ანი ტყებუჩავა: "ხალხს ჰგონია, სინამდვილეშიც ტყუპების დედა გავხდი"
2 147 ნახვა
მსახიობ ანი ტყებუჩავასა და მისი ქმრის, რეჟისორ ლევან ბარამიძის ცხოვრებაში ახლა ის პერიოდი დგას, როცა სახლში, წყნარი მუსიკის ფონზე, ერთად სადილობა ჭიქა ღვინით, თუკი მათ ორი თვის ქალიშვილს მშვიდად სძინავს, უკვე დიდი რომანტიკაა. პატარა ნენემ, მიუხედავად დიდი მოლოდინისა, თავის დედ–მამას მაინც ბევრი სიურპრიზი მოუტანა. ახალბედა მშობლები ნაბიჯ–ნაბიჯ სწავლობენ შვილის გაზრდის ანაბანას. თავისი პირველი გამოცდილება ანი ტყებუჩავამ "სარკეს" გაუზიარა.
– ანი, როგორ შეეჩვიეთ და გაითავისეთ დედის სტატუსი?
– თავიდან არეულ–დარეული, სტრესში ვიყავი. ნენე რომ ტიროდა, ყველასი მერიდებოდა. მეზობლები რომ მილოცავდნენ, ვეკითხებოდი, ღამე რომ ტირის, ხმა ხომ არ გესმით–მეთქი. დედაჩემი იყო ჩვენთან რამდენიმე დღე, იმასთან რომ ტიროდა, უხერხულ მდგომარეობაში ვვარდებოდი. არ მინდოდა, ბავშვის ტირილი ჩემს ქმარს, ლევანს გაეგონა და შეწუხებულიყო. მოკლედ, მეგონა, რომ ნენეს ტირილი ჩემ გარდა ყველას აწუხებდა. ყველაზე მეტად მაშინ ვმშვიდდებოდი, როცა მარტო ვიყავი. თან ნენე საოცრად მგრძნობიარეა, ოდნავ აღელვებული თუ ხარ, ამას სასწაულად გრძნობს და განიცდის.
– დედა–შვილის ურთიერთგაცნობის პროცესი ალბათ ძალიან სასიამოვნოა.
– თავიდან ცოტა უცნაური შეგრძნება იყო, მაგრამ მერე ნელ–ნელა ურთიერთობა ყალიბდება. ერთმანეთს მართლაც ვეცნობით. როცა მასზე ვზრუნავ, რაღაც კონტაქტს ვამყარებ, თვითონაც უკან მიბრუნებს შეგრძნებებს, მიღიმის და ა.შ. როცა სჭირდები და მიხვდები, რა უნდა და დახმარებასაც გაუწევ, ეს ძალიან მაგარია.
– ახალბედა მამამ როგორ დაამყარა ქალიშვილთან კონტაქტი?
– როცა ნენე გაჩნდა, პირველად მამასთან იყო. დაახლოებით საათი თუ საათნახევარი ლევანს ეწვინა გულზე. მამამისის მკერდზე მოძრაობდა, ძუძუს ეძებდა, დედა ეგონა. საერთოდ, მამები ფრთხილობენ და თოთო ბავშვთან კონტაქტი უჭირთ, მაგრამ ლევანი ექიმებს ეხვეწებოდა, ნენე კიდევ ცოტა ხანი დაეტოვებინათ მასთან.
– ადვილად ხვდებით, ნენეს რა უნდა?
– მგონი, კი. მოვლის პრობლემა არ მაქვს. სამშობიაროში ისე თამამად აბანავეს, ჭყაოდა, მაგრამ ისე აბურთავეს, მივხვდი, რომ ამას განსაკუთრებული არაფერი სჭირდება. ფეთიანი დედა არ ვარ. როცა საფეთიანო იქნება, ალბათ ვიქნები. წინ კიდევ ბევრი რაღაც მელოდება, პირველი სიცხე, პირველი ღამის გათენება და ა.შ. ახლა ყველაზე ადვილია მოვლა. როცა გარეთ გამყავს, მომენტალურად იძინებს. ჭკვიანი გოგოა და აქტიურიც. ფეხებს და ხელებს ისე იღერებს, გეგონება, უნდა ჩაგარტყასო. თავისთვის ღუღუნებს და ჭორიკანაა. თუ არ შია, არ ჭუჭყუნებს.
– ხელოვნურ კვებაზე გყავთ?
– ორივეზე. გააჩნია, როგორი გრაფიკი მაქვს. არ მინდა, რომ ჯერ მხოლოდ ხელოვნურ კვებაზე მყავდეს, დედის რძე იმუნიტეტს აყალიბებს. სადამდეც შემეძლება, ბუნებრივ კვებაზე მეყოლება.
– წინასწარ როგორ მოემზადეთ დედობისთვის?
– განსაკუთრებული არაფერი დამჭირვებია. მთელი 9 თვე მქონდა ამისთვის დრო. ხან წიგნების საშუალებით ვიღებდი ცოდნას, ხანაც ინტერნეტით. ჩემი მეუღლეც თუ რამეს წაიკითხავდა, მიზიარებდა.
ძალიან გულისამაჩუყებელი იყო, როცა ორსულობისას ნენეს პირველი ბოდი ვუყიდე. ყველას ვაჩვენებდი, მეგონა, უსაყვარლესი და ულამაზესი იყო, რომ ამაზე ლამაზი ტანსაცმელი არავის ჰქონდა. 7 თვის ორსული ვიყავი, როცა რაღაცეების ყიდვა დავიწყეთ. იმ პერიდოში ფასდაკლებებიც დაემთხვა და ცდუნებას ვერ გავუძელი. სეირნობა–სეირნობაში რაღაცეები რომ მომეწონებოდა, ვყიდულობდი და საბოლოოდ ნენეს, როცა დაიბადა, ნაშოპინგარი გარდერობი დახვდა.
სახლში რომ მოვიყვანეთ, იუცხოვა, თავის ლოგინში რომ ჩავაწვენდი, თვალებს დაჭყეტდა და გიჟივით ათვალიერებდა გარემოს. პირველი ღამე ძალიან რთული იყო, გადამერია ბავშვი, არ იძინებდა. მერე თავისთავად ჭამის დრო მოდიოდა, ღიზიანდებოდა, რომ ვერ იძინებდა და დილის 7 საათამდე მე და დედაჩემი აქეთ–იქით დავრბოდით... მეგონა, ძლიერი ვიყავი და ადვილად გადავიტანდი რაღაცეებს, მშობიარობას, სტრესებს, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ყველაფერი უფრო რთული იყო.
– ამ ყველაფერში თქვენი ქმარი, ლევანი, რა მონაწილოებას იღებს?
– ღამე არ ვაღვიძებ. რადგან ბავშვს მაინც მე უნდა გამოვუცვალო, დავბანო, წამალი დავალევინო და ა.შ. ჩემგან განსხვავებით, ლევანი ნენეს გადასარევად აძინებს. დაიჭერს წყნარად ხელში, მუსიკას ასმენინებს, მატყუარას ჩაუდებს პირში და ესეც იტრუნება. აშკარად ეტყობა, რომ მამიკოს გოგოა.
– ანუ ძიძა არ გყავთ?
– არა. ამის საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, მაგრამ ძალიან გამიჭირდება, უცხო ადამიანს ბავშვი მივანდო. ჩემს დედამთილს ერთი სული ჰქონდა, ნენე როდის დაიბადებოდა და მოუვლიდა. რა თქმა უნდა, ბებია კარგად უვლის, მაგრამ არ ათამამებს. საკმაოდ მკაცრი, საღად მოაზროვნე, ძალიან შეგნებული, თბილი და ყურადღებიანი ქალია. მეც მაქსიმალურად ვცდილობ, არ ჩავერიო, რადგან ძალიან მომწონს, ნენეს როგორც უვლის.
– როგორ წარმოგიდგენიათ წლების შემდეგ თავი, როგორი მშობლები იქნებით?
– ამბობენ, ადრეულ ასაკში გათხოვება კარგია, ახალგაზრდა დედა იქნებიო. ნენეზე 30 წლით უფროსი ვარ. წარმოიდგინეთ, 30 წელი რამდენია, მაგრამ მე ჩემი პროფესიის იმედი მაქვს, რადგან ამ პროფესიის ადამიანები დიდხანს არ ბერდებიან. თან ასაკთან შედარებით, პატარა შეხედულება მაქვს, ამის იმედიც მაქვს. თუმცა ამას გარეგნობასთან ნაკლები კავშირი აქვს, მთავარია, ისე გამოიყურებოდე, რომ ბავშვს არ შერცხვეს. რამდენი კილოც უნდა იყო, ყოველთვის შეიძლება ქალი ლამაზი იყო. მინდა, აქტიურად ვცხოვრობდე, არ ჩამოვრჩე და შვილისთვისაც თანამედროვე ვიყო, რომ რაღაცეებში გავუგო. აქედანვე ვეჩვევი, რომ სადღაც უნდა გავუშვა, რაღაცის უფლება მივცე, როცა ვიცი, რომ შეცდომას ჩაიდენს, მაგრამ ეს შეცდომა უნდა ჩაიდინოს. ახლა ვფიქრობ ამ ყველაფერზე, რომ ამისთვის თავი შევამზადო და როცა საჭირო იქნება, დიპლომატია სწორად გამოვიყენო. ალბათ ძალიან რთული იქნება, მოითმინო და არ უთხრა, როგორ გაბრაზდი ან რომ მისი მეგობარი არ მოგწონს და ა.შ.
ლევანი ალბათ საოცრად თბილი იქნება. ზოგადად ძალიან თბილი და მგრძნობიარეა, განსაკუთრებით ქალების მიმართ. ალბათ ნენესთვისაც ასეთი იქნება, მაგრამ ისე არა, რომ გაათამამოს და გაატუტუცოს. ამაზე უკვე შევთანხმდით. ლევანი ამბობს, როცა ნენე სრულწლოვანი გახდება, ვაიძულებ, იმუშაოს, საკუთარ თავს მიხედოს, შეიძლება გული ეტკინოს კიდეც, მაგრამ მაინცო.
– მთელი თქვენი თავისუფალი დრო ნენემ შეავსო თუ ცოლ–ქმარი ახერხებთ, რომ ერთმანეთს დაუთმოთ ყურადღება?
– ეს დღეები ვმუშაობდი და სადილი ლევანმა გააკეთა. ნენეს ეძინა. სუფრა გავშალეთ, იმ სადილს ღვინო უხდებოდა და დავლიეთ. ჩვენთვის უკვე ესეც რომანტიკაა. როცა ორი ადამიანი სიწყნარეში კარგ მუსიკას უსმენს, ცოტა ღვინოც არის, რამდენიმე საათიც გაქვს, ძალიან რომანტიკულია. არ არის აუცილებელი, კაფეში იჯდე, მით უმეტეს, კეფეებზე და ბარებზე აღარ ვგიჟდები, იქ საკმაოდ ვიარე. ალბათ ახლა უკვე ასეთი რაღაცეები მომწონს. ძალიან დიდი ხანია, ცეკვა მენატრება, მინდა, სადმე წავიდე და მოზღვავებული ენერგიისგან დავიცალო. ნელ–ნელა ამ ყველაფერზე ავეწყობი.
– ბავშვის გაჩენას ყოველთვის მოჰყვება ხოლმე პატარა კრიზისი, რაც ზოგჯერ ცოლ–ქმარს შორის ურთიერთობას ძაბავს. ეს თქვენ და ლევანმაც ხომ არ გამოსცადეთ?
– ეს მეც გამიგია, რაც ბავშვი გაჩნდა, შუაში უწევთო და ა.შ. ეს ცოტათი მოქმედებს კიდეც ცოლ–ქმრის ურთიერთობაზე, მაგრამ მე და ლევანი ამაზეც შევთანხმდით, რომ ეს აუცილებლად იქნება და ამ ყველაფერს უნდა გავუძლოთ, გადავაგოროთ და არ უნდა გვეწყინოს. არ ვეჭვიანობთ, მე და ლევანი ერთმანეთისთვის ვართ. ამას ბავშვი ვერ შეგვიცვლის და არც გვინდა, რომ ასე მოხდეს. პირიქით, გვინდა, ბევრი შვილი გვყავდეს და მათ ჯანსაღი გარემო შევუქმნათ.
– მშობიარობის შემდეგ ფორმაში ჩადგომაზე ზრუნვა დაიწყეთ?
– როცა ბავშვი ბუნებრივ კვებაზე გყავს, სხეულის ფორმებიც იცვლება. ეკრანზე ეს კიდევ უფრო სხვანაირად ჩანს. იმ დღეს ვიცინოდით, სერიალში გოგონების სცენა იყო, უცებ მე შევედი და ქალი ვიყავი, უფრო დიდი მოცულობით და გაზრდილი პარამეტრებით. საკეისროს მერე რაღაც პერიოდი ვარჯიში არ შეიძლება, მაგრამ მალე ფორმაში ჩავდგები. 15 კილომდე მოვიმატე, თუმცა, როცა ორსულად დავრჩი, წონა უკვე მომატებული მქონდა. ვხუმრობდი, როცა მოიმატებთ, შეგიძლიათ დაორსულდეთ და შემდეგ თავი ამით გაიმართლოთ–მეთქი.
– სერიალში ტყუპების დედა ხართ. რეალობაშიც გინდოდათ ტყუპები?
– ხალხს ჰგონია, რომ სინამდვილეშიც ტყუპების დედა გავხდი. აფთიაქშიც რაღაცეებს რომ ვყიდულობ, თქვენებს რას აჭმევო, მეკითხებიან. თქვენებს – არა, ერთი მყავს–მეთქი, ვპასუხობ. აქამდე სულ ვამბობდი, ტყუპები კარგია–მეთქი, მაგრამ ნენე რომ დაიბადა, ერთ კვირაში ვთქვი, კიდევ კარგი, ტყუპები არ მეყოლა–მეთქი. ალბათ გავგიჟდებოდი! ძიძა ყველა ვარიანტში დამჭირდებოდა, ორ ბავშვს ბებიებთან ვერ დავტოვებდი. სერიალში ისინი მართლაც ტყუპები არიან, თანაც – ბიჭები.
– გადაღებებზე ხომ არ გყოლიათ ნენე?
– არ მყოლია და ძალიან ელოდებიან. რაღაც შოუებში ვართ დაპატიჟებული. იქ რომ წავიყვან, გადაღებებზეც მივალთ და იქაურ სიტუაციას გავაცნობ. ვიღაცეები მოვიდნენ, ნახეს, რაღაც შეხვედრებზეც მყავდა. "ჩემი ცოლის დაქალების" მსახიობებთან მოაწყვეს ბავშვების შეხვედრა და იქ მყავდა წაყვანილი. ქეთა ორბელაძემ და გიო ბარბაქაძემ – სერიალში ჩემმა "შვილებმა" გაიცნეს ნენე. ჩემმა გოგომ იქ ყველაფერს კარგად მოუსმინა, მერე ჰაერზეც ისეირნა და კულტურული უიქენდი გამოგვივიდა.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
– ანი, როგორ შეეჩვიეთ და გაითავისეთ დედის სტატუსი?
– თავიდან არეულ–დარეული, სტრესში ვიყავი. ნენე რომ ტიროდა, ყველასი მერიდებოდა. მეზობლები რომ მილოცავდნენ, ვეკითხებოდი, ღამე რომ ტირის, ხმა ხომ არ გესმით–მეთქი. დედაჩემი იყო ჩვენთან რამდენიმე დღე, იმასთან რომ ტიროდა, უხერხულ მდგომარეობაში ვვარდებოდი. არ მინდოდა, ბავშვის ტირილი ჩემს ქმარს, ლევანს გაეგონა და შეწუხებულიყო. მოკლედ, მეგონა, რომ ნენეს ტირილი ჩემ გარდა ყველას აწუხებდა. ყველაზე მეტად მაშინ ვმშვიდდებოდი, როცა მარტო ვიყავი. თან ნენე საოცრად მგრძნობიარეა, ოდნავ აღელვებული თუ ხარ, ამას სასწაულად გრძნობს და განიცდის.
– დედა–შვილის ურთიერთგაცნობის პროცესი ალბათ ძალიან სასიამოვნოა.
– თავიდან ცოტა უცნაური შეგრძნება იყო, მაგრამ მერე ნელ–ნელა ურთიერთობა ყალიბდება. ერთმანეთს მართლაც ვეცნობით. როცა მასზე ვზრუნავ, რაღაც კონტაქტს ვამყარებ, თვითონაც უკან მიბრუნებს შეგრძნებებს, მიღიმის და ა.შ. როცა სჭირდები და მიხვდები, რა უნდა და დახმარებასაც გაუწევ, ეს ძალიან მაგარია.
– ახალბედა მამამ როგორ დაამყარა ქალიშვილთან კონტაქტი?
– როცა ნენე გაჩნდა, პირველად მამასთან იყო. დაახლოებით საათი თუ საათნახევარი ლევანს ეწვინა გულზე. მამამისის მკერდზე მოძრაობდა, ძუძუს ეძებდა, დედა ეგონა. საერთოდ, მამები ფრთხილობენ და თოთო ბავშვთან კონტაქტი უჭირთ, მაგრამ ლევანი ექიმებს ეხვეწებოდა, ნენე კიდევ ცოტა ხანი დაეტოვებინათ მასთან.
– ადვილად ხვდებით, ნენეს რა უნდა?
– მგონი, კი. მოვლის პრობლემა არ მაქვს. სამშობიაროში ისე თამამად აბანავეს, ჭყაოდა, მაგრამ ისე აბურთავეს, მივხვდი, რომ ამას განსაკუთრებული არაფერი სჭირდება. ფეთიანი დედა არ ვარ. როცა საფეთიანო იქნება, ალბათ ვიქნები. წინ კიდევ ბევრი რაღაც მელოდება, პირველი სიცხე, პირველი ღამის გათენება და ა.შ. ახლა ყველაზე ადვილია მოვლა. როცა გარეთ გამყავს, მომენტალურად იძინებს. ჭკვიანი გოგოა და აქტიურიც. ფეხებს და ხელებს ისე იღერებს, გეგონება, უნდა ჩაგარტყასო. თავისთვის ღუღუნებს და ჭორიკანაა. თუ არ შია, არ ჭუჭყუნებს.
– ხელოვნურ კვებაზე გყავთ?
– ორივეზე. გააჩნია, როგორი გრაფიკი მაქვს. არ მინდა, რომ ჯერ მხოლოდ ხელოვნურ კვებაზე მყავდეს, დედის რძე იმუნიტეტს აყალიბებს. სადამდეც შემეძლება, ბუნებრივ კვებაზე მეყოლება.
– წინასწარ როგორ მოემზადეთ დედობისთვის?
– განსაკუთრებული არაფერი დამჭირვებია. მთელი 9 თვე მქონდა ამისთვის დრო. ხან წიგნების საშუალებით ვიღებდი ცოდნას, ხანაც ინტერნეტით. ჩემი მეუღლეც თუ რამეს წაიკითხავდა, მიზიარებდა.
ძალიან გულისამაჩუყებელი იყო, როცა ორსულობისას ნენეს პირველი ბოდი ვუყიდე. ყველას ვაჩვენებდი, მეგონა, უსაყვარლესი და ულამაზესი იყო, რომ ამაზე ლამაზი ტანსაცმელი არავის ჰქონდა. 7 თვის ორსული ვიყავი, როცა რაღაცეების ყიდვა დავიწყეთ. იმ პერიდოში ფასდაკლებებიც დაემთხვა და ცდუნებას ვერ გავუძელი. სეირნობა–სეირნობაში რაღაცეები რომ მომეწონებოდა, ვყიდულობდი და საბოლოოდ ნენეს, როცა დაიბადა, ნაშოპინგარი გარდერობი დახვდა.
სახლში რომ მოვიყვანეთ, იუცხოვა, თავის ლოგინში რომ ჩავაწვენდი, თვალებს დაჭყეტდა და გიჟივით ათვალიერებდა გარემოს. პირველი ღამე ძალიან რთული იყო, გადამერია ბავშვი, არ იძინებდა. მერე თავისთავად ჭამის დრო მოდიოდა, ღიზიანდებოდა, რომ ვერ იძინებდა და დილის 7 საათამდე მე და დედაჩემი აქეთ–იქით დავრბოდით... მეგონა, ძლიერი ვიყავი და ადვილად გადავიტანდი რაღაცეებს, მშობიარობას, სტრესებს, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ყველაფერი უფრო რთული იყო.
– ამ ყველაფერში თქვენი ქმარი, ლევანი, რა მონაწილოებას იღებს?
– ღამე არ ვაღვიძებ. რადგან ბავშვს მაინც მე უნდა გამოვუცვალო, დავბანო, წამალი დავალევინო და ა.შ. ჩემგან განსხვავებით, ლევანი ნენეს გადასარევად აძინებს. დაიჭერს წყნარად ხელში, მუსიკას ასმენინებს, მატყუარას ჩაუდებს პირში და ესეც იტრუნება. აშკარად ეტყობა, რომ მამიკოს გოგოა.
– ანუ ძიძა არ გყავთ?
– არა. ამის საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, მაგრამ ძალიან გამიჭირდება, უცხო ადამიანს ბავშვი მივანდო. ჩემს დედამთილს ერთი სული ჰქონდა, ნენე როდის დაიბადებოდა და მოუვლიდა. რა თქმა უნდა, ბებია კარგად უვლის, მაგრამ არ ათამამებს. საკმაოდ მკაცრი, საღად მოაზროვნე, ძალიან შეგნებული, თბილი და ყურადღებიანი ქალია. მეც მაქსიმალურად ვცდილობ, არ ჩავერიო, რადგან ძალიან მომწონს, ნენეს როგორც უვლის.
– როგორ წარმოგიდგენიათ წლების შემდეგ თავი, როგორი მშობლები იქნებით?
– ამბობენ, ადრეულ ასაკში გათხოვება კარგია, ახალგაზრდა დედა იქნებიო. ნენეზე 30 წლით უფროსი ვარ. წარმოიდგინეთ, 30 წელი რამდენია, მაგრამ მე ჩემი პროფესიის იმედი მაქვს, რადგან ამ პროფესიის ადამიანები დიდხანს არ ბერდებიან. თან ასაკთან შედარებით, პატარა შეხედულება მაქვს, ამის იმედიც მაქვს. თუმცა ამას გარეგნობასთან ნაკლები კავშირი აქვს, მთავარია, ისე გამოიყურებოდე, რომ ბავშვს არ შერცხვეს. რამდენი კილოც უნდა იყო, ყოველთვის შეიძლება ქალი ლამაზი იყო. მინდა, აქტიურად ვცხოვრობდე, არ ჩამოვრჩე და შვილისთვისაც თანამედროვე ვიყო, რომ რაღაცეებში გავუგო. აქედანვე ვეჩვევი, რომ სადღაც უნდა გავუშვა, რაღაცის უფლება მივცე, როცა ვიცი, რომ შეცდომას ჩაიდენს, მაგრამ ეს შეცდომა უნდა ჩაიდინოს. ახლა ვფიქრობ ამ ყველაფერზე, რომ ამისთვის თავი შევამზადო და როცა საჭირო იქნება, დიპლომატია სწორად გამოვიყენო. ალბათ ძალიან რთული იქნება, მოითმინო და არ უთხრა, როგორ გაბრაზდი ან რომ მისი მეგობარი არ მოგწონს და ა.შ.
ლევანი ალბათ საოცრად თბილი იქნება. ზოგადად ძალიან თბილი და მგრძნობიარეა, განსაკუთრებით ქალების მიმართ. ალბათ ნენესთვისაც ასეთი იქნება, მაგრამ ისე არა, რომ გაათამამოს და გაატუტუცოს. ამაზე უკვე შევთანხმდით. ლევანი ამბობს, როცა ნენე სრულწლოვანი გახდება, ვაიძულებ, იმუშაოს, საკუთარ თავს მიხედოს, შეიძლება გული ეტკინოს კიდეც, მაგრამ მაინცო.
– მთელი თქვენი თავისუფალი დრო ნენემ შეავსო თუ ცოლ–ქმარი ახერხებთ, რომ ერთმანეთს დაუთმოთ ყურადღება?
– ეს დღეები ვმუშაობდი და სადილი ლევანმა გააკეთა. ნენეს ეძინა. სუფრა გავშალეთ, იმ სადილს ღვინო უხდებოდა და დავლიეთ. ჩვენთვის უკვე ესეც რომანტიკაა. როცა ორი ადამიანი სიწყნარეში კარგ მუსიკას უსმენს, ცოტა ღვინოც არის, რამდენიმე საათიც გაქვს, ძალიან რომანტიკულია. არ არის აუცილებელი, კაფეში იჯდე, მით უმეტეს, კეფეებზე და ბარებზე აღარ ვგიჟდები, იქ საკმაოდ ვიარე. ალბათ ახლა უკვე ასეთი რაღაცეები მომწონს. ძალიან დიდი ხანია, ცეკვა მენატრება, მინდა, სადმე წავიდე და მოზღვავებული ენერგიისგან დავიცალო. ნელ–ნელა ამ ყველაფერზე ავეწყობი.
– ბავშვის გაჩენას ყოველთვის მოჰყვება ხოლმე პატარა კრიზისი, რაც ზოგჯერ ცოლ–ქმარს შორის ურთიერთობას ძაბავს. ეს თქვენ და ლევანმაც ხომ არ გამოსცადეთ?
– ეს მეც გამიგია, რაც ბავშვი გაჩნდა, შუაში უწევთო და ა.შ. ეს ცოტათი მოქმედებს კიდეც ცოლ–ქმრის ურთიერთობაზე, მაგრამ მე და ლევანი ამაზეც შევთანხმდით, რომ ეს აუცილებლად იქნება და ამ ყველაფერს უნდა გავუძლოთ, გადავაგოროთ და არ უნდა გვეწყინოს. არ ვეჭვიანობთ, მე და ლევანი ერთმანეთისთვის ვართ. ამას ბავშვი ვერ შეგვიცვლის და არც გვინდა, რომ ასე მოხდეს. პირიქით, გვინდა, ბევრი შვილი გვყავდეს და მათ ჯანსაღი გარემო შევუქმნათ.
– მშობიარობის შემდეგ ფორმაში ჩადგომაზე ზრუნვა დაიწყეთ?
– როცა ბავშვი ბუნებრივ კვებაზე გყავს, სხეულის ფორმებიც იცვლება. ეკრანზე ეს კიდევ უფრო სხვანაირად ჩანს. იმ დღეს ვიცინოდით, სერიალში გოგონების სცენა იყო, უცებ მე შევედი და ქალი ვიყავი, უფრო დიდი მოცულობით და გაზრდილი პარამეტრებით. საკეისროს მერე რაღაც პერიოდი ვარჯიში არ შეიძლება, მაგრამ მალე ფორმაში ჩავდგები. 15 კილომდე მოვიმატე, თუმცა, როცა ორსულად დავრჩი, წონა უკვე მომატებული მქონდა. ვხუმრობდი, როცა მოიმატებთ, შეგიძლიათ დაორსულდეთ და შემდეგ თავი ამით გაიმართლოთ–მეთქი.
– სერიალში ტყუპების დედა ხართ. რეალობაშიც გინდოდათ ტყუპები?
– ხალხს ჰგონია, რომ სინამდვილეშიც ტყუპების დედა გავხდი. აფთიაქშიც რაღაცეებს რომ ვყიდულობ, თქვენებს რას აჭმევო, მეკითხებიან. თქვენებს – არა, ერთი მყავს–მეთქი, ვპასუხობ. აქამდე სულ ვამბობდი, ტყუპები კარგია–მეთქი, მაგრამ ნენე რომ დაიბადა, ერთ კვირაში ვთქვი, კიდევ კარგი, ტყუპები არ მეყოლა–მეთქი. ალბათ გავგიჟდებოდი! ძიძა ყველა ვარიანტში დამჭირდებოდა, ორ ბავშვს ბებიებთან ვერ დავტოვებდი. სერიალში ისინი მართლაც ტყუპები არიან, თანაც – ბიჭები.
– გადაღებებზე ხომ არ გყოლიათ ნენე?
– არ მყოლია და ძალიან ელოდებიან. რაღაც შოუებში ვართ დაპატიჟებული. იქ რომ წავიყვან, გადაღებებზეც მივალთ და იქაურ სიტუაციას გავაცნობ. ვიღაცეები მოვიდნენ, ნახეს, რაღაც შეხვედრებზეც მყავდა. "ჩემი ცოლის დაქალების" მსახიობებთან მოაწყვეს ბავშვების შეხვედრა და იქ მყავდა წაყვანილი. ქეთა ორბელაძემ და გიო ბარბაქაძემ – სერიალში ჩემმა "შვილებმა" გაიცნეს ნენე. ჩემმა გოგომ იქ ყველაფერს კარგად მოუსმინა, მერე ჰაერზეც ისეირნა და კულტურული უიქენდი გამოგვივიდა.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
