მარკუს მეტრეველი: "გვარი ორჯერ გამოვიცვალე, მთავარი ადამიანობაა!"

მომღერალი მარკუს მეტრეველი 4 წლის წინ დიდი იმედებით დაბრუნდა საბერძნეთიდან, ფიქრობდა, რომ წარმატებას მიაღწევდა, მაგრამ იმედები გაუცრუვდა. ახლა სხვა ქართველი მომღერლების მსგავსად ერთადერთი შანსი – მუდმივი კონტაქტი ჰქონდეს მსმენელთან, რესტორანში სიმღერაა. მარკუსი კი თვლის, რომ ევროპული სტილის მომღერალია და მისი ადგილი დიდ სცენებზეა, უფრო მეტიც, თუ ევროვიზიის კონკურსზე გაუშვებენ, იქიდან წარმატებული და ამაყად თავაწეული დაბრუნდება საქართველოში.
– მარკუს, საბერძნეთიდან იმ იმედით დაბრუნდით, რომ საქართველოში დიდ წარმატებას მიაღწევდით. როგორ ფიქრობთ, ეს შეძელით?
– საქართველოში ჩემი მიზნების მხოლოდ 10% განვახორციელე. ალბომი გამოვუშვი, ჩემი სიმღერები ხალხს გავაცანი და მაყურებლის წინაშე წარვდექი. უამრავი სამუშაო მაქვს. როცა მომღერალს ასაკი ემატება, კლიპების გადაღება, რეპერტუარის გაუმჯობესება–გამდიდრება და სოლო კონცერტები სჭირდება. მეც მაქვს საშუალება, სოლო კონცერტი გავმართო, მაგრამ ყოველთვის მაქვს ამბიცია ხარისხზე. სოლო კონცერტს რესტორანსა და კლუბში არასდროს გავაკეთებ და ხაჭაპურითა და ხინკლის ჭამით ჩემს მსმენელს შეურაცხყოფას არ მივაყენებ. არ მინდა, ჩემს კონცერტზე მაყურებელი გაძღეს და საჭმლის მეტი არაფერი დარჩეს მეხსიერებაში.
არ არის აუცილებელი, მე, როგორც პოპმომღერალმა, კონცერტი ფილარმონიაში გავმართო. თუ ამის ფული არ მექნება, სპორტის სასახლეში ან სტადიონზე ვიმღერებ.
– იმედი გაქვთ, რომ სპორტის სასახლეს და სტადიონს გაავსებთ?
– კი, ამის პრობლემა არ იქნება.
– ბევრი ქართველი მომღერლისთვის შემოსავლის ერთადერთი წყარო რესტორანში სიმღერაა. რა არის ამაში ცუდი?
– როცა მომღერალი სცენაზე დგას, ამ დროს მაყურებელი არ უნდა ილუკმებოდეს, მწვადს არ უნდა გლეჯდეს და პირგამოტენილი არ უნდა უყურებდეს ხელოვანს. ევროპაში კონცერტზე კარგი განწყობისთვის მხოლოდ ალკოჰოლურ სასმელს სვამენ.
რეპერტუარში ისეთი ქალაქური სიმღერებიც მაქვს, რომლებიც ხინკალზეც წავა და ლუდზეც, ოღონდ ისინი იმიტომ არ ჩამიწერია, რომ ჩემს სტილში ზის, ასე იყო საჭირო. როცა საქართველოში დავბრუნდი, ევროაზიური სიმღერის ჩაწერა მინდოდა, მაგრამ ცნობილმა კომპოზიტორებმა შემომთავაზეს, რომ ქალაქური სიმღერა მემღერა, რადგან ის უფრო მალე გაჰიტდებოდა. მართლებიც აღმოჩნდნენ. სიმღერა "გელოდები" დღემდე უფრო პოპულარულია და მილიონი ნახვა აქვს ინტერნეტში, ვიდრე იმ დახვეწილ 10 სიმღერას.
რესტორანშიც ის საზოგადოება ზის, ვინც პატივს მცემს, მაგრამ მაინც მიმაჩნია, რომ კლუბის მომღერალი უფრო ვარ. ხალხი დღემდე მთხოვს, რომ ქალაქური სიმღერა უფრო მეტი შევთავაზო, მაგრამ, შემომხედეთ, ნუთუ შემიძლია დამპიტაურ–დიმპიტაურზე ავაგო ჩემი რეპერტუარი?!
ჯერ ახალგაზრდა ვარ და ყველაფერი წინ მაქვს. ამას წინათ თამუნა მუსერიძემ (ტელეწამყვანი. ავტ) მკითხა, ევროვიზიაზე რატომ არ მიდიხარო...
– გინდათ, რომ ევროვიზიის კონკურსზე გახვიდეთ?
– თუ მექნება საშუალება, სიამოვნებით წავალ ევროვიზიაზე, ეს კონკურსი ჩემი ფორმატია. რამდენიმე წელია, რაც საქართველოში ამ კონკურსის შესახებ იციან, მე კი 20 წელი ევროვიზიის პულსით ვიზრდებოდი. თუ ევროვიზიაზე საქართველოს სახელით წარვდგები, იქიდან აუცილებლად თავაწეული დავბრუნდები ჩემს ქვეყანაში.

– ძალიან თავდაჯერებული ლაპარაკობთ. რას აკეთებთ დღეს იმისთვის, რომ ხვალ მთელმა ევროპამ მოგიწონოთ და ხმა მოგცეთ?
– გამუდმებით სიახლეებზე ვფიქრობ. რეპერტუარის გარდა, საკუთარ გარეგნობაზეც სულ ვზრუნავ. მომღერალმა მაყურებელს გარეგნობითაც უნდა აჩვენო სიახლე. ქართველ მომღერლებს ეს ყველაფერი აკლიათ, მხოლოდ კარგი სიმღერა იციან, სცენაზე კი იმ ტანსაცმლით ადიან, რითიც ქუჩაში დადიან. სასცენო ხელოვნებაც და იმიჯიც ნული აქვთ. ახლა უკვე დაიწყეს იმიჯზე ზრუნვა და ოფლის სუნიც აღარავის ასდის.
მე ევროპული სტილის მომღერალი ვარ. ძალიან ბევრს უგემოვნო მომღერლად მივაჩნივარ, ეს კი ზუსტად იმის ბრალია, რომ 15 დახვეწილი სიმღერიდან ერთი ქალაქური ჟანრის ვიმღერე. არ შეიძლება მომღერალი ერთი სიმღერის გამო გააკრიტიკო.
– თუ საიდუმლო არ არის, რამდენს გიხდიან კონცერტებზე გამოსვლაში?
– აქა–იქ პატარ–პატარა კონცერტები ტარდება მინიმალური ანაზღაურებით. რეგიონებში ყოველთვიურად ერთი კონცერტი ძლივს ტარდება. ანაზღაურება ერთ სიმღერაში სტაბილურად 1000 ლარია. თბილისში კი ამ თანხას მხოლოდ დღესასწაულებზე იხდიან. ჩვეულებრივ დღეებში ჩატარებულ კონცერტზე ერთ სიმღერაში 300 დოლარამდე მიხდიან. სამწუხაროდ, ზოგჯერ კონცერტის ორგანიზატორი ჰონორარზე მევაჭრება და 50 ლარის დაკლებას მთხოვს. ამ დროს მას ვეუბნები, რომ სრულიად უფასოდ ვიმღერებ, რადგან მირჩევნია, საკუთარი თავი ვასიამოვნო, ვიდრე მერე თქვან, 2 ლარზე იმღერაო.
საქველმოქმედო კონცერტებზე ყოველგვარი ანაზღაურების გარეშე ვმღერი. თუმცა ისიც უნდა ითქვას, რომ ამ ბოლო დროს ასეთ ღონისძიებებში აღარ ვმონაწილეობ, რადგან ზოგიერთი ორგანიზატორი შემოსულ თანხას თვითონ ითვისებს. მას შემდეგ, რაც ეს დავაფიქსირე, ასეთ კონცერტებზე აღარ ვმღერი.
– იქნებ გვითხრათ, სად ნახეთ, რომ საქველმოქმედო ღონისძიების ორგანიზატორი შემოსულ თანხას ითვისებდა?
– ერთ–ერთ რეგიონში მიუსაფარი და ცერებრალური დამბლით დაავადებული ბავშვებისთვის საქველმოქმედო საღამო ჩატარდა. დარბაზში ხალხის ტევა არ იყო, 10 000 ლარამდე შევიდა. დაავადებული ბავშვის მშობელმა გააფთრებულმა დამირეკა, როგორ იკადრეთ 2000 ლარის აღება, როცა ბავშვების ანგარიშზე ერთი თეთრი არ ჩარიცხულაო. ამ დროს იქამდეც ჩემი ხარჯით ჩავედი. იმ ქალაქის მერიაში დავრეკე და ვუთხარი, თუ ბავშვებს თანხას არ ჩაურიცხავთ, ამ საღამოზე რაც მოხდა, ნანუკა ჟორჟოლიანის შოუში ავლაპარაკდები–მეთქი. რამდენიმე დღეში იმავე მშობელმა დამირეკა, თანხა ჩაირიცხაო. უცხოეთიდან ბევრი ფული ირიცხება ბავშვებისთვის, მაგრამ ისინი მაინც დახეული ფეხსაცმელებით დადიან.
– თქვენ გარშემო ხშირად ვრცელდება ჭორები, თქვენს არაქართულ წარმომავლობაზეც ლაპარაკობენ...
– ჩემმა ოჯახმა საქართველო რომ დატოვა, ოსეთისა და რუსეთის გავლით ჩავედით საბერძნეთში. ოსეთში შესასვლელად გვარი შევიცვალეთ და საბერძნეთში ჩასვლამდე გაგლოევები გავხდით. ამიტომაც ამბობენ ჩემზე, რომ ოსი ვარ. ბერძნული გვარიც მქონდა, იორლოს ცაკალიდი გავხდი. როცა საბუთები მივიღეთ, ჩვენი გვარი მაშინვე დავიბრუნეთ. ოსიც ვიყო, სომეხიც და ვიღაც გადამთიელიც, მთავარია ადამიანობა, ეროვნებას და რელიგიას ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს. ჭორები დიდად არ მაღიზიანებს. ყველაზე ბინძური ჭორი ჩემმა ყოფილმა ცოლმა, ლალი სვანიძემ გამივრცელა, ვითომ ჩემი შვილის თვალწინ მამაკაცს ვაკოცე.
– შვილებს ნახულობთ თუ ისევ გაქვთ ამის პრობლემა?
– ჯერჯერობით შვილებთან არანაირი ურთიერთობა მაქვს. ბავშვები გამუდმებით მენატრებიან, მათ შესახებ ამბებს სკოლის მასწავლებლებისგან ვიგებ. ჩემს შვილებს შორიდან ვუყურებ, როგორ თამაშობენ. მაქვს შანსი, რომ ისინი ვნახო, მაგრამ არ შემიძლია კონფლიქტები, თანაც არ მინდა, ბავშვებს სულიერი ტრავმა მივაყენო. მე და ლალი ოფიციალური ცოლ–ქმარი არასდროს ვყოფილვართ, ამიტომ ვერ ვუჩივლებ.

სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე