როგორ გახდა ჯაპანას შვილი ცნობილი პოლიტიკოსის ძმა

მსახიობი გიორგი ხურცილავა თეატრალურ უნივერსიტეტში თავის ჯგუფთან ერთად ჟან-პოლ სარტრის ''ბინძურ ხელებზე'' მუშაობს, სპექტაკლი საშემოდგომოდ იქნება მზად. ბავშვობაში რამდენჯერმე მოუწია კამერასთან ურთიერთობამ. ახლახან სერიალ ''ჩემი ცოლის დაქალებში'' ცოტნე ცოტაშვილის ძმის, ბექას, როლში გამოჩნდა.
პირველი ინტერვიუს ჩასაწერად თეატრალურში შევხვდით. მამა, დავით ხურცილავა, იგივე ჯაპანა, მსახიობია, ხოლო მამიდა - დოდო ხურცილავა, თეატრმცოდნე. ბუნებრივია, ბავშვობიდან ახლოს იყო ხელოვნების სფეროსთან...

- ღმერთის მადლობელი ვარ, რომ ამ ოჯახში დავიბადე. მამა ჯერ ტელევიზიით მახსოვს ''მგლების ხორუმსა'' და ''ლაქაში''. შემდეგ მივიდა რუსთაველის სარდაფში და მახსოვს ის სპექტაკლები, რომლებშიც მონაწილეობდა. 12-13 წლის ვიყავი, როცა მარჯანიშვილის თეატრში გადავიდა. მაშინ უკვე სპექტაკლების ყურება შემოქმედებითი თვალსაზრისით, სხვა თვალით დავიწყე. მამიდაჩემმა რომ გაიგო, სამსახიობოზე ჩაბარება მინდოდა, აბა, გიორგი, როგორ შეიძლება არ იცოდე, ვინ იყო სოფოკლე, ევრიპიდე, ესქილეო და სერიოზულად მომამზადა. მამიდა სულ კითხულობს. ალბათ, მსოფლიოში რაც კი წიგნი დაწერილა, ყველაფერი გადახედილი აქვს და ყველაფერი იცის. უფროსი და მყავს, რომელიც ტურიზმის დეპარტამენტში მუშაობს. ვიტყოდი, რომ ჩემს ოჯახში ყველაზე ნაკლებს მე ვკითხულობ.
ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს, როგორ ოჯახში იზრდები და რა გესმის. ყოველთვის სწორ მიმართულებას მაძლევდნენ. შეიძლება, ბევრ რამეს ვერ ჩავავლე, მაგრამ რაც ავითვისე, ამისათვის მადლობელი ვარ. ჩემი ოჯახი არასოდეს ყოფილა გამორჩეული ფინანსური მდგომარეობით, მაგრამ არასდროს მქონია ამის კომპლექსი. პირიქით, ისინი სხვა ღირებულებებს მაჩვენებდნენ და ხვდები, რომ ადამიანისთვის ის უფრო მნიშვნელოვანია.
- პროფესიული გადაწყვეტილება...
- მამაჩემს რომ ვუთხარი, მეც მსახიობობა მსურდა, არ მირჩია. კარგი, თუ უარს მეუბნები, მაშინ თქვენ დაწერეთ ის უნივერსიტეტები და ფაკულტეტები, სადაც გინდათ, მოვხვდე-მეთქი. ჩამოწერეს... ასე აღმოვჩნდი ტექნიკურ უნივერსიტეტში კავშირგაბმულობის ფაკულტეტზე. ვერ გავჩერდი, არა იმიტომ, რომ ვერ ვისწავლე, თუ იმეცადინებდი, ნიშნებს მარტივად წერდნენ, უბრალოდ, სულ ხუთჯერ მივედი, რადგან იქ ჩემი თავი ვერ ვიპოვე.
გაზაფხულზე გადავწყვიტე თეატრალურ უნივერსიტეტში ჩაბარება და გამიმართლა, რომ ალექსანდრე ქანთარიას ჯგუფში მოვხვდი. თავიდან ჯგუფში 13 ადამიანი ვსწავლობდით, მაგრამ რამდენიმემ ვერ გაუძლო ბატონი ნუკრის რეჟიმს. ის მსახიობს გასწავლის, რომ ეს არ არის მარტივი პროფესია, როგორც ბევრს ჰგონია. ჩვენი თაობიდან ათი ან ხუთი კარგი მსახიობი რომ დადგეს, ეს უკვე სერიოზული შედეგია. ბატონი ნუკრის რეპეტიციებს თუ გაუძლებ, სხვა რეპეტიციებზე აღარასოდეს დაიღლები. ის მიიჩნევს და გთხოვს, პირველ-მეორე კურსზე გადაღებებში მონაწილეობა არ მიიღო და არც სხვის სპექტაკლში ითამაშო, იმ პერიოდში აუცილებელია, ამ სფეროში რაღაც ისწავლო და მეოთხე კურსიდან უკვე გაძლევს თავისუფლებას და რამე შემოთავაზება თუ იქნება, შეიძლება დაეთანხმო.
- სამწუხაროდ, სწავლის დროს კამერასთან მუშაობის პრაქტიკა არ გაქვთ...
- დიახ, ეს, რა თქმა უნდა, სამწუხაროა. დიპლომში გვეწერება დრამისა და კინოს მსახიობი და ამ დროს კამერა ჩვენი მიმართულებით არც ერთხელ არ მოუშვერიათ (იღიმის).
- სერიალ ''ჩემი ცოლის დაქალებში'' ცოტნე ცოტაშვილის ძმას თამაშობ. შენი აზრით, რა-ტომ გახდა ეს სერიალი მაღალრეიტინგული?
- ყველა უყურებს, ჩათრეული ჰყავს მაყურებელი, რადგან ამგვარი ამბები თბილისში სხვადასხვა წრეში ხდება. ზოგი საკუთარ თავს პოულობს პოლიტიკოსის თვისებებში, ზოგიერთი დაქალების პორტრეტებში იჭერს თავს, ზოგი საყვარლის თემით ინტერესდება.


- შენი თვალით დანახული ბექა როგორია?
- ასე ვთქვათ, პაპსა გმირი, რომელსაც, როგორც ამბობენ, არაფერი აინტერესებს. ბევრი თბილისელი ბიჭია ასეთი, შეჭამს, კომპიუტერს მიუჯდება, მერე გავა გარეთ და საერთოდ არ ფიქრობს მომავალზე. მხოლოდ გართობა აინტერესებს და არა ცხოვრებაში რამის კეთება.
- მაგრამ ზოგჯერ ასეთ უმაქნის ადამიანებსაც აქვთ ნიჭი და გატაცებები...
- დიახ, მშობლებს ხშირად არ მოსწონთ ის მიმართულება ან ინტერესი, რაც მათ შვილს აქვს, ასეც ხდება, მაგრამ ცოტნეს ძმა, ბექა, არის ადამიანი, რომელსაც არანაირი ინტერესი არ აქვს. კი, ლუარსაბი თავადი იყო, მაგრამ ამ შემთხვევაში ბექა თანამედროვე ლუარსაბის ტიპია.
- რომელ თეატრში გინდა მუშაობა, რომელ რეჟისორთან?
- რა თქმა უნდა, პირველ რიგში, მსახიობი თეატრში უნდა იყოს დაკავებული. იქ მუდმივად მუშაობ, კინო ხან არის და ხან - არა. მაგალითად, მამაჩემის თაობას ძალიან ცუდი რამ დაემართა, როცა პროფესიაში 20-წლიანი პაუზა ჰქონდათ. მათ სამუშაოდ ყველაზე კარგ პერიოდს დაემთხვა სამოქალაქო ომი, ათასი უბედურება და გაჭირვება. მახსოვს, მეუბნებოდა, ამდენწლიანი პაუზის შემდეგ თავს ისევ სტუდენტად ვგრძნობო.
- მამასთან როგორი ურთიერთობა გაქვს? გაიხსენე თქვენ შორის არსებული ყველაზე დიდი უთანხმოება და მხარდაჭერა...
- მამა ჩემთვის უკანასკნელი სამურაია, ასე შევარქვი. დიდი სამეგობრო წრე მყავს, მაგრამ მამასგან ძალიან დიდ ძალას ვგრძნობ. ჩვენი ურთიერთობა თავისუფალი და ძალიან ძმაკაცურია, ზოგჯერ ზედმეტად ძმაკაცურიც (იღიმის). მისგან ყოველთვის უდიდეს მხარდაჭერას ვგრძნობ. რაც შეეხება უთანხმოებას, მამათა და შვილთა ბრძოლას ვერასოდეს გავექცევით, მაგალითად, მე რასაც ვუსმენ, მას არ მოსწონს. შეიძლება, ასეთ უაზრობაზე მოგვივიდეს კონფლიქტი, მაგრამ სერიოზული არაფერი. ცოტა ემოციურია, არა ზედმეტად ემოციური (იღიმის). ჩემთვის ის ერთ-ერთი ყველაზე ძვირფასი ადა-მიანია. მთავარი ისაა, რომ ერთმანეთთან მუდმივი დიალოგი გვაქვს, ყველაფერი იცის ჩემ შესახებ - ვინ და რა ვარ.
- პროფესიის გარდა, რა შედის შენი ინტერესის სფეროში?
- სიმართლე გითხრათ, ვერ ვიტან კომპიუტერს. ახლა ძალიან გატაცებული ვარ ფილმების ყურებით და ვფიქრობ, მსახიობისთვის ეს აუცილებელია. ასევე მიყვარს მუსიკის მოსმენა. გამორჩეული ჟანრი არ მაქვს, რადგან ყველანაირ მუსიკას ვუსმენ, მათ შორის კლუბურსაც. შენთვის ახალ მუსიკას რომ ''გააძრობ'' და გამოაქვეყნებ, ეს მომწონს. გარდა ამისა, რვა წელი ვიყავი მორაგბე.
- ჰო, ამაზეც მინდოდა მეკითხა, ნავარჯიშები სხეული გაქვს...
- მაქვს, მაგრამ ვარჯიშს ვერ ვახერხებ, იცით, როგორ ვვარჯიშობ? სამი დღე, მერე მეგობრებთან ერთად დავლევ და ნაბახუსევზე უკვე ვეღარ ვვარჯიშობ. რაც შეეხება რაგბის, 6 წლის შევედი ჩემს უბანში ''ლელოს'' ბაზაზე. ვფიქრობდი მორაგბე გავმხდარიყავი და ამაზე მეტად არაფერი მიყვარდა, მაგრამ 14 წლის ასაკში, სამწუხაროდ, ხელი მოვიტეხე, წელიწად-ნახევრის განმავლობაში ვერ შევძელი სპორტზე სიარული. ცურვაზე შემიყვანეს, რაც აუცილებელი იყო მოტეხილი ხელის სწორად განვითარებისთვის. რაგბის რომ დავუბრუნდი, სხვები ვარჯიშის შედეგად ფიზიკურად გაზრდილები დამხვდნენ, მე კი ისევ სუსტი დავრჩი. 16 წლის ასაკში ძალიან პატარა ვიყავი. ჩემი მწვრთნელი ჩემ მიმართ ძალიან დადებითად იყო განწყობილი, მაგრამ ჩემი ფიზიკური სისუსტე არ მესიამოვნა და არ დავრჩი. სხვათა შორის, ცუდი ვქენი და ახლა გული მწყდება. ბევრი მორაგბე მეგობარი მყავს, ყველა ''ლელოელები'' და ეს მახარებს. ვაჟი თუ მეყოლება, სპორტის ამ სახეობაზე აუცილებლად შევიყვან.
- დაოჯახებული ხარ?..
- დაოჯახებული ვარ. ახალი, ცხელ-ცხელი ამბავია. მე და თამთა შალამბერიძე ჯგუფელები ვართ და ოთხი წლის განმავლობაში ვსწავლობდით ერთად. მაისში შევუღლდით. მანამდე მე ჩემი ცხოვრება მქონდა, მას - თავისი. ერთმანეთისთვის ახლო ადამიანები ვიყავით. გახსნილი ურთიერთობა გვქონდა და დადებითად ვიყავით ერთმანეთის მიმართ განწყობილი. მთელი ჯგუფი თეატრალურშიც ერთად ვიყავით და მას შემდეგაც ერთმანეთის სახლებსა და აგარაკებზე დავდიოდით. წარმოიდგინეთ, 6 საათი აუდიტორიაში ყოფნა და მერე კიდევ ერთად, ალბათ ვერ ვწურავდით ერთმანეთს. მერე ისე მოხდა, რომ ჩვენამდე ჯგუფიდან ოთხი ადამიანი დაწყვილდა, ორი წყვილის შემდეგ მეოთხე კურსზე მე და თამთამ დავაგვირგვინეთ.
- რა შეიცვალა მას შემდეგ, რა ცვლილებას ამჩნევ თავს?
- რაც ის ჩემს ცხოვრებაში შემოვიდა, ძალიან ბევრი რამ შეიცვალა. ამისთვის თამთას დიდ მადლობას ვუხდი. ცოტა გართობის მოყვარული ბიჭი ვიყავი, მაგრამ მივხვდი, რომ ყველაფერს თავისი საზღვარი აქვს. მამაკაცი სერიოზულ ეტაპზე რომ დგები, სხვა მიზნები გიჩნდება, სხვაგვარად უყურებ პროფესიას, მეგობრობას, ნელ-ნელა ყველაფერი იფილტრება. ვიცი, ძალიან ბევრი რამ მაქვს სასწავლი, მაგრამ კიდევ ვეტყვი მადლობას თამთას, რომელმაც მომატრიალა, წინ გამახედა და მითხრა, ''დაფიქრდი''. მიხარია, რომ დედ-მამის გარდა, გვერდით მყავს ადამიანი, ჩემი თაობის წარმომადგენელი, რომელთანაც ყველაფერზე შემიძლია საუბარი და თავის აზრს მეტყვის.

- აპირებთ ხელმოწერას, ქორწილს?
- ქორწილი ალბათ უნდა გააკეთო, მაგრამ თუ ამის საშუალება არ გაქვს, ბანკში არ უნდა წახვიდე, კრედიტი აიღო და მერე ის ვალი ხუთი-ათი წლის განმავლობაში იხადო. შეიძლება, ხელი მოაწერო, გადაიღო ფოტოები, მერე 30 კაცი დასხდეთ და აღნიშნოთ ეს დასამახსოვრებელი დღე. ზოგს საქორწინო მოგზაურობაში წასვლა ურჩევნია, წყვილზეა დამოკიდებული და ეს ინდივიდუალურია. ჩვენ ახლახან დავასრულეთ რეპეტიციები, სპექტაკლს ერთად ვთამაშობთ და მერე მოვიფიქრებთ რაღაცას, მთავარია, კარგად ვართ და ახალგაზრდულად (იღიმის).
- ბევრს მსახიობი ცოლი არ სურს...
- მე რომ ასე მეფიქრა, ხომ არ მეყოლებოდა. მნიშვნელობა არ აქვს, მსახიობი იქნება თუ ბუღალტერი, მთავარი ურთიერთგაგებაა. ეს სულ იყო, უბრალოდ, ახლა ამ ყველაფერს დაემატა თანაცხოვრება, რაც არ არის მარტივი. დედ-მამას შენ არ ირჩევ, ღმერთის სურვილით ხდება, მაგრამ ცოლსა და მეგობარს შენ ირჩევ. ყოველ დილით იღვიძებ და უყურებ ადამიანს, რომელიც გიყვარს. მე ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ ასეთი არჩევანი გავაკეთე!..

ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი'