მე და შენ... მთვარის შუქზე... (ნაწილი 8)

დიდი ხანი ვეხუტებოდი და არ ვუშვებდი ზურას... არც მინდოდა გამეშვა... უბრალოდ გაშეშებული ვიდექი და ზურას სურნელს ნელ ნელა ვიმახსოვრებდი.

-სად იყავი? რატომ არ ჩანდი ეს ორი კვირა?-ხელი არ გამიშვია ისე ვკითხე ზურას. მან ოდნავ წინ გამწია რომ ჩემი სახე დაენახა და თქვა:

-ზუსტად ამის გამო არ გენახვებოდი თორემ მე არსად არ წავსულვარ სულ შენს გვერდით ვიყავი-თქვა და შუბლზე მაკოცა.

-და რის გამო? -გამეღიმა მე...

-ეკა ვიცოდი რომ მოგენატრებოდი...-მანაც მაცდურად ჩაიცინა...-ეს ორი კვირა არ მოგენატრე? ოღონდ  ძალიან თუ მოგენატრე... მე იცი როგორ მომენატრე?  იცი? ვგრძნობ რომ რაღაც გაქვს სათქმელი...-მაცდური ღიმილით აგრძელებდა ის...

-მეეე...-დავიბენი არ ვიცოდი რა მეთქვა...

-თქვი ეკა გთხოვ... კარგი მოგეხმარები მაშინ... მე ძალიან მომენატრე და კიდევ შეგახსენებ რომ მიყვარხარ-თქვა  ზურამ და ისევ შუბლზე მაკოცა.

-ზუუ... მეც მიყვარხარ -ვთქვი მე და ვიგრძენი როგორ დავიძაბე... ვიგრძენი როგორ ამიჩქარდა გული...

ზურა კი ისევ მაცდურად იღიმოდა და არაფერს ამბობდა... მე ამაზე უფრო ავნერვიულდი... უკვე ერთ ადგილზე ვეღარ ვჩერდებოდი და ზურას ხელებიდან თავი გავინთავისუფლე. ფანჯრისკენ მივტრიალდი როცა ზურამ ხელი ჩამავლო და მისკენ მიმიზიდა...

-ვიცოდი მაგას რომ იტყოდი. ზუსტად მაგას ველოდი ამდენი ხანი...-თქვა და  მერე მაკოცა...

დაბნეულმა უკან დავიხიე და ვერაფერი ვერ ვთქვი... ზურა კი იდგა და სულელივით იცინოდა... მე მეღიმებოდა მაგრამ სიმორცხვისგან ვერ ვინძრეოდი...

-როგორ გაწითლდააა - ახარხარდა ზურა... უკვე მეც გამეცინა და ზურასკენ გავიწიე...

-იდიოტოო-დავიძახე და კისერზე ჩამოვეკიდე...

-მიყვარხარ-კიდევ ერთხელ გაიმეორა მან და ისევ გამიღიმა...

-მეც-პასუხი უკვე მზად მქონდა... ხელები უფრო მაგრად მოვხვიე და ძლიერად ჩავეხუტე.

-წამო „ბირჟაზე" გავიდეთ თუ ხო გამახსენდა შენ ხომ დაღლილი ხარ-ისევ ახარხარდა ზურა.

-არა არ ვარ დაღლილი-ეხლა მეც მეცინებოდა...

-აბა წეღან რომ თქვი დაღლილი ვარო?-ზურა სიცილს არ წყვეტდა.

-უხასიათობის გამო მოვიმიზეზე - თავი გავიმართლე მე - თუმცა ეხლა კარგ ხასიათზე ვარ.-ვთქვი და ხელჩაკიდებული ოთახიდან გავედით... გზაში ზურა ფხუკუნობდა მაგრამ მე ყურადღებას არ ვაქცევდი... ამ წუთას უზომოდ ბედნიერი ვიყავი...

-დედა ცოტა ხნით წავალ კარგი? ბავშვებთან ვიქნები-ვთქვი და კარები გავაღე როცა დედაჩემი გამოვიდა.

-ეკა დეე, დღეს ზურამ რაღაც მთხოვა და შენ როცა გაიგებ იცოდე რომ მე უფლებას გაძლევ მასთან დარჩე.-თქვა და მანაც მაცდურად გაიღიმა.

-თქვენ რა პირი შეკარით??? -ვთქვი მე და გარეთ გავედი... მალევე  მე და ზურა უკანა ეზოში გავედით.

გზაში ზურა მიყვებოდა იმ დღეს თორნიკე რომ მომზდევდა უკან იმიტომ გაბრუნდა რომ ზურა დაინახა. ის სადღაც იყო მაგრამ მე ვერ შევამჩნიე... ამის გარდა ყოველდღე სკოლაში იყო მაგრამ ჩემთან მალულად იყო არ უნდოდა დავენახე... მისი თქმით მან ამით დამარწმუნა რომ მიყვარს...

 მალე  ე.წ. „ბირჟაზე"  მივედით. იქ რათქმაუნდა ბევრი ბავშვები დაგვხვდა მაგრამ ჩვენ მხოლოდ ლინდასთან და ვახოსთან მივედით... იქვე თორნიკეც იდგა მაგრამ მე ზურას გვერდით დავდექი და უკვე აღარ მეშინოდა მისი...

ლინდა და ვახო ერთად იდგნენ და სასაცილო ამბებს ყვებოდნენ... არც მე და ზურა ჩამოვრჩებოდით ამბების მოყოლაში... მოკლედ მთელი საღამო ერთად გავატარეთ და დაშლის დროს ზურამ მასთან წასვლა შემომთავაზა... მე რათქმაუნდა ვიუარე მაგრამ მითხრა რომ ჩვენთან ერთად  ლინდაც და ვახოც მოდიოდნენ... მეც გამახსენდა დედაჩემის ნათქვამი და უკვე პრეტენზიების გარეშე წავყევი ზურას სახლში...

-გამარჯობა ლალი დეიდა-ვთქვი როცა სახლში შევედით.

-გაგიმარჯოს ეკა შვილო როგორ ხარ?-მკითხა ჩვეულებრივად ღიმილით...

-კარგად თავად როგორ ხართ??-ვთქვი და ლინდას და ვახოს მივბაძე, სავარძელში ჩავჯექი.

-მეც კარგად... - თქვა ლალი დეიდამ და ოთახიდან გავიდა...

ზურამ რაღაც ფილმები მოიტანა და დივიდიზე ჩართო... ახლა ოთხივე ვიჯექით სავარძელში და რაღაც რომანტიულ ფილმს ვუყურებდით... ბოლოს აღარც კი მახსოვს როგორ დამთავრდა ფილმი რადგან ზურას მხარზე ჩამეძენა...

დილას რომ გამოვიღვიძე ლინდას გვერდით მეძინა... ჩემთვის უცხო ოთახში ვიყავი და აქეთ იქით ვიყურებოდი...

-ლინდააა- მძინარე ლინდა შევანჯღრიე... ლინდამ თვალები გაახილა და დაიწუწუნა.

-რა იყო ძილს რატომ არ მაცლით??-თვალების ფშვნეტა დაიწყო და წამოდგა...

-უკვე 11 საათია-ვთქვი მე და სიცილი ავტეხე. ლინდამ ძალიათ გაიღიმა და ბალიში მესროლა. რათქმაუნდა ავიცილე და საწოლიდან გადმოვაგდე...

-წამო ქვემოთ ჩავიდეთ-ვთქვი და წამოსაყენებლად მივედი.

-ხო კარგი კარგი მოვდივარ.-დაამთქნარა და წამოდგა. ცოტა თავი მოვიწესრიგეთ და ქვემოთა სართულზე ჩავედით სადაც ზურა, ვახო და ლალი დეიდა იყვნენ...

-გამარჯობათ-ვთქვით საერთოდ და ბიჭებს გვერდით მივუჯექით... ზურამ ხელი გადამხვია და ჩემსკენ მოიწია, შუბლზე მაკოცა და გამიღიმა... არ ვიცი მაგრამ თავი სამოთხეში მეგონა...

უკვე მართლა ვხვდებოდი რომ ზურა მიყვარდა... მთელი გრძნობით... მთელი არსებით...

უცებ ჰაერის უკმარისობა დამეწყო...

-ზუურაა სახლში მინდა წასვლა და ხომ არ გეწყინება ახლა რომ წავიდე??-ვთქვი მე და გაკვირვებულ ზურას გავხედე.

-ეხლა?? მოიცა რა გეჩქარება იყავი ცოტა ხანი.-თქვა და ისევ შუბლზე მაკოცა.

-არა არა ზურა გთხოვ წავალ. არ გეწყინოს გთხოვ უბრალოდ ეხლა ძალიან მინდა სახლში ვიყო... გთხოვ.-ვთქვი და ლოყაზე ვაკოცე...

-კარგი კარგი... წამო გაგაცილებ... -თქვა და წინადადება დასრულებული არ ქონდა უკვე ფეხზე ვიდექი...-ეკა ფერი არ მომწონს შენი ხომ კარგად ხარ?-მკითხა უცებ.

-კი კი კარგად ვარ... წამო სწრაფად...-ვთქვი და ახლა კარისაკენ წავედი...

მე და ზურა სწრაფად მივდიოდით ჩემი  სახლისკენ და არცერთი ხმას არ ვიღებდით...

მე პირადად თავს ცუდად ვგრძნობდი...  ჰაერი არ მყოფნიდა და თავბრუს ხვევას ვგრძნობდი დრო და დრო თუმცა ამას ზურასთან არ ვიმჩნევდი...

როგორც იქნა სახლში მივედით...

-შემ ცოტა ხანი-ვთქვი მე.

-არა ეკა იყოს... მერე სხვა დროისთვის იყოს...-თქვა ზურამ...

-ეგ სხვა დრო როდის მოვა?

- არ ვიცი რატომ მაგრამ მგონი ცუდათ ხარ შენ...-თქვა ზურამ მზრუნველად.

-არა არა კარგად ვარ... უბრალოდ ჰაერი არ მყოფნის წამოვწვები და გამივლის... შემოდი რა შენც...-ეხლა ხვეწნაზე გადავედი მაგრამ ზურა მაინც არ შემოვიდოდა...

-არა ეკა ჯობია შეხვიდე და დაისვენო... მე სახლში წავალ... თან იქ ლინდა და ვახო დავტოვე უხერხულია მათთან...-თავი გაიმართლა ზურამ...

-კარგი სხვა დროს იყოს როგორც თქვი...-ჩავიბურტყუნე ჩემთვის...

-კარგი ჩემო პატარავ წავალ ეხლა და იცოდე თავს მოუარე... კარგი?-თქვა და შუბლზე მაკოცა...

-კარგი კარგი...-ვთქვი და ჩავეხუტე...  მალევე უკან გამოვიწიე და ზურამ მაკოცა... ამჯერად მორცხვობა სულაც არ მიგრძვნია... ცოტა არ იყოს თავბრუ დამეხვა და იმ წუთას გამიარა...

ზურას გავუღიმე და სახლში შევედი... ფანჯრიდან თავდაპირველად ლინდას ეზოში მიმავალ ზურას გავაყოლე თვალი ხოლო შემდეგ თვალს რომ მიეფარა ფანჯარას მოვწყი...

-დეეე მოვედი... ოთახში ავდივარ-დავიძახე მე და კიბეებზე ავირბინე როცა ვიღაცის ხმამ შემაჩერა...

-ეკა-ისევ გაისმა ნაცნობი ხმა მაგრამ ვერ ვხვდებოდი ამ ხმას აქ რა უნდოდა... ისევ ისეთი ბოხი და შიშის მომგვრელი ხმა... ისევ ავკანკალდი ამ ხმაზე... ისევ მომეკეცა მუხლები და ადგილზე გავშეშდი... თანაც ორმაგად...

 -ეკა-მეორდებოდა ხმა მე კი ადგილიდან არ ვიძვროდი... შემდეგ ჩემსკენ რამოდენიმე ნაბიჯიც გადმოდგეს და ეხლა შიშისგან შემოვტრიალდი...

აი ისიც... დავინახე ვისიც მეშინოდა... როგორ შევლილა... სახეზე წვერები მოეშვა და ჩამობერებულ, ჩამომჭკნარ ადამიანს გავდა...

-ეკა შვილო როგორ ხარ??-ისევ გაისმა მკაცრი ხმაა...

-მამა... კარგად... შენ... შენ აქ რა გინდა??? დედა სადაა???-დაბნეულმა ბლუკუნით ვუპასუხე...

-რა იყო ეკა ჩემი ნახვა არ გაგიხარდა???-თქვა და ჩემსკენ ნაბიჯი გადმოდგა... 2 კიბეზე ამოვიდა მაგრამ მე უფრო მაღლა ავედი...

-კი როგორ არა... სად არის დედა??-ისევ შეშინებული ვკითხულობდი...

-ნუ გეშინია ჯერ არ მოსულა სამსახურიდან საცაა მოვა...-თქვა ბოროტი ღიმილით და კიდევ ერთი კიბით მომიახლოვდა...-ის ბიჭი ვინ იყო?? თანაც აკოცე... ეს მე არ მომწონს... ეკა არ მომწოოონსს-ისევ ის ავის მომასწავებელი ღიმილი... როგორ ვერ ვიტანდი ამ ღიმილს... როგორ მეშინოდა ამ ღიმილის...

-ის ბიჭი ჩემი შეყვარებულია...

-მერე და მე მოგეცი უფლება შეყვარებული გყოლოდა?? როგორ გაბედე და როგორ აკოცე-ხმას აუწა მამაჩემმა... უკვე მართლა მეშინოდა... თანაც ძალიან მომიახლოვდა... იმწუთას ვიგრძენი არყის სუნით ყარდა... უკან დავიწიე მაგრამ მაამაჩემი უფრო და უფრო მიახლოვდებოდა...

-როგორ მოგვაგენი?-ვიკითხე ძლივსძლიობით...

-ძალიან იოლად...-ისევ ეშმაკურად იცინოდა...

უცებ კარები გაიღო და სახლში დედა შემოვიდა... ხელში უამრავი ჩანთები ეკავა და მამაჩემის დანახვაზე ყველა ხელიდან გაუცვივდა...

-შეენ??? აქ რა გინდა?? როგორ???-ისიც დაბნეული კითხულობდა...

-სიურპრიზი ჩემო კარგო მეუღლევ... არ მოგენატრე??-ახლა დედაჩემისკენ წავიდა... შეშინებულმა დედაჩემმა უკან დაიხია... მამა მას მიუახლოვდა და ხელი კისერში წაუჭირა... -გეგონა ასე ადვილად მიმატოვებდი??-კბილები დააღჭიალა მამამ...

-მამა!! გეყოფა!!-დავიყვირე და დედაჩემის დასახმარებლად ქვემოთ ჩავირბნე... მამას ხელი მოვკიდე და რაღაცნაირად გვერდით ვუჯუკე...

-შენ რამდენს ბედავ!!-დაიყვირა ბოლო ხმაზე და ხელი სახეში გამომიქანა...

-რას აკეთებ!!-დაიყვირა დედაჩემმაც მაგრამ უკვე გვიანი იყო...სახეში მწარედ მომხვდა და ძირს დავვარდი...

გაგრძელება იქნება