ზალიკო ბერგერს ცნობილი დიზაინერი მისმა მეგობარმა ქალმა გააცნო
1 935 ნახვა
რამდენიმე კვირაა, დიზაინერი ზალიკო ბერგერი იტალიას ლაშქრავს. მისი ''ფეისბუქის'' გვერდი სხვადასხვა ქალაქში გადაღებული საზაფხულო ფოტოებით არის აჭრელებული. ჩვენ ზალიკოს ინტერნეტით დავუკავშირდით და ევროტურის ამბები დაწვრილებით გამოვკითხეთ.
- ზალიკო, ახლა სად ხარ?
- ახლა ვარ სამხრეთ იტალიაში მეგობართან. ზღვის პირას ვისვენებ.
- მანამდე ბრაზილიაშიც ყოფილხარ.…
- მოგზაურობა დავიწყე ივლისის ათში. მე და ჩემი ბიზნესმენი მეგობარი მეუღლითა და ბავშვით ჩავედით ვარშავაში, სადაც ფხიზლად გავატარეთ დღე, გამოვიძინეთ და გადავფრინდით ბარსელონაში. ოცნებად მქონდა ბარსელონის ნახვა, აქამდე არ მქონდა ნანახი და თურმე ვცდებოდი. ყველაზე ბანძი და ''დიშოვი'' ქალაქი აღმოჩნდა, რაც ამ დრომდე მინახავს. ცხოვრებაში აღარ მომინდება ბასელონაში წასვლა.
- რატომ?
- მეტისმეტად ტურისტული ქალაქია. ვერ გაივლი, ქუჩებში ხალხი რიგ-რიგობით დადის. რომი და პარიზიც ხომ ტურისტული ქალაქებია, მაგრამ იქ მსგავსი არაფერი ხდება. არც ვიცი, როგორ ავხსნა, ბაზრობისა და მეტროს ნაერთი რომ წარმოიდგინოთ, ზუსტად ისეთი ქალაქია. დადიხარ ქუჩაში და გპარავენ ყველაფერს, მიდიხარ და ყველა ჯიბეში ხელი გაქვს ჩაყოფილი.
- მოგპარეს რამე?
- კი, გამძარცვეს, ტელეფონი მომპარეს, რომელიც მოვიგე გადაცემაში ''გააცინე და მოიგე''. ეგ დიდი არაფერი, თან არ გავყოლივარ, მაგრამ ჩემს მეგობარს პარავდნენ საფულეს, რომელიც ჩანთიდან ამოაცალეს. ჩანთის მოძრაობაზე მიხვდა, თორემ დავრჩებოდით დასვენების გარეშე. ზღვის სანაპიროზე არ ვყოფილვარ, შეიძლება, სანაპირო მაინც მომწონებოდა, სხვა სიტუაცია ყოფილიყო.
- ქალაქის ღირსშესანიშნაობები დაათვალიერე?
- კი. არქიტექტორ ანტონიო გაუდის აშენებული ტაძარი, ''საგრადა ფამილიაც'' ვნახე. დიდი ვერაფერი შთაბეჭდილება მოახდინა. უშველებელი კი არის, დაუმთავრებელია, ჯერ კიდევ შენ-დება. მოქმედი კათოლიკური ტაძარია, უცნაური ფორმის ჯვრები აქვს, მგონი, ამ ტაძარს ქრისტიანობასთან კავშირი საერთოდ არ აქვს. ამ არქიტექტორის სახლი კი მომეწონა.
- რამდენი დღე იყავი ბარსელონაში?
- ოთხი დღე. მერე გადავფრინდით როტერდამში. ოცდათხუთმეტი გრადუსი სიცხიდან ცხრამეტ გრადუსში მოვხვდი. ღამით თოთხმეტი გრადუსი იყო. გავიყინეთ, კიდევ კარგი, ჟაკეტი ვიყიდე ბარსელონაში. როტერდამიდან გადავფრინდით ამსტერდამში, ამსტერდამიდან - რომში, რომიდან - იბიცაზე, სადაც ექვსი დღე ვიყავი ჩემს მეგობრებთან, მარიამ რევიშვილსა და მის მეუღლესთან ერთად. გადარეული ვარ იბიცაზე, სად არ ვყოფილვარ და ასეთი აღფრთოვანებული არაფრით არ ვარ. იქ სული და გული დავტოვე.
- ვერ დარჩი?
- კინაღამ დავრჩი. სიამოვნებით ვიცხოვრებდი ზღვის პირას, ყველანაირი კომფორტის, კარვის გარეშეც კი. ჯერ ხომ ზღვაზე ვგიჟდები, სანაპიროზე, მზეზე, მერე ისეთი ლამაზი ხალხი ვნახე,… სულ მუსიკა, სულ გართობაა დილიდან საღამომდე, კარგი მუსიკა, გემრიელი საჭმელი, ცნობილი ადამიანები. გერმანიის ნაკრების ფეხბურთელი ანდრე შურლე მეჯდა გვერდით. ფეხბურთელები მე დიდად არ მანაღვლებდა, ვინც მაინტერესებდა, ის კი გავიცანი…
- რობერტო კავალის გულისხმობ?
- ჰო.
- და იმარიაჟე, მე კავალის ყოველდღე ვხედავო.
- (იცინის) მაშინ უკვე ყოველდღე ვხედავდი.
- როგორ გაიცანი?
- ჯერ კიდევ საქართველოში მითხრა ეკატერინე ფანგანმა, რობერტო კავალი შენი სიბერეა და ''ინსტაგრამზე'' როგორ არ გყავსო. დავიმატე ''ინსტაგრამზე'' რობერტოც და მისი მეგობარი ქალიც. პირველ დღეს კავალის კლუბში ადგილის დაჯავშნა რომ გვინდოდა, იმეილით ვცადეთ კონტაქტი. არავინ გამოგვეხმაურა. მეორე დღეს კავალის კლუბის გვერდით ღია კლუბში ვისხედით, იახტების გასაჩერებელი სადგურია იქვე. სწორედ ამ იახტებთან იდგნენ რობერტოც და მისი ქალიც. მივესალმეთ. ჩვენთან, კლუბში რატომ არ სხედხართო, მკითხა კავალიმ (იცინის).
- ხუმრობ?
- არა, კაცო, რას ვხუმრობ! იმ გოგომ მიცნო, კავალის ''ნაშამ''. ეს ქართველი დიზაინერიაო, უთხრა კავალის. მართლა გეუბნები, უნამუსო ვიყო, თუ ვიტყუებოდე. მერე ავუხსენი, ვერ დავეკონტაქტეთ თქვენს კლუბს იმეილით-მეთქი. შემდეგ
ვფიქრობდი, თუ გაათავისუფლა ყველა მენეჯერი-მეთქი (იცინის). მეორე დღეს სადილზე დაგვპატიჟა და ფოტოც გადავიღეთ ერთად.
- რა თემებზე ისაუბრეთ?
- ყველაფერზე ცოტა-ცოტა. ადრე ვიღაცას ჰქონდა იდეა, კავალის კლუბი ან კაფე გაეხსნა თბილისში. ამ თემაზეც ვილაპარაკეთ. ისე, მსგავსი კლუბის გახსნა მართლა არ იქნება ურიგო, ჩამოვიდოდა კავალი თავის ''ნაშასთან'' ერთად და კი გაუკეთდებოდა პიარი.
- ხომ არ უთხარი, მეგობარი მეუბნება, კავალი შენი სიბერეაო…?
- არა, რას ამბობ, მაგას თავი ჩემხელა ჰგონია ასაკით. ეგ რომ მეთქვა, გამომაბუნძულებდა იქიდან (იცინის). ბიძიას რომ მეძახიან ბავშვები, თავში ვურახუნებ და ბებერი ხარო, ვინმემ რომ მითხრას...…
- რამდენი წლის ხარ?
- 32-ის.
- რა არის მთავარი შენთვის დასვენებისას?
- გარემო, ზღვა, მზე, მეგობრები. იბიცა, იცი, რატომ მომეწონა? რაღაცნაირი გარემოა, ჰაერშიც კი მხიარულებაა.
- შენ რომ მძინარა ხარ?
- მომიხდა გადაწყობა, დილით ადრე ვდგებოდი, მერე რომ არ დავფუფქულიყავი მზეზე, მაგრამ ერთი ჩემებური გამოძინება მაინც მოვაწყვე. დევიდ გეტას კონცერტზე ვიყავით ხუთშაბათს და ისე მოვილხინეთ, მთელი ღამე გავათენეთ. ისეთი აჟიტირებულები წამოვედით იქიდან, დილის 8 საათზე… საღამოსთვის გეგმები დავაწყვეთ, რომ სანაპიროზე გავსულიყავით და დავიძინეთ. მეორე დღის დილამდე გვეძინა. შაბათს გავიღვიძეთ, პარასკევი ჩავაგდეთ.
- ამასობაში მეგობრებმა ფოტო გაგივრცელეს ''ფეისბუქზე'', იძებნებაო, შენზე წერდნენ…
- (იცინის) ჰო, მაგ ბიჭის ფოტო მიუნჰენის აეროპორტში ყოფილა გამოკრული, მიმამსგავსეს ჩემმა მეგობრებმა და მემუქრებოდნენ, უნდა ჩაგაბაროთ პოლიციასო. ბევრს იხდიდნენ თურმე, 20 ათას დოლარს.
- ზალიკო, როგორი გოგონები ჰყავთ იტალიელებს?
- ძალიან მაგარი, ვგიჟდები, ისე მომწონს. რომ ამბობენ, საქართველოდან მოდელი მილანში მიჰყავთ სამუშაოდო, გაოცებული ვარ. ჩვენთან მოდელები ძალიან გაფუჭდნენ, ეს თაობა განსაკუთრებით. ვის რაში სჭირდება, გეხვეწები რა,… თბილისში რომ მოდელობენ, იტალიელ გოგონებს იმათი სიგრძე მარტო ფეხი აქვთ. არ ვიცი, როგორ ხდება ისე, რომ ქართველ მოდელებს ასაქმებენ აქ. საქართველოში სილამაზის კონკურსებზე ლამაზი გოგონები რომ არ მოდიან, ეგ პონტია ალბათ, იტალიელ გოგონებს მოდელობა არ უნდათ, რაა.
- ბიჭებიც სიმპათიურები არიან?
- ბიჭებიც და გოგონებიც სპორტულები, რუჯიანები, ძალიან თავისუფლები, ლამაზები და უბრალოები არიან. მომწონს იტალიელი ხალხი.
- იტალიურ სამზარეულოზე რას იტყვი? გამხდარი ჩანხარ.…
- თბილისში ვიდიეტე, სანამ წამოვიდოდი. აქ კი ვჭამ და ვჭამ (იცინის). დედამიწაზე ყველაზე მაგარი სამზარეულო აქვთ იტალიელებს. ვცდილობ, პიცა არ ვჭამო, ბევრი ვიცურაო და ფეხით ვისეირნო. აქ ყველა საჭმელთან წითელ ღვინოს მასმევენ, სულ მთვრალი დავდივარ (იცინის).
- როდის ბრუნდები თბილისში?
- ორ კვირაში. ჯერ ტური არ დამთავრებულა. ვაპირებ ფლორენციის, სან რემოს და კიდევ ერთი ადგილის მონახულებას, რომელსაც ჯერ არ გავამხელ. თვალი არ მეცეს (იცინის).
ნინო მჭედლიშვილი
ჟურნალი ''რეიტინგი''
- ზალიკო, ახლა სად ხარ?
- ახლა ვარ სამხრეთ იტალიაში მეგობართან. ზღვის პირას ვისვენებ.
- მანამდე ბრაზილიაშიც ყოფილხარ.…
- მოგზაურობა დავიწყე ივლისის ათში. მე და ჩემი ბიზნესმენი მეგობარი მეუღლითა და ბავშვით ჩავედით ვარშავაში, სადაც ფხიზლად გავატარეთ დღე, გამოვიძინეთ და გადავფრინდით ბარსელონაში. ოცნებად მქონდა ბარსელონის ნახვა, აქამდე არ მქონდა ნანახი და თურმე ვცდებოდი. ყველაზე ბანძი და ''დიშოვი'' ქალაქი აღმოჩნდა, რაც ამ დრომდე მინახავს. ცხოვრებაში აღარ მომინდება ბასელონაში წასვლა.
- რატომ?
- მეტისმეტად ტურისტული ქალაქია. ვერ გაივლი, ქუჩებში ხალხი რიგ-რიგობით დადის. რომი და პარიზიც ხომ ტურისტული ქალაქებია, მაგრამ იქ მსგავსი არაფერი ხდება. არც ვიცი, როგორ ავხსნა, ბაზრობისა და მეტროს ნაერთი რომ წარმოიდგინოთ, ზუსტად ისეთი ქალაქია. დადიხარ ქუჩაში და გპარავენ ყველაფერს, მიდიხარ და ყველა ჯიბეში ხელი გაქვს ჩაყოფილი.
- მოგპარეს რამე?
- კი, გამძარცვეს, ტელეფონი მომპარეს, რომელიც მოვიგე გადაცემაში ''გააცინე და მოიგე''. ეგ დიდი არაფერი, თან არ გავყოლივარ, მაგრამ ჩემს მეგობარს პარავდნენ საფულეს, რომელიც ჩანთიდან ამოაცალეს. ჩანთის მოძრაობაზე მიხვდა, თორემ დავრჩებოდით დასვენების გარეშე. ზღვის სანაპიროზე არ ვყოფილვარ, შეიძლება, სანაპირო მაინც მომწონებოდა, სხვა სიტუაცია ყოფილიყო.
- ქალაქის ღირსშესანიშნაობები დაათვალიერე?
- კი. არქიტექტორ ანტონიო გაუდის აშენებული ტაძარი, ''საგრადა ფამილიაც'' ვნახე. დიდი ვერაფერი შთაბეჭდილება მოახდინა. უშველებელი კი არის, დაუმთავრებელია, ჯერ კიდევ შენ-დება. მოქმედი კათოლიკური ტაძარია, უცნაური ფორმის ჯვრები აქვს, მგონი, ამ ტაძარს ქრისტიანობასთან კავშირი საერთოდ არ აქვს. ამ არქიტექტორის სახლი კი მომეწონა.
- რამდენი დღე იყავი ბარსელონაში?
- ოთხი დღე. მერე გადავფრინდით როტერდამში. ოცდათხუთმეტი გრადუსი სიცხიდან ცხრამეტ გრადუსში მოვხვდი. ღამით თოთხმეტი გრადუსი იყო. გავიყინეთ, კიდევ კარგი, ჟაკეტი ვიყიდე ბარსელონაში. როტერდამიდან გადავფრინდით ამსტერდამში, ამსტერდამიდან - რომში, რომიდან - იბიცაზე, სადაც ექვსი დღე ვიყავი ჩემს მეგობრებთან, მარიამ რევიშვილსა და მის მეუღლესთან ერთად. გადარეული ვარ იბიცაზე, სად არ ვყოფილვარ და ასეთი აღფრთოვანებული არაფრით არ ვარ. იქ სული და გული დავტოვე.
- ვერ დარჩი?
- კინაღამ დავრჩი. სიამოვნებით ვიცხოვრებდი ზღვის პირას, ყველანაირი კომფორტის, კარვის გარეშეც კი. ჯერ ხომ ზღვაზე ვგიჟდები, სანაპიროზე, მზეზე, მერე ისეთი ლამაზი ხალხი ვნახე,… სულ მუსიკა, სულ გართობაა დილიდან საღამომდე, კარგი მუსიკა, გემრიელი საჭმელი, ცნობილი ადამიანები. გერმანიის ნაკრების ფეხბურთელი ანდრე შურლე მეჯდა გვერდით. ფეხბურთელები მე დიდად არ მანაღვლებდა, ვინც მაინტერესებდა, ის კი გავიცანი…
- რობერტო კავალის გულისხმობ?
- ჰო.
- და იმარიაჟე, მე კავალის ყოველდღე ვხედავო.
- (იცინის) მაშინ უკვე ყოველდღე ვხედავდი.
- როგორ გაიცანი?
- ჯერ კიდევ საქართველოში მითხრა ეკატერინე ფანგანმა, რობერტო კავალი შენი სიბერეა და ''ინსტაგრამზე'' როგორ არ გყავსო. დავიმატე ''ინსტაგრამზე'' რობერტოც და მისი მეგობარი ქალიც. პირველ დღეს კავალის კლუბში ადგილის დაჯავშნა რომ გვინდოდა, იმეილით ვცადეთ კონტაქტი. არავინ გამოგვეხმაურა. მეორე დღეს კავალის კლუბის გვერდით ღია კლუბში ვისხედით, იახტების გასაჩერებელი სადგურია იქვე. სწორედ ამ იახტებთან იდგნენ რობერტოც და მისი ქალიც. მივესალმეთ. ჩვენთან, კლუბში რატომ არ სხედხართო, მკითხა კავალიმ (იცინის).
- ხუმრობ?
- არა, კაცო, რას ვხუმრობ! იმ გოგომ მიცნო, კავალის ''ნაშამ''. ეს ქართველი დიზაინერიაო, უთხრა კავალის. მართლა გეუბნები, უნამუსო ვიყო, თუ ვიტყუებოდე. მერე ავუხსენი, ვერ დავეკონტაქტეთ თქვენს კლუბს იმეილით-მეთქი. შემდეგ
ვფიქრობდი, თუ გაათავისუფლა ყველა მენეჯერი-მეთქი (იცინის). მეორე დღეს სადილზე დაგვპატიჟა და ფოტოც გადავიღეთ ერთად.
- რა თემებზე ისაუბრეთ?
- ყველაფერზე ცოტა-ცოტა. ადრე ვიღაცას ჰქონდა იდეა, კავალის კლუბი ან კაფე გაეხსნა თბილისში. ამ თემაზეც ვილაპარაკეთ. ისე, მსგავსი კლუბის გახსნა მართლა არ იქნება ურიგო, ჩამოვიდოდა კავალი თავის ''ნაშასთან'' ერთად და კი გაუკეთდებოდა პიარი.
- ხომ არ უთხარი, მეგობარი მეუბნება, კავალი შენი სიბერეაო…?
- არა, რას ამბობ, მაგას თავი ჩემხელა ჰგონია ასაკით. ეგ რომ მეთქვა, გამომაბუნძულებდა იქიდან (იცინის). ბიძიას რომ მეძახიან ბავშვები, თავში ვურახუნებ და ბებერი ხარო, ვინმემ რომ მითხრას...…
- რამდენი წლის ხარ?
- 32-ის.
- რა არის მთავარი შენთვის დასვენებისას?
- გარემო, ზღვა, მზე, მეგობრები. იბიცა, იცი, რატომ მომეწონა? რაღაცნაირი გარემოა, ჰაერშიც კი მხიარულებაა.
- შენ რომ მძინარა ხარ?
- მომიხდა გადაწყობა, დილით ადრე ვდგებოდი, მერე რომ არ დავფუფქულიყავი მზეზე, მაგრამ ერთი ჩემებური გამოძინება მაინც მოვაწყვე. დევიდ გეტას კონცერტზე ვიყავით ხუთშაბათს და ისე მოვილხინეთ, მთელი ღამე გავათენეთ. ისეთი აჟიტირებულები წამოვედით იქიდან, დილის 8 საათზე… საღამოსთვის გეგმები დავაწყვეთ, რომ სანაპიროზე გავსულიყავით და დავიძინეთ. მეორე დღის დილამდე გვეძინა. შაბათს გავიღვიძეთ, პარასკევი ჩავაგდეთ.
- ამასობაში მეგობრებმა ფოტო გაგივრცელეს ''ფეისბუქზე'', იძებნებაო, შენზე წერდნენ…
- (იცინის) ჰო, მაგ ბიჭის ფოტო მიუნჰენის აეროპორტში ყოფილა გამოკრული, მიმამსგავსეს ჩემმა მეგობრებმა და მემუქრებოდნენ, უნდა ჩაგაბაროთ პოლიციასო. ბევრს იხდიდნენ თურმე, 20 ათას დოლარს.
- ზალიკო, როგორი გოგონები ჰყავთ იტალიელებს?
- ძალიან მაგარი, ვგიჟდები, ისე მომწონს. რომ ამბობენ, საქართველოდან მოდელი მილანში მიჰყავთ სამუშაოდო, გაოცებული ვარ. ჩვენთან მოდელები ძალიან გაფუჭდნენ, ეს თაობა განსაკუთრებით. ვის რაში სჭირდება, გეხვეწები რა,… თბილისში რომ მოდელობენ, იტალიელ გოგონებს იმათი სიგრძე მარტო ფეხი აქვთ. არ ვიცი, როგორ ხდება ისე, რომ ქართველ მოდელებს ასაქმებენ აქ. საქართველოში სილამაზის კონკურსებზე ლამაზი გოგონები რომ არ მოდიან, ეგ პონტია ალბათ, იტალიელ გოგონებს მოდელობა არ უნდათ, რაა.
- ბიჭებიც სიმპათიურები არიან?
- ბიჭებიც და გოგონებიც სპორტულები, რუჯიანები, ძალიან თავისუფლები, ლამაზები და უბრალოები არიან. მომწონს იტალიელი ხალხი.
- იტალიურ სამზარეულოზე რას იტყვი? გამხდარი ჩანხარ.…
- თბილისში ვიდიეტე, სანამ წამოვიდოდი. აქ კი ვჭამ და ვჭამ (იცინის). დედამიწაზე ყველაზე მაგარი სამზარეულო აქვთ იტალიელებს. ვცდილობ, პიცა არ ვჭამო, ბევრი ვიცურაო და ფეხით ვისეირნო. აქ ყველა საჭმელთან წითელ ღვინოს მასმევენ, სულ მთვრალი დავდივარ (იცინის).
- როდის ბრუნდები თბილისში?
- ორ კვირაში. ჯერ ტური არ დამთავრებულა. ვაპირებ ფლორენციის, სან რემოს და კიდევ ერთი ადგილის მონახულებას, რომელსაც ჯერ არ გავამხელ. თვალი არ მეცეს (იცინის).
ნინო მჭედლიშვილი
ჟურნალი ''რეიტინგი''
