სად დაბლოკა ლაშა ჩხარტიშვილი რობერტ სტურუამ
1 693 ნახვა
ლაშა ჩხარტიშვილი ერთ-ერთი ყველაზე აქტიური თეატრმცოდნეა ჩვენს რეალობაში, 2001 წლიდან სხვადასხვა პერიოდულ გამოცემაში ხშირად ნახავთ მის რეცენზიებს და აქვს თავისი ბლოგიც.
თეატრალური სეზონის მიწურულს ლაშას შევხვდით და პირველი, რაც ვკითხეთ, ის იყო, არსებობს თუ არა რამე საერთო ტენდენცია საქართველოში, რომლის მიხედვითაც რეჟისორები დასადგმელ პიესებს ირჩევენ...
- შემიძლია, რეჟისორები სამ კატეგორიად დავყო. პირველი - რეჟისორი პიესას იმის გამო ირჩევს, რომ მასში დასმული პრობლემა აქტუალური და მნიშვნელოვანია, ან არ დადგმულა ქართულ სცენაზე და ასეთი რეჟისორი ძალიან ცოტა გვყავს. მეორენი ირჩევენ პიესას მაყურებლის გემოვნების გათვალისწინებით, ანუ იციან, რომ ხალხს სჭირდება ხარხარი, ტაშ-ფანდური, გართობა და სხვა არაფრით აწუხებენ მაყურებელს. თუ მას ავყევით, მივიღებთ ქართული თეატრის უფრო დაბალ დონეს და გონებაჩლუნგ მაყურებელს, რომელიც ტვინს არ ამუშავებს, არ აანალიზებს, რა ნახა თეატრში. გართობაზე ორიენტირება თეატრის მარკეტინგული გათვლაა და ასეთ დროს რეჟისორთა ძირითადი არჩევანი კეთდება კომედიაზე ან მელოდრამაზე. ზოგჯერ ეს სპექტაკლები რამდენიმე წელი რჩება რეპერტუარში, გააჩნია, რომელი რეჟისორი დგამს.
და არის მესამე კატეგორია, განსაკუთრებით ახალგაზრდებს შორის, როცა ვერც თავად რეჟისორი და ვერც მაყურებელი ვერ ხსნის, რა პრინციპით შეარჩია პიესა, რა პრობლემის გამოკვეთა სურდა რეჟისორს. ასეთი რეჟისორების სპექტაკლები არც სათქმელით გამოირჩევა და არც ფორმის ორიგინალობით.
- შენი აზრით, რატომ ''ბედნიერდება'' მაყურებელი, როცა სცენიდან უცენზურო სიტყვები ესმის?
- ასე ვთქვათ, შინაურული ატმოსფერო ხვდება. ახალგაზრდა თაობას, და ასეთია მაყურებლის 60%, სცენიდან ესმის მშობლიური ფრაზები, საკუთარ ცხოვრებასთან იდენტურობის განცდა იწვევს მათ აღფრთოვანებას. ხშირად რეჟისორები უცენზურო სიტყვებით განზრახ ''კმაზავენ'' სპექტაკლს, რათა მაყურებლის გული მოიგონ და არ ფიქრობენ, სჭირდება თუ არა ის წარმოდგენას, ამიტომაც უცენ-ზურო სიტყვები სპექტაკლის ლოგიკური ნაწილი აღარ არის და ხელოვნურად, ნაძალადევად ჟღერს, რაც უხერხულობის განცდას იწვევს.
სამეფო უბნის თეატრში გიორგი თავაძის სპექტაკლში ''ნუგზარი და მეფისტოფელი'' ნუგზარი - ნიკა თავაძის პერსონაჟი, აგინებდა მეფისტოფელს, რაც იყო სრულიად ლოგიკური და მაყურებლის რეაქციაც ადეკვატური გახლდათ. კი არ იცინოდა, არამედ ტრაგიკულად აღიქვამდა და პერსონაჟისადმი თანაგრძნობით იმსჭვალებოდა...
ბევრი რამ რეჟისორთან ერთად მსახიობზეცაა დამოკიდებული. არ ხარხარებდა მაყურებელი ლაშა თაბუკაშვილის პიესის მიხედვით დადგმულ სპეტაკლზე ''მერე რა, რომ სველია, სველი იასამანი'', როცა რუსთაველის თეატრის დიდი სცენიდან ზაზა პაპუაშვილი ამბობდა: ''არტემ, შე ბოზო!'', იმიტომ, რომ ეს ფრაზა იყო ნათქვამი დიდი ტკივილითა და ტრაგედიით, მეტაფორულად, რომელიც ამ სპექტაკლის პერსონაჟების და საერთოდ, იმ ეპოქის განწყობას გამოხატავდა.
- თუმცა, იმ ''ეპოქაშიც'' იყო აზრთა სხვადასხვაობა თემაზე, უნდა ისმოდეს თუ არა უცენზურო სიტყვები რუსთაველის და საერთოდ, თეატრის სცენიდან...…
- აუცილებლად უნდა ისმოდეს. თუკი ჩვენ ვთანხმდებით იმაზე, რომ თეატრი არის ჩვენი ცხოვრების სარკე და ცხოვრების მხატვრულად ასახვაა, მაშინ ნუ გავურბივართ რეალობას. ჩვენ ხომ გვყავს საზოგადოება, რომელიც წამდაუწუმ იგინება და ეს ყველაფერი აისახება სცენაზე. არ მიკვირს, რომ სცენიდან უცენზურო სიტყვები ისმის, ჩვენ მათ ხომ ყოველდღიურ ცხოვრებაში ვიყენებთ სქესის განურჩევლად და რატომ უნდა შევალამაზოთ ჩვენი რეალობა სცენაზე?! პირიქით, უფრო რეალისტურად უნდა დავხატოთ სურათი, რათა ჩავიხედოთ სარკეში და დავინახოთ, რა დღეში ვართ! თეატრმა უნდა ამხილოს პოლიტიკოსიც, ეკლესიაც, პროფესორიც და რიგითი მოქალაქეც!
- ლაშა, წელს იმუშავე წიგნზე ''თბილისის თეატრები გარდამავალი ეკონომიკის პირობებში'', რომლის შედგენის დროს გამოიკითხა სხვადასხვა თაობის მაყურებელი.
- რამდენიმე თვის განმავლობაში 11 თეატრში სხვადასხვა სპექტაკლზე მისული 2200 ადამიანი გამოიკითხა. საქართველო პარადოქსების ქვეყანაა, ეს მაყურებლის კვლევამაც გამოავლინა. თუკი 60%-ს სურს, თეატრების რეპერტუარში იხილოს კომედია, დარჩენილი 40% მიიჩნევს, რომ უნდა იყოს ტრაგედია. ჩვენი ყველაზე ლოგიკური და ბუნებრივი ამპლუა ტრაგიკომიკურია და ჩვენც ამ ხიბლით ვცხოვრობთ. ამგვარი შედეგი განპირობებულია ქართული ხასიათით და გაუნათლებლობის სინდრომით. სხვა ჟანრებს არ ასახელებენ იმიტომ, რომ ვერ ერკვევიან.
- ეს ჟანრობრივად, ახლა ისიც თქვათ, რეჟისორებიდან და მსახიობებიდან ვის ანიჭებენ უპირატესობას?
- ლევან წულაძე, რობერტ სტურუა და ავთო ვარსიმაშვილი - ასეთია პირველი სამეული და ვფიქრობ, ლოგიკურიც, მაყურებელი ძირითადად მათ სპექტაკლებზე დადის. მიუხედავად იმისა, რომ ბოლო ერთი წელია, რობერტ სტურუას ახალი სპექტაკლები არ დაუდგამს, ის მეორედ მაინც რჩება პირველ სამეულში. ვფიქრობ, ცნობადობა, პოლიტიკური და მოქალაქეობრივი პოზიცია ის ფაქტორებია, შემოქმედებასთან ერთად, რომელიც მათ რეიტინგულობას განსაზღვრავს.
რაც შეეხება მსახიობთა სამეულს, მამაკაცებში ასახელებენ ზურა ყიფშიძეს და ეს არც არის მოულოდნელი. მაყურებელს უყვარს და ეს ყოველ ნაბიჯზე იგრძნობა. ქალებიდან დასახელდა ნატო მურვანიძე, რომელიც არა მხოლოდ მარჯანიშვილის თეატრში გამოკითხული მაყურებლის, არამედ თბილისის სხვა ოთხ თეატრში შევსებული ანკეტების შედეგად გახდა ლიდერი. მესამე ადგილი მაღალი რეიტინგით მოიპოვა მსახიობმა ია სუხიტაშვილმა, რაც მისმა პროფესიონალიზმმა, თეატრსა და ეკრანზე აქტიურობამ განაპირობა.
- რაც შეეხება თეატრებს...
- თქვენ წარმოიდგინეთ, რუსთაველის თეატრი რეიტინგში ვერ მოხვდა. პირ
ველ რიგში დასახელდა: მარჯანიშვილის, თავისუფალი, მოზარდ მაყურებელთა, მუსიკისა და დრამის თეატრები. მოზარდ მაყურებელთა თეატრი ბოლო პერიოდში სრულიად არაპრესტიჟულ თეატრად მიიჩნეოდა, არც კრიტიკოსები დადიოდნენ და არც მაყურებელი, თუ არ ჩავთვლით სკოლებიდან აბონემენტებით მიყვანილ ბავშვებს. დღეს ამ თეატრს მაყურებელი ჰყავს, კარგი რეჟისორები მუშაობენ, დასიც განახლების პროცესშია და ეს თეატრი საინტერესო დრამატული თეატრების რიგში ჩადგა.
- კრიტიკას რთულად ვიღებთ, ამ თვალსაზრისით, როგორც თეატრმცოდნეს, წლების განმავლობაში განაწყენებული რეჟისორი და მსახიობი თუ გყავს?
- ძალიან ბევრი განაწყენებული რეჟისორი და მსახიობი მყავს, იმუნიტეტი უკვე გამოვიმუშავე, არ ვღელავ. ბევრ მათგანთან მქონდა კარგი ურთიერთობა, მაგრამ დღეს არ მესალმებიან. რა ვქნა, სანამ შემიძლია, მინდა ვიყო დამოუკიდებელი და არ გავფუჭდე, არავის შევეკრა, უმადური საქმეა, ეს უკვე გამოვცადე. ვიცი, ყველას არ ვეყვარები და შეგუებულიც ვარ, არც არის საჭირო, მაგრამ ჩემთვის ყველაზე მტკივნეული იქნება, თუ ვინმემ თქვა, რომ არაპროფესიონალი ვარ. გამიხარდება თუ გავიგებ - მართალია, არ ვეთანხმები, მაგრამ ის პროფესიონალიაო. ეს ჩემთვის დიდი კომპლიმენტი იქნება.
- როგორც ვიცი, განაწყენებულ რეჟისორთა რიცხვში შედის რობერტ სტურუაც, რომელსაც ''ფეისბუქზე'' დაბლოკილი ჰყავხარ. არაერთი ინტერვიუ მახსოვს შენი მასთან ჩაწერილი...
- …კი, არაერთი ინტერვიუ, ბევრი რეცენზიაც დავწერე, ახლო ურთიერთობა მქონდა. ინტენსიურად ვხვდებოდით ერთმანეთს და გადაჭარბებული არ იქნება თუ ვიტყვი, რომ რაღაც საკითხებზე ერთმანეთთან კონსულტაციებსაც კი გავდიოდით. ეს იყო ძალიან კარგი, პროფესიული ურთიერთობა. თავის დროზე რობერტ სტურუას რეკომენდაციით მოვხვდი ბათუმის თეატრში გიორგი თავაძესთან ლიტერატურული ნაწილის გამგედ. რობერტ სტურუა რუსთაველის თეატრიდან რომ გაუშვეს, მისი მხარდასაჭერი სტატია გამოვაქვეყნე. ვფიქრობ, ძალიან ობიექტური, მაგრამ როცა კულუარებში დაიწყეს საუბარი სტურუას რუსთაველის თეატრში დაბრუნებაზე, მე ამის კატეგორიული წინააღმდეგი ვიყავი და ამ თემაზე წერილიც დავწერე. ვფიქრობდი, რომ მას ჰქონდა შესანიშნავი შანსი, თავის პოტენციალი გამოევლინა თეატრ ''ფაბრიკაში'' და ეს იქნებოდა მისი შემოქმედების ახალი ეტაპის დასაწყისი. სწორედ ამ სტატიის მერე დამბლოკა სტურუამ ''ფეისბუქზე''...
ძალიან ბევრი რეჟისორი განაწყენდა ჩემზე მაშინ, როცა ვიყავი კულტურის სამინისტროს სარეკომენდაციო საბჭოში და რამდენიმე რეჟისორს კატეგორიულად არ დავუჭირე მხარი, რომ ისინი ამა თუ იმ თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელები გამხდარიყვნენ, რადგან ვიცოდი, არ გაამართლებდნენ. მე ვიყავი ერთადერთი გამონაკლისი, რომელმაც კონკურსზე სტურუას ხმა არ მისცა, რომ ის თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი გამხდარიყო, ამის გამო კომისიის ერთი წევრისგან შენიშვნაც მივიღე – ისტორიულ შეცდომას უშვებო. მართალი რომ ვიყავი, ეს გამოჩნდა კიდეც. დღეს მეცინება სტურუასადმი ფსევდოსიყვარულის დამტკიცებაზე, პრესითა და ტელევიზიით ფარად რომ ეგებიან, არადა, მათი განწყობა კულუარებში ხომ ყველამ იცის?! ამაზრზენია! ერთი წელი გავიდა და რუსთაველის თეატრი ფაქტობრივად არ ფუნქციონირებს. იმედი მაქვს, მომავალი სეზონიდან რუსთაველის თეატრი კვლავ გამოცოცხლდება, მაგრამ ''ვეფხისტყაოსანს'' აღარ ველი, პირველი კურსიდან დღემდე ველოდები და რა გასაკვირია, თუ ეს მოლოდინი გამიქარწყლდა.
ჟურნალი ''რეიტინგი''
თეატრალური სეზონის მიწურულს ლაშას შევხვდით და პირველი, რაც ვკითხეთ, ის იყო, არსებობს თუ არა რამე საერთო ტენდენცია საქართველოში, რომლის მიხედვითაც რეჟისორები დასადგმელ პიესებს ირჩევენ...
- შემიძლია, რეჟისორები სამ კატეგორიად დავყო. პირველი - რეჟისორი პიესას იმის გამო ირჩევს, რომ მასში დასმული პრობლემა აქტუალური და მნიშვნელოვანია, ან არ დადგმულა ქართულ სცენაზე და ასეთი რეჟისორი ძალიან ცოტა გვყავს. მეორენი ირჩევენ პიესას მაყურებლის გემოვნების გათვალისწინებით, ანუ იციან, რომ ხალხს სჭირდება ხარხარი, ტაშ-ფანდური, გართობა და სხვა არაფრით აწუხებენ მაყურებელს. თუ მას ავყევით, მივიღებთ ქართული თეატრის უფრო დაბალ დონეს და გონებაჩლუნგ მაყურებელს, რომელიც ტვინს არ ამუშავებს, არ აანალიზებს, რა ნახა თეატრში. გართობაზე ორიენტირება თეატრის მარკეტინგული გათვლაა და ასეთ დროს რეჟისორთა ძირითადი არჩევანი კეთდება კომედიაზე ან მელოდრამაზე. ზოგჯერ ეს სპექტაკლები რამდენიმე წელი რჩება რეპერტუარში, გააჩნია, რომელი რეჟისორი დგამს.
და არის მესამე კატეგორია, განსაკუთრებით ახალგაზრდებს შორის, როცა ვერც თავად რეჟისორი და ვერც მაყურებელი ვერ ხსნის, რა პრინციპით შეარჩია პიესა, რა პრობლემის გამოკვეთა სურდა რეჟისორს. ასეთი რეჟისორების სპექტაკლები არც სათქმელით გამოირჩევა და არც ფორმის ორიგინალობით.
- შენი აზრით, რატომ ''ბედნიერდება'' მაყურებელი, როცა სცენიდან უცენზურო სიტყვები ესმის?
- ასე ვთქვათ, შინაურული ატმოსფერო ხვდება. ახალგაზრდა თაობას, და ასეთია მაყურებლის 60%, სცენიდან ესმის მშობლიური ფრაზები, საკუთარ ცხოვრებასთან იდენტურობის განცდა იწვევს მათ აღფრთოვანებას. ხშირად რეჟისორები უცენზურო სიტყვებით განზრახ ''კმაზავენ'' სპექტაკლს, რათა მაყურებლის გული მოიგონ და არ ფიქრობენ, სჭირდება თუ არა ის წარმოდგენას, ამიტომაც უცენ-ზურო სიტყვები სპექტაკლის ლოგიკური ნაწილი აღარ არის და ხელოვნურად, ნაძალადევად ჟღერს, რაც უხერხულობის განცდას იწვევს.
სამეფო უბნის თეატრში გიორგი თავაძის სპექტაკლში ''ნუგზარი და მეფისტოფელი'' ნუგზარი - ნიკა თავაძის პერსონაჟი, აგინებდა მეფისტოფელს, რაც იყო სრულიად ლოგიკური და მაყურებლის რეაქციაც ადეკვატური გახლდათ. კი არ იცინოდა, არამედ ტრაგიკულად აღიქვამდა და პერსონაჟისადმი თანაგრძნობით იმსჭვალებოდა...
ბევრი რამ რეჟისორთან ერთად მსახიობზეცაა დამოკიდებული. არ ხარხარებდა მაყურებელი ლაშა თაბუკაშვილის პიესის მიხედვით დადგმულ სპეტაკლზე ''მერე რა, რომ სველია, სველი იასამანი'', როცა რუსთაველის თეატრის დიდი სცენიდან ზაზა პაპუაშვილი ამბობდა: ''არტემ, შე ბოზო!'', იმიტომ, რომ ეს ფრაზა იყო ნათქვამი დიდი ტკივილითა და ტრაგედიით, მეტაფორულად, რომელიც ამ სპექტაკლის პერსონაჟების და საერთოდ, იმ ეპოქის განწყობას გამოხატავდა.
- თუმცა, იმ ''ეპოქაშიც'' იყო აზრთა სხვადასხვაობა თემაზე, უნდა ისმოდეს თუ არა უცენზურო სიტყვები რუსთაველის და საერთოდ, თეატრის სცენიდან...…
- აუცილებლად უნდა ისმოდეს. თუკი ჩვენ ვთანხმდებით იმაზე, რომ თეატრი არის ჩვენი ცხოვრების სარკე და ცხოვრების მხატვრულად ასახვაა, მაშინ ნუ გავურბივართ რეალობას. ჩვენ ხომ გვყავს საზოგადოება, რომელიც წამდაუწუმ იგინება და ეს ყველაფერი აისახება სცენაზე. არ მიკვირს, რომ სცენიდან უცენზურო სიტყვები ისმის, ჩვენ მათ ხომ ყოველდღიურ ცხოვრებაში ვიყენებთ სქესის განურჩევლად და რატომ უნდა შევალამაზოთ ჩვენი რეალობა სცენაზე?! პირიქით, უფრო რეალისტურად უნდა დავხატოთ სურათი, რათა ჩავიხედოთ სარკეში და დავინახოთ, რა დღეში ვართ! თეატრმა უნდა ამხილოს პოლიტიკოსიც, ეკლესიაც, პროფესორიც და რიგითი მოქალაქეც!
- ლაშა, წელს იმუშავე წიგნზე ''თბილისის თეატრები გარდამავალი ეკონომიკის პირობებში'', რომლის შედგენის დროს გამოიკითხა სხვადასხვა თაობის მაყურებელი.
- რამდენიმე თვის განმავლობაში 11 თეატრში სხვადასხვა სპექტაკლზე მისული 2200 ადამიანი გამოიკითხა. საქართველო პარადოქსების ქვეყანაა, ეს მაყურებლის კვლევამაც გამოავლინა. თუკი 60%-ს სურს, თეატრების რეპერტუარში იხილოს კომედია, დარჩენილი 40% მიიჩნევს, რომ უნდა იყოს ტრაგედია. ჩვენი ყველაზე ლოგიკური და ბუნებრივი ამპლუა ტრაგიკომიკურია და ჩვენც ამ ხიბლით ვცხოვრობთ. ამგვარი შედეგი განპირობებულია ქართული ხასიათით და გაუნათლებლობის სინდრომით. სხვა ჟანრებს არ ასახელებენ იმიტომ, რომ ვერ ერკვევიან.
- ეს ჟანრობრივად, ახლა ისიც თქვათ, რეჟისორებიდან და მსახიობებიდან ვის ანიჭებენ უპირატესობას?
- ლევან წულაძე, რობერტ სტურუა და ავთო ვარსიმაშვილი - ასეთია პირველი სამეული და ვფიქრობ, ლოგიკურიც, მაყურებელი ძირითადად მათ სპექტაკლებზე დადის. მიუხედავად იმისა, რომ ბოლო ერთი წელია, რობერტ სტურუას ახალი სპექტაკლები არ დაუდგამს, ის მეორედ მაინც რჩება პირველ სამეულში. ვფიქრობ, ცნობადობა, პოლიტიკური და მოქალაქეობრივი პოზიცია ის ფაქტორებია, შემოქმედებასთან ერთად, რომელიც მათ რეიტინგულობას განსაზღვრავს.
რაც შეეხება მსახიობთა სამეულს, მამაკაცებში ასახელებენ ზურა ყიფშიძეს და ეს არც არის მოულოდნელი. მაყურებელს უყვარს და ეს ყოველ ნაბიჯზე იგრძნობა. ქალებიდან დასახელდა ნატო მურვანიძე, რომელიც არა მხოლოდ მარჯანიშვილის თეატრში გამოკითხული მაყურებლის, არამედ თბილისის სხვა ოთხ თეატრში შევსებული ანკეტების შედეგად გახდა ლიდერი. მესამე ადგილი მაღალი რეიტინგით მოიპოვა მსახიობმა ია სუხიტაშვილმა, რაც მისმა პროფესიონალიზმმა, თეატრსა და ეკრანზე აქტიურობამ განაპირობა.
- რაც შეეხება თეატრებს...
- თქვენ წარმოიდგინეთ, რუსთაველის თეატრი რეიტინგში ვერ მოხვდა. პირ
ველ რიგში დასახელდა: მარჯანიშვილის, თავისუფალი, მოზარდ მაყურებელთა, მუსიკისა და დრამის თეატრები. მოზარდ მაყურებელთა თეატრი ბოლო პერიოდში სრულიად არაპრესტიჟულ თეატრად მიიჩნეოდა, არც კრიტიკოსები დადიოდნენ და არც მაყურებელი, თუ არ ჩავთვლით სკოლებიდან აბონემენტებით მიყვანილ ბავშვებს. დღეს ამ თეატრს მაყურებელი ჰყავს, კარგი რეჟისორები მუშაობენ, დასიც განახლების პროცესშია და ეს თეატრი საინტერესო დრამატული თეატრების რიგში ჩადგა.
- კრიტიკას რთულად ვიღებთ, ამ თვალსაზრისით, როგორც თეატრმცოდნეს, წლების განმავლობაში განაწყენებული რეჟისორი და მსახიობი თუ გყავს?
- ძალიან ბევრი განაწყენებული რეჟისორი და მსახიობი მყავს, იმუნიტეტი უკვე გამოვიმუშავე, არ ვღელავ. ბევრ მათგანთან მქონდა კარგი ურთიერთობა, მაგრამ დღეს არ მესალმებიან. რა ვქნა, სანამ შემიძლია, მინდა ვიყო დამოუკიდებელი და არ გავფუჭდე, არავის შევეკრა, უმადური საქმეა, ეს უკვე გამოვცადე. ვიცი, ყველას არ ვეყვარები და შეგუებულიც ვარ, არც არის საჭირო, მაგრამ ჩემთვის ყველაზე მტკივნეული იქნება, თუ ვინმემ თქვა, რომ არაპროფესიონალი ვარ. გამიხარდება თუ გავიგებ - მართალია, არ ვეთანხმები, მაგრამ ის პროფესიონალიაო. ეს ჩემთვის დიდი კომპლიმენტი იქნება.
- როგორც ვიცი, განაწყენებულ რეჟისორთა რიცხვში შედის რობერტ სტურუაც, რომელსაც ''ფეისბუქზე'' დაბლოკილი ჰყავხარ. არაერთი ინტერვიუ მახსოვს შენი მასთან ჩაწერილი...
- …კი, არაერთი ინტერვიუ, ბევრი რეცენზიაც დავწერე, ახლო ურთიერთობა მქონდა. ინტენსიურად ვხვდებოდით ერთმანეთს და გადაჭარბებული არ იქნება თუ ვიტყვი, რომ რაღაც საკითხებზე ერთმანეთთან კონსულტაციებსაც კი გავდიოდით. ეს იყო ძალიან კარგი, პროფესიული ურთიერთობა. თავის დროზე რობერტ სტურუას რეკომენდაციით მოვხვდი ბათუმის თეატრში გიორგი თავაძესთან ლიტერატურული ნაწილის გამგედ. რობერტ სტურუა რუსთაველის თეატრიდან რომ გაუშვეს, მისი მხარდასაჭერი სტატია გამოვაქვეყნე. ვფიქრობ, ძალიან ობიექტური, მაგრამ როცა კულუარებში დაიწყეს საუბარი სტურუას რუსთაველის თეატრში დაბრუნებაზე, მე ამის კატეგორიული წინააღმდეგი ვიყავი და ამ თემაზე წერილიც დავწერე. ვფიქრობდი, რომ მას ჰქონდა შესანიშნავი შანსი, თავის პოტენციალი გამოევლინა თეატრ ''ფაბრიკაში'' და ეს იქნებოდა მისი შემოქმედების ახალი ეტაპის დასაწყისი. სწორედ ამ სტატიის მერე დამბლოკა სტურუამ ''ფეისბუქზე''...
ძალიან ბევრი რეჟისორი განაწყენდა ჩემზე მაშინ, როცა ვიყავი კულტურის სამინისტროს სარეკომენდაციო საბჭოში და რამდენიმე რეჟისორს კატეგორიულად არ დავუჭირე მხარი, რომ ისინი ამა თუ იმ თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელები გამხდარიყვნენ, რადგან ვიცოდი, არ გაამართლებდნენ. მე ვიყავი ერთადერთი გამონაკლისი, რომელმაც კონკურსზე სტურუას ხმა არ მისცა, რომ ის თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი გამხდარიყო, ამის გამო კომისიის ერთი წევრისგან შენიშვნაც მივიღე – ისტორიულ შეცდომას უშვებო. მართალი რომ ვიყავი, ეს გამოჩნდა კიდეც. დღეს მეცინება სტურუასადმი ფსევდოსიყვარულის დამტკიცებაზე, პრესითა და ტელევიზიით ფარად რომ ეგებიან, არადა, მათი განწყობა კულუარებში ხომ ყველამ იცის?! ამაზრზენია! ერთი წელი გავიდა და რუსთაველის თეატრი ფაქტობრივად არ ფუნქციონირებს. იმედი მაქვს, მომავალი სეზონიდან რუსთაველის თეატრი კვლავ გამოცოცხლდება, მაგრამ ''ვეფხისტყაოსანს'' აღარ ველი, პირველი კურსიდან დღემდე ველოდები და რა გასაკვირია, თუ ეს მოლოდინი გამიქარწყლდა.
ჟურნალი ''რეიტინგი''
