ლალი მოროშკინას მანქანას მეხი დაეცა

ლალი მოროშკინა 17 წლიდან საჭეს უზის. პირველი მანქანა ''07'' მშობლებმა უყიდეს. მას მერე იმდენი მანქანა გამოიცვალა, სათვალავიც აერია. აქედან ერთით მცხეთის ხიდიდან ''გადაფრინდა'', საბედნიეროდ, გადარჩა, ერთს მეხი დაეცა. ახლა ''ბე-ემ-ვე X 5'' ჰყავს და მიიჩნევს, რომ კარგი მძღოლია.

- ლალი, პირველად საჭეს როდის მიუჯექი?
- პირველ ექსპერიმენტულ სკოლაში ვსწავლობდი და იქ ასეთი არჩევანი გვქონდა. ან ხელსაქმით უნდა დავკავებულიყავი, რასაც ყველა გოგონა ირჩევდა, ან სატვირთო მანქანაზე ვისწავლიდი მანქანის მართვას. მე, რასაკვირველია, მეორე ავირჩიე. ''კამაზის'' მაგვარ მანქანაზე ვისწავლე მართვა. შემდეგ უკვე ინსტიტუტში იყო ავტოსკოლა, სადაც უფრო გავაღრმავე ცოდნა და ავიღე მართვის მოწმობა. ვფიქრობ, რომ ძალიან კარგად ვიცი მანქანა, საფუძვლიანად მაქვს ნასწავლი.
- ეს ის პერიოდი იყო, როცა თბილისში ქალი მძღოლები იშვიათად დადიოდნენ?
- ქალი მძღოლები თითზე ჩამოსათვლელი იყო. ათ ქალში ერთ-ერთი მე ვიყავი. ჩემი პირველი მანქანა იყო ''07''. მაშინვე ვაცნობიერებდი, რომ ჯობს, კარგ მანქანაზე დაჯდე, რადგან, რაც უფრო ძველია მანქანა, მით უფრო ხარჯიანია. პირველი მანქანა მშობლების დახმარებით ვიყიდე. დედაჩემმა ჩაწყობილი ნომრები მიშოვა. დღესაც ვეტრფი ამ მარკის მანქანას, მივიჩნევ, რომ ერთ-ერთი გამართული საბჭოური მანქანაა. მართვა მექანიკაზე ვისწავლე და მგონია, რომ ნამდვილი მძღოლი მექანიკას უნდა სწავლობდეს, მაგრამ დღეს ზუსტად ვიცი, რომ არავითარ შემთხვევაში არ დავჯდები მექანიკაზე. ქალაქის გადატვირთულ მოძრაობას, საცობებს სხვა ნერვები სჭირდება. მერე მყავდა: ''ალფა რომეო'', ''ტოიოტა ლენდკრუიზერი'', წითელი ''როვერი'', სპორტული ''მერსედესი'', რომლითაც მცხეთის ხიდიდან გადავეშვი. ახლა კი მყავს ''ბე-ემ-ვე'', მაგრამ მიმაჩნია, რომ ''მერსედესი'' ყველაზე უსაფრთხო მანქანაა. ის რომ არა, მე ახლა ცოცხალი არ ვიქნებოდი.
- მარტო იჯექი?
- კი. ხიდზე იყო ორმო, რომელმაც ბევრი ადამიანი იმსხვერპლა. მათ შორის ლერი ხაბელოვის ძმა, თემურ შაშიაშვილის მძღოლი და ჩემ მერე კიდევ ორი გოგო. მხოლოდ ამის მერე ჩაატარეს ამ ხიდზე სარემონტო სამუშაოები. წვიმის დროს ეს ორმო ივსებოდა და მძღოლისთვის აბსოლუტურად შეუმჩნეველი რჩებოდა. ჩავარტყი ორმოში, მოვსრიალდი. მოვახერხებდი, გავაჩერებდი მანქანას, მაგრამ წყლის ჭავლი იმდენად ძლიერი იყო, მანქანამ ჩათვალა, რომ ეს იყო ავარია და გახსნა ''აირბაგი''. ამან გამთიშა, მართვის უნარი დავკარგე და ხიდიდან გადავფრინდი. ვიღაც კაცმა დაინახა ეს ყველაფერი და მაშველები გამოიძახა. სხვათა შორის, ღვედი არ მეკეთა. ახლა ვფიქრობ, რომ ამანაც გადამარჩინა. ღვედი რომ მკეთებოდა, შუაზე გადა-მჭრიდა. ჩემს უფროს შვილსაც მოუვიდა მსგავსი ავარია, ისიც უღვედობამ გადაარჩინა. მას მერე ღვედის მიმართ კარგი დამოკიდებულება არ მაქვს, მაგრამ წესებს მაინც ვემორჩილები.
- სხვა ავტოშემთხვევაც გქონია?
- ავარია არა, მაგრამ წელს რაც დამემართა, გინესის რეკორდების წიგნში ვარ შესატანი. ერთი დღით ჩავედი დედაჩემის სანახავად შეკვეთილში. სტიქიამ გამოიწვია ჭექა-ქუხილი. მეხი დაეცა ხეს და ხე დაეცა ჩემს მანქანას. შუაზე გადაჭრა. მანქანიდან 15 წუთის გადმოსული ვიყავი.
- სულ რამდენი მანქანა გყავდა?
- ძალიან ბევრი. არ დამითვლია. მე არ მიყვარს ნივთი, რომელიც დიდხანს მაქვს. კარგად რომ მოგემსახურება, უნდა გადასცე სხვას ნაკლებ ფასად. იგივე ეხება სახლებსაც.
- ადამიანებს?
- არა, თუ ადამიანი ამ კონტექსტში გახდა განსახილველი, მასთან ურთიერთობის დაწყებაც არ ღირს.
- ყველა მანქანა საკუთარი სახსრებით შეიძინე?
- კი. ამ მანქანის ფულს დღემდე ვიხდი, ბანკიდან ავიღე სესხი. მეხის მერე ახალი სესხის აღება მომიხდა.
- ის მანქანა დაზღვეული არ გყავდა?
- არა. იმიტომ რომ სამსახურის მანქანა ჩავაბარე, ვთქვი, რომ არ დავხარჯავდი სახელმწიფო რესურსს საკუთარ კეთილდღეობაზე და დავდიოდი ჩემი ახალი ნაყიდი მანქანით. ''პეჟო'' მყავდა მაშინ. გადაფორმებაც ვერ მოვასწარი, რომელ დაზღვევაზეა ლაპარაკი.
- რა არის მთავარი კომფორტი შენთვის მანქანაში?
- კონდიციონერი. ზამთარშიც რომ ვყიდულობ მანქანას, პირველ რიგში, ვამოწმებ, მუშაობს თუ არა კონდიციონერი. უნდა დადიოდეს რბილად და არ იყოს ძალიან დაბალი. სპორტული მანქანებიც მყოლია, მაგრამ ახლა აღარ მსიმოვნებს, მაღლები მირჩევნია.
- რა ნივთები გიწყვია ყოველთვის მანქანაში?
- გარდერობი მაქვს (იცინის). დილით რომ გავდივარ სახლიდან, არ ვიცი, სად აღმოვჩნდები: ტელევიზიაში, რესტორანში თუ ქალაქგარეთ. ამიტომ ყოველთვის მიდევს ბოტასები, მაღალ-ქუსლიანი ფეხსაცმელი, საღამოს კაბა, პიჯაკი. ყოველთვის ახლოს მიდევს ტუჩსაცხი. სულ რომ არაფერი მესვას სახეზე, წავისვამ ხოლმე, რომ უკეთ გამოვიყურებოდე. დედაჩემი დამცინის, ჩვენს მეზობელს ჰგავხარო. ერთი საყვარელი ქალი ცხოვრობდა ჩვენ მეზობლად. ახალგაზრდობაში ვიღაც ჰყვარებია, ის დაჰპირებია, ჩაალაგე ჩემოდანი, უნდა წაგიყვანოო. მერე ის ბიჭი დაკარგულა და საწყალი ფსიქოლოგიურად შეიშალა. მას მერე ჩალაგებული ჩემოდნებით დადიოდა სულ.
- შენ გაგიმართლა, მისგან განსხვავებით, შენი შიოლა გამოჩნდა...
- (იცინის) მთლად ჩემოდნებს ნუ მიაწერთ მის გამოჩენას, მაგრამ მე მართლა გამიმართლა. ამის მიუხედავად, ისევ შეკაზმული ცხენით სიარულს ვაგრძელებ.
- გოგოა შენი ცხენი?
- კი, გოგოა და ლამაზი ფირუზის ჯვარიც აქვს დაკიდებული. განვიცდიდი კიდეც უმისობას, საფრანგეთში რომ ვიყავი. იქ დიდი ხნით ვაპირებდით ცხოვრებას, ვიქირავეთ სახლი, გადა-საადგილებლად პატარა მანქანა ვიყიდეთ. მაგრამ ვერ გავჩერდი, მე მაინც ჩემს ქვეყანაში მირჩევნია ვიმუშაო, ამიტომ ამ მანქანის გამო ირაკლი დარჩა საფრანგეთში. ის ჩამოიყვანს.
- ირაკლის მოსწონს, როგორ მართავ საჭეს თუ ურჩევნია, თავად მართოს, როცა ერთად ხართ?
- თავად ურჩევნია, მაგრამ იმიტომ არა, რომ ჩემი მართვა არ მოსწონს, ეს სუფთა მამაკაცური მომენტია. როცა გვერდით ვზივარ, ყოველთვის ხელზე ხელს ვკიდებ. ეს დედაჩემმა შეამჩნია და რომ მირეკავს და იგებს, ერთად მივდივართ სადმე მანქანით, მეუბნება, ლალი, გაუშვი ირაკლის ხელი, აცალე მართვაო. თუ მე ვზივარ საჭესთან, ვამშვიდებ, - დედა, მე ვარ საჭესთან. მით უმეტეს, გაუშვი ხელიო, მიკივის ყურმილში (იცინის).
- კანონმორჩილი ხარ?
- კი. ზედმეტი პრობლემები არ მიყვარს. ჯარიმებს პრაქტიკულად არ ვიხდი. არც ევაკუატორს წაუყვანია ჩემი მანქანა. ერთხელ მომივიდა სახლში ვიდეოკონტროლის ჯარიმა და მაშინაც ჩემი შვილი იჯდა საჭესთან. პატრულთანაც კარგი ურთიერთობა მაქვს. ნასვამს არ მიყვარს საჭესთან დაჯდომა. ერთი ბოკალი ლუდიც რომ მქონდეს დალეული, არ ვჯდები. იმ შემთხვევაშიც კი, როცა ძალიან დაღლილი ვარ, მანქანას ვაჩერებ და ტაქსით მივდივარ სახლში. მიმაჩნია, რომ სტრესულ მდგომარეობაში იმაზე უარესი ხარ, ვიდრე ნასვამი. დიდი მადლობა მინდა ვუთხრა საპატრულო პოლიციას, რომლებმაც დამრთეს ნება, გარკვეული პერიოდით დაბურულმინებიანი მანქანით მევლო. სასჯელაღსრულების დეპარტამენტის თანამშრომლობა ავტომატურად არ გულისხმობს ამის უფლებას. პატიმრების მშობლები ყველა შუქნიშანზე მაჩერებდნენ და ამნისტიის ამბებს მეკითხებოდნენ. საკმაოდ მძიმე პერიოდი იყო, მაღალი ნევროზული ფონი. ამ ხერხით, ფაქტობრივად, თავს ვიცავდი. ზაფხულში მანქანაც ჩავაბარე და დაბურულ მინებზეც უარი ვთქვი.
- ხშირად აკრიტიკებენ ქალ მძღოლებს. შენ თუ გიქმნიან პრობლემებს მოძრაობის დროს ქალი მძღოლები?
- ძალიან დიდი დისკომფორტი მაქვს. სიგარეტი, ქალი და საჭე ერთად არის კატასტროფა. ამას თუ მობილური და ტუჩის საცხიც ემატება, ფაქტობრივად, განწირული ხარ. ასეთი მძღოლები თვითმკვლელები არიან. არ შეიძლება, ე.წ. ''შპილკებით'' მართო მანქანა. ჩემი შვილის მეგობარი რამდენიმე წამით შეყოვნდა მანქანის მართვისას მესიჯის გაგზავნის დროს და საბედისწერო აღმოჩნდა მისთვის. დღეს ცოცხალი აღარ არის.
- ასე სევდიანად ნუ დავასრულებთ ინტერვიუს, მიამბე რაიმე სახალისო შემთხვევა მანქანასთან დაკავშირებით.
- ერთი პერიოდი, ბიზნესში რომ ჩავები და ბეწვეულის მაღაზია გავხსენი, ინტერიერისთვის მინდოდა ბამბუკის კიბეები. თითქმის ყოველდღე მივდიოდი აჭარაში და ჩემი მანქანით ვეზიდებოდი ამ კიბეებს. სატვირთო მანქანა არასდროს მყოლია და შესაბამისად, ეს კიბეებიც თვალსაჩინო იყო ყველასთვის. ერთ დღესაც გამაჩერა პატრულმა და მკითხა, ოღონდ მითხარით, რას დაატარებთ ამ კიბეებს წინ და უკანო. უკან არ დავატარებ, მხოლოდ წინ-მეთქი, ვუთხარი. მერე ავუხსენი, რისთვისაც მჭირდებოდა. მგონი, იფიქრეს, რომ რაღაც გადამქონდა ამ კიბეებით. მერე, მაღაზია რომ დავხურეთ, ვარიგებდით. ჩემს ყველა მეგობარს აქვს სახლში ბამბუკის კიბე (იცინის).

ნინო მჭედლიშვილი
ჟურნალი ''რეიტინგი''