ქეთი ორჯონიკიძე: "რეალურ ცხოვრებაში არც ისეთი გიჟი ვარ, როგორიც სცენაზე"

მომღერალ ქეთი ორჯონიკიძის სიმღერები და კლიპები არც ტელევიზიაში ტრიალებს ხშირად და არც რადიოარხებზე. ძირითადად ინგლისურენოვან სიმღერებს მღერის და სწორედ ეს მიაჩნია იმის მიზეზად, რომ მის შემოქმედებაში ჰიტები არ არის. იმისთვის, რომ სცენაზე იდგეს და თავის მსმენელს თავი შეახსენოს, სხვადასხვა კონკურსებს იყენებს. ბოლოს პროექტში "ერთი ერთში" მონაწილეობდა. მართალია, მეოთხე ადგილზე გავიდა, მაგრამ მაინც კმაყოფილია, რადგან, როგორც თავად ამბობს, ფასდაუდებელი გამოცდილება მიიღო.
რაც შეეხება პირადს, მომღერლის ცხოვრებაში რამდენჯერმე იყო სიყვარული, ახლა კი ჯერჯერობით მხოლოდ სიმპათიებია ერთი პიროვნების მიმართ. 24 წლის ასაკში ქეთი სულ უფრო ხშირად ფიქრობს დედობაზე, ოჯახის შექმნაზე, მაგრამ ამ ეტაპზე მხოლოდ ფლირტით შემოიფარგლება.
– ქეთი, პირველად საჯაროდ სატელევიზიო მუსიკალურ კონკურს "ვარსკვლავების აკადემიაში" გამოჩნდით, მერე იყო პროექტი "ბრავო", ბოლოს კი – "ერთი ერთში". მოგწონთ საკონკურსო ცხოვრება, კონკურენცია, გამარჯვებისთვის ბრძოლა?
– კონკურსში იმისთვის არ ვმონაწილეობ, რომ მაინცდამაინც ვიღაც დავამარცხო, უბრალოდ, როცა რაღაც საინტერესო და კარგი კეთდება, მსიამოვნებს მასში მონაწილეობა. მთავარია, ყველა ჩემი გამოსვლა კარგი იყოს და იქ ვინ რას გადაწყვეტს, რა როგორ დალაგდება, ეს ჩვეულებრივი ლატარიაა. ყოველთვის ვცდილობ, დაკისრებულ მოვალეობას თავი კარგად გავართვა. გამოცდილება, რომელსაც ამ კონკურსებში მონაწილეობის დროს იძენ, ფასდაუდებელია. ეს არის ის, რაც მთელი ცხოვრება მიგყვება. პრიზი, მაგალითად, მანქანა, ოდესმე დაიმტვრევა ან გაყიდი, ფულს შეჭამ. ის გამოცდილება კი რჩება და მუდამ შენთანაა.
სანამ "ვარსკვლავების აკადემიაში" გამოვჩნდებოდი, მანამდეც ვმღეროდი, მაგრამ ამ პროექტმა მომცა იმის საშუალება, რომ ჩემს ქვეყანას გავეცანი. "ბრავო" კი ჩემს კარიერაში გარდამავალი ეტაპი იყო. რაც შეეხება ბოლო პროექტს "ერთი ერთში", ამ კონკურსში მონაწილეობას იმიტომ დავთანხმდი, რომ სხვადასხვა ჟანრში მომიწევდა საკუთარი თავის გამოცდა. ზუსტად ვიცოდი, რომ სამსახიობო ნიჭის გამოვლენას შევძლებდი. ჩვენს ქვეყანაში ბევრს აქვს კარგი ხმა, მაგრამ სამსახიობო ოსტატობა, სასცენო შარმის დეფიციტი აშკარად იგრძნობა. ეს პროექტი კი გაძლევს იმის საშუალებას, რომ ეს ყველაფერი ისწავლო და საკუთარი თავი უკეთესობისკენ შეცვალო.
– და მაინც, გული არ დაგწყდათ, რომ ვერ გაიმარჯვეთ?
– გული არ დამწყვეტია. იმის გამო, რომ შენი მოლოდინი არ მართლდება, დეპრესიაში არ უნდა ჩავარდე და თავი არ უნდა მოიკლა. საქართველოში გამართულ კონკურსებში იმის საშუალება რომ იყოს, ერთი ტელეფონიდან მხოლოდ ერთი ესემეს–ის გაგზავნა შეგეძლოს, ალბათ უფრო რეალურ სურათს მივიღებდით ყველა პროექტში.
– ამ პროექტში უსამართლობას წააწყდით?
– უსამართლობა კონკურსის განუყოფელი ნაწილია, როცა ერთი კმაყოფილია, ყოველთვის მოიძებნება ვიღაც, ვინც უკმაყოფილო რჩება.
– თქვენ უკმაყოფილოთა სიაში ხართ?
– არა, თუმცა ვთვლი, რომ მეოთხე ადგილზე უკეთესი პოზიციის დაკავება შემეძლო, მაგრამ რას ვიზამთ, სხვანაირად არ გამოვიდა და ამაზე ნერვიულობას არ ვაპირებ... ერთი კვირის განმავლობაში სერიოზული ანგინა მქონდა სისხლდენით. რთულია კვირიდან კვირამდე სხვადასხვა მომღერლის ხმაზე გადართვა და მასზე მუშაობა.
– პროექტში საბერძნეთის ერთ–ერთ ულამაზეს კუნძულ როდოსზე დასვენება მოიგეთ. როდის მიემგზავრებით?
– ცოტა ხანში გავემგზავრები მეგობართან ერთად. იმედია, კარგად დავისვენებთ.
– შეყვარებული დაპატიჟეთ?
– არა, შეყვარებულს როგორ დავპატიჟებდი, არ მყავს.
– პროექტში მაილი საირუსი განასახიერეთ და მისი ვარცხნილობა შემოგრჩათ. მოგწონთ?
– მიყვარს ცვლილებები, არ გამოვიყენე პარიკი და საკუთარ თმას მოვარგე მაილი საირუსის ვარცხნილობა. მგონი, ცუდად არ მაქვს, მომიხდა.
– წლებია ესტრადაზე ხართ. თქვენი გეგმის ან მიზნების ნაწილის შესრულება მაინც თუ მოახერხეთ?
– სამწუხაროდ, ამ წლების განმავლობაში, რაც სცენაზე ვდგავარ, ვერც სოლო კონცერტის გამართვა შევძელი და ვერც სოლო ალბომების გამოშვება, თუმცა ჩვენს რეალობას თუ გავითვალისწინებთ, ეს გასაკვირი არც არის. ორი ბენდი მყავდა, მაგრამ ორივე დაიშალა, მიზეზი უსახსრობა იყო.
– სიმღერის გარდა რითი ხართ დაკავებული?
– მეგობართან ერთად თაბაშირის სკულპტურების ფოტოგამოფენა გავაკეთე და ამჟამად მეორე გამოფენისთვის ვემზადებით. ეს პროექტი კულტურის სამინისტროს დაფინანსებით გაკეთდა და კომპეტენტური ადამიანებისგან ძალიან კარგი შეფასებებიც მივიღეთ. გაჭირვება მანახე და გაქცევას განახებო, ხომ გაგიგიათ? მეც ასე დამემართა. სიმღერების წერა დავიწყე, მაგრამ სანამ არ დავრწმუნდები, რომ ჩემი შექმნილი სიმღერები ხარისხიანი პროდუქციაა, არ გამოვამზეურებ. ჩემთვის კომპეტენტურ ადამიანებს მოვასმენინებ და მერე ვნახოთ. მეგობარს ვეხმარები ფილმის სცენარის დაწერაში, ლექსების წერასაც ვაგრძელებ.
– რომელ ჟანრში წერთ სიმღერებს?

– ჩემი სიმღერები არ ჰგავს იმ ჟანრს, რომელსაც ვმღერი, უფრო სევდიანია, მძიმე სიმღერების დაწერა არ გამომდის. გავიზარდე, ვგრძნობ, რომ ბავშვი აღარ ვარ და ამიტომაც ჩემი გამოძახილიც სხვანაირია. რადგან სიმღერების წერა დავიწყე, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ სხვა ავტორებს აღარ მივმართავ. მე არ მაქვს ჰიტები, საქართველოში თუ ქართულად არ იმღერე, რთულია ინგლისურენოვანი სიმღერების გაჰიტება. მე კი მეტწილად ან ქავერებს ვმღერი, ან სპეციალურად ჩემთვის დაწერილ უცხოურ სიმღერებს. ჩემი სიმღერები და კლიპები არც რადიოში ტრიალებს, არც ტელეარხებზე, ამიტომ კიდევ კარგად შემოვრჩი სცენას.
– შოუბიზნესის წარმომადგენლები არამარტო სიმღერებით, სხვადასხვა ხერხით იქცევენ ყურადღებას, რომ აქტუალობა არ დაკარგონ. იმავეს თქვენც რატომ არ ცდილობთ?
– უაზრობად მიმაჩნია პოპულარობისთვის რაღაცეების კეთება. მე არ ვარ ადამიანი, რომელიც ამისთვის ყველა ხერხს მიმართავს, არ ვარ სკანდალური და რეალურ ცხოვრებაში არც ისეთი გიჟი ვარ, როგორიც სცენაზე, მეტიც, ძალიან მშვიდი გახლავართ. ჩემთვის მთავარია გემოვნებიანი მუსიკის შექმნა და სიმღერა.
– თქვენი რომანი მომღერალ ბექა ბროლაძესთან დასრულდა. მას შემდეგ აღარ გწვევიათ სიყვარული?
– მაქვს სიმპათიები, მაგრამ სერიოზული არაფერი. პირველად 15 წლის ასაკში მიყვარდა და მასაც ბექა ერქვა. მაშინ მეგონა, რომ ის "ის" იყო, მაგრამ რაც დრო გადის, ამ საკითხს სხვაგვარად ვუყურებ. მიყვარს ფლირტი, მაგრამ თუ ადამიანთან ურთიერთობას წამოვიწყებ, მას სერიოზულად ვუდგები. ბექა ბროლაძესთან ყველაფერი მეგობრობით დაიწყო, რაღაც პერიოდი კი შეყვარებულები გავხდით. ამ გადასახედიდან ვთვლი, რომ ადამიანთან თუ მეგობრობას დაიწყებ, მეგობრობითვე უნდა დაამთავრო. ახლა ბექასთან არაჩვეულებრივი ურთიერთობა მაქვს, ეს კი რატომღაც ყველას უკვირს.
– დედისერთა ხართ, 24 წლის შესრულდით. მშობლები არ გეუბნებიან, რომ გათხოვების დროა?
– რას ნიშნავს, გათხოვების დროა? ოჯახის შექმნის დრო მაშინ დგება, როდესაც საამისოდ რეალური კანდიდატი არსებობს. რადგან ერთადერთი შვილი ვარ, რასაკვირველია, ჩემს მშობლებს უნდათ, შვილიშვილი ჰყავდეთ, მაგრამ შვილი ბაზარში არ იყიდება და ჰაერისგან არ ჩნდება. შეყვარებული არ მყავს და ამაზე ლაპარაკიც ზედმეტია. რაც დრო გადის, რაღა დაგიმალოთ და, მეც მიჩნდება დედობის სურვილი.
– თქვენი სტილია კედები, მაისური, ჯინსები. მაკიაჟი არასდროს გიკეთიათ, არც მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელებით გამოსულხართ სადმე. ქალური სტილის მორგება არ გაინტერესებთ?
– მიყვარს ისეთი სამოსის ჩაცმა, რომელიც მარტო მე მაქვს. არ მიყვარს, ისე რომ მაცვია, როგორც სხვას. რაც შეეხება მაღალქუსლიან ფეხსაცმელს, მასაც საჭიროების შემთხვევაში ვიცვამ. არ ვფიქრობ, რომ ჩაცმით მოახდენ შთაბეჭდილებას. როგორც კი განიძარცვები, ისევ ის რჩები, რეალურად ვინც ხარ. რაც შეეხება მაკიაჟს, მას, ჩემი აზრით, ორი დანიშნულება აქვს: მაშინ უნდა გაიკეთო, როცა სახეზე გამონაყარი გაქვს, ანუ დაფარო და მეორე, უკეთ გამოიყურებოდე, ვიდრე გამოიყურები. არ ვთვლი, რომ ყოველდღიურად ტონალური კრემის სქელი ფენით უნდა ვიარო, სათუთი სახის კანი მაქვს და თან ამის აუცილებლობას ვერ ვხედავ. როცა სცენაზე ვარ ან სატელევიზიო გადაცემაში მიწვევენ, მხოლოდ მაშინ ვიკეთებ მაკიაჟს და ასევე – პაემნების დროს.
– პაემნებზე გამოპრანჭული დადიხართ?
– რადგან ჯინსები და კედები მაცვია, არ გეგონოთ, რომ სარკესთან 5 წუთს ვატარებ. ჩემს მომზადებას, მინიმუმი, 45 წუთი სჭირდება. პაემნების დროს კედებსა და ჯინსებს ვიხდი და სხვანაირ სამოსს ვიცვამ, თუმცა მთავარი ის კი არ არის, რა მაცვია, არამედ ადამიანთან, რომელსაც ვხვდები, საერთო ენა გამოვნახო. ჩემი პაემნები ყოველთვის სასიამოვნოა.
– თქვენს ცხოვრებაში ყველაზე დიდ წარმატებად ან წარუმატებლობად რას მიიჩნევთ?
– ყველა ის პერიოდი, როცა საქმე მაქვს და შემოქმედებითად აქტიური ვარ, წარმატებულია და, მაშინ, როცა არაფერს ვაკეთებ, ვთვლი, რომ წარუმატებელი ვარ. შესაბამისად, ჩემს ცხოვრებაში წარმატებული პერიოდიც ბევრი იყო და წარუმატებელიც.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე