რატომ გაქრა სოფო ხალვაში თბილისური შოუბიზნესიდან
1 937 ნახვა
მომღერალი სოფო ხალვაში დიდიხანია თბილისურ შოუბიზნესში აღარ გამოჩენილა. როგორც აღმოჩნდა, მშობლიურ ბათუმს დაუბრუნდა. მიზეზი – ქმრის, მიშა ძოძუაშვილის ბიზნესი, რომელიც აჭარის დედაქალაქში სასტუმროს მშენებლობას უკავშირდება. მშობლიურ ქალაქში სოფომაც გაიჩინა საქმე, იქ "ბასტი–ბუბუს" ფილიალი გახსნა და პატარა მოსწავლეები აიყვანა. პარალელურად სასიმღერო კარიერასაც აგრძელებს, მუშაობს ბენდთან ერთად, წერს სიმღერებს, ახალ კლიპს და თავის ორ გოგონას ზრდის. უფრო დეტალურად თავად გვიამბობს.
– სოფო, თბილისურ ასპარეზზე თითქმის აღარ ჩანხართ. სად ხართ და რას აკეთებთ?
– ერთი წელი არც იქნება, რაც საცხოვრებლად ბათუმში გადავედით. ძირითადად ორ ქალაქს შორის მიწევს ცხოვრება, თბილისსა და ბათუმს შორის მიმოსვლაში ვარ. ჩემს ქმარს, მიშიკოს, ბათუმში აქვს საქმეები, სასტუმროს აშენებენ, რაც ალბათ 2–3 წელი გაგრძელდება და მინდოდა, მეც იქით ვყოფილიყავი. ამიტომ ბათუმში "ბასტი–ბუბუს" ფილიალი გავაკეთე, რამაც ძალიან გაამართლა. მაქვს "ბასტი–ბუბუს" ბაღიც და სტუდიაც.
ბავშვებთან მუშაობა ჩემთვის ძალიან დიდი ენერგიაა, დადებითად ვიმუხტები. თანაც ბათუმში ასეთი რაღაცის გაკეთება საჭიო იყო. არ შეიძლება ბავშვმა იმღეროს სიყვარულზე, ჩაიცვას ისეთი კაბა, რომელიც საერთოდ არ უხდება და ჰქონდეს ისეთი ვარცხნილობა, რომელიც არ შეეფერება. ასეთი რაღაცეები კი ბათუმში ხშირია. ვფიქრობ, ჩემი სტუდია ბავშვების სწორად განვითარებასაც შეუწყობს ხელს.
"ბასტი–ბუბუში" ჩემი უფროსი შვილიც დამყავს. ქეთო ძალიან ჩაკეტილი და არაკომუნიკაბელური ბავშვი იყო. სტუდიაში სიარულმა კი ძალიან შეცვალა. შედარებაც კი არაა, ახლა იმდენად სხვანაირია. სადაც უნდა წაიყვანო, ყველგან მეგობარს ნახულობს. შეუძლია ყველა ასაკის ადამიანს ემეგობროს. აქამდე მასთან გაკვეთილზე ვისხედით მეც და ძიძაც, რადგან ჩვენ გარეშე არ ჩერდებოდა. ახლა კი ძალიან გახსნილია.
– თბილისსა და ბათუმს შორის მიმოსვლა დამღლელი არ არის?
– არა, პირიქით. თანაც მალ–მალე სიარული არ მიწევს. თბილისში მხოლოდ მაშინ ჩამოვდივარ, როცა საქმეები მაქვს. ქეთოც ბათუმში სასულიერო გიმნაზიაში შევა. საბუთები უკვე შევიტანეთ და სექტემბრიდან სწავლას დაიწყებს. მას სწავლის დაწყება უნდა, მაგრამ – თბილისში. ავუხსენი, რომ ამ ეტაპზე საჭიროა, ბათუმში ისწავლოს და მიჯერებს. როცა ბათუმშია, თბილისში აღარ უნდა წამოსვლა და როცა თბილისშია, ბათუმის ხსენება აღარ უნდა. გადაადგილება ეზარება, ზარმაცია.
– თქვენი სასიმღერო კარიერა როგორ განვითარდება, რა გეგმები გაქვთ?
– ალბომს ვწერ. ახლა ჩავწერ მესამე სიმღერას. კლიპის სახით რგოლსაც გავაკეთებთ, ალბათ კონცერტსაც. მყავს ჯგუფი, ძალიან ნიჭიერ ბიჭებთან ერთად ვმუშაობ, დახურულ საღამოებზეც გამოვდივართ. გვინდა, ბათუმშიც გავაკეთოთ კონცერტები. 19 ივლისს იურმალაში მივდივარ ქართველ კონკურსანტ ნუცა ბუზალაძესთან ერთად. მასთან ერთად დუეტში ვიმღერებ "ყვავილების ქვეყანას".
– როგორ ფიქრობთ, რა უნდა გაკეთდეს, რომ ქართული შოუბიზნესი გამოცოცხლდეს?
– ბევრი ფაქტორია გასათვალისწინებელი. საქართველო ძალიან პატარაა, დიდი გასაქანი არ არის. და საერთოდ აქ ბიზნესი არ არის და რომელ შოუზეა ლაპარაკი? ქართველი მსახიობები და მომღერლები საკუთარ თავს სათანადოდ არ აფასებენ, არც შეკრულები არიან. მაგალითად, მქონდა რაღაც შემოთავაზება, რაშიც კონკრეტული ანაზღაურება მოვითხოვე, მაგრამ გადაიღეს ის, ვინც გაცილებით ნაკლებ ჰონორარზე დათანხმდა. მართალია, ხარისხი ძალიან დაბალი გამოვიდა, მაგრამ სამაგიეროდ ნაკლები ფული დაეხარჯათ.
არ მიღირს, ასეთ მიზერულ თანხებზე რაღაცეებს დავთანხმდე. აქ ფულზე კი არაა ლაპარაკი, მე მაქვს შემოსავალი, მომღერლობის იქით სხვა საქმითაც ვარ დაკავებული, მყავს მეუღლე და მასაც აქვს შემოსავალი, მაგრამ რა უნდა ქნას იმ ადამიანმა, ვინც მხოლოდ სიმღერაზეა დამოკიდებული და ამითი ცხოვრობს? რატომღაც ვერ ხვდებიან, რომ მომღერლობა პროფესიაა და მათაც სჭირდებათ მუშაობაში ანაზღაურება. მომღერლები კონცერტებზე ყოველგვარი ანაზღაურების გარეშე მღერიან. მომღერლების შრომაც უნდა დაფასდეს.
– თანახმა იქნებით, რომ შვილებმაც თქვენი გზა აირჩიონ?
– არ მინდა. ამაზე ძალიან ადრეა ლაპარაკი, მაგრამ ცხოვრების საქმედ რომ სიმღერა აირჩიონ, ნამდვილად არ ვიქნები მომხრე.
– ქეთო სიმღერის ნიჭს ამჟღავნებს?
– კი, ძალიან ნიჭიერია, კარგი სმენა აქვს. თავისებური ხმაც აქვს, ხრინწიანი. მას რომ ვუსმენ, მეცინება ხოლმე და ვამბობ, მეისი გრეის სიმღერები უნდა იმღეროს–მეთქი. ზოგჯერ სიმღერის ტექსტებს იგონებს და ამით ძალიან მაოცებს. ისე სპონტანურად აკეთებს ამ ყველაფერს, რომ აშკარად აქვს ნიჭი. ცეკვებსაც თვითონ დგამს. მოკლედ, კარგი და ნიჭიერი გოგოა.
– ხასიათით თქვენ უფრო გგავთ თუ მამას?
– ორივეს. ჩემი რაღაცეებიც აქვს და მიშიკოსიც. ვიზუალურად კი ძალიან ჰგავს მამას. მამიკოს გოგოა. უმცროსი შვილი მე მგავს.
– როგორ ანაწილებთ დროს ქმარს, შვილებსა და საქმეს შორის?
– სამწუხაროდ, საქართველოში მომღერალს იმდენი საქმე არ აქვს, რომ დროის განაწილება ვერ შეძლოს. ახლა კი ცოტა გიჟური რეჟიმი დამეწყო, ბევრი საქმე დაგროვდა, მაგრამ ქმარ–შვილისთვის დრო ყოველთვის მაქვს.
– შვილებს ათამამებთ თუ სიმკაცრეს იჩენთ?
– ძალიან ვათამამებთ, მაგრამ როცა საჭიროა, ვუბრაზდები კიდეც. როცა ქეთოს მკაცრი ტონით ველაპარაკები, ეს მისთვის მიუღებელია, ამიტომ სულ აპროტესტებს, თუმცა მაინც ყველაფერს მიჯერებს. მამის ძალიან დიდი რიდი აქვს. მიშიკო ხშირად არ ეუბნება საყვედურს, მაგრამ როცა შენიშვნას აძლევს, ქეთო ძალიან განიცდის და სწყინს. ჩემს შენიშვნებს უფრო მიჩვეულია. მარო კი ჯერ პატარაა და მის ხასიათსა და თვისებებზე ლაპარაკი ნაადრევია.
– როცა თქვენ მუშაობთ, ბავშვებს ვინ უვლის?
– როცა თბილისში ვართ, მიშიკოს დედა მეხმარება, ბათუმში კი – დედაჩემი. ძიძაც მყავს. ასე რომ, ეს ჩემთვის პრობლემა არ არის.
– ძიძის ინსტიტუტს ბევრი არ აღიარებს, შვილის მოვლას სხვას არ ანდობენ. თქვენთვის რთული არ იყო უცხო ადამიანისთვის ბავშვის დატოვება?
– ძალიან კარგად უნდა იცნობდე ადამიანს, რომ შვილი თამამად ჩააბარო. მე ძალიან კარგად ვიცნობ და ვენდობი ჩემს ძიძას. ქეთო 40 დღის იყო, როცა ჩვენს სახლში შემოვიდა. ფაქტობრივად უკვე ჩვენი ოჯახის წევრია.
თქვენი ჟურნალიდან ყველა მშობელს ვეტყვი, რომ ძიძა სახლში ბავშვთან მარტო არასოდეს დატოვონ. როცა ბავშვი არ გიჯერებს, აღიგზნები და ზოგჯერ დედაც გამოდიხარ წყობიდან, წარმოიდგინეთ, ძიძა რას იზამს. ამიტომ მაინც ჯობს, რომ ძიძა ბავშვთან მარტო არ დარჩეს, თუ მას კარგად არ იცნობთ.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე
– სოფო, თბილისურ ასპარეზზე თითქმის აღარ ჩანხართ. სად ხართ და რას აკეთებთ?
– ერთი წელი არც იქნება, რაც საცხოვრებლად ბათუმში გადავედით. ძირითადად ორ ქალაქს შორის მიწევს ცხოვრება, თბილისსა და ბათუმს შორის მიმოსვლაში ვარ. ჩემს ქმარს, მიშიკოს, ბათუმში აქვს საქმეები, სასტუმროს აშენებენ, რაც ალბათ 2–3 წელი გაგრძელდება და მინდოდა, მეც იქით ვყოფილიყავი. ამიტომ ბათუმში "ბასტი–ბუბუს" ფილიალი გავაკეთე, რამაც ძალიან გაამართლა. მაქვს "ბასტი–ბუბუს" ბაღიც და სტუდიაც.
ბავშვებთან მუშაობა ჩემთვის ძალიან დიდი ენერგიაა, დადებითად ვიმუხტები. თანაც ბათუმში ასეთი რაღაცის გაკეთება საჭიო იყო. არ შეიძლება ბავშვმა იმღეროს სიყვარულზე, ჩაიცვას ისეთი კაბა, რომელიც საერთოდ არ უხდება და ჰქონდეს ისეთი ვარცხნილობა, რომელიც არ შეეფერება. ასეთი რაღაცეები კი ბათუმში ხშირია. ვფიქრობ, ჩემი სტუდია ბავშვების სწორად განვითარებასაც შეუწყობს ხელს.
"ბასტი–ბუბუში" ჩემი უფროსი შვილიც დამყავს. ქეთო ძალიან ჩაკეტილი და არაკომუნიკაბელური ბავშვი იყო. სტუდიაში სიარულმა კი ძალიან შეცვალა. შედარებაც კი არაა, ახლა იმდენად სხვანაირია. სადაც უნდა წაიყვანო, ყველგან მეგობარს ნახულობს. შეუძლია ყველა ასაკის ადამიანს ემეგობროს. აქამდე მასთან გაკვეთილზე ვისხედით მეც და ძიძაც, რადგან ჩვენ გარეშე არ ჩერდებოდა. ახლა კი ძალიან გახსნილია.
– თბილისსა და ბათუმს შორის მიმოსვლა დამღლელი არ არის?
– არა, პირიქით. თანაც მალ–მალე სიარული არ მიწევს. თბილისში მხოლოდ მაშინ ჩამოვდივარ, როცა საქმეები მაქვს. ქეთოც ბათუმში სასულიერო გიმნაზიაში შევა. საბუთები უკვე შევიტანეთ და სექტემბრიდან სწავლას დაიწყებს. მას სწავლის დაწყება უნდა, მაგრამ – თბილისში. ავუხსენი, რომ ამ ეტაპზე საჭიროა, ბათუმში ისწავლოს და მიჯერებს. როცა ბათუმშია, თბილისში აღარ უნდა წამოსვლა და როცა თბილისშია, ბათუმის ხსენება აღარ უნდა. გადაადგილება ეზარება, ზარმაცია.
– თქვენი სასიმღერო კარიერა როგორ განვითარდება, რა გეგმები გაქვთ?
– ალბომს ვწერ. ახლა ჩავწერ მესამე სიმღერას. კლიპის სახით რგოლსაც გავაკეთებთ, ალბათ კონცერტსაც. მყავს ჯგუფი, ძალიან ნიჭიერ ბიჭებთან ერთად ვმუშაობ, დახურულ საღამოებზეც გამოვდივართ. გვინდა, ბათუმშიც გავაკეთოთ კონცერტები. 19 ივლისს იურმალაში მივდივარ ქართველ კონკურსანტ ნუცა ბუზალაძესთან ერთად. მასთან ერთად დუეტში ვიმღერებ "ყვავილების ქვეყანას".
– როგორ ფიქრობთ, რა უნდა გაკეთდეს, რომ ქართული შოუბიზნესი გამოცოცხლდეს?
– ბევრი ფაქტორია გასათვალისწინებელი. საქართველო ძალიან პატარაა, დიდი გასაქანი არ არის. და საერთოდ აქ ბიზნესი არ არის და რომელ შოუზეა ლაპარაკი? ქართველი მსახიობები და მომღერლები საკუთარ თავს სათანადოდ არ აფასებენ, არც შეკრულები არიან. მაგალითად, მქონდა რაღაც შემოთავაზება, რაშიც კონკრეტული ანაზღაურება მოვითხოვე, მაგრამ გადაიღეს ის, ვინც გაცილებით ნაკლებ ჰონორარზე დათანხმდა. მართალია, ხარისხი ძალიან დაბალი გამოვიდა, მაგრამ სამაგიეროდ ნაკლები ფული დაეხარჯათ.
არ მიღირს, ასეთ მიზერულ თანხებზე რაღაცეებს დავთანხმდე. აქ ფულზე კი არაა ლაპარაკი, მე მაქვს შემოსავალი, მომღერლობის იქით სხვა საქმითაც ვარ დაკავებული, მყავს მეუღლე და მასაც აქვს შემოსავალი, მაგრამ რა უნდა ქნას იმ ადამიანმა, ვინც მხოლოდ სიმღერაზეა დამოკიდებული და ამითი ცხოვრობს? რატომღაც ვერ ხვდებიან, რომ მომღერლობა პროფესიაა და მათაც სჭირდებათ მუშაობაში ანაზღაურება. მომღერლები კონცერტებზე ყოველგვარი ანაზღაურების გარეშე მღერიან. მომღერლების შრომაც უნდა დაფასდეს.
– თანახმა იქნებით, რომ შვილებმაც თქვენი გზა აირჩიონ?
– არ მინდა. ამაზე ძალიან ადრეა ლაპარაკი, მაგრამ ცხოვრების საქმედ რომ სიმღერა აირჩიონ, ნამდვილად არ ვიქნები მომხრე.
– ქეთო სიმღერის ნიჭს ამჟღავნებს?
– კი, ძალიან ნიჭიერია, კარგი სმენა აქვს. თავისებური ხმაც აქვს, ხრინწიანი. მას რომ ვუსმენ, მეცინება ხოლმე და ვამბობ, მეისი გრეის სიმღერები უნდა იმღეროს–მეთქი. ზოგჯერ სიმღერის ტექსტებს იგონებს და ამით ძალიან მაოცებს. ისე სპონტანურად აკეთებს ამ ყველაფერს, რომ აშკარად აქვს ნიჭი. ცეკვებსაც თვითონ დგამს. მოკლედ, კარგი და ნიჭიერი გოგოა.
– ხასიათით თქვენ უფრო გგავთ თუ მამას?
– ორივეს. ჩემი რაღაცეებიც აქვს და მიშიკოსიც. ვიზუალურად კი ძალიან ჰგავს მამას. მამიკოს გოგოა. უმცროსი შვილი მე მგავს.
– როგორ ანაწილებთ დროს ქმარს, შვილებსა და საქმეს შორის?
– სამწუხაროდ, საქართველოში მომღერალს იმდენი საქმე არ აქვს, რომ დროის განაწილება ვერ შეძლოს. ახლა კი ცოტა გიჟური რეჟიმი დამეწყო, ბევრი საქმე დაგროვდა, მაგრამ ქმარ–შვილისთვის დრო ყოველთვის მაქვს.
– შვილებს ათამამებთ თუ სიმკაცრეს იჩენთ?
– ძალიან ვათამამებთ, მაგრამ როცა საჭიროა, ვუბრაზდები კიდეც. როცა ქეთოს მკაცრი ტონით ველაპარაკები, ეს მისთვის მიუღებელია, ამიტომ სულ აპროტესტებს, თუმცა მაინც ყველაფერს მიჯერებს. მამის ძალიან დიდი რიდი აქვს. მიშიკო ხშირად არ ეუბნება საყვედურს, მაგრამ როცა შენიშვნას აძლევს, ქეთო ძალიან განიცდის და სწყინს. ჩემს შენიშვნებს უფრო მიჩვეულია. მარო კი ჯერ პატარაა და მის ხასიათსა და თვისებებზე ლაპარაკი ნაადრევია.
– როცა თქვენ მუშაობთ, ბავშვებს ვინ უვლის?
– როცა თბილისში ვართ, მიშიკოს დედა მეხმარება, ბათუმში კი – დედაჩემი. ძიძაც მყავს. ასე რომ, ეს ჩემთვის პრობლემა არ არის.
– ძიძის ინსტიტუტს ბევრი არ აღიარებს, შვილის მოვლას სხვას არ ანდობენ. თქვენთვის რთული არ იყო უცხო ადამიანისთვის ბავშვის დატოვება?
– ძალიან კარგად უნდა იცნობდე ადამიანს, რომ შვილი თამამად ჩააბარო. მე ძალიან კარგად ვიცნობ და ვენდობი ჩემს ძიძას. ქეთო 40 დღის იყო, როცა ჩვენს სახლში შემოვიდა. ფაქტობრივად უკვე ჩვენი ოჯახის წევრია.
თქვენი ჟურნალიდან ყველა მშობელს ვეტყვი, რომ ძიძა სახლში ბავშვთან მარტო არასოდეს დატოვონ. როცა ბავშვი არ გიჯერებს, აღიგზნები და ზოგჯერ დედაც გამოდიხარ წყობიდან, წარმოიდგინეთ, ძიძა რას იზამს. ამიტომ მაინც ჯობს, რომ ძიძა ბავშვთან მარტო არ დარჩეს, თუ მას კარგად არ იცნობთ.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე
