თაკო ჩორგოლაშვილი ქმარს, რეზი დიდიას, გაშორდა
1 853 ნახვა
ტელეჟურნალისტ თაკო ჩორგოლაშვილისა და კალათბურთელ რეზი დიდიას სიყვარულით შექმნილ ოჯახს ხანმოკლე, წელიწადნახევრიანი ისტორია აღმოაჩნდა. სამწუხაროდ, ცოლ–ქმარი ერთმანეთს გაშორდნენ. თაკო მთავარ მიზეზად მათ ცალ–ცალკე ცხოვრებას მიიჩნევს. საქმე ის არის, რომ რეზი ქუთაისის კალათბურთის ნაკრებში თამაშობს და იქ ხშირად უწევს ყოფნა, თაკო კი თბილისში ცხოვრობს და მუშაობს. ახალგაზრდა წყვილი ერთმანეთის ნახვას იშვიათად ახერხებდა და პრობლემებისა თუ სხვადასხვა საკითხის მოგვარება ერთმანეთისგან დამოუკიდებლად უწევდა. თუმცა, როგორც თაკომ გვითხრა, მათ დაშორებას სხვა მიზეზიც ჰქონდა.
– თაკო, თქვენ და რეზიმ ოჯახი სიყვარულით შექმენით. "სარკესთანაც" არაერთხელ გისაუბრიათ, რა ბედნიერი იყავით მასთან. ამიტომ ბევრს გაუკვირდება, რომ ერთად აღარ ხართ.
– მე და რეზი რამდენიმე თვეა ერთად აღარ ვართ, ჩვენი ოჯახური ცხოვრება დასრულებულია. მგონია, რომ ცხოვრებაში დგება მომენტი, როცა ორი ადამიანი რაღაც ეტაპს გადალახავს ან ვერა. ვერ გეტყვით, რომ ჩვენ კრიზისული პერიოდი ვერ გადავლახეთ, უბრლოდ გარკვეული მიზეზების გამო ბევრი ოჯახი ინგრევა და ჩვენც მათ რიცხვში აღმოვჩნდით. ჩვენი დაშორება ძალიან მტკივნეული იყო და ეს ბუნებრივიცაა, თუმცა მგონია, რომ ცხოვრების ახალ ეტაპზე გადავედი და ამიტომ გულისტკივილი დღეს აღარ მაქვს. ალბათ ასე იყო საჭირო და ტყულიად არასოდეს არაფერი ხდება.
– დაშორების გადაწყვეტილება ერთობლივად მიიღეთ?
– ჩვენი დაშორება ცივილურად მოხდა. ეს გადაწყვეტილება ჯერ მე მივიღე, მაგრამ ერთი ადამიანი ოჯახს არასდროს ანგრევს, საბოლოოდ ორივე იღებს გადაწყვეტილებას. მიზეზები გარკვეული პერიოდის განმავლობაში გროვდება, გადაწყვეტილებას ერთი ან მეორე იღებს. ჩვენს ცხოვრებაში დადგა ის ეტაპი, როცა ყველაფერი უნდა დასრულებულიყო და ასეც მოხდა. რეზის მე ვუთხარი, რომ უნდა დავშორებულიყავით.
– როგორ მიიღო ეს ამბავი?
– ეცადა, რომ გადამეფიქრებინა და ეს ბუნებრივიცაა, მაგრამ, მგონი, მან იცოდა, ჩემი გადაწყვეტილება საბოლოო რომ იყო. როცა დაშორებას ისეთი მიზეზები აქვს, რომ ურთიერთობის შენარჩუნების მცდელობასაც აზრი აღარ აქვს, მერე უკვე თავისთავად სრულდება ყველაფერი. როცა ოჯახი ინგრევა, მისი შენარჩუნების მცდელობას რაღა აზრი აქვს?
– მახსოვს, რეზი "სარკეში" ამბობდა, რომ ძალიან უნდოდა შვილი და ცდილობდა, ამაზე დაეთანხმებინეთ. თქვენ კი ამბობდით, დედობისთვის მზად არ იყავით. დაშორების ერთ–ერთი მიზეზი ესეც იყო?
– ამის გარდა, ბევრი სხვა მიზეზიც იყო. მე არ ვფიქრობ, რომ ოჯახს მაინცდამაინც შვილი ამყარებს. თუ წყვილს ერთად ყოფნა უნდა, ჯერ ისინი ერთმანეთისთვის აკეთებენ ყველაფერს, მერე ეს ურთიერთობა თავისთავად მიდის იქამდე, რომ შვილი გაჩნდეს. ჩვენს ურთიერთობაში ეს ეტაპი არ დადგა, რომ ბავშვი გამეჩინა, თორემ აუცილებლად გავაჩენდი. ვთვლიდი, რომ შვილისთვის მზად არ ვიყავით და თავს ამიტომაც ვიკავებდი. ყველაფერს რომ თავი გავანებოთ, მე და რეზი ცალ–ცალკე ვცხოვრობდით და ჩვენი თანაცხოვრება ასეთ დასასრულამდე რომ მივიდოდა, ბუნებრივი იყო. შვილი რომც გვყოლოდა, ამ გადაწყვეტილებას მაინც მივიღებდი. მამის გარეშე ბევრს გაუზრდია ბავშვი. ბავშვიც ხომ ცოდოა, დედ–მამის კონფლიქტს უყუროს? ძალით შენარჩუნებულ ოჯახში კი კონფლიქტი გარდაუვალია.
– თქვენ და რეზის მისი სამსახურის გამო ხშირად რომ მოგიწევდათ ცალ–ცალკე ცხოვრება, ეს ხომ თავიდანვე იცოდით?
– როცა გავთხოვდი, ვიცოდი, რომ რეზი თბილისში რჩებოდა. იმ პერიოდში რეზისაც ეგონა, რომ უნდა დარჩენილიყო, მაგრამ მერე მისი ქუთაისში წასვლა გახდა საჭირო. როცა ადამიანი ოჯახს ქმნის, ცხოვრებაში ბედნიერების, გაჭირვებისა და ლხინის მომენტები აქვს და როცა ეს ყველაფერი ყოველდღიურად მეორე ნახევრის გარეშე ხდება, ძალიან რთულია. ჩვენს ცხოვრებაში კარგიც და ცუდიც ერთმანეთის გარეშე ხდებოდა. ოჯახი როცა იქმნება, იმას ოჯახი უნდა ერქვას. ჩვენს შემთხვევაში ასე არ იყო. თანაცხოვრებაში ერთობლივად გადალახული ეტაპები არ გვქონია. ალბათ სადღაც ყოველთვის ველოდი, რომ ჩვენი ურთიერთობა ასე დასრულდებოდა.
– რეზი არ გთავაზობდათ, რომ თქვენც ქუთაისში გეცხოვრათ მასთან ერთად?
– მთავაზობდა, მაგრამ ეს არ გამოვიდოდა, რადგან თბილისში ჩემი საქმე მაქვს ისევე, როგორც მას ქუთაისში.
– სიყვარულიც ხომ არ განელდა ?
– როცა ჩვენი ურთიერთობა დასრულდა, რეზი მაშინაც მიყვარდა.
– ოფიციალურად გაშორდით ერთმანეთს?
– ჩვენ ოფიციალური ცოლ–ქმარი არც ვყოფილვართ, ამის საშუალება არ მოგვეცა. ქორწილი დაგეგმილი გვქონდა, უბრალოდ გარკვეული მიზეზების გამო ხელი შეგვეშალა. მოხდა ისე, რომ ქორწილის დღე რამდენიმეჯერ გადაიდო და ის დღე აღარც დადგა.
– როგორ გადალახეთ დაშორების მტკივნეული პერიოდი?
– ყველა განსაცდელი ჩვენი გადასალახია და ყველაფერი ღირსეულად უნდა მივიღოთ. ბუნებრივია, მტკივნეული ეტაპი დამიდგა, მაგრამ იმასაც ვფიქრობ, რომ კარგიც დადგება. ამიტომ ყველაფერს პოზიტიურად ვუყურებ. დღეს რეზისთან არანაირი ურთიერთობა მაქვს.
– მშობლებისთვისაც მძიმე გადასატანი იქნებოდა თქვენი ეს ნაბიჯი.
– რა თქმა უნდა, ყველა მშობელს გული სწყდება, როცა შვილს ოჯახი ენგრევა, მაგრამ ჩემებისთვის მთავარია შვილის კარგად ყოფნა. ვერავინ მეტყოდა, მართალი ხარ ან არაო. პირად ცხოვრებაში ჩარევის უფლება არავის აქვს. ეს ჩემს მშობლებს კარგად აქვთ გააზრებული და ჩემს გადაწყვეტილებას პატივს სცემენ. რეზის მშობლების მხრიდანაც იყო მცდელობა, რომ ოჯახი შეგვენარჩუნებინა, მაგრამ რა აზრი ჰქონდა? მამამ მითხრა, ეს შენი ცხოვრებაა, შენი გადასაწყვეტია, მე შენ გვერდით ვარო. ვიგრძენი, რომ ძალიან დასწყდა გული, მაგრამ მან შემაფასა, როგორც ქალი, რომელმაც საკუთარ ცხოვრებაში გადაწყვეტილება მიიღო.
– როგორ ფიქრობთ, წყვილმა რა უნდა გააკეთოს, რომ ასეთი ტკივილი თავიდან აირიდოს?
– მგონია, რომ ადამიანებმა ჯერ კარგად უნდა გაიცნონ ერთმანეთი, ისეთები მიიღონ ერთიმეორე, როგორებიც არიან და არასდროს უნდა სცადონ ერთმანეთის შეცვლა.
– რეზი თქვენს შეცვლას ცდილობდა?
– დაშორების კონკრეტულ მიზეზებზე საუბარი არ მინდა. ჩვენ შორის ბევრი პრობლემა იყო. უბრალოდ გეუბნებით, იმ ურთიერთობამ რა მასწავლა. ადრე თუ გვიან, როცა არჩევანს ისევ გავაკეთებ, მეცოდინება, რომ მეორე ნახევარმა ისეთივე უნდა მიმიღოს, როგორიც ვარ და ჩემი შეცვლა არ უნდა მოინდომოს.
– ამჟამად ისევ მშობლებთან ცხოვრობთ?
– ისედაც მშობლებთან ვცხოვრობდი. რეზი რომ ჩამოდიოდა, მაშინ ვიყავით ხოლმე ცალკე, ჩვენს სახლში.
– ახლა როგორ გრძნობთ თავს, როგორ გაგრძელდა თქვენი ცხოვრება ამ ცვლილების შემდეგ?
– ჩემს ცხოვრებაში ბევრი პოზიტიური რამ ხდება. ალბათ ცუდს კარგიც მოსდევს ხოლმე. გარემო ხელს მიწყობს, რომ ისევ ლაღი ვიყო. ამ ურთიერთობის დასრულების გამო საკუთარ თავს რადიკალურ ცვლილებებს ვერ ვატყობ, ისევ ის თაკო ვარ, ისევ მიხარია ჩემი საქმის კეთება, .მაქსიმალურად მასზე ვარ გადართული.
რამდენიმე თვეა, რაც დილის ეთერის წამყვანი გავხდი. მანამდე მხოლოდ ჩართვებზე ვმუშაობდი. ორსაათნახევრიანი გადაცემის წაყვანა ჩართვებისგან აბსოლუტურად განსხვავდება, პასუხისმგებლობაც მეტია.
– თავისუფალ დროს როგორ ატარებთ?
– თავისუფალ დროს მეგობრებთან, ოჯახთან ან ძაღლთან ერთად ვატარებ. ბუბუ ძალიან პატარა და საყვარელია, მალე 2 წლის ხდება. ის ჩემთვის ყველაფერია. როცა სახლში ვბრუნდები, ეს ძაღლი ახერხებს იმას, რომ გამაბედნიეროს. მის გარეშე ცხოვრება ვეღარ წარმომიდგენია. როგორ ცუდ ხასიათზეც უნდა ვიყო, ეს კილო და 600 გრამიანი ბუბუ ახერხებს, რომ გამახალისოს. სტრესი შემაწუხებს თუ უხასიათობა, ბუბუ მაძლევს საშუალებას, რომ ყველაფერი გვერდით გადავდო და მასთან ერთად მხიარული ვიყო.
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე
– თაკო, თქვენ და რეზიმ ოჯახი სიყვარულით შექმენით. "სარკესთანაც" არაერთხელ გისაუბრიათ, რა ბედნიერი იყავით მასთან. ამიტომ ბევრს გაუკვირდება, რომ ერთად აღარ ხართ.
– მე და რეზი რამდენიმე თვეა ერთად აღარ ვართ, ჩვენი ოჯახური ცხოვრება დასრულებულია. მგონია, რომ ცხოვრებაში დგება მომენტი, როცა ორი ადამიანი რაღაც ეტაპს გადალახავს ან ვერა. ვერ გეტყვით, რომ ჩვენ კრიზისული პერიოდი ვერ გადავლახეთ, უბრლოდ გარკვეული მიზეზების გამო ბევრი ოჯახი ინგრევა და ჩვენც მათ რიცხვში აღმოვჩნდით. ჩვენი დაშორება ძალიან მტკივნეული იყო და ეს ბუნებრივიცაა, თუმცა მგონია, რომ ცხოვრების ახალ ეტაპზე გადავედი და ამიტომ გულისტკივილი დღეს აღარ მაქვს. ალბათ ასე იყო საჭირო და ტყულიად არასოდეს არაფერი ხდება.
– დაშორების გადაწყვეტილება ერთობლივად მიიღეთ?
– ჩვენი დაშორება ცივილურად მოხდა. ეს გადაწყვეტილება ჯერ მე მივიღე, მაგრამ ერთი ადამიანი ოჯახს არასდროს ანგრევს, საბოლოოდ ორივე იღებს გადაწყვეტილებას. მიზეზები გარკვეული პერიოდის განმავლობაში გროვდება, გადაწყვეტილებას ერთი ან მეორე იღებს. ჩვენს ცხოვრებაში დადგა ის ეტაპი, როცა ყველაფერი უნდა დასრულებულიყო და ასეც მოხდა. რეზის მე ვუთხარი, რომ უნდა დავშორებულიყავით.
– როგორ მიიღო ეს ამბავი?
– ეცადა, რომ გადამეფიქრებინა და ეს ბუნებრივიცაა, მაგრამ, მგონი, მან იცოდა, ჩემი გადაწყვეტილება საბოლოო რომ იყო. როცა დაშორებას ისეთი მიზეზები აქვს, რომ ურთიერთობის შენარჩუნების მცდელობასაც აზრი აღარ აქვს, მერე უკვე თავისთავად სრულდება ყველაფერი. როცა ოჯახი ინგრევა, მისი შენარჩუნების მცდელობას რაღა აზრი აქვს?
– მახსოვს, რეზი "სარკეში" ამბობდა, რომ ძალიან უნდოდა შვილი და ცდილობდა, ამაზე დაეთანხმებინეთ. თქვენ კი ამბობდით, დედობისთვის მზად არ იყავით. დაშორების ერთ–ერთი მიზეზი ესეც იყო?
– ამის გარდა, ბევრი სხვა მიზეზიც იყო. მე არ ვფიქრობ, რომ ოჯახს მაინცდამაინც შვილი ამყარებს. თუ წყვილს ერთად ყოფნა უნდა, ჯერ ისინი ერთმანეთისთვის აკეთებენ ყველაფერს, მერე ეს ურთიერთობა თავისთავად მიდის იქამდე, რომ შვილი გაჩნდეს. ჩვენს ურთიერთობაში ეს ეტაპი არ დადგა, რომ ბავშვი გამეჩინა, თორემ აუცილებლად გავაჩენდი. ვთვლიდი, რომ შვილისთვის მზად არ ვიყავით და თავს ამიტომაც ვიკავებდი. ყველაფერს რომ თავი გავანებოთ, მე და რეზი ცალ–ცალკე ვცხოვრობდით და ჩვენი თანაცხოვრება ასეთ დასასრულამდე რომ მივიდოდა, ბუნებრივი იყო. შვილი რომც გვყოლოდა, ამ გადაწყვეტილებას მაინც მივიღებდი. მამის გარეშე ბევრს გაუზრდია ბავშვი. ბავშვიც ხომ ცოდოა, დედ–მამის კონფლიქტს უყუროს? ძალით შენარჩუნებულ ოჯახში კი კონფლიქტი გარდაუვალია.
– თქვენ და რეზის მისი სამსახურის გამო ხშირად რომ მოგიწევდათ ცალ–ცალკე ცხოვრება, ეს ხომ თავიდანვე იცოდით?
– როცა გავთხოვდი, ვიცოდი, რომ რეზი თბილისში რჩებოდა. იმ პერიოდში რეზისაც ეგონა, რომ უნდა დარჩენილიყო, მაგრამ მერე მისი ქუთაისში წასვლა გახდა საჭირო. როცა ადამიანი ოჯახს ქმნის, ცხოვრებაში ბედნიერების, გაჭირვებისა და ლხინის მომენტები აქვს და როცა ეს ყველაფერი ყოველდღიურად მეორე ნახევრის გარეშე ხდება, ძალიან რთულია. ჩვენს ცხოვრებაში კარგიც და ცუდიც ერთმანეთის გარეშე ხდებოდა. ოჯახი როცა იქმნება, იმას ოჯახი უნდა ერქვას. ჩვენს შემთხვევაში ასე არ იყო. თანაცხოვრებაში ერთობლივად გადალახული ეტაპები არ გვქონია. ალბათ სადღაც ყოველთვის ველოდი, რომ ჩვენი ურთიერთობა ასე დასრულდებოდა.
– რეზი არ გთავაზობდათ, რომ თქვენც ქუთაისში გეცხოვრათ მასთან ერთად?
– მთავაზობდა, მაგრამ ეს არ გამოვიდოდა, რადგან თბილისში ჩემი საქმე მაქვს ისევე, როგორც მას ქუთაისში.
– სიყვარულიც ხომ არ განელდა ?
– როცა ჩვენი ურთიერთობა დასრულდა, რეზი მაშინაც მიყვარდა.
– ოფიციალურად გაშორდით ერთმანეთს?
– ჩვენ ოფიციალური ცოლ–ქმარი არც ვყოფილვართ, ამის საშუალება არ მოგვეცა. ქორწილი დაგეგმილი გვქონდა, უბრალოდ გარკვეული მიზეზების გამო ხელი შეგვეშალა. მოხდა ისე, რომ ქორწილის დღე რამდენიმეჯერ გადაიდო და ის დღე აღარც დადგა.
– როგორ გადალახეთ დაშორების მტკივნეული პერიოდი?
– ყველა განსაცდელი ჩვენი გადასალახია და ყველაფერი ღირსეულად უნდა მივიღოთ. ბუნებრივია, მტკივნეული ეტაპი დამიდგა, მაგრამ იმასაც ვფიქრობ, რომ კარგიც დადგება. ამიტომ ყველაფერს პოზიტიურად ვუყურებ. დღეს რეზისთან არანაირი ურთიერთობა მაქვს.
– მშობლებისთვისაც მძიმე გადასატანი იქნებოდა თქვენი ეს ნაბიჯი.
– რა თქმა უნდა, ყველა მშობელს გული სწყდება, როცა შვილს ოჯახი ენგრევა, მაგრამ ჩემებისთვის მთავარია შვილის კარგად ყოფნა. ვერავინ მეტყოდა, მართალი ხარ ან არაო. პირად ცხოვრებაში ჩარევის უფლება არავის აქვს. ეს ჩემს მშობლებს კარგად აქვთ გააზრებული და ჩემს გადაწყვეტილებას პატივს სცემენ. რეზის მშობლების მხრიდანაც იყო მცდელობა, რომ ოჯახი შეგვენარჩუნებინა, მაგრამ რა აზრი ჰქონდა? მამამ მითხრა, ეს შენი ცხოვრებაა, შენი გადასაწყვეტია, მე შენ გვერდით ვარო. ვიგრძენი, რომ ძალიან დასწყდა გული, მაგრამ მან შემაფასა, როგორც ქალი, რომელმაც საკუთარ ცხოვრებაში გადაწყვეტილება მიიღო.
– როგორ ფიქრობთ, წყვილმა რა უნდა გააკეთოს, რომ ასეთი ტკივილი თავიდან აირიდოს?
– მგონია, რომ ადამიანებმა ჯერ კარგად უნდა გაიცნონ ერთმანეთი, ისეთები მიიღონ ერთიმეორე, როგორებიც არიან და არასდროს უნდა სცადონ ერთმანეთის შეცვლა.
– რეზი თქვენს შეცვლას ცდილობდა?
– დაშორების კონკრეტულ მიზეზებზე საუბარი არ მინდა. ჩვენ შორის ბევრი პრობლემა იყო. უბრალოდ გეუბნებით, იმ ურთიერთობამ რა მასწავლა. ადრე თუ გვიან, როცა არჩევანს ისევ გავაკეთებ, მეცოდინება, რომ მეორე ნახევარმა ისეთივე უნდა მიმიღოს, როგორიც ვარ და ჩემი შეცვლა არ უნდა მოინდომოს.
– ამჟამად ისევ მშობლებთან ცხოვრობთ?
– ისედაც მშობლებთან ვცხოვრობდი. რეზი რომ ჩამოდიოდა, მაშინ ვიყავით ხოლმე ცალკე, ჩვენს სახლში.
– ახლა როგორ გრძნობთ თავს, როგორ გაგრძელდა თქვენი ცხოვრება ამ ცვლილების შემდეგ?
– ჩემს ცხოვრებაში ბევრი პოზიტიური რამ ხდება. ალბათ ცუდს კარგიც მოსდევს ხოლმე. გარემო ხელს მიწყობს, რომ ისევ ლაღი ვიყო. ამ ურთიერთობის დასრულების გამო საკუთარ თავს რადიკალურ ცვლილებებს ვერ ვატყობ, ისევ ის თაკო ვარ, ისევ მიხარია ჩემი საქმის კეთება, .მაქსიმალურად მასზე ვარ გადართული.
რამდენიმე თვეა, რაც დილის ეთერის წამყვანი გავხდი. მანამდე მხოლოდ ჩართვებზე ვმუშაობდი. ორსაათნახევრიანი გადაცემის წაყვანა ჩართვებისგან აბსოლუტურად განსხვავდება, პასუხისმგებლობაც მეტია.
– თავისუფალ დროს როგორ ატარებთ?
– თავისუფალ დროს მეგობრებთან, ოჯახთან ან ძაღლთან ერთად ვატარებ. ბუბუ ძალიან პატარა და საყვარელია, მალე 2 წლის ხდება. ის ჩემთვის ყველაფერია. როცა სახლში ვბრუნდები, ეს ძაღლი ახერხებს იმას, რომ გამაბედნიეროს. მის გარეშე ცხოვრება ვეღარ წარმომიდგენია. როგორ ცუდ ხასიათზეც უნდა ვიყო, ეს კილო და 600 გრამიანი ბუბუ ახერხებს, რომ გამახალისოს. სტრესი შემაწუხებს თუ უხასიათობა, ბუბუ მაძლევს საშუალებას, რომ ყველაფერი გვერდით გადავდო და მასთან ერთად მხიარული ვიყო.
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე
