მეზობლად ნაპოვნი სიყვარული
1 861 ნახვა
სიყვარული სტერეოტიპებს არ ცნობს. შეიძლება მოულოდნელად ისეთ ადამიანს შეხვდე, რომ გემოვნება და პრინციპები გვერდზე გადადო. ჩვენს რესპონდენტს, შუახნის ქალს, მანანას, არავინ ჰყვარებია, ყველა კაცს, ვინც მის გარშემო ტრიალებდა, სუსტ პიროვნებებად აღიქვამდა და მათთან ერთ ჭერქვეშ ცხოვრება ვერ წარმოედგინა. მერე კი გამოჩნდა მამაკაცი, რომელმაც პირველივე დღეს მოხიბლა და, მიუხედავად იმისა, რომ მის გემოვნებას არც ის აკმაყოფილებს, თავს უბედნიერეს ქალად გრძნობს. ამაში კი დიდი წვლილი მიუძღვის დედას, რომელმაც შვილს თვალი ბევრ რამეზე აუხილა.
მანანა:
– გელამ ჩემ მეზობლად ბინა რომ იყიდა, 4 თვეში მომიწია საქართველოს დატოვება. ასე რომ, ნორმალურად გაცნობა ვერ მოვასწარი. ცოლთან და შვილთან ერთად ცხოვრობდა. დედაჩემი კომუნიკაბელური ქალი იყო, სტუმარმასპინძლობა არ ეშლებოდა, მეზობლებთან მიმოსვლა ჰქონდა, გელას ცოლთან, ცისმარისთან კი საერთო ენა ვერაფრით გამონახა. უმძიმესი ქალი გახლდათ, ჩაკეტილი, თანაც კუდაბზიკა, არავის კადრულობდა.
ერთხელ დედამ თავისი ხელით გამომცხვარი ნამცხვარი შეაწოდა ბავშვისთვის და ცისმარიმ მადლობის მაგივრად ცხვირი აუბზუა, ჩემს ბიჭს ნამცხვარი არ უყვარსო, თუმცა ზრდილობისთვის ისე გამოართვა, შინ არც შეიპატიჟა. დედაჩემმა ჩათვალა, ალბათ იმ დღეს უხასიათოდ იყოო და მეორედ სოფლიდან ჩამოტანილი ხილი და მჭადის ფქვილი მიაწოდა. ცისმარიმ ესეც გამოართვა, შინ კვლავ არ შეიპატიჟა და ერთგვარი "ტკბილი" სიტყვაც შეაგება, მჭადს კახეთში საქონლისთვის იყენებენო.
ამის მერე კი დედას ავუყვირდი, მაგ ქალს ტვინში რაღაც უჭირს და აღარ დაგინახო, რამე შეუგზავნო ან საერთოდ გაეკარო–მეთქი.
ცისმარის გამო მის ქმარზეც არ მქონდა კარგი წარმოდგენა. ასეთი ქალის გვერდით რომ ცხოვრობს, ალბათ მისნაირია–მეთქი, ვფიქრობდი, არადა შესახედად სიმპათიური კაცი იყო. მერე, როგორც გითხარით, საქართველოდან წავედი და მთელი 5 წლის განმავლობაში, რაც უცხოეთში ვცხოვრობდი, გელა და მისი ცოლი არც გამხსენებია.
– საქართველოში დაბრუნების შემდეგ რა ამბები დაგხვდათ სამეზობლოში?
– დედამ სამეზობლოზე იმდენი ამბავი დამახვედრა, რომ მოსმენას ვეღარ ავუდიოდი. გელას ოჯახზე კი, აი, რა მომიყვა: ცოლ–ქმარს უჩხუბიათ, ცოლი სახლიდან წასულა და ერთ თვეში სხვა კაცს გაჰყოლია. დედამ შემომჩივლა, არ ვიცი, ეს უჟმური ქალი სად პოულობს კაცებს, შენ კი ერთიც ვერ მონახეო. პასუხი არ გავეცი, რადგან ეს ჩემთვის ყველაზე მტკივნეული თემა იყო. ვერასდროს ვიტანდი ცნობისმოყვარეთა და გულშემატკივართა შემოტევებს თემაზე: "არ თხოვდები?". ეს რა შეკითხვაა?! უტაქტო, არადელიკატური! და საერთოდ რა სიტყვაა "გათხოვება"? რა უნდა "ათხოვო" კაცს – შენი სული, სხეული თუ კიდევ სხვა რამ?!
ერთი სიტყვით, არც გათხოვებას ვაპირებდი და არც საყვარლის ყოლას. ასაკი რომ გადამიცდა, დედა ნერვიულობდა, მე რომ მოვკვდე, ასე ეულად როგორ დაგტოვო, პატრონი ხომ უნდა გყავდესო. იმაზეც ყაბულს იყო, კაცი მყოლოდა გვერდში, თუნდაც – არაოფიციალურად. საერთოდ მამაკაცებზე მძიმე წარმოდგენა მქონდა – მათ ბუზღუნს, მოთხოვნებს რა აიტანს–მეთქი.
– ასეთი უარყოფითი განწყობა რამ გამოიწვია, ცხოვრებისეულმა გამოცდილებამ ხომ არა?
– მამა მყავდა მძიმე ხასიათის, ვერაფერს გაუგებდი, მგონი, თავადაც არ იცოდა, რა უნდოდა. დედას საშინლად აწვალებდა და ამცირებდა. მხარ–თეძოზე წამოწოლილი სულ რაღაცას მოითხოვდა, ხან – წყალს, ხან – სიგარეტს, ხან – შემწვარ–მოხრაკულებს. დედას ციბრუტივით უნდა ეტრიალა და ის მაინც ყველაფერს უწუნებდა, ვირივით ექცეოდა. მე არაფერს მთხოვდა, დედა ჰყავდა ამოჩემებული. სიდედრ–სიმამრის კისერზე იყო (სოფლიდან გვიგზავნიდნენ დოვლათს) და არც რცხვენოდა. მერე, როცა ცხოვრება გაჭირდა, კეთილი ინება, სამსახური იშოვა და წავიდა და წავიდა. სხვა ქალს შეეკედლა და, რაც ფული იშოვა, მას დაახარჯა. რამდენჯერაც იმ ქალთან იჩხუბებდა, ჩვენ გვაკითხავდა. დედას ეცოდებოდა, ჩემო ვანიჩკა, ეს რა დაგმართნიაო. და ისევ იწყებოდა ბრძანებები და ვირობები...
მე კი გულზე ვსკდებოდი, მხოლოდ ბიოლოგიურ მამად აღვიქვამდი, ვერანაირ სულიერ საერთოს ვერ ვპოულობდი მასთან. ერთ დღესაც ავუფრინე ორივეს და მას შემდეგ აღარ გამოჩენილა. დედამაც დაისვენა და მეც.
– კი, მაგრამ აუცილებელი არ იყო, თქვენც მაინცდამაინც მამისნაირი კაცი შეგხვედროდათ.
– რა თქმა უნდა, მაგრამ გამოცდილება და მაგალითი, ჩვენი ნების მიუხედავად, ფსიქოლოგიურ ბარიერებს გვიქმნის. ვისაც ოდესმე მოვწონდი, ის მამაკაცები თვალებში მიყურებდნენ, ჩემთან უხეშობის გამოვლენას ვერ ბედავდნენ, მემსახურებოდნენ, მაგრამ საქმე ისაა, რომ სუსტებად აღვიქვამდი, ყოველ შემთხვევაში, ჩემზე სუსტებად. სუსტ მამაკაცს კი ახლოს როგორ გავიკარებდი.
– თქვენს მეზობელ კაცს, ცისმარის ყოფილ ქმარს, რა ბედი ეწია?
– საქართველოში დაბრუნებულს, დედამ მითხრა, გელა თურმე კარგი კაცი ყოფილა, საბრალო, სულ მარტო დარჩა შენსავითო. არც ვაციე, არც ვაცხელე, მივუგე, კარგ კაცს ცოლი არ გაექცევა–მეთქი.
მეორე დილით გავიღვიძე და სადაა დედა? სადარბაზოში გავიხედე და რას ვხედავ, გელას ბინის კარი იღება, იქიდან დედაჩემი გამოდის ხელებაკაპიწებული და ეს ჩვენი ცოლგაქცეული მეზობელიც დიდი ამბით მადლობით აცილებს. გელამ რომ დამინახა, გამიღიმა, მშვიდობა თქვენს ჩამობრძანებასო. ერთი ისეთი შევუბღვირე დედაჩემის საქციელით გაბრაზებულმა, თითქოს გელას მიუძღოდა რამეში ბრალი. რა ვქნა, შვილო, მადლია, ზოგჯერ სახლის საქმეებში ვეხმარები, მარტოხელა კაციაო, თავი იმართლა დედამ.
დედას ვუყვირე, იქნებ მოსამსახურედაც დაუდგე, ეგ უსინდისო კაცი თავის საქმეებს როგორ გაკეთებინებს–მეთქი. ცხელ გულზე ისე შევვარდი გელას სახლში, დედამ ვერც დამაკავა, თუმცა აღარც შემომყოლია. შევედი და რას ვხედავ, ზის კაცი დაწკრიალებულ ბინაში და თავი ქაღალდებში ჩაურგავს. ჩემი მისვლა ვერც კი გაიგო. რაკი ასე მოხდა, აღარ დავეძგერე და მშვიდად შევუდექი მისი ბინის თვალიერებას, საიდანაც საოცარი სიმშვიდე და სიმყუდროვე მოდიოდა. კედელზე გაკრული ჰქონდა ფერწერული ტილოები, იქვე ფუნჯებიც ეწყო. მივხვდი, ხატავდა. "ხელოვანიც ყოფილა!" – გავიფიქრე.
წიგნების თაროებზე მისი ახალგაზრდობის და შვილის ფოტოები ელაგა – მისი ცხოვრების ისტორია. სურათები გულდასმით დავათვალიერე. "კეთილი თვალები ჰქონია, მაგრამ მაინც რატომ უნდა შევიცოდო?", – გავიფიქრე. ერთი სურათი განსაკუთრებით მომეწონა, ფოტოდან დაჟინებით იმზირებოდა. თვალი ვერ მოვწყვიტე. მერე ჩემს თავზე მომივიდა ბრაზი, რას მივაშტერდი–მეთქი და ფოტო შევაბრუნე.
იქვე ცივი იარაღების კოლექციაც ედო, დამაინტერესა, სათითაოდ შევათვალიერე. "ოჰო, ვაჟკაციც ყოფილა!". ვერც კი შევნიშნე, როგორ მომიახლოვდა. "ეს პაპაჩემის სახსოვარია", – მიმითითა ხანჯალზე, რომელიც ხელში მეჭირა და დააყოლა, სიკეთე თქვენს შემობრძანებასო. "რა გოიმური ლაპარაკი აქვს", – ისევ ცუდი ფიქრი წამოვიდა. ხანჯალი ცივად დავდე და მოვტრიალდი. მოვტრიალდი და მის თვალებს შევეფეთე. ისევ ის საოცარი მზერა, როგორიც ფოტოსურათზე...
არ ვიცი, რა მოხდა, რაღაც აუხსნელი სითბო ჩამეღვარა სულში. ვერ ავხსნი, მსგავსი რამ ჩემი ცხოვრების 36 წლის განმავლობაში არასდროს განმიცდია. კაცი არასდროს მყვარებია და...
– როგორი აღმოჩნდა სინამდვილეში გელა?
– არ არის ძლიერი, მაგრამ ძალიან საინტერესო პიროვნებაა. სცოდნია. აქ სულთა შეხვედრა მოხდა და გრძნობა დაიბადა. სიყვარულს ასე სცოდნია. უცნაურია ცხოვრება. არ შეიძლება რაღაც აიკვიატო. თურმე შეიძლება შეგხვდეს შენი წარმოდგენისგან (გნებავთ იდეალისგან) სრულიად განსხვავებული ადამიანი და შენი მარტოობა შეავსოს, ისე დაგინგრიოს სტერეოტიპები, ვერც კი გააცნობიერო, რა მოხდა.
– მასაც ერთი ნახვით შეუყვარდით?
– მისგან რომ არ მეგრძნო იმპულსები, არ ვიცი, ჩემს გაუკაცრიელებულ სულში რა გრძნობა იფეთქებდა.
– იმ დღეს, როცა მის ბინაში იყავით შეჭრილი საჩხუბრად, აგრძნობინეთ, რომ მოგეწონათ?
– რას ამბობთ?! პირიქით, შევუბღვირე, თავი რომ არ გამემჟღავნებინა, მაგრამ თავისი საუბრით მომალბო. ყველა იარაღის ისტორია მომიყვა სათითაოდ. მეც გულდასმით და ინტერესით ვუსმენდი ძველი სამურაივით (თურმე იარაღიც მაინტერესებდა და აქამდე ვერ ვხვდებოდი!). დრო ისე გაგვეპარა, ვერც კი შევნიშნე. შინ რომ დავბრუნდი, დედას ვუთხარი, მართალი ხარ, დედა, ცოდოა ეს კაცი, ხვალ სახლს მე დავულაგებ–მეთქი. წიგნის საკითხავად რომ მოვკალათდი, დედა მომეპარა და მადლიერების ნიშნად შუბლზე მაკოცა.
– თუ ამ კაცის მოვლა–პატრონობას შეუდექით, მოვლენები სწრაფად განვითარდებოდა.
– მეორე დღეს დასალაგებლად რომ შევედი, ხელი არაფერზე მომაკიდებინა, ყავაც თვითონ მომიდუღა და ნამცხვარიც მომართვა.
– არ თქვათ, თავისი გამომცხვარიო...
– სწორად მიხვდით, თვითონ გამოაცხო. სამზარეულოში რეცეპტების წიგნი ედო გადაშლილი და დასვრილი ჯამ–ჭურჭელი ეყარა. არც მათი დარეცხვა დამანება, ასეთ თლილ თითებს ჭურჭლის დასარეცხად როგორ გავიმეტებო. ერთი სიტყვით, სამ კვირაში მასთან გადავბარგდი. ჩემს ქმართან ერთად ახალი ცხოვრება დავიწყე. ახლა კი ვფიქრობ, მის გარეშე როგორ ვცხოვრობდი.
მინდა, ყველას ვუთხრა, რომ ცხოვრება მოულოდნელობებით არის სავსე და არავინ იცის, რა სიურპრიზს გიმზადებთ. სიყვარული დიდი რამ ყოფილა. ყველა და ყველაფერი მიყვარს მის გარშემო – შვილი, მისი გაქცეული და გაანჩხლებული ცოლიც. ამ ქალის ძალიან მადლიერი ვარ, რომ არ გაქცეულიყო, ჩემს სიყვარულს ვერ შევხვდებოდი. ყველა ქალს ვუსურვებ ისეთივე ბედნიერებას, როგორი ბედნიერიც მე ვარ.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე
მანანა:
– გელამ ჩემ მეზობლად ბინა რომ იყიდა, 4 თვეში მომიწია საქართველოს დატოვება. ასე რომ, ნორმალურად გაცნობა ვერ მოვასწარი. ცოლთან და შვილთან ერთად ცხოვრობდა. დედაჩემი კომუნიკაბელური ქალი იყო, სტუმარმასპინძლობა არ ეშლებოდა, მეზობლებთან მიმოსვლა ჰქონდა, გელას ცოლთან, ცისმარისთან კი საერთო ენა ვერაფრით გამონახა. უმძიმესი ქალი გახლდათ, ჩაკეტილი, თანაც კუდაბზიკა, არავის კადრულობდა.
ერთხელ დედამ თავისი ხელით გამომცხვარი ნამცხვარი შეაწოდა ბავშვისთვის და ცისმარიმ მადლობის მაგივრად ცხვირი აუბზუა, ჩემს ბიჭს ნამცხვარი არ უყვარსო, თუმცა ზრდილობისთვის ისე გამოართვა, შინ არც შეიპატიჟა. დედაჩემმა ჩათვალა, ალბათ იმ დღეს უხასიათოდ იყოო და მეორედ სოფლიდან ჩამოტანილი ხილი და მჭადის ფქვილი მიაწოდა. ცისმარიმ ესეც გამოართვა, შინ კვლავ არ შეიპატიჟა და ერთგვარი "ტკბილი" სიტყვაც შეაგება, მჭადს კახეთში საქონლისთვის იყენებენო.
ამის მერე კი დედას ავუყვირდი, მაგ ქალს ტვინში რაღაც უჭირს და აღარ დაგინახო, რამე შეუგზავნო ან საერთოდ გაეკარო–მეთქი.
ცისმარის გამო მის ქმარზეც არ მქონდა კარგი წარმოდგენა. ასეთი ქალის გვერდით რომ ცხოვრობს, ალბათ მისნაირია–მეთქი, ვფიქრობდი, არადა შესახედად სიმპათიური კაცი იყო. მერე, როგორც გითხარით, საქართველოდან წავედი და მთელი 5 წლის განმავლობაში, რაც უცხოეთში ვცხოვრობდი, გელა და მისი ცოლი არც გამხსენებია.
– საქართველოში დაბრუნების შემდეგ რა ამბები დაგხვდათ სამეზობლოში?
– დედამ სამეზობლოზე იმდენი ამბავი დამახვედრა, რომ მოსმენას ვეღარ ავუდიოდი. გელას ოჯახზე კი, აი, რა მომიყვა: ცოლ–ქმარს უჩხუბიათ, ცოლი სახლიდან წასულა და ერთ თვეში სხვა კაცს გაჰყოლია. დედამ შემომჩივლა, არ ვიცი, ეს უჟმური ქალი სად პოულობს კაცებს, შენ კი ერთიც ვერ მონახეო. პასუხი არ გავეცი, რადგან ეს ჩემთვის ყველაზე მტკივნეული თემა იყო. ვერასდროს ვიტანდი ცნობისმოყვარეთა და გულშემატკივართა შემოტევებს თემაზე: "არ თხოვდები?". ეს რა შეკითხვაა?! უტაქტო, არადელიკატური! და საერთოდ რა სიტყვაა "გათხოვება"? რა უნდა "ათხოვო" კაცს – შენი სული, სხეული თუ კიდევ სხვა რამ?!
ერთი სიტყვით, არც გათხოვებას ვაპირებდი და არც საყვარლის ყოლას. ასაკი რომ გადამიცდა, დედა ნერვიულობდა, მე რომ მოვკვდე, ასე ეულად როგორ დაგტოვო, პატრონი ხომ უნდა გყავდესო. იმაზეც ყაბულს იყო, კაცი მყოლოდა გვერდში, თუნდაც – არაოფიციალურად. საერთოდ მამაკაცებზე მძიმე წარმოდგენა მქონდა – მათ ბუზღუნს, მოთხოვნებს რა აიტანს–მეთქი.
– ასეთი უარყოფითი განწყობა რამ გამოიწვია, ცხოვრებისეულმა გამოცდილებამ ხომ არა?
– მამა მყავდა მძიმე ხასიათის, ვერაფერს გაუგებდი, მგონი, თავადაც არ იცოდა, რა უნდოდა. დედას საშინლად აწვალებდა და ამცირებდა. მხარ–თეძოზე წამოწოლილი სულ რაღაცას მოითხოვდა, ხან – წყალს, ხან – სიგარეტს, ხან – შემწვარ–მოხრაკულებს. დედას ციბრუტივით უნდა ეტრიალა და ის მაინც ყველაფერს უწუნებდა, ვირივით ექცეოდა. მე არაფერს მთხოვდა, დედა ჰყავდა ამოჩემებული. სიდედრ–სიმამრის კისერზე იყო (სოფლიდან გვიგზავნიდნენ დოვლათს) და არც რცხვენოდა. მერე, როცა ცხოვრება გაჭირდა, კეთილი ინება, სამსახური იშოვა და წავიდა და წავიდა. სხვა ქალს შეეკედლა და, რაც ფული იშოვა, მას დაახარჯა. რამდენჯერაც იმ ქალთან იჩხუბებდა, ჩვენ გვაკითხავდა. დედას ეცოდებოდა, ჩემო ვანიჩკა, ეს რა დაგმართნიაო. და ისევ იწყებოდა ბრძანებები და ვირობები...
მე კი გულზე ვსკდებოდი, მხოლოდ ბიოლოგიურ მამად აღვიქვამდი, ვერანაირ სულიერ საერთოს ვერ ვპოულობდი მასთან. ერთ დღესაც ავუფრინე ორივეს და მას შემდეგ აღარ გამოჩენილა. დედამაც დაისვენა და მეც.
– კი, მაგრამ აუცილებელი არ იყო, თქვენც მაინცდამაინც მამისნაირი კაცი შეგხვედროდათ.
– რა თქმა უნდა, მაგრამ გამოცდილება და მაგალითი, ჩვენი ნების მიუხედავად, ფსიქოლოგიურ ბარიერებს გვიქმნის. ვისაც ოდესმე მოვწონდი, ის მამაკაცები თვალებში მიყურებდნენ, ჩემთან უხეშობის გამოვლენას ვერ ბედავდნენ, მემსახურებოდნენ, მაგრამ საქმე ისაა, რომ სუსტებად აღვიქვამდი, ყოველ შემთხვევაში, ჩემზე სუსტებად. სუსტ მამაკაცს კი ახლოს როგორ გავიკარებდი.
– თქვენს მეზობელ კაცს, ცისმარის ყოფილ ქმარს, რა ბედი ეწია?
– საქართველოში დაბრუნებულს, დედამ მითხრა, გელა თურმე კარგი კაცი ყოფილა, საბრალო, სულ მარტო დარჩა შენსავითო. არც ვაციე, არც ვაცხელე, მივუგე, კარგ კაცს ცოლი არ გაექცევა–მეთქი.
მეორე დილით გავიღვიძე და სადაა დედა? სადარბაზოში გავიხედე და რას ვხედავ, გელას ბინის კარი იღება, იქიდან დედაჩემი გამოდის ხელებაკაპიწებული და ეს ჩვენი ცოლგაქცეული მეზობელიც დიდი ამბით მადლობით აცილებს. გელამ რომ დამინახა, გამიღიმა, მშვიდობა თქვენს ჩამობრძანებასო. ერთი ისეთი შევუბღვირე დედაჩემის საქციელით გაბრაზებულმა, თითქოს გელას მიუძღოდა რამეში ბრალი. რა ვქნა, შვილო, მადლია, ზოგჯერ სახლის საქმეებში ვეხმარები, მარტოხელა კაციაო, თავი იმართლა დედამ.
დედას ვუყვირე, იქნებ მოსამსახურედაც დაუდგე, ეგ უსინდისო კაცი თავის საქმეებს როგორ გაკეთებინებს–მეთქი. ცხელ გულზე ისე შევვარდი გელას სახლში, დედამ ვერც დამაკავა, თუმცა აღარც შემომყოლია. შევედი და რას ვხედავ, ზის კაცი დაწკრიალებულ ბინაში და თავი ქაღალდებში ჩაურგავს. ჩემი მისვლა ვერც კი გაიგო. რაკი ასე მოხდა, აღარ დავეძგერე და მშვიდად შევუდექი მისი ბინის თვალიერებას, საიდანაც საოცარი სიმშვიდე და სიმყუდროვე მოდიოდა. კედელზე გაკრული ჰქონდა ფერწერული ტილოები, იქვე ფუნჯებიც ეწყო. მივხვდი, ხატავდა. "ხელოვანიც ყოფილა!" – გავიფიქრე.
წიგნების თაროებზე მისი ახალგაზრდობის და შვილის ფოტოები ელაგა – მისი ცხოვრების ისტორია. სურათები გულდასმით დავათვალიერე. "კეთილი თვალები ჰქონია, მაგრამ მაინც რატომ უნდა შევიცოდო?", – გავიფიქრე. ერთი სურათი განსაკუთრებით მომეწონა, ფოტოდან დაჟინებით იმზირებოდა. თვალი ვერ მოვწყვიტე. მერე ჩემს თავზე მომივიდა ბრაზი, რას მივაშტერდი–მეთქი და ფოტო შევაბრუნე.
იქვე ცივი იარაღების კოლექციაც ედო, დამაინტერესა, სათითაოდ შევათვალიერე. "ოჰო, ვაჟკაციც ყოფილა!". ვერც კი შევნიშნე, როგორ მომიახლოვდა. "ეს პაპაჩემის სახსოვარია", – მიმითითა ხანჯალზე, რომელიც ხელში მეჭირა და დააყოლა, სიკეთე თქვენს შემობრძანებასო. "რა გოიმური ლაპარაკი აქვს", – ისევ ცუდი ფიქრი წამოვიდა. ხანჯალი ცივად დავდე და მოვტრიალდი. მოვტრიალდი და მის თვალებს შევეფეთე. ისევ ის საოცარი მზერა, როგორიც ფოტოსურათზე...
არ ვიცი, რა მოხდა, რაღაც აუხსნელი სითბო ჩამეღვარა სულში. ვერ ავხსნი, მსგავსი რამ ჩემი ცხოვრების 36 წლის განმავლობაში არასდროს განმიცდია. კაცი არასდროს მყვარებია და...
– როგორი აღმოჩნდა სინამდვილეში გელა?
– არ არის ძლიერი, მაგრამ ძალიან საინტერესო პიროვნებაა. სცოდნია. აქ სულთა შეხვედრა მოხდა და გრძნობა დაიბადა. სიყვარულს ასე სცოდნია. უცნაურია ცხოვრება. არ შეიძლება რაღაც აიკვიატო. თურმე შეიძლება შეგხვდეს შენი წარმოდგენისგან (გნებავთ იდეალისგან) სრულიად განსხვავებული ადამიანი და შენი მარტოობა შეავსოს, ისე დაგინგრიოს სტერეოტიპები, ვერც კი გააცნობიერო, რა მოხდა.
– მასაც ერთი ნახვით შეუყვარდით?
– მისგან რომ არ მეგრძნო იმპულსები, არ ვიცი, ჩემს გაუკაცრიელებულ სულში რა გრძნობა იფეთქებდა.
– იმ დღეს, როცა მის ბინაში იყავით შეჭრილი საჩხუბრად, აგრძნობინეთ, რომ მოგეწონათ?
– რას ამბობთ?! პირიქით, შევუბღვირე, თავი რომ არ გამემჟღავნებინა, მაგრამ თავისი საუბრით მომალბო. ყველა იარაღის ისტორია მომიყვა სათითაოდ. მეც გულდასმით და ინტერესით ვუსმენდი ძველი სამურაივით (თურმე იარაღიც მაინტერესებდა და აქამდე ვერ ვხვდებოდი!). დრო ისე გაგვეპარა, ვერც კი შევნიშნე. შინ რომ დავბრუნდი, დედას ვუთხარი, მართალი ხარ, დედა, ცოდოა ეს კაცი, ხვალ სახლს მე დავულაგებ–მეთქი. წიგნის საკითხავად რომ მოვკალათდი, დედა მომეპარა და მადლიერების ნიშნად შუბლზე მაკოცა.
– თუ ამ კაცის მოვლა–პატრონობას შეუდექით, მოვლენები სწრაფად განვითარდებოდა.
– მეორე დღეს დასალაგებლად რომ შევედი, ხელი არაფერზე მომაკიდებინა, ყავაც თვითონ მომიდუღა და ნამცხვარიც მომართვა.
– არ თქვათ, თავისი გამომცხვარიო...
– სწორად მიხვდით, თვითონ გამოაცხო. სამზარეულოში რეცეპტების წიგნი ედო გადაშლილი და დასვრილი ჯამ–ჭურჭელი ეყარა. არც მათი დარეცხვა დამანება, ასეთ თლილ თითებს ჭურჭლის დასარეცხად როგორ გავიმეტებო. ერთი სიტყვით, სამ კვირაში მასთან გადავბარგდი. ჩემს ქმართან ერთად ახალი ცხოვრება დავიწყე. ახლა კი ვფიქრობ, მის გარეშე როგორ ვცხოვრობდი.
მინდა, ყველას ვუთხრა, რომ ცხოვრება მოულოდნელობებით არის სავსე და არავინ იცის, რა სიურპრიზს გიმზადებთ. სიყვარული დიდი რამ ყოფილა. ყველა და ყველაფერი მიყვარს მის გარშემო – შვილი, მისი გაქცეული და გაანჩხლებული ცოლიც. ამ ქალის ძალიან მადლიერი ვარ, რომ არ გაქცეულიყო, ჩემს სიყვარულს ვერ შევხვდებოდი. ყველა ქალს ვუსურვებ ისეთივე ბედნიერებას, როგორი ბედნიერიც მე ვარ.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე
