რაზე თქვა უარი ლევან კობიაშვილის ცოლმა თამუნა წულეისკირმა ქმრის გამო

საქართველოს ფეხბურთის ნაკრების ყოფილი წევრი, ლევან კობიაშვილი, რომელიც წლებია გერმანიაში თამაშობს, სამშობლოში მონატრებული ახლობლებისა და ოჯახის წევრების მოსანახულებლად ცოლ–შვილთან ერთად ჩამოვიდა. ლევანმა წელს საფეხბურთო კარიერა დაასრულა, მაგრამ თავის მომავალს მაინც ამ სფეროში ხედავს. გერმანიაში საფეხბურთო მენეჯმენტს ეუფლება და სურს, თავისი გამოცილება საქართველოს ფეხბურთის განვითარებას მოახმაროს.
ლევანი 20 წლისაც არ იყო, როცა საქართველოს დატოვება და გერმანიაში წასვლა მოუწია. სამშობლოში ხშირად ვერ ჩამოდიოდა. უცხო გარემოსთან შეგუება მეორე ნახევარმა, თამუნა წულეისკირმა გაუადვილა. მან საყვარელი მამაკაცის გამო ყველაფერი მიატოვა და თავისი ცხოვრება ქმრის რიტმს აუწყო. მათ ორი შვილი ჰყავთ – 16 წლის ნიკოლოზი და 7 წლის სალომე.
"სარკე" ფეხუბრთელის ოჯახს წყნეთში, აგარაკზე ეწვია. საუბარი ლევანისა და თამუნას პირველი შეხვედრის გახსენებით დავიწყეთ.
თამუნა: მაშინ უცხო ენების ინსტიტუტში ვსწავლობდი. ლევანი ჩემი ახლო მეგობრის ნათესავია და, როცა მასთან მიდიოდა, იქ მხედავდა. ერთ დღეს თამაშში წავაგე – ყვავილის ქოთანზე 20 წუთი ქანდაკებასავით უნდა ვმდგარიყავი. ზუსტად იმ დროს ჩემ წინ ლევანმა მანქანა გააჩერა და სანამ იქ ვიდექი, მიყურებდა. ეს იყო ჩვენი გაცნობა. შემდეგ დავმეგობრდით, გრძნობა კი ნელ–ნელა შემოგვეპარა. გაცნობიდან ერთ წელიწადში დავქორწინდით.
– მაშინ ლევანი უცხოეთში სერიოზულ კარიერას იკეთებდა, ასეთ დროს კი დაოჯახებაზე ნაკლებად ფიქრობენ. თქვენ როგორ მიიღეთ ეს გადაწყვეტილება?
თამუნა: დაქორწინებას მართლაც არ ვაპირებდით, სხვანაირი გეგმები გვქონდა. ლევანი გერმანიაში წავიდა, მე კი სასწავლებლად ამერიკაში მივდიოდი, მაგრამ ცალ–ცალკე ყოფნა ორივეს ისე გაგვიჭირდა, ლევანმა გერმანიაში წასვლიდან სამ თვეში მწვრთნელს სთხოვა, რომ საქართველოში ორი დღით გამოეშვა. დამირეკა, ჩამოვდივარ, ხელი მოვაწეროთ და წავიდეთო. მითხრა, ან მე წამოვალ ამერიკაში, ან შენ წამოდი გერმანიაშიო. რა თქმა უნდა, ჯობდა, რომ მე წავსულიყავი გერმანიაში.
– ლევან, ასე ძალიან რითი მოგხიბლათ თამუნამ, რომ მზად იყავით, გერმანიაში თამაშზეც კი უარი გეთქვათ?
ლევანი: იმით, რაც მჭირდებოდა, რაც მაკმაყოფილებდა, რაც ბედნიერს მხდიდა, ღიმილს მგვრიდა... ეს იყო ყველაფერი ის, რის იქითაც ჩემთვის აღარაფერი არსებობდა.
თამუნა: მე ძალიან ემოციური ვარ, ლევანი კი გაწონასწორებული, ყოველთვის მშვიდია, რაც მასში ძალიან მიყვარს. მე გადაწყვეტილებას სწრაფად ვიღებ, მერე კი შეიძლება ვიფიქრო, რომ არ უნდა გამეკეთებინა ან არ უნდა მეთქვა. ლევანი ასჯერ დაფიქრდება და ერთხელ გაჭრის, ეს მიდგომა კი ყოველთვის ამართლებს. მისი ასეთი ხასიათი ძალიან მეხმარება. ყოველთვის კლდე მიდგას უკან, რომელიც ზურგს მიმაგრებს.
მას კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი თვისება აქვს – ტყუილს ვერ იტანს. ელემენტარულ ტყუილსაც კი არ იტყვის, თუნდაც იმის გამო, რომ რაღაც სიტუაციას თავი აარიდოს.
– თამუნა, როგორც ირკვევა, სიყვარულმა გეგმები აგირიათ. არ გაგიჭირდათ საკუთარ მიზანზე უარის თქმა?
თამუნა: გამიჭირდა. როცა გერმანიაში წავედი, მივხვდი, რომ ბევრ რაღაცაზე ვამბობდი უარს. ბევრჯერ კითხვაც დამისვამს, რომ იქნებ ჯობდა, ორივეს დაგვეცადა, ჩემი საქმეებისთვის მიმეხედა. გერმანია ის ქვეყანა იყო, სადაც ცხოვრება საერთოდ ვერ წარმომედგინა, ენაც არ ვიცოდი. პირველი ორი წელი, როცა მარტო მე, ლევანი და ალექსანდრე იაშვილი (ლევანის თანაგუნდელი ქართველი ფეხბურთელი. ავტ.) ვიყავით, ძალიან გვიჭირდა. მაშინ ჯერ კიდევ ბარათების საშუალებით ვეკონტაქტებოდით ერთმანეთს და ყოველდღე დედის, დის, ოჯახის წევრების წერილს ველოდებოდი.
ლევანი: ეს ჩემთვისაც ახალი იყო – ქვეყანა, გარემო... ალექსანდრეც იქ იყო და ერთად გაგვქონდა თავი.
თამუნა: ჯანმრთელობის პრობლემაც შემექმნა და უცხო ქვეყანაში არც ვიცოდით, სად მივსულიყავით.
ლევანი: როცა შენს სახლში ხარ, ვიღაცას დაურეკავ, დაგეხმარება. იქ ვის დაურეკავ? შენ თვითონ აგვარებ ყველაფერს, შენ თვითონ ეჭიდები პრობლემებს. მაშინ 19–20 წლის ვიყავი, შეიძლება ეს პატარა ასაკი არ არის, მაგრამ არც იმხელაა, რომ ყველაფერი იოლად მოაგვარო.
– საბოლოოდ გერმანიამ თქვენი იმედები გაამართლა, არასოდეს გინანიათ, რომ იქ წახვედით და არა – სხვა რომელიმე ქვეყანაში?
ლევანი: დღევანდელი გადმოსახედიდან არაფერს ვნანობ. ზუსტად იმ ქვეყანაში აღმოვჩნდი, სადაც საჭირო იყო. მთელი ჩემი კარიერა გერმანიაში განვითარდა და პიროვნულადაც სხვანაირად ჩამოვყალიბდი, გავიზარდე. ადამიანებთან ურთიერთობამ, პატივისცემამ, დისციპლინამ სულ სხვანაირი გამხდა, რაც, საბოლოო ჯამში, დამეხმარა, ისეთი ვყოფილიყავი, როგორიც დღეს ვარ.
თამუნა: თავიდანვე შეიძლებოდა, იქ თავი კარგად გვეგრძნო, მაგრამ შეცდომა დავუშვით. ლევანს სულ ესპანეთისკენ მიუწევდა გული, მე გერმანული ენა არ ვიცოდი, ამიტომ სულ ჩემოდნებზე ვისხედით, გვეგონა, რომ იქიდან მალე წავიდოდით. ეს კი დამკვიდრებაში ხელს გვიშლიდა. ენის სწავლაც უცებ არ დავიწყე, მეგონა, 6 თვეში სხვაგან წავიდოდით.
ერთი წელი რომ გავიდა, მივხვდი, რომ იმ ქვეყნის მიმართ უნდა გავხსნილიყავი, სხვა შანსი არ იყო, თან ორსულადაც ვიყავი. როგორც კი მოვინდომე, ენა ვისწავლე, სახლისთვის საჭირო ნივთების გარდა სხვა რაღაცეების შეძენაც დავიწყე. სწორედ იმ დღიდან გაადვილდა ყველაფერი.
ლევანი: შემდეგ სხვა ქართველი ფეხბურთელებიც შემოგვემატნენ და ბოლოს დიდი არმია გავხდით. ყველა ცოლებით, შვილებით ვიყავით... საქართველოში ოჯახის წევრებთან ტელეფონით საუბარიც გვეხმარებოდა.
თამუნა: თავიდან არც ვიცოდით, ტელეფონით ლაპარაკი რა ღირდა. თვის ბოლოს ხელფასზე ორჯერ მაღალი ტელეფონის გადასახადი მოგვივიდა.
ლევანი: ბოლოს გუნდში დაგვიბარეს და გვითხრეს, ამდენს რას ლაპარაკობთო. როცა ვარჯიშზე მივდიოდი, თამუნა სახლში მარტო რჩებოდა და რა უნდა ექნა, ოჯახის წევრებს ელაპარაკებოდა.
– როგორ ფიქრობთ, ოჯახისგან შორს, უცხოეთში ცალკე ცხოვრება ცოლ–ქმარს დაგეხმარათ დაახლოებასა და ურთიერთობის აწყობაში თუ მაინც გერჩივნათ, დიდ ოჯახთან ერთად გეცხოვრათ?

თამუნა: როცა წყვილი ცალკე ცხოვრობს, სხვანაირი ურთიერთობა ყალიბდება. მიუხედავად იმისა, რომ დედას, მამას და ა.შ. შენთვის საუკეთესო უნდათ, მაინც ჯობს, წყვილმა ცალკე იცხოვროს. როცა ირგვლივ არავინაა და ვერც მეგობართან გაიქცევი მოსაყოლად, ძალაუნებურად შენს პარტნიორთან აგვარებ პრობლემას, ეს კი სულ სხვანაირად გაკავშირებს მასთან. როცა რაღაც მიჭირს, სულ ლევანის იმედი მაქვს. მიჩვეული ვართ, რომ ყოველთვის ყველაფერი ერთმანეთს გავუზიაროთ.
– თამუნა, სპორტსმენის ცოლობა ძალიან რთულია, მის რეჟიმს უნდა აუწყო ფეხი, მისი დამარცხებაც და გამარჯვებაც უნდა გაიზიარო. თქვენ ეს მალევე შეძელით თუ დრო დაგჭირდათ?
თამუნა: ფეხბურთელების ცოლებისგან მსმენია, რომ მათ ქმრებს სახლში ცუდი განწყობა მიაქვთ. ლევანისგან მსგავსი რამ არ მახსოვს. ყოველთვის ცდილობს, სხვას კომფორტი შეუქმნას, მისგან უხასიათობა არ მიგრძვნია. რაც უნდა მნიშვნელოვანი თამაში წაეგო, სახლში ცუდი განწყობა არასოდეს შემოჰქონდა, არ მახსოვს, ჩემთვის ან ბავშვებისთვის ცუდად ეპასუხოს.
ვაი–ვიში არც მე მიყვარს. როცა პრობლემაა, მაშინვე გამოსავალზე ფიქრს ვიწყებ, თუმცა ლევანს ჩემი გამხნევება დიდად არც დასჭირვებია.
– ლევან, როგორ მოახერხეთ, წარმატებული საფეხბურთო კარიერაც აგეწყოთ და ოჯახის სიმტკიცეც არ დაგერღვიათ?
ლევანი: რასაკვირველია, როცა ახალგაზრდა ასაკში ქმნი ოჯახს, რაღაც პრობლემების წინაშე დგები. პასუხისმგებლობა გემატება და ისე აღარ არის, რომ როცა გინდა, გაიღვიძო, ვარჯიშზე წახვიდე და ა.შ. ოჯახი დამატებით ბევრ დროს მოითხოვს. ვარჯიშიდან მოსულს დასვენება გინდა, არადა ამ დროს ბავშვი ტირის, ცოლს კი ვერ მიატოვებ. რამდენად გაუძლებ ამას, ეს პიროვნებაზეა დამოკიდებული, ანუ მზად ხარ თუ არა ოჯახისთვის და იმისთვის, რომ პარალელურად შენს საქმეზეც მოახდინო კონცენტრირება.
ღამის 2–3 საათზე ბავშვით ხელში საავადმყოფოში აღმოვჩენილვართ, დილით კი თამაში მქონია...

– როგორი იყო ის ემოცია, როცა პირველად გახდით მამა?
ლევანი: ნიკუშა რომ დაიბადა, ასაკით პატარა ვიყავი და მაშინ ყველაფერს სხვანაირად აღვიქვამდი. მეორე შვილი, სალომე კი 7 წლისაა და მისი დაბადებით გამოწვეული ემოცია განსხვავებული იყო.
– თამუნა, როგორ იმოქმედა ლევანზე მამობამ, ხასიათში ცვლილებები შეეტყო?
თამუნა: არა. ლევანი თავიდანვე დამოუკიდებელი იყო. 14 თუ 15 წლიდან სხვა ქალაქში თამაშობდა. ყოველთვის ძალიან ძლიერი პიროვნება მედგა გვერდში, სულ ზრუნავდა, რომ ჩემთვის საქმეები გაემარტივებინა. მხოლოდ ერთმა რომ დათმოს ყველაფერი და მეორემ არაფერი გააკეთოს, ასეთი ურთიერთობა დაინგრევა. ჩვენ კი ერთიმეორის გვერდით ვიყავით.
როცა ჩვილი ტირის და მთელი ღამე ყურადღება სჭირდება, ბევრი ფეხბურთელი საცხოვრებლად ცალკე გადადის. წარმოიდგინეთ, ეს ცოლისთვის როგორი რთული იქნება. ალბათ ამ დროს ისეთი შეგრძნება აქვთ, რომ ბავშვთან ერთად მიატოვეს. ჩვენ მსგავსი პრობლემები არ გვქონია. ლევანი სულ ჩემ გვერდით იყო. ბავშვი რომ გაჩნდა, პირველი 6 თვე დედაჩემი გვეხმარებოდა.
– თამუნა, ქმრის გამო უმაღლესი განათლების მიღებაზე უარი თქვით?
თამუნა: არა, საქართველოში დაუსწრებელზე ვსწავლობდი და გამოცდების ჩასაბარებლად ჩამოვდიოდი. მერე ერთი წელი ფრაიბურგში ვსწავლობდი, დიპლომი კი საქართველოში ავიღე.
– ქმრის თამაშებს ყოველთვის ესწრებოდით?
თამუნა: ლევანის ყველა თამაშს ვესწრებოდი და ვგულშემატკივრობდი. ლევანი ხშირად დამცინოდა, სტადიონზე ყავის დასალევად მოდიხარო, რადგან ფეხბურთელების ცოლებთან ვმეგობრობ. სანამ ლევანს შევხვდებოდი, ფეხბურთის დიდი გულშემატკივარი არ ვიყავი. ჩემთვის ფეხბურთი ახლაც ჩემი ქმრის სამსახურია და ამიტომაა მნიშვნელოვანი. პირველ რიგში, იმაზე ვფიქრობდი, რომ ლევანი მოედნიდან ტრავმების გარეშე გამოსულიყო. ამას გარდა, ყოველთვის ვცდილობდი, თამაშის შემდეგ დიდი გარჩევები არ გვქონოდა, მიუხედავად იმისა, მოედნიდან გამარჯვებული დაბრუნდებოდა თუ დამარცხებული.
– ლევან, თქვენთვის რას ნიშნავდა თამუნას სტადიონზე ყოფნა?
ლევანი: ვიცოდი, რომ სტადიონზე ყოფნით თვითონაც ბედნიერი იყო და გოგონებთან მშვენივრად ერთობოდა.
თამუნა: ლევანს სულ ვეუბნებოდი, როცა წაიქცევი, მაშინვე წამოხტი, თორემ ის წუთები საშინელ ფასად მიჯდება–მეთქი.
ლევანი: მეუბნებოდა, ან ხელით მაჩვენე, ან რამით მანიშნე, რომ კარგად ხარო. და კიდევ ერთი – გოლს რომ გავიტანდი, თამუნა მაშინვე მეკითხებოდა, ბეჭედს თუ აკოცეო.
თამუნა: ეს ჩემი მოთხოვნა არ იყო, შენ თვითონ დაიწყე.
ლევანი: კი, მე დავიწყე. ადრე დაშვებული იყო, მოედანზე ბეჭდით გეთამაშა. რამდენიმე წლის წინ, უსაფრთხოების მიზნით, წესი შეცვალეს. როცა მოედანზე გადიხარ, საერთოდ არაფერი უნდა გეკეთოს.
თამუნა: სანამ მოედანზე ბეჭედი ეკეთა და ახალი დაქორწინებულები ვიყავით, ყოველთვის თავისი ინიციატივით კოცნიდა. როცა ბეჭედი აღარ ეკეთა, ვამოწმებდი, იმ ადგილას ხელზე კოცნა ხომ არ დაავიწყდა–მეთქი.
– თამუნა, ლევანმა ახლახან საფეხბურთო კარიერა დაასრულა. ეს რა ემოცია იყო მისთვის, როგორ გადაიტანა საყვარელ საქმესთან დამშვიდობება?
თამუნა: ლევანი ამისთვის ნელ–ნელა ემზადებოდა. თუ შენი ინტერესის სფერო მხოლოდ ფეხბურთია, რა თქმა უნდა, კარიერის დასრულება ძალიან გაგიჭირდება. ლევანს კი ინტერესის ბევრი სფერო აქვს. ერთი წლის წინ სწავლა დაიწყო. 6 თვიანი პაუზა როცა ჰქონდა, გემის მართვის მოწმობა აიღო. თუმცა მისთვის ფეხბურთი იმდენად საინტერესოა, ვერც წარმოუდგენია, სხვა სფეროში მუდმივად დაკავდეს.
მე ერთდროულად ბევრ რამეს ვეჭიდები, მიზნისკენ ნაბიჯ–ნაბიჯ არასდროს მივდივარ, მგონია, რომ ყველაფერი ერთად შემიძლია, მაგრამ საბოლოოდ რაღაც ეტაპზე ვხვდები, რომ ასეთი მიდგომა სწორი არ არის. ლევანი კი ფრთხილია.
– ლევან, გემის მართვა რატომ ისწავლეთ, ზღვაში გასვლას აპირებთ?
ლევანი: სულ მინდოდა, გემის მართვა მესწავლა და ვისწავლე კიდეც. სხვადასხვა ინტერესები თავისით მოდის.
თამუნა: ლევანისთვის სპორტის ნებისმიერი სახეობა გართობის საშუალებაა.
– და მაინც, რთულია ლევან კობიაშვილის ცოლობა?
თამუნა: ყველა წარმატებული ადამიანის ცოლობა რთულია.
ლევანი: მე ასე არ ვთვლი. სად გადის ზღვარი შეძლებულ, წარმატებულ და ნაკლებად წარმატებულ ადამიანებს შორის?
თამუნა: დატვირთული რომ ხარ, მე იმას ვგულისხმობ.
ლევანი: ჩვეულებრივი ადამიანის ცოლობა ადვილია? ვთვლი, რომ ერთიც და მეორეც რაღაც ჩარჩოში ჯდება.
თამუნა: ასეც არ არის. ლევანს ნაკრების თამაში რომ ჰქონდა, წინა დღეს მე ბავშვის დაბადებას ველოდი, ის კი უნდა წასულიყო.
ლევანი: ეგრე თუ ვიმსჯელებთ, ჯარისკაცის ცოლობაც ძნელია, შეიძლება ომში წაიყვანონ. ანუ ვისი ცოლი ხარ, ამას მნიშვნელობა არ აქვს, ცხოვრებაში ადვილი არაფერია. ბევრჯერ მითქვამს და კიდევ გავიმეორებ, იმის გამო, რომ ჩემთან ყოფილიყო, თამუნამ ბევრ რამეზე თქვა უარი, არადა სხვა მიზნები, სხვა ხედვა ჰქონდა...
თამუნა ახლა ბერლინში, საქართველოს საელჩოში მუშაობს. ამას წინათ, როცა ვარჯიშები არ მქონდა, სახლში ვიყავი, თამუნა კი სამსახურში იყო, დილით მიდიოდა, საღამოს ბრუნდებოდა. ვხუმრობდი, აქამდე შენ მელოდებოდი, ახლა მე გელოდები–მეთქი.
– თამუნა, საოჯახო საქმეებში რამდენადაა ლევანი ჩართული, გეხმარებათ?
თამუნა: სადილების გაკეთებაში არ მომხმარებია, მაგრამ არ მახსოვს, როცა მე რაღაცას ვაკეთებდი, ლევანი წამოწოლილი ყოფილიყო. ყოველთვის ყველაფერს ერთად ვაკეთებთ, მე თუ საჭმელს ვმზადებ, ლევანს ბავშვი სასეირნოდ მიჰყავს.
– საქართველოში რამდენი ხანი დარჩებით?
ლევანი: ბავშვებს 21 აგვისტოს სწავლა ეწყებათ, ამიტომ გერმანიაში ერთი კვირით ადრე დავბრუნდებით.
– საქართველოში სამუდამოდ დაბრუნებაზე არ ფიქრობთ?
თამუნა: უკვე იქაც სახლში ვართ... ჩემი გადაწყვეტილებით, ლევანის კარიერა ჩემს კარიერაზე წინ დავაყენე, ამიტომ სადაც ლევანი იქნება, მეც იქ ვიქნები. საქართველო იქნება თუ გერმანია, ორივეგან კარგად ვგრძნობ თავს, მთავარია, ლევანის გვერდით ვიყო.
– ლევან, ახლახან 37 წლის გახდით. როგორ აღნიშნეთ ეს დღე?
ლევანი: რამდენიმე წლის შემდეგ ჩემს დაბადების დღეს საქართველოში, საკუთარ სახლში, ოჯახის წევრებთან და მეგობრებთან ერთად პირველად შევხვდი. ხშირ შემთხვევაში ისე ხდებოდა, რომ ამ დღეს სულ მოედანზე ვიყავი, ან ვარჯიში მქონდა, ან შეკრება იყო... თმას რომ თხლად შევიკრიჭავ, მგონია, 27–28 წლის ვარ. ალბათ, როგორც ყველა ადამიანს, მეც მგონია, რომ ახალგაზრდა ვარ.
– თქვენი მეგობარი კახი კალაძე თუ ნახეთ ან დაბადების დღეზე თუ გესტუმრათ?
ლევანი: კახი ვნახე, მაგრამ, სამწუხაროდ, ჩემს დაბადების დღეზე თბილისში არ იმყოფებოდა, საარჩევნო პროცესის გამო ბათუმში იყო...
– დაბოლოს, ლევან, რა გეგმები გაქვთ, როგორ გააგრძელებთ ცხოვრებას სტადიონის მიღმა?
ლევანი: დიდი სურვილი მაქვს, ჩემს ქვეყანაში ჩამოვიდე და წლების განმავლობაში რა ცოდნა და გამოცდილებაც დავაგროვე, საქართველოს გავუზიარო. ნამდვილად არ მინდა, ეს ისევ გერმანიას გამოადგეს. თუ შემოთავაზება, სურვილი იქნება და საერთოდ თუ ისეთი ფონი შეიქმნება, რომ ამ ყველაფერს აზრი ექნება, საქართველოში სიამოვნებით დავბრუნდები.
არ მინდა, რომელიღაც ოფისში კაბინეტში ვიჯდე, საქმის კეთება მინდა, რაც ქართულ ფეხბურთზეც კარგად აისახება. ჯერჯერობით კი ისევ გერმანიაში ვბრუნდები, სპორტულ მენეჯმენტს ვსწავლობ, იანვარში ბოლო გამოცდა მაქვს. ამას გარდა, გუნდშიც ვიმუშავებ მენეჯმენტის კუთხით და გამოცდილებასაც დავაგროვებ.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე