"ყველაფერზე ვფიქრობდი, იმის გარდა, რომ საყვარელი მამაკაცი არ დამეკარგა"

ზოგჯერ საყვარელი ადამიანის მიმართ გაჩენილი უნდობლობა სიყვარულს გვაკარგვინებს. უჯერებ ყველას, გარდა იმ პიროვნებისა, ვინც ძალიან გიყვარს. სწორედ ამ სიტუაციაში აღმოჩნდა ჩვენი რესპონდენტი, ახალგაზრდა ქალი თეა, რომელმაც საყვარელ მამაკაცთან წელიწადნახევრიანი ურთიერთობის შემდეგ შეიტყო, რომ მას ცოლ–შვილი ჰყავდა. შეყვარებული არწმუნებდა, რომ ცოლთან ურთიერთობა არ ჰქონდა, ვიდრე მას შეხვდებოდა, უკვე ცალ–ცალკე ცხოვრობდნენ... რა არჩევანი გააკეთა ახალგაზრდა ქალმა და რა მიიღო შედეგად, ამაზე თავად გვიამბობს.
თეა:
– 30 წლის ისე შევსრულდი, არავინ მყვარებია. რა თქმა უნდა, იყო მოწონებები, მაგრამ სერიოზული არაფერი. მეგობრები მსაყვედურობდნენ, ნუ ხარ ასეთი ქედმაღალი, ნუთუ შენი მოსაწონი კაცი დაილიაო. მცირეოდენი წვრილმანიც კი საკმარისი იყო იმისთვის, რომ კაცი ჩემს გულსა და გონებაში წაშლილიყო. მაგალითად, ერთს აჩაჩული წინდა გამოუჩნდა და ვიფიქრე, გოიმია–მეთქი, მეორეს ფეხსაცმლის თასმა ჰქონდა ისე შეკრული, თავის დროზე ბაბუაჩემი რომ იკრავდა. მესამემ დანა–ჩანგლის ხმარება არ იცოდა, მეოთხე ზომაზე მეტად ხმამაღლა მეტყველებდა და ა.შ. ვიცი, ეს არ არის ის თვისებები, რომელთა გამოსწორებაც არ შეიძლება, მაგრამ ჩემზე ძალიან ცუდად მოქმედებდა. ქალს რომ კაცის გვერდით ყოფნა ეთაკილება, მათი ურთიერთობის გაგრძელებას რაღა აზრი აქვს? ასეთი ჭირვეული ვიყავი, თორნიკე რომ გავიცანი.
– თქვენი ნაცნობობა სად შედგა?
– ზაფხულში, ზღვაზე. მეგობრებთან ერთად ვისვენებდი, ის კი თავის ძმაკაცთან ერთად იყო. ერთ დიდ სახლში გვქონდა ოთახები ნაქირავები. შებინდებისას ყველა ვიკრიბებოდით და ვერთობოდით. ბოლო სამი ღამე საერთოდ გავათენეთ. ეს ბიჭები ჩვენთან ერთად მოდიოდნენ პლაჟზე, არ გვშორდებოდნენ. მერე გამომშვიდობების დრო მოვიდა და ტელეფონის ნომრები გავცვალეთ. თბილისში ისე გამოვიზამთრეთ, რომ არც თორნიკეს და არც მის ძმაკაცს ჩემთვის და ჩემი დაქალებისთვის არ დაურეკავთ, არც ჩვენ შეგვიწუხებია თავი.
აპრილი იყო. თანამშრომლის დაბადების დღეს ვზეიმობდით რესტორანში. საერთოდ არ ვსვამ, მაგრამ გოგოებმა დამაძალეს და რამდენიმე ჭიქა დავლიე. გავლაღდი. საცეკვაო მუსიკა რომ დაუკრეს, გოგოებმა აიწყვიტეს. მე ცეკვა მაინცდამაინც არ მეხერხება და ბაიყუშივით ვიჯექი. ყველა თავის სტიქიაში იყო. უცებ ვიგრძენი, რომ ვიღაც მომიახლოვდა და ხელი გამომიწოდა. ავხედე, თორნიკე იყო. გამიხარდა, თავიც არ დამიფასებია, ისე გავყევი საცეკვაოდ. მერე გემრიელად ვიჭუკჭუკეთ და სახლშიც გამაცილა.
მეორე დილით თავი მისკდებოდა, ბოლომდე ვერ აღვიდგინე, რაზე ვსაუბრობდით, თუმცა სასიამოვნო განწყობა დამრჩა. მალე ისევ გამოიჩინა ინიციატივა და შემხვდა.
– თორნიკეს არ აღმოაჩნდა გამაღიზიანებელი თვისებები?
– ვერ ვიტყვი, რომ თავიდანვე აღვფრთოვანდი. რა თქმა უნდა, ჰქონდა ნაკლიც, მაგრამ რაღაც მიზიდავდა მასში ისეთი ძალით, რაც ამ ნაკლს ფარავდა. ვერ ვხედავდი იმას, რისი დანახვაც არ მინდოდა. მოკლედ, ჩვენი რომანი დაიწყო. გვქონდა განსაკუთრებული დღეები, რომლებსაც ვერ გადმოვცემ... თავდავიწყების მორევში გადავეშვით, ათასგვარ სისულელეს და სიგიჟეს ჩავდიოდით. ახლობლები ვერ მცნობდნენ – ისინი ხომ მშვიდ და სერიოზულ ქალად მთვლიდნენ. საკუთარ თავს ვერც მე ვცნობდი. იმდენი სიახლე და ენერგია წამოვიდა ჩემგან, მიკვირდა. ფლეგმატური ადამიანი ლამის ჩანჩქერად ვიქეცი. თორნიკეს გვერდით თავს უბედნიერესად ვგრძნობდი.
– თქვენს ბედნიერებას რამ შეუშალა ხელი?
– თორნიკე ცოლშვილიანი აღმოჩნდა. მთელი წელიწადნახევრის განმავლობაში, რაც ჩვენი რომანი გრძელდებოდა, ამას მიმალავდა. თითქმის ყველა მის მეგობარს ვიცნობდი, მსგავსი რამ არავისგან გამიგია, არც მათი ცოლებისგან – შეთქმულებივით დუმდნენ. ეჭვიც არ შემპარვია, რომ უცოლო იყო.
– სიმართლე ვისგან შეიტყვეთ?
– სრულიად უცხო ადამიანისგან, ისიც შემთხვევით. სამსახურთან დამხვდა და გამლანძღა, სხვა ქალის ცოდვაში ფეხს რატომ დგამ, მაინც არაფერი გამოგივაო და ა.შ. ალბათ ცოლის ახლობელი იყო. წარმოიდგინეთ, რა დამემართებოდა! თავიდან თითქოს არ მინდოდა დაჯერება, ინტრიგა მეგონა. იმდენი ვიძახე, უბედნიერესი ვარ–მეთქი, ჩვენი სიყვარული გავთვალე.
იმ ქალის წასვლისთანავე თორნიკეს დავურეკე და ვუთხარი, რაც მოხდა. ველოდი, გაიცინებდა და მეტყოდა, რა სისულელეა, ალბათ ვიღაცაში აერიე, იმედია, არ დაიჯერეო. მან კი ხმა ვერ ამოიღო. მისი დუმილი ცუდად მენიშნა და გაბზარული ხმით ვკითხე: "თოკო, მართალია?". შევხვდეთო, მითხრა. 15 წუთში მოვიდა. ის 15 წუთი ვფიქრობდი: "ღმერთო, რა იქნება, მოვიდეს და მითხრას, რომ ტყუილია, ყველაფერი ტყუილია!.. მაგრამ მართალი რომ აღმოჩნდეს, მაშინ რა ვქნა?! არა, არა, ეს შეუძლებელია!". ამ ფიქრებით ვებრძოდი ჩემს თავს... მერე იმ ბინაში წავედით, სადაც ერთმანეთს ვხვდებოდით და ვილაპარაკეთ.
– რა გითხრათ, როგორ აგიხსნათ ეს ყველაფერი?
– აღიარა, რომ ცოლ–შვილი ჰყავდა. მითხრა, ცალ–ცალკე ვცხოვრობთ და ცოლთან მხოლოდ საქმიანი ურთიერთობა მაქვსო.
– იმის შემდეგ, რაც მოხდა, ამის დაჯერება გაგიჭირდებოდათ.
– რა თქმა უნდა, არ დავიჯერე, მიუხედავად იმისა, რომ იფიცებდა და მიმტკიცებდა. ვთქვათ, მათ ცოლქმრულ ურთიერთობას ფორმალური ხასიათი ჰქონდა, რატომ მიმალავდა? რატომ მატყუებდა? ამის პატიება არ შემეძლო.
– თავისი ტყუილი რით გაამართლა?
– მითხრა, იმდენად სერიოზული გოგო ხარ, სიმართლე რომ მეთქვა, არ შემიყვარებდი, მერე კი ისე ძალიან შემიყვარდი და ჩემთვის ისეთი მნიშვნელოვანი გახდი, რომ შენი დაკარგვის შემეშინდა და თქმა ვეღარ გავბედეო. თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს, თავი რით იმართლა, მთავარია, რომ საშინლად მომატყუა.
– დაშორდით?

– კი და ყველას უკვირდა, რა მოხდა, ასეთი შეწყობილი წყვილი უცებ რატომ დავშორდით. რა უნდა მეთქვა, ცოლიანი გამოდგა–მეთქი? ხომ იფიქრებდნენ, ეს ქალი რა ჩერჩეტი ყოფილაო. მარტო ჩემმა დაქალებმა იცოდნენ სიმართლე... ასე გაბუტულებმა დიდხანს ვერ გავძელით. საკუთარი თავი რაღაცნაირად დავარწმუნე, რომ მისი უნდა დამეჯერებინა. სამსახურში რომ მომაკითხა, ვერ ვიცანი – საშინლად გამხდარი იყო, თმაგაჩეჩილი, გაუპარსავი. რა ვქნა, სიყვარულთან ერთად სიბრალულმა მძლია და შევურიგდი.
სული მოითქვა, ცხოვრებას დაუბრუნდა. ისევ ძველი თოკო გახდა – ბედნიერი და გალაღებული. ქორწინებაზე არ ვფიქრობდით, სიყვარული ყველანაირად გვავსებდა, დანარჩენს დრო აჩვენებდა.
– მერე რაღა მოხდა?
– ერთ დღეს მისი ცოლი მოვიდა ჩემთან და მითხრა, ქმარს მართმევო, მე და თორნიკეს ერთმანეთი გვიყვარს და ოჯახს ნუ დაგვინგრევო. თან მეხვეწა, ჩემი ქმრის ყურამდე არ მივიდეს, მე რომ გნახე, თორემ მომკლავსო. ისევ ავირიე, ახლა უფრო მძიმედ. თოკოს დავურეკე და ვუთხარი, აღარ მნახო–მეთქი. გაგიჟდა. არ მომასვენა, მომვარდა, რა ხდებაო. მიმტკიცებდა, მხოლოდ შენ მიყვარხარ, ცოლთან ურთიერთობა არ მაქვს, უშენოდ მოვკვდებიო. უკვირდა, რა კარგად ვიყავით და ასე უცებ რა დაგემართაო...
ცხადია, მის ცოლზე არაფერი მითქვამს. თოკოს შევთავაზე, რამდენიმე ხანს ცალ–ცალკე ვიყოთ, საკუთარ თავში გაერკვიე, რა გინდა–მეთქი. უკვე გარკვეული ვარ, რას მერჩი, რატომ მსჯიო... ასე აჯობებს–მეთქი. კარგი, მოვითმენ რამდენიმე ხანს, მერე რა იქნებაო, შესაბრალისად შემომხედა. მერე არჩევანის გაკეთება მოგიწევს–მეთქი. არჩევანი გაკეთებული მაქვს და ეს შენც კარგად იცი, თუ გინდა, ცოლს ახლავე გავეყრები, აქამდე ამას ბავშვის გამო არ ვაკეთებდი, მაგრამ ახლა ამ ნაბიჯსაც გადავდგამო. ჩემ გამო ეს რატომ უნდა გააკეთო, შენი სურვილი უნდა იყოს და, რომ გდომოდა, აქამდეც გააკეთებდი–მეთქი. ერთი სიტყვით, მაგრად ვეჩხუბე და დავშორდი.
– შემდეგ აღარ შეგხმიანებიათ?
– არ მირეკავდა, მხოლოდ მწერდა, თუ როგორ ცუდად იყო, უჩემოდ როგორ უჭირდა. არ ვიცი, რა რკინის ჯავშანი გადავიცვი, მისი დარდი გულთან აღარ მიმქონდა. მართალი გითხრათ, აღარც მჯეროდა. შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს თოკოს კი არ ვუყვარდი, ჩემი გამოყენება უნდოდა მარტოობის შესავსებად, რაღაც მამაკაცური კრიზისის დასაძლევად... რას აღარ ვფიქრობდი – ყველაფერს, იმის გარდა, რომ ეს სიყვარული არ დამეკარგა. მეგობრები ჩამჩიჩინებდნენ, ცოლი რომ ჰყავდეს, შენთან ასე აშკარად არ გააბამდა რომანსო, მე კი მისი დანახვის სურვილი აღარ მქონდა. თავს შეურაცხყოფილად და მოტყუებულად ვგრძნობდი. თანდათან თითქოს დავწყნარდი და შინაგანად უფრო კარგად ვგრძნობდი თავს.
– ასე უსიტყვოდ დაშორდით, შერიგება არც ერთს გიცდიათ?
– მხოლოდ ერთხელ დამირეკა, უზომოდ მიყვარხარ, ცოლად მოგიყვან და ყველაფერი თავის ადგილას დალაგდებაო. ბავშვზე აღარ ფიქრობ–მეთქი, ვკითხე. არ ვიცი, რატომ მომეძალა ასეთი ცინიზმი, მე ხომ მართლა ვდარდობდი მის შვილზე. შენ თუ არ მეყოლები, არავინ მინდა, ერთი მაგათიცო, შეიგინა. მივხვდი, მთვრალი იყო და ყურმილი დავუკიდე. კიდევ რეკავდა დაჟინებით, მაგრამ ყურმილს არ ვიღებდი. ბოლოს შემეშვა... შემეშვა და შემეშვა.
– ფიქრობთ, რომ სწორი გადაწყვეტილება მიიღეთ, ასე უკეთესი იყო თქვენთვის?
– არა, ეს იყო ყველაზე უგნური გადაწყვეტილება, რაც ჩემს ცხოვრებაში მიმიღია! არ იყო საჭირო ეს ულტიმატუმები, თვითგვემები და ხელოვნური აკრძალვები. ყველაფერი თავისთავად დალაგდებოდა, გულს უნდა მივნდობოდი. თავს ვერ ვპატიობ, რაც მოხდა, მაგრამ უკვე ყველაფერი გვიანია.
– არაფრის შეცვლა შეიძლება?
– საქმე ისაა, რომ თორნიკე ახლა უკვე ახალი ცოლ–შვილის პატრონია, ახალი მოვალეობა და პასუხისმგებლობა აკისრია.
– ასე უცებ სად მოასწრო?
– უცებ არ მომხდარა. ჩვენი დაშორებიდან წელიწადსა და ორ თვეში მოიყვანა ცოლი.
– ასეთ დროს ამბობენ, არ ყოფილა შენი სიყვარულის ღირსიო...
– ეგრე ვერ ვიტყვი. უფრო სწორი იქნება, რომ მე არ ვიყავი მისი ღირსი, ვერ შევინარჩუნე და ვერ დავაფასე სიყვარული, ეს უფლის ძღვენი. მეჩვენებოდა, რომ ცოდვას ჩავდიოდი, ოჯახს მართლა ვუნგრევდი, თურმე ასე არ ყოფილა. თორნიკე ჩემთვის ღვთის საჩუქარი იყო.
– ცოლად ვინ მოიყვანა?
– ლიკა. მასთან ჯერ კიდევ მაშინ მეგობრობდა, როცა შეყვარებულები ვიყავით. ვატყობდი, თორნიკე მოსწონდა. ის გოგო რაღაცით მაღიზიანებდა, მაგრამ დიდად არ ვეჭვიანობდი, რადგან ჩვენს გრძნობაში დარწმუნებული ვიყავი. რომ დავშორდით, თორნიკე დეპრესიაში ჩავარდა, სმას მიეძალა და სწორედ მაშინ გამოჩნდა ლიკა მისი გულის მკურნალად. თორნიკე ცრემლს აფრქვევდა მასთან, ეუბნებოდა, თუ როგორ ვუყვარდი, როგორ იტანჯებოდა უჩემოდ, ლიკა კი ყველაფერს აკეთებდა, მისთვის ნუგეში რომ ეცა. ფეხმძიმედ დარჩა და თორნიკემ ცოლად მოიყვანა.
გვიან მივხვდი, რომ პირველ ცოლთან მართლა არაფერი ჰქონდა საერთო და მე თუ არ ვიქნებოდი მის ცხოვრებაში, სხვა იქნებოდა. ასე რომ, მისი ოჯახი არ დამინგრევია, თავს ტყუილუბრალოდ ვიტანჯავდი და მასაც ვტანჯავდი.
– მაინც ისე გამოვიდა, რომ თორნიკემ თავისი სიყვარულისთვის ბოლომდე არ იბრძოლა და ეს გრძნობა სხვაში გაცვალა. ასე არ არის?
– არ ვიცი, ვინ როგორ განსჯის... ამას წინათ შემხვდა, თავის ნაბოლარას, პატარა ბიჭუნას, ასეირნებდა. გავშეშდი, რომ დავინახე, მაგრამ თავი ხელში ავიყვანე, ვითომ ეს ყველაფერი უკვე გადალახული მქონდა და ბავშვს მივეფერე, რა საყვარელია–მეთქი. უცებ თოკომ ისეთი რამ მითხრა, ცუდად გავხდი – სიცოცხლეს დავთმობდი, ოღონდ ეს შვილი შენგან მყოლოდაო. თვალები ცრემლით ჰქონდა სავსე. მეც გული ამიჩუყდა და სასწრაფოდ გავეცალე. ვის სჭირდებოდა ამხელა მსხვერპლი? მე, თოკოს თუ მის პირველ ცოლ–შვილს? იქნებ ღირდა ჩემი სიყვარულისთვის მებრძოლა?!
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე