რავ. უკა­ნა "სი­დე­ნი­ა­ზე" კი­რას­თ­ვის ად­გი­ლი გამ­ზა­დე­ბუ­ლი მაქვს - იქ წყნარდ ზის ხოლ­მე.

- არ გებ­რა­ლე­ბათ?
- არა, რა­ტომ? თა­ვი­სუფ­ლად გაშ­ვე­ბუ­ლი მყავს. ფრინ­ვე­ლია და შე­იძ­ლე­ბა, ტვი­ნი "გა­და­უბ­რუნ­დეს" - გაფ­რინ­დეს. ბევ­რიც გამ­ქ­ცე­ვია. რო­ცა ბა­ზი­ე­რი ხარ, მიჩ­ვე­უ­ლი უნ­და იყო, რომ შე­იძ­ლე­ბა, ფრინ­ვე­ლი ნე­ბის­მი­ერ დროს გა­გიფ­რინ­დეს.

- ქო­რი რამ­დენ წელს ცოცხ­ლობს?
- ფოთ­ში მყავს მე­გო­ბა­რი - სო­სო ჯა­მა­ძე, რო­მელ­საც ქო­რი, თუ არ ვცდე­ბი, 13 წე­ლი ჰყავ­და. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ეს ფრინ­ვე­ლი უფ­რო და უფ­რო თეთ­რ­დე­ბა - ადა­მი­ა­ნი­ვით ჭა­ღა­რავ­დე­ბა. ახ­ლა ჩე­მი ქო­რი ხომ "რი­ჟა­ა"? გა­ი­სად მო­ნაც­რის­ფ­რო გახ­დე­ბა, შემ­დეგ უფ­რო ღია ფერს მი­ი­ღებს და ა. შ.

- კი­რას "ქმა­რი" ხომ დას­ჭირ­დე­ბა?
- რა თქმა უნ­და. მარ­ტის შუა რიცხ­ვებ­ში შეჯ­ვა­რე­ბის პე­რი­ო­დი ეწყე­ბათ. ამ დროს უნ­და ეცა­დოთ, რომ ერ­თი-ორი თვე ფრინ­ვე­ლი არ გა­უშ­ვათ, რად­გან შე­იძ­ლე­ბა, სად­მე მა­მა­ლი მო­ძებ­ნოს და გა­გექ­ცეთ. მოთხოვ­ნი­ლე­ბა აქვს, მაგ­რამ რა ქნას? თავს იკა­ვებს, რო­ცა დაბ­მუ­ლია.

- მა­მა­ლი ქო­რი რომ მო­უყ­ვა­ნოთ?
- სხვა­თა შო­რის, ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა - ბე­ქა ელი­აშ­ვილ­მა კონ­კურ­ს­ში გა­ი­მარ­ჯ­ვა და ახ­ლა ზო­ო­პარ­კ­ში შე­ვარ­დე­ნის ვო­ლი­ერს აკე­თებს. ფრინ­ვე­ლე­ბი ჰყავს, რომ­ლე­ბიც უნ­და, რომ შე­აჯ­ვა­როს, მაგ­რამ ამას შე­სა­ფე­რი­სი პი­რო­ბე­ბი სჭირ­დე­ბა: ვო­ლი­ე­რი დი­დი უნ­და იყოს, გა­რე­მო - ბუ­ნებ­რივ­თან მი­ახ­ლო­ე­ბუ­ლი. დე­დალ-მა­მა­ლი კარ­გა ხანს (მი­ნი­მუმ - ერ­თი წე­ლი) ერ­თად უნ­და გყავ­დეს, რომ ერ­თ­მა­ნეთს შე­ე­გუ­ონ. მა­გა­ლი­თად, შე­ვარ­დენს მეწყ­ვი­ლე სა­მუ­და­მოდ ჰყავს - ერ­თ­მა­ნეთს არ ღა­ლა­ტო­ბენ, სა­ნამ რო­მე­ლი­მე არ და­ი­ღუ­პე­ბა.

- შე­საძ­ლე­ბე­ლია, რომ ქორ­მა ქო­რი შე­ჭა­მოს?
- ად­ვი­ლი შე­საძ­ლე­ბე­ლია, ოღონდ - რო­ცა ბარ­ტყებს გა­მო­ჩე­კენ და და­აფ­რ­თი­ა­ნე­ბენ. შეჯ­ვა­რე­ბის პე­რი­ოდ­ში ერ­თ­მა­ნეთს არ ერ­ჩი­ან.

- ზოგს ბარ­ტყე­ბის ბუ­დი­დან ამოყ­ვა­ნა ბრა­კო­ნი­ე­რო­ბად მი­აჩ­ნია.
- ბუ­დი­დან ყვე­ლა ბარ­ტყი არ უნ­და ამო­იყ­ვა­ნო - დე­დას­თან ერ­თი მა­ინც უნ­და და­ტო­ვო, რომ ფრინ­ველს დე­დობ­რი­ვი ინ­ს­ტინ­ქ­ტი დარ­ჩეს და გა­ი­სად ბუ­დე იმა­ვე ად­გი­ლას გა­ი­კე­თოს. ქო­რი სო­ფელს თუ მი­ეჩ­ვია, წი­წი­ლებს სულ "გა­მო­ხი­კავს" - მე­ლი­ა­სა­ვით არის. გუ­შინ მე­გო­ბარ­მა და­მი­რე­კა, - 100 "ფრთი­დან" 80 ქორ­მა შეგ­ვი­ჭა­მაო. ბრა­კო­ნი­ე­რო­ბა ის უფ­როა, რო­ცა სოფ­ლის მცხოვ­რებ­ლე­ბი ქო­რის მო­საკ­ლა­ვად მი­დი­ან. ბი­ჭებს ბუ­დე­ში ჩა­ხო­ცი­ლი დე­დალ-მა­მა­ლი ქო­რი (თა­ვი­სი ბარ­ტყე­ბი­ა­ნად) ხში­რად უნა­ხავთ... სა­ერ­თოდ, ბუ­ნებ­რივ პი­რო­ბებ­ში, ოთხი ბარ­ტყი­დან ოთხი­ვე ვერ იზ­რ­დე­ბა; ორი მა­ინც თუ გა­დარ­ჩა, ძა­ლი­ან კარ­გია. რო­ცა პა­ტა­რე­ბი არი­ან, მათ დე­და აჭ­მევს, მაგ­რამ რო­ცა დაფ­რ­თი­ან­დე­ბი­ან, მო­ხერ­ხე­ბუ­ლე­ბი მა­ინც ვერ არი­ან და იღუ­პე­ბი­ან. ფრინ­ვე­ლი გა­საზ­რ­დე­ლად იმ შემ­თხ­ვე­ვა­ში უნ­და აიყ­ვა­ნო, თუ მი­სი მოვ­ლა იცი და გიყ­ვარს. პი­რა­დად მე, დი­ლის 6 სა­ათ­ზე იმი­ტომ ვდგე­ბი, რომ კი­რას საჭ­მე­ლი გა­ვუმ­ზა­დო, გა­ვა­სე­ირ­ნო, ვა­ჭა­მო, სამ­სა­ხურ­ში წა­ვიყ­ვა­ნო...

- ქუ­ჩა­ში სე­ირ­ნო­ბი­სას კი­რა არა­ვის ერ­ჩის?
- არა. მას­თან უშუ­ა­ლო კონ­ტაქ­ტი თუ არ გექ­ნე­ბა - ხელს თუ არ ახ­ლებ, არა­ფერს და­გი­შა­ვებს. სა­ერ­თოდ, ქორს მო­ფე­რე­ბა არ უყ­ვარს.

- არც თქვენს კი­რას?
- თა­ვი­დან არ მოს­წონ­და. ახ­ლა ხელ­ზე რომ და­ვის­ვამ, წყა­რად არის. მკერ­დ­ზე (ბუმ­ბულ­ზე) რომ ვე­ფე­რე­ბი, მოს­წონს. ამით ვიჩ­ვევ, რომ არ ეში­ნო­დეს. რო­ცა სახ­ლ­ში ვარ, ეზო­ში (ღია სივ­რ­ცე­ში) მი­ზის. სა­დაც მივ­დი­ვარ, თან დამ­ყავს. არ ვა­ბამ - მინ­და, რომ თა­ვი­სუფ­ლად ფრე­ნას მი­ეჩ­ვი­ოს.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი